Συνομιλία-γνωριμία με διάσημο-επώνυμο-celebrity.

[SEBASTIAN]

Είναι πολύ πιθανόν σε κάποιον από εμάς να έχει συμβεί μια τυχαία συνομιλία ή και γνωριμία με κάποιον επώνυμο του καλλιτεχνικού στερεώματος, ή επώνυμο αθλητή ή έναν προβεβλημένο δημοσιογράφο ή ακόμα και παρουσιαστή της τηλεόρασης. Μια συνομιλία που να μας έχει μείνει ξεχωριστή έως σημαντική. Φυσικά δεν αναφέρομαι σε συναντήσεις και συνομιλίες σε καμαρίνια ηθοποιών ή τραγουδιστών που μπορεί να συμβεί στον καθένα μας ανάλογα φυσικά με την επιθυμία του και την επιδίωξη του. Εννοώ τυχαία και εκτός πεδίου δραστηριοποίησης του επωνύμου και διασήμου προσώπου. Προσωπικά μπορώ να θυμηθώ δυο ανάλογες περιπτώσεις:

1) Γιάννης Διακογιάννης. Παραθέριζε στο νησί που εργαζόμουν και η τυχαία συνάντηση μαζί του, την θεωρώ πολύ σημαντική και ξεχωριστή γιατί ήμουν απεριόριστα θαυμαστής του. Άλλωστε με τις μεταδόσεις του στο ποδόσφαιρο και στον στίβο μεγάλωσα όπως λίγο πολύ όλοι μας και τον θεωρώ διαχρονικά μια από τις πιο σημαντικές προσωπικότητες της δημοσιογραφίας και της ελληνικής τηλεόρασης. Όταν τον συνάντησα του εξέφρασα τον θαυμασμό μου αλλά και την πικρία μου καθώς οι όποιοι διάδοχοι του στον αθλητικό ρεπορτάζ δεν στάθηκαν ούτε στο ελάχιστο αντάξιοι του. Γνώμη μου.

2) Η πολύ όμορφη, δροσερή και πολύ γνωστή ηθοποιός-ενζενί που άφησε την ξεχωριστή της πινελιά στα χρόνια του παλιού και αθάνατου ελληνικού κινηματογράφου της δεκαετίας του '60, ταινίες τις οποίες έχουμε δει δεκάδες φορές και δεν θα βαρεθούμε να τις βλέπουμε για πολύ ακόμα. Είναι η Χλόη Λιάσκου. Συνταξιδεύαμε μαζί στο πλοίο και φυσικά εξέφρασα τον θαυμασμό μου και σε αυτήν, αλλά πιο έντονα και εκφραστικά σε σχέση με τον Διακογιάννη για ευνόητους λόγους. Απλή, σικάτη χωρίς το παραμικρό ίχνος βεντετισμού, με τον χρόνο να στάθηκε ιδαίτερα γενναιόδωρος μαζί της κάτι που της το επισήμανα, εισπράτοντας τις ευχαριστίες της και το απίστευτα γοητευτικό χαμόγελο της που μου έχει μείνει ανεξίτηλο.

 

[Always Somewhere]

Υπάρχει ανάλογο θέμα και εδώ. Αν και το παλιότερο thread στο τίτλο του αφορά προσωπικές γνωριμίες με ηθοποιούς, με τα χρόνια έχουν γραφτεί και προσωπικές γνωριμίες με διάσημα πρόσωπα που δεν είναι ηθοποιοί αλλά τραγουδιστές, παρουσιαστές κτλ.

 

[RockaRolla]

Πολύ όμορφο θέμα, θα αποκαλύψει λίγη από την εσωτερική ποιότητα γνωστών - διασήμων που τους βλέπουμε πίσω από το γυαλί....

Αυτό που θυμάμαι πιο χαρακτηριστικά ήταν το κάτωθι:. Βόλτα με την κα RockaRolla με διπλό ποδήλατο tandem στην παραλιακή, πριν 15 ίσως χρόνια..... Στο ύψος της Γλυφάδας, βλέπουμε σε κάποιο κάθετο δρόμο να μας χαιρετούν από μακρυά δύο ποδηλάτες. Σταματούμε, πλησιάζουν και βλέπουμε την Μαριέτα Χρουσαλά με ένα νεαρό, καβάλα στα δικά τους ποδήλατα.
"Καλημέρα σας" - "καλημέρα σας". Μας συστήθηκαν και μας έδωσαν και το χέρι. Μαριέττα και Λέων. Μιλάμε για εποχή που ήταν "κρυφό" ζευγάρι, αλλά που η Μαριέττα ήταν στα πολύ χάι της, στα πολύ τοπ της .....
"Μήπως έχετε τρόμπα, γιατί είναι λίγο ξεφούσκωτα τα λάστιχά μας?" Φυσικά, πάντα κουβαλούσαμε τρόμπα και μάλιστα πολύ καλή. Οπότε καταλήξαμε να φουσκώνουμε λάστιχα. Δημιουργήθηκε έτσι αρκετό χρονικό διάστημα για ψιλοκουβέντα.
Εγώ: "την κοπέλα την αναγνωρίσαμε, αν και στην αρχή σας πέρασα για κάποια γνωστή μας με τα ίδια χαρακτηριστικά".
Εκεί λιγάκι κόμπλαρε η Μαριέττα....
Μετά μας άρχισαν ερωτήσεις για το πώς είναι να καβαλάς διπλό ποδήλατο, τους ενθουσίασε η ιδέα να είναι πάνω σε κοινό ποδήλατο να ποδηλατούν μαζί. Είναι ασφαλές? Που κάνετε συνήθως βόλτες? Είναι άνετο? Θέλει ειδική εκπαίδευση? και άλλα τέτοια. "Ψιλοαπολογήθηκαν μάλιστα για τα δικά τους "απλά" ποδήλατα"... που δεν συγκρίνονταν με το δικό μας.....!!!! (χχχαχαχα)
Πάντα φιλικότατοι, με το χαμόγελο, απλοί άνθρωποι, σε κοιτούσαν στα μάτια και έδειχναν πραγματικό ενδιαφέρον.
Όμορφοι άνθρωποι, καμία ένδειξη "ντίβας" ή πλούτου ή υπεροψίας ή ότι άλλο μπορεί να περιμένει κανείς από πλούσιους και διάσημους.
Από τότε, πάντα χαίρομαι όταν διαβάζω "καλά νέα" για την Μαριέττα και τον Λέοντα και την οικογένειά τους.

Επίσης θυμάμαι και την κα. Αιμιλία Υψηλάντη, όταν είχε περάσει από την εταιρία μας - αρχές 2000. Είχε μια συνάντηση με κάποιο στέλεχος που ήταν και φίλος της και ήμουν παρών. Θυμάμαι ακόμα την χαρακτηριστική χροιά της φωνής της. Θα την αναγνώριζα από εκατομμύρια άλλες. Επίσης θυμάμαι πάλι το ευγενικό βλέμμα, το χαμόγελο, τον τόνο της φωνής της. Κυρία με τα όλα της. Και πανέμορφη.

Τέλος, όταν ήμουν μικρός, έτυχε 2-3 Κυριακές βράδυ, να τις περάσω παραδίπλα από τον Χουάν Ραμόν Ρότσα και όλη την οικογένειά του... σε σπίτι συγγενή μου που ήταν "συνεργάτης και φίλος" του. Αν και ήμουν μικρός, μέσα 80ς όταν ο Ρότσα ήταν μεγάλο αστέρι στον Παναθηναϊκό. Θυμάμαι το πόσο προσγειωμένος και φιλικός ήταν, καθόμασταν σε διπλανούς καναπέδες και βλέπαμε αθλητική Κυριακή και πόσο εύστοχα σχολίαζε (με βαρειά προφορά) τις φάσεις που έδειχνε η εκπομπή. Παραδίπλα τα δύο αγοράκια του και η όμορφη γυναίκα του (πολύ κοκέτα και πολύ περιποιημένη πάντα - μοντελάκι, αν και λίγο κοντούλα...).

 

[tsimisde]

Οσο ήμουν στη συμπρωτεύουσα λόγω σπουδών, έτυχε να έχω συναντήσει τυχαία διάφορους γνωστούς καλλιτέχνες, ηθοποιούς & τραγουδιστές. Με διάσημους με τους οποίους εχει υπάρξει αλληλεπίδραση, δύο είναι τα σκηνικά που μου έρχονται κατά νου.

1. Συναυλία Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Έχει τύχει να έρθει στην πόλη μου μια χρονιά, είχα δίσκο του προς υπογραφή, δυστυχώς δεν τον πρόλαβα για να μου δώσει το αυτόγραφο. Έρχεται στο ίδιο μαγαζί την επόμενη χρονιά και τυχαίνει ένας συνάδελφος της μητέρας μου, να έχει έναν γνωστό που δουλεύει στο μαγαζί και λέει ότι θα έρθει σε επαφή με τον Παπακωνσταντίνου και μπορεί να του δώσει το CD προς υπογραφή. Πάμε στο μαγαζί, παίρνω το δίσκο στα χέρια και είμαι πανευτυχής. Τυχαίνει να κάθομαι δίπλα στην έξοδο του μαγαζιού. Τελειώνει η συναυλία, βλέπω έναν τύπο να ανοίγει δρόμο και τον Βασίλη να περπατά με τον χαρακτηριστικό του τρόπο. Εκείνη την ώρα έχω παγώσει, σηκώνω δειλά δειλά το χέρι για να τον χαιρετήσω, μου αρπάζει το χέρι και μου κάνει χειραψία, τόσο σφιχτή που ακόμα τη θυμάμαι. Πραγματικά μου έκανε εντύπωση η απλότητα του, αυτή η χειραψία, θα μπορούσε να είναι και από κάποιον φίλο.

2. Είμαι με το σχολείο συνοδός και έχουμε πάει να δούμε μια θεατρική παράσταση. Έχει τελειώσει η παράσταση και η μαθητιώσα νεολαία, θέλει να φωτογραφηθεί με κάποιους από τους ηθοποιούς. Εκεί, μια μαθήτρια λέει φωναχτά "Πάμε να φύγουμε, εφόσον δεν βλέπω πουθενά την τάδε που ήθελα να φωτογραφηθω μαζί της" και εκείνη τη στιγμή, ανεβαίνει από τη σκάλα και έρχεται προς εμάς ο Μάριος Αθανασίου που έχει ακούσει την ατάκα και λέει "Αμα θέλετε να βγάλετε φωτογραφία με την τάδε, εμένα δεν με χρειάζεστε", η μαθήτρια κοκκινίζει από ντροπή και λέει "Όχι, όχι, θέλουμε και με σας φωτογραφία". Και εδώ μου έκανε εντύπωση η απλότητα του και φυσικά η χαβαλεδιάρικη διάθεση του, ούτε κόμπλεξ, ούτε τίποτα.