Στο κουρείο / κομμωτήριο

[BETTY BOOP]

Όταν πήγαινα στο κομμωτήριο της γειτονιάς για κούρεμα μου άρεσε ο χώρος και χάζευα την κίνηση στην επιχείρηση. Θυμάμαι για τα μικρά παιδιά υπήρχε ένα παιδικό καθισματάκι που στερεωνόταν στην περιστρεφόμενη καρέκλα μπροστά στον καθρέφτη. Μέχρι να έρθει η σειρά μου για κούρεμα (πηγαίναμε νωρίτερα) ξεφύλλιζα τα περιοδικά στο τραπεζάκι (είχαν κυρίως κουρέματα/χτενίσματα) τρώγοντας καραμελίτσες, ιδιαίτερη προτίμηση στις καραμελίτσες με γεύση ούζο. Στο τέλος του κουρέματος ήταν κλασικό το ''Με γεια'' από τον κομμωτή.

Τι αναμνήσεις έχετε από την επίσκεψη σε κομμωτήριο/κουρείο;

 

[johnny19818]

Πήγαινα με τον πατέρα μου μικρός στο κουρείο αλλά και με τη μάνα μου σε άλλο κομμωτήριο. Στο κουρείο θυμάμαι έντονα μπαρμπάδια να περιμένουν να κουρευτούν και στον τοίχο δέσποζε μια κορνίζα που δείχνει τον "Πωλών επί πιστώση" με ένα μπατίρη που περιμένει να πληρωθεί και "Πωλών της μετρητοίς" που είναι ένας χαρούμενος που καπνίζει πούρο. Στο κομμωτήριο πάλι βαριόμουν με τα κουτσομπολιά των θειάδων-γιαγιάδων αλλά τι να κάνω. Συνήθως μετά από κάθε τέτοια επίσκεψη ακολουθούσε κι ένα μικρό κέρασμα.

 

[RIO]

Θα φανεί παράξενο, αλλά το χειρότερο μου ήταν όταν με πήγαιναν για κούρεμα. Δεν ξέρω πως το είχα πάρει , αλλά κάθε φορά για να κουρευτώ γινόταν μάχη. Όταν έμπαινα και έβλεπα ότι είχε πολύ κόσμο, ήμουν μέσα στην χαρά ( λες και δεν θα ερχόταν η σειρά μου). Μετά στην καρέκλα ήμουν με ένα ύφος, λες και με έβαζαν να κάτσω σε ηλεκτρική . Για αυτό και στις περισσότερες φωτογραφίες της παιδικής ηλικίας, είμαι με κάμποσα κιλά μαλλί στο κεφάλι...

 

[Λορένα]

Το κομμωτηριο ηταν αυτο που πηγαινε η μαμα.

Η πρωτη φορα που θυμαμαι να με κουρευουν, ηταν στην Ε' Δημοτικου, οπου αποχωριστηκα τα μακρια (εως την μεση) μαλλια μου, σε ενα κοντο .. ουτε καρε το ελεγες, ουτε αγοριστικο κουρεμα. Γεμισε τσουλουφια το κεφαλι μου, τοσο ασυμμετρο που μου το καναν το μαλλι. Απο τοτε βεβαια.. αρχισα να πηγαινω συχνα για συντηρηση.. γιατι μακραιναν και γρηγορα.

Τεσπα.. το κομμωτηριο ηταν το κλασσικο γυναικειο της εποχης. Μυριζε φαρμακα της περμαναντ. Κοριτσι στην ηλικια μου, πολυ σπανια εβλεπα εκει μεσα. Κυριες αφρατουλες και μεσοκοπες, με ρολει στα μαλλια, περιμεναν μεχρι να δρασει το φαρμακο που θα τις εκανε μπουκλες το μαλλι. Η περμαναντ ψιλη, και το μαλλι πολυ κοντο.

Αλλα και οσες δεν εκαναν περμαναντ, μια μπουκλα την ηθελαν θυμαμαι. Τοτε δεν ηταν της μοδας τα ξανθα.

Ο χωρος ηταν ενα μικρο σαλονι δερματινο, με το τραπεζακι γεματο με περιοδικα με χτενισματα, κυριως για νυφες. Υπηρχαν και κατι γλαστρες με φικους. Απεναντι απο τους καθρεφτες που κουρευαν (2 θεσεις) υπηρχε ενας τεραστιος για να βλεπουν την πισω οψη των μαλλιων (και ακριβως απο κατω του μεγελου καθρεφτη, το σαλονι που λεγαμε)

Ο χωρος ηταν ισογειος, και υπηρχαν βυσσινι βελουτε κουρτινες για να προφυλασουν απο τα αδιακριτα βλεμματα των περαστικων.

Στους τοιχους υπηρχαν αφισες με μοντελα με διαφορα κουρεματα εποχης, με εμφαση στο καρε και στο μακρυ ισιο μαλλι, και στους καθρεφτες που κουρευαν υπηρχαν κολλημενες κατι φωτο της κομμωτριας την ωρα που χτενιζε νυφες.

Η δε κομμωτρια, μεσης ηλικιας και αυτη. Μονιμως αχτενιστη, με ενα κλαμερ να μαζευει τα μαλλια της, και ντυσιμο θειτσας. Παρολα αυτα.. ηταν γνωστη σαν την καλυτερη της περιοχης, που ηξερε να κανει την καλυτερη μπουκλα (απο κουρεμα.. αστα να πανε, θα προσθετα εγω, τουλαχιστον στο δικο μου το κεφαλι)

 

[stayros]

Μια πρωτη αναμνηση εχω περιγραψει εδω. recry:

Δευτερη που θυμαμαι (μα κατι ωρες που μου ερχονται... ...2 παρα ...βραδιατικα..να θυμαμαι τριχες!!!) ειναι

οταν ειχε αλλαξει ολο το "συστημα" - ο κουρεας εγινε κομμωτης, το κουρειο εγινε κομμωτηριο - και αναγκαστικα

πηγα για κουρεμα σε Salon de coiffure (οπως λεγοταν τα περισσοτερα κομμωτηρια πλεον).

Την πρωτη φορα πηγα χωρις ραντεβου -Ωιμε...που ξανακουστηκε...να κλεισεις ραντεβου για να κουρευτεις!!! - και περιμενα

υπομονετικα μεχρι να ερθει η σειρα μου Η' να υπαρξει καποια ακυρωση (σαν τις πτησεις ενα πραγμα... ) για να κουρευτω.

Με τα πολλα ηρθε η σειρα μου, εκατσα, δεν προλαβα να τακτοποιηθω στο καθισμα και ερχεται ο μεσιες και ρωταει..."Λουστηκαμε?"

αφελεστατα απαντω..."Ναι,προχθες που εκανα μπανιο"... ...τον εκαψα τον καλλιτεχνη...:burn:

"Οχι,οχι...δεν καταλαβατε...Αν λουστηκατε,πριν ερθετε εδω" ... "Αααα...συγνωμη,δεν το καταλαβα...Ε οχι."

"Πολυ καλα. Μια κοπελια για λουσιμο παρακαλω,εδω" τον ακουσα να λεει...και τσουπ...πριν το καταλαβω,να ειμαι χωμενος κατω

απο τον λουτηρα, με την κοπελια να μου πασπαλιζει το κεφαλι (ομολογω οτι ηταν το καλυτερο μου αυτο... ) και να με ετοιμαζει

για τον μετρ του μαλλιου.

Η πρωτη φορα εγινε δευτερη, η δευτερη τριτη και ουτω καθεξης,ωσπου εκλεισα 12 χρονια πελατης στα "Σαλονια της τριχας".

Μια ωραια πρωια ομως το Salon de coiffure...εβαλε τιτλους τελους... :ban:

διοτι η σταδιακα αυξανομενη ανα χρονια τιμη του

κουρεματος,ανεβηκε σε σημειο που ουτε χρυσο ψαλιδι δεν την κουρευε πια!!!

Κι ετσι μετα απο μια 12ετια στα "Σαλονια της τριχας", γυρισα Η' μαλλον ανακαλυψα κλασικο κουρειο

με κλασικο κουρεα και με τιμη σταθερη εδω και μια 10ετια.

 

[αριαδνη]

Ειχαμε πολύ καλή κομμωτρια όχι ακριβως στην γειτονια μας αλλα πεντε-εξι στενα παρακάτω και ηταν η μόνη που μου πετυχαινε το μαλλι, καθως ηταν όπως λέμε πολύ, ισιο και αγριο. Παντα καρε το ειχα με δυο κοτσιδάκια, πιασμένα πάνω . Η κομμωτρια μου ελεγε παντα χρειαζεσαι πιστολάκι αρκετο για να ερθει στα ισια του, το μαλλι σου .. αυτό που θυμαμαι πιο εντονα είναι πως ειχε ένα αρνακι ναι , μαλιστα στον κηπο ειχε επισης πολύ μοντερνο κομμωτηριο για την εποχη και ηταν οντως καλή, επίσης ειχε κόρες στην ηλικια μου/ ηθελα πολύ συχνα να πηγαινω

 

[Stratulator]

Θα φανεί παράξενο, αλλά το χειρότερο μου ήταν όταν με πήγαιναν για κούρεμα. Δεν ξέρω πως το είχα πάρει , αλλά κάθε φορά για να κουρευτώ γινόταν μάχη. Όταν έμπαινα και έβλεπα ότι είχε πολύ κόσμο, ήμουν μέσα στην χαρά ( λες και δεν θα ερχόταν η σειρά μου). Μετά στην καρέκλα ήμουν με ένα ύφος, λες και με έβαζαν να κάτσω σε ηλεκτρική . Για αυτό και στις περισσότερες φωτογραφίες της παιδικής ηλικίας, είμαι με κάμποσα κιλά μαλλί στο κεφάλι...

Με κάτι τέτοιο, μια χαρά θα ήσουν...

 

[Crimson Moonlight]

H πρώτη μου επαφή με κομμωτήριο ήταν τόσο τραυματική που δεν το έχω ξεπεράσει ακόμα. Δύο χρονών πάμε με την μαμά μου στην κομμώτρια και λέω ότι θέλω καρέ μέχρι τους ώμους. Δεν έφτανα να δώ στον καθρέφτη και όταν τελείωσε αυτό που είδα ήταν το κεφάλι μου κουρεμένο με την ψιλή! Ποτέ δεν θα ξεχάσω την σκηνή να βλέπω τα μαλλάκια μου στο πάτωμα και να ουρλιάζω να μου τα ξανακολλήσουν στο κεφάλι!Όταν γυρίσαμε σπιτι η μάνα μου έφαγε το ανάλογο βρίσιμο καί απ' τον πατέρα μου που έπαθε σοκ όταν με είδε κουρεμμένη σαν πρόβατο. Από τότε εννοείται ότι δεν ξαναπάτησα σε κομμωτήριο ποτέ κυριολεκτικά! Μια φορά μου κούρεψαν τα μακριά μέχρι τη μέση μαλλιά μου στην έκτη δημοτικού όταν κόλλησα ψείρες στο νοσοκομείο (κι επιμένω ότι δεν χρειαζόταν το κούρεμα, αλλά με βρήκαν αδύναμη και μ' εκμπεταλεύτηκαν!). Από τότε δεν τα ξανακούρεψα ποτέ. Μόνο μία φορά το δύμηνο έρχεται μια κομμώτρια στο σπίτι (μόνο αυτή αφήνω να μου αγγίξει τα μαλλιά) για την ψαλίδα. Τα μαλλιά μου τώρα είναι πιό μακριά από το ύψος της μέσης, κι ακόμη με πιάνει ένας...τρόμος κάθε φορά που περνάω μπροστά από κομμωτήριο!

 

[elephadas]

Το κούρεμα ήταν από τις χειρότερες εμπειρίες μου. Στο δημοτικό κουρευόμασταν με την ψιλή. Ο κουρέας είχε μια χειροκίνητη μηχανή που δεν πρέπει να είχε ακονιστεί ποτέ από τότε που βγήκε από το εργοστάσιο και για να καταφέρει να κόψει την τρίχα την τράβαγε άγρια. Αργότερα είχε ηλεκτρική μηχανή αλλά δεν συμπεριφερόταν πολύ καλύτερα στα μαλλιά. Το κούρεμα ήταν μαρτύριο στην κυριολεξία. Γιατί δεν πήγαινα σε άλλον κουρέα? Διότι πρώτον δεν είχα λόγο να πιστεύω ότι θα ήταν διαφορετικά, απ' όσο ήξερα παντού έτσι ήταν το κούρεμα, μια επώδυνη διαδικασία που ήμασταν υποχρεωμένοι να υφιστάμεθα διότι έτσι μας διατάζανε από το σχολείο. Δεύτερον, ο κουρέας ήταν ψάλτης όπως κι ο πατέρας μου (*) ο οποίος λόγω συνιεροψαλτικής αλληλεγγύης με πήγαινε για κούρεμα εκεί και ποτέ δεν σκέφτηκα να του πω να με πάει αλλού, ούτε όταν μεγάλωσα και πήγαινα μόνος μου για κούρεμα άλλαξα κουρέα.

Δεν θυμάμαι πότε από την ψιλή περάσαμε στη χοντρή (εξ ίσου στομωμένη και οδυνηρή) και επί τέλους σε ψαλίδι και τσατσάρα. Στην Πέμπτη Γυμνασίου ανέβηκα Αθήνα για φροντιστήριο και τα πράγματα έγιναν πιο χαλαρά, ιδίως μετά τη μεταπολίτευση (που όλο τελειώνει και τελειωμό δεν έχει αλλά αυτό είναι άλλο θέμα). Όμως το κοντό μαλλί δεν έπαψε να είναι υποχρεωτικό. Οπότε μόλις τελείωσα το σχολείο και έγινα ακαδημαϊκός πολίτης άφησα μαλλί, μουστάκι και μούσι (αλλά στρατιωτικό αμπέχωνο δεν έβαλα ποτέ, ας ήταν σχεδόν η στολή των φοιτητών της εποχής). Και το μαλλί μου είναι σπαστό και κάνει μπούκλες, ήμουνα και παχούλης και με πολύ παιδικό πρόσωπο, οπότε φανταστείτε έναν μπέμπη με μακρυά μπουκλέ μαλλιά και γενειάδα Βελουχιώτη. Ανεκδιήγητη κατάσταση, βλέπω κάτι φωτό από τότε και θέλω να κρυφτώ. Έλα όμως που ήταν καλοκαίρι και το μαλλί ήθελε περιποίηση. Πού να πάω σε κουρέα, που τους θεωρούσα θανάσιμους εχθρούς μου? Οπότε με πήγε η αδερφή μου σε γιούνισεξ κομμωτήριο. Όπου υπέστην την ταλαιπωρία σεσουάρ! Όχι, ρόλλεϋ δεν μου έβαλαν, αλλά πού να στεγνώσει όλο αυτό το μαλλί με πιστολάκι? Κανόνι ήθελε. Όθεν το σεσουάρ. Αλλά μπορεί οι γυναίκες της εποχής εκείνης να ήταν μαζόχες και να ανέχονταν τέτοια ταλαιπωρία, ψήσιμο του κεφαλιού κατακαλόκαιρο, εγώ όμως όχι. Αυτό ήταν και το τέλος της μετασχολικής τριχοεπανάστασής μου. Με το να είμαι καρηκομόων δεν έδινα γροθιά στο σάπιο κατεστημένο, εμένα ταλαιπωρούσα. Στην επόμενη επίσκεψη σε Φιγκαρομάγαζο είπα στο/στη δυστυχή τριχοκόπτη "Πάρε βαθειά ανάσα κι άρχισε να κόβεις". Μόνο το μουστάκι στυλ φώκιας, απαραίτητο αξεσουάρ κάθε κουλτουρονέου της εποχής, επιβίωσε για κάμποσα χρόνια ακόμη, διότι εκτός των άλλων με έκανε να μοιάζω μεγαλύτερος. Μόνο όταν το 1989 γύρισα προσωρινά Ελλάδα, πήγα Ναυτικό στα τριανταφεύγα μου, και πρόσεξα ότι κανείς σχεδόν από τους (αρκετά μέχρι πολύ νεότερους) συνναύτες μου δεν ήταν μυστακοφόρος - στον Παλάσκα ό δόκιμος με φώναζε "μουστάκια" - σκέφτηκα ότι ίσως είχε φτάσει ο καιρός για αλλαγή διακόσμησης στην πρόσοψη. Άλλωστε είχα περάσει προ πολλού την ηλικία που ήθελα να μοιάζω μεγαλύτερος, και κάλπαζα προς αυτή που θέλεις να μοιάζεις νεότερος. Κι έτσι πάει και το μουστάκι. Έκτοτε κάθε φορά που κουρεύομαι (κάθε λίγους μήνες) το κεφάλι μου απεικονίζει τον τελευταίο στίχο της "Επιστροφής του ξενιτεμένου" του Σεφέρη ("Εδώ διαβαίνουν και θερίζουν χιλιάδες άρματα δρεπανηφόρα"), και ούτε να το διανοηθώ ν' αφήσω μουστάκι και γένι. Διότι σε αντίθεση με το μαλλί που παραμένει πυκνό, σπαστό και καστανό με ελάχιστες γκρίζες τρίχες στους κροτάφους να μου προσθέτουν γοητεία , μύσταξ και πώγων είναι πάλλευκα. Δεν είμαστε για τέτοια.

(*) Μόνο που ο πατέρας μου ήταν σπουδασμένος και αρκετά καλλίφωνος, ενώ ο μπαρμπέρης ήταν ασπούδαχτος και κακόφωνος και νόμιζε ότι η μύτη είναι μουσικό όργανο. Δυστυχώς ήταν δεξιός ψάλτης στην εκκλησία που πηγαίναμε για υποχρεωτικό εκκλησιασμό με το σχολείο κι έτσι εκτός από το ανά δεκαπενθήμερο μαρτύριο του κουρέματος ήταν υπεύθυνος και για το εβδομαδιαίο (τουλάχιστον) μαρτύριο των αυτιών μου. Ένας από τους λόγους που απεχθάνομαι με πάθος τη Βυζαντινή μουσική ακόμη κι από κορυφαίους ψάλτες είναι σίγουρα οι τραυματικές εμπειρίες που μου δημιούργησαν χρόνια ακρόασης κακοποιημένων τροπαρίων, ύμνων και θεοτοκίων εκ στόματος κουρέως.

 

[RIO]

Με κάτι τέτοιο, μια χαρά θα ήσουν...
Προβολή συνημμένου 138776

Πραγματικά, αλλά ποιος να σκεφτεί κάτι τέτοιο στην Ελλάδα...

 

[konc]

Δύο χρονών πάμε με την μαμά μου στην κομμώτρια και λέω ότι θέλω καρέ μέχρι τους ώμους.

Δύο χρονών παιδάκι είπε "καρέ μέχρι τους ώμους"? Τότε λέγαμε αγκου με το ζόρι

 

[Crimson Moonlight]

Δύο χρονών παιδάκι είπε "καρέ μέχρι τους ώμους"? Τότε λέγαμε αγκου με το ζόρι

Aπό επτά-οχτώ μηνών μιλάνε τα παιδιά.

 

[elephadas]

Χμμμ... "Καουέ μέχουι τους ώμους", ίσως. Διότι μπορεί να μιλάνε από νωρίς (κι εγώ 10 μηνών άρχισα να μιλάω και δεν σταμάτησα ποτέ από τότε) αλλά το ρω δεν το λένε ούτε στα δύο χρόνια τους. Εκτός αν μιλάμε για Μότσαρτ της ρητορικής.

 

[Crimson Moonlight]

Χμμμ... "Καουέ μέχουι τους ώμους", ίσως. Διότι μπορεί να μιλάνε από νωρίς (κι εγώ 10 μηνών άρχισα να μιλάω και δεν σταμάτησα ποτέ από τότε) αλλά το ρω δεν το λένε ούτε στα δύο χρόνια τους. Εκτός αν μιλάμε για Μότσαρτ της ρητορικής.

Mε πρόσεχε μία γιαγιά Ρωσοπόντια που μιλούσε πολύ άγρια, κι έτσι ενός έτους έλεγα ήδη το ρο και μάλιστα με προφορά!

 

[BETTY BOOP]

Πήγαινα με τον πατέρα μου μικρός στο κουρείο αλλά και με τη μάνα μου σε άλλο κομμωτήριο. Στο κουρείο θυμάμαι έντονα μπαρμπάδια να περιμένουν να κουρευτούν και στον τοίχο δέσποζε μια κορνίζα που δείχνει τον "Πωλών επί πιστώση" με ένα μπατίρη που περιμένει να πληρωθεί και "Πωλών της μετρητοίς" που είναι ένας χαρούμενος που καπνίζει πούρο. Στο κομμωτήριο πάλι βαριόμουν με τα κουτσομπολιά των θειάδων-γιαγιάδων αλλά τι να κάνω. Συνήθως μετά από κάθε τέτοια επίσκεψη ακολουθούσε κι ένα μικρό κέρασμα.

ιδού η εικόνα (την είχα δει σε παντοπωλείο αγαπημένου προσώπου στην οικογένεια)



(εικόνα από το διαδίκτυο)

 

[Rakeesh]

Δεν εχω ρετρο αναμνησεις απο κουρειο. Πρωτη φορα πρεπει να πηγα να με κουρεψουν 1-2 μερες πριν παω φανταρος, και ποτε πριν.

Η μονη σχετικη ρετρο αναμνηση ειναι οταν ημουν μικρος που ειχα παει με τη ξαδελφη μου σε ενα κομμωτηριο 2 βηματα απο το σπιτι μου. Την ωρα που ο κομμωτης ειχε ενα τυπο που κοιταζε το καθρεφτη με ενα ηλιθιο χαμογελο Αφου περιμεναμε αρκετη ωρα, της φανηκε της ξαδελφης μου οτι ο κομμωτης δεν ηξερε τι του γινεται και απλα βασανιζε τον τυπο τοση ωρα, οποτε σηκωθηκε και φυγαμε. Το κομμωτηριο εχει κλεισει απο τοτε.

@Betty ωραια ανακαλυψη με το κλασσικο καδρακι

 

[perlastar]

Ούτε εγώ έχω αναμνήσεις από κομμωτήρια στην παιδική μου ηλικία, κι αυτό επειδή δεν με πήγαιναν ποτέ, αλλά με κούρευαν οι ίδιοι οι γονείς μου στο σπίτι. Έπιαναν τα χέρια και των δυο τους από αυτά, κι έτσι δεν χρειαζόταν να με πάνε κάπου. Πάντως θυμάμαι έντονα μία από τις φορές που με κούρεψαν, γιατί ήταν πολύ δυσάρεστη εμπειρία. Εγώ ήμουν πάντα μακρυμαλλούσα, δεν μπορούσα να με φανταστώ με κοντό μαλλί, γι'αυτό συνήθως απλά μου τα κονταίνανε λίγο. Μία φορά όμως με ξεγέλασαν, είχαν αποφασίσει να μου τα κόψουν καρέ, και δεν μου το είπαν. Μέχρι που τελείωσε το κούρεμα και είδα τον εαυτό μου στον καθρέφτη, και τότε έγινε ο κακός χαμός, χάλασα τον κόσμο Από τότε πάντα τους κοιτούσα καχύποπτα και παρακολουθούσα πολύ προσεκτικά όταν με κούρευαν, για να σιγουρευτώ ότι δεν θα μου το ξανακάνουν.

 

[cloud]

Να κάνω μία ερώτηση...

Η περίφημη "τάβλα" υπήρχε παντού, ή ήταν πατέντα μόνο στην περιοχή μου...;

Τώρα τι ήταν η "τάβλα"..;

Ήταν μία ξύλινη σανίδα που την έβαζαν στα χερούλια της καρέκλας, και εκεί κάθονταν τα παιδιά που ήταν για κούρεμα, και ήταν αρκετά ψηλά για να φτάνει ο κουρέας.

 

[Crimson Moonlight]

Ούτε εγώ έχω αναμνήσεις από κομμωτήρια στην παιδική μου ηλικία, κι αυτό επειδή δεν με πήγαιναν ποτέ, αλλά με κούρευαν οι ίδιοι οι γονείς μου στο σπίτι. Έπιαναν τα χέρια και των δυο τους από αυτά, κι έτσι δεν χρειαζόταν να με πάνε κάπου. Πάντως θυμάμαι έντονα μία από τις φορές που με κούρεψαν, γιατί ήταν πολύ δυσάρεστη εμπειρία. Εγώ ήμουν πάντα μακρυμαλλούσα, δεν μπορούσα να με φανταστώ με κοντό μαλλί, γι'αυτό συνήθως απλά μου τα κονταίνανε λίγο. Μία φορά όμως με ξεγέλασαν, είχαν αποφασίσει να μου τα κόψουν καρέ, και δεν μου το είπαν. Μέχρι που τελείωσε το κούρεμα και είδα τον εαυτό μου στον καθρέφτη, και τότε έγινε ο κακός χαμός, χάλασα τον κόσμο Από τότε πάντα τους κοιτούσα καχύποπτα και παρακολουθούσα πολύ προσεκτικά όταν με κούρευαν, για να σιγουρευτώ ότι δεν θα μου το ξανακάνουν.

Τουλάχιστον εσύ γλίτωσες μ' ένα καρέ. Τί να πώ κι εγώ που για να ξαναδώ μακριά μαλλιά πέρασαν τρία χρόνια;

 

[BETTY BOOP]

Μια πρωτη αναμνηση εχω περιγραψει εδω. recry: Δευτερη που θυμαμαι (μα κατι ωρες που μου ερχονται... ...2 παρα ...βραδιατικα..να θυμαμαι τριχες!!!) ειναι

οταν ειχε αλλαξει ολο το "συστημα" - ο κουρεας εγινε κομμωτης, το κουρειο εγινε κομμωτηριο - και αναγκαστικα

πηγα για κουρεμα σε Salon de coiffure (οπως λεγοταν τα περισσοτερα κομμωτηρια πλεον).

Την πρωτη φορα πηγα χωρις ραντεβου -Ωιμε...που ξανακουστηκε...να κλεισεις ραντεβου για να κουρευτεις!!! - και περιμενα

υπομονετικα μεχρι να ερθει η σειρα μου Η' να υπαρξει καποια ακυρωση (σαν τις πτησεις ενα πραγμα... ) για να κουρευτω.

Με τα πολλα ηρθε η σειρα μου, εκατσα, δεν προλαβα να τακτοποιηθω στο καθισμα και ερχεται ο μεσιες και ρωταει..."Λουστηκαμε?"

αφελεστατα απαντω..."Ναι,προχθες που εκανα μπανιο"... ...τον εκαψα τον καλλιτεχνη...:burn:

"Οχι,οχι...δεν καταλαβατε...Αν λουστηκατε,πριν ερθετε εδω" ... "Αααα...συγνωμη,δεν το καταλαβα...Ε οχι."

"Πολυ καλα. Μια κοπελια για λουσιμο παρακαλω,εδω" τον ακουσα να λεει...και τσουπ...πριν το καταλαβω,να ειμαι χωμενος κατω

απο τον λουτηρα, με την κοπελια να μου πασπαλιζει το κεφαλι (ομολογω οτι ηταν το καλυτερο μου αυτο... ) και να με ετοιμαζει

για τον μετρ του μαλλιου.

Η πρωτη φορα εγινε δευτερη, η δευτερη τριτη και ουτω καθεξης,ωσπου εκλεισα 12 χρονια πελατης στα "Σαλονια της τριχας".

Μια ωραια πρωια ομως το Salon de coiffure...εβαλε τιτλους τελους... :ban:

διοτι η σταδιακα αυξανομενη ανα χρονια τιμη του

κουρεματος,ανεβηκε σε σημειο που ουτε χρυσο ψαλιδι δεν την κουρευε πια!!!

Κι ετσι μετα απο μια 12ετια στα "Σαλονια της τριχας", γυρισα Η' μαλλον ανακαλυψα κλασικο κουρειο

με κλασικο κουρεα και με τιμη σταθερη εδω και μια 10ετια.

...με έκανες και γέλασα με την περιγραφή σου Σταυρο...!!!

...πάντως εγώ δεν θυμάμαι ποτέ να είχα πρόβλημα με τις επισκέψεις μου στο κομμωτήριο, ίσα-ίσα που μου άρεσε κιόλας...ήταν και κοντά στο σπίτι μας και δεν κουραζόμουν...