Τα παραμύθια της γιαγιάς

[Aardvark]

Σας ελεγε η γιαγια σας παραμυθια η ηταν ενας ακομα urban legend;;;

Θυμαμαι να διαβαζω παραμυθια οπως θυμαμαι να λεω και παραμυθια.

Με εβαζε η μανα μου προφανως επειδη βαριοταν ,να της λεω εγω, "Και τι ωραια που τα λες " και πες μου και αλλο ενα" και δωστου εγω "Τα τρια γουρουνακια".

 

[RIO]

Η καημένη η γιαγιά μου δεν ήξερε πολλά παραμύθια, οπότε μιας και ήταν πολύ της εκκλησιάς, μου διάβαζε ιστορίες απο την βίβλο(εκείνη την ωραία την εικονογραφημένη). Όλα αυτες οι ιστορίες (η θάλλασα που άνοιγε απο τον μωυσή,ο δαυίδ και ο γολιάθ, ο ιωσήφ) και οι εικόνες, μου φαίνονταν πολύ εντυπωσιακές και ήθελα να τις ακούω συνέχεια!!! Ίσως, το οτι είμαι ακόμα κάπως θρήσκος, να οφείλεται σε αυτές τις αναμνήσεις . Άραγε, τώρα τα παιδιά ακούνε πια παραμύθια απο τις γιαγιάδες, ή τα μαθαίνουν απο τα dvd...

 

[mytinyworld]

Παραμύθια μου έλεγε... μια κασέτα όταν ήμουν μικρή, λόγω έλλειψης γιαγιάς. Ακουγα την κασέτα, ξεφύλιζα το παραμύθι και ονειρευόμουν... :

Το αγαπημένο μου παραμύθι ήταν "Ο Τζακ και η μαγική φασολιά". Δεν χόρταινα να το ακούω. Οπως και το μολυβένιο στρατιωτάκι. Τα δύο αγαπημένα μου παραμύθια όλων των εποχών. Φέτος τα χριστούγεννα αποφάσισα να τα αγοράσω σε εικονογραφημένα παραμύθια, να τα έχω και να τα βρει και η κόρη μου όταν σε καναδυο χρόνια θα διαβάζουμε παραμύθια. Γύρισα στα μεγαλύτερα βιβλιοπωλεία του κέντρου της Αθήνας και προς μεγάλη μου έκπληξη, ΔΕΝ υπήρχε ίχνος από τα δύο παραμύθια και όχι βέβαια γιατί εξαντλήθηκαν... Μια υπάλληλος μου ειπε μάλιστα ότι τα κλασικά παραμύθια δεν πουλάνε και τόσο πια...

 

[serano915]

Παραδόξως, θυμάμαι πολλούς ανθρώπους να μου λένε παραμύθια αλλά όχι τις 2 γιαγιάδες μου... Η μια επειδή δούλευε μέχρι που μεγάλωσα αρκετά οπότε δεν της ήταν καθόλου εύκολο και η άλλη επειδή δεν ήξερε πολλά παραμύθια, αλλά με έβαζε κάτω και αναπλήρωνε το κενό με το να μου λέει προσευχές, το Πιστεύω (εις ένα Θεό...) και διάφορα τέτοια... Παραμύθια λοιπόν μου έλεγαν:

1) ο μπαμπάς μου (πρώτος παραμυθάς!!! και φυσικά δεν μου έλεγε κλασσικά παραμύθια που ξέρουν όλα τα παιδάκια, αλλά διάφορα άλλα που κατέβαζε από το κεφάλι του, πολύ ωραία!)

2) η κυρά Σουζάνα (γενικά ήμουν πολύ κοινωνικό παιδάκι, αλλά για ένα περίεργο λόγο εκτός από παιδάκια μου άρεσε να κάνω παρέα και με μεγάλους. Όποτε λοιπόν ξέμενα από παρέα πήγαινα σε μια γειτόνισσα που εμενε κάτω από μας, που μου έλεγε παραμύθια και με κερνούσε καραμέλες από ένα πορσελάνινο βαζάκι με ζωγραφιές... αααχ! νοσταλγία!)

3) η αδερφή της προγιαγιάς μου! (η προγιαγιά μου ζούσε στο χωριό, αλλά η αδερφή της ζούσε κοντά σε μας και πολύ συχνά πήγαινα και μου έλεγε παραμύθια με τις ώρες... μπορούσα να κάθομαι να την ακούω ατελείωτες ώρες!!!)

4) ο προπαππούς μου! (δεν μου έλεγε παραμύθια αλλά ιστορίες από τον πόλεμο στη Μικρά Ασία και την καταστροφή της Σμύρνης.... επίσης καθόμουν και τον άκουγα με τις ώρες, μάθημα ιστορίας κατευθείαν από την πηγή...)

 

[Hera]

Η δική μου γιαγιά δεν έλεγε κλασσικά παραμύθια. Αυτά τα γνώρισα από σχετικά βιβλία και από την τηλεόραση.

Η γιαγιά, Θεός σχωρέστην, διηγιόταν τοπικούς θρύλους και με ντάντευε με ντόπια παιδικά τραγούδια.

 

[thebest20]

Η γιαγιά μου δε μου έλεγε παραμύθια,μόνο δικές της άσχετες ιστορίες,για να φάω το φαγητό μου...από βιντεοκασέτες και κασέτες τα έμαθα,και από βιβλία μικρά που υπήρχαν στα βιβλιοπωλεία.

 

[johnny19818]

Εμένα πάλι η γιαγιά μου όχι μόνο μας έλεγε παραμύθια αλλά ήξερε και αρκετές ιστορίες και από το χωριό αλλά και από θρησκευτικά βιβλία που διάβαζε. Ήταν η χαρά μας να μας μαζεύει και να μας λέει παραμύθια τρώγοντας τηγανίτες που ήδη είχε φτιάξει. #)

 

[BETTY BOOP]

Θέμα γεμάτο αναμνήσεις! Τα παραμύθια με συνόδευαν πάντα την ώρα του φαγητού, όταν δεν ήθελα να φάω. Η γιαγιά μου έλεγε και ιστορίες από τη ζωή της, για μένα ήταν ένας παραμυθένιος κόσμος!

 

[perlastar]

Όντως πολύ νοσταλγικό θέμα! Συνέχεια μου έλεγε η γιαγιά μου, και στο φαγητό κι όταν απλά καθόμασταν και περνούσαμε χρόνο μαζί. Και υπάρχοντα παραμύθια, αλλά και δικά της υπέροχα παραμύθια που τα έβγαζε με τη φαντασία της σε μία στιγμή, είχε μεγάλο ταλέντο σ'αυτό. Και δεν τα έλεγε απλά, αλλά τα αφηγούνταν με έναν πολύ παραστατικό τρόπο, έπαιζε ρόλους πραγματικά και σε καθήλωνε. Κάποια από αυτά τα θυμάμαι ακόμα. Ειδικά για ένα διάστημα, στην ηλικία των τριών, είχα γίνει πολύ δύσκολη με το φαγητό και έτρωγα μόνο με παραμύθια, οπότε το ταλέντο της καημένης της γιαγιάς μου ήταν ότι έπρεπε, καθώς μου έλεγε κάθε φορά και νέο παραμύθι για να ανοίξω το στόμα μου.

 

[RIO]

Η γιαγιά μου επειδή ήξερε λίγα παραμύθια, συνήθιζε να μου λέει ιστορίες από την Βίβλο, που μου άρεσαν πάρα πολύ. Τα θυμάμαι όλα αυτά με πολλή νοσταλγία...

 

[pardalotzatziki]

Ολοι μας λεγανε, γιαγιαδες, παππουδες, αδερφες της γιαγιας και οι γονεις.

Οταν περασαμε τα 10-12, ο ενας ο παππους που ηταν αστυνομικος μεχρι την κατοχη, μας ελεγε πως σκοτωνανε ληστες και κρεμουσαν τα κεφαλια στις πλατειες(δεκαετια '30)

Αψογο;

Πλακα εχει που ακομα μου λεει η μανα μου οτι ηταν κουρασμενη απο τη δουλεια, μερικες φορες με εβαζε και της ελεγα εγω

Ειδικα ενα απο αυτα που τελειωνανε με μεγαλο τσιμπουσι, οποτε ελεγα ΠΟΛΛΑ φαγητα που ειχανε στο τσιμπουσι!!!

Και ελεγα και ελεγα...

 

[elephadas]

Το 1958, όταν ήμουν ενός έτους, ο πατέρας μου δανείστηκε ένα μαγνητόφωνο (με μπομπίνες) και απαθανάτισε την οικογένεια σε ένα ηχητικό ντοκουμέντο, μια μικροσκοπική ταινία στην οποία εκτός των άλλων ακούγεται η μητέρα του και μια θεία της μητέρας μου (που την αποκαλούσαμε γιαγιά, όχι θεία, αφού δεν ζούσαν οι γονείς της μητέρας μου) να λένε παραμύθια. Ευτυχώς και οι δύο αυτές γιαγιάδες έζησαν αρκετά χρόνια ακόμη κι έτσι τις θυμάμαι πολύ καλά, αλλά δεν ζούσαμε κοντά τους κι έτσι αυτά ήταν τα μόνα παραμύθια της γιαγιάς που ξέρω.