Juanita
Retro PaTRi@RcH
- Joined
- 23 Οκτ 2007
- Μηνύματα
- 4.263
- Αντιδράσεις
- 347
:wait2: Λίγους μήνες μετά τη "φυγή" του Άλμπερτ, η Κάντυ έλαβε από το Ροκστοουν ένα δέμα με ένα ανοιξιάτικο πανωφόρι, δώρο του Άλμπερτ.
Το μπιλιετάκι που το συνόδευε ήταν περιεκτικότατο...
Εγώ, το έκανα λίίιιιιιγο μεγαλύτερο, σκεπτόμενη πόσα θα ήθελε να της γράψει αλλά δεν μπόρεσε.
Μην περιμένετε πολλά πολλά... προσπαθώ να είμαι κοντά στο πνεύμα της Μιζούκι... (πωπω... αυτή η γυναίκα θα μας στοιχειώσει στο τέλος :angry: )
Κάντυ μου,
πέρασε πολύς καιρός από την ημέρα που πήρα την απόφαση να φύγω μακριά.
Πίστευα πως έτσι θα ήταν καλύτερα και για τους δυό μας.
Εγώ, θα γύριζα κοντά στους φίλους μου που με είχαν ανάγκη και εσύ θα συνέχιζες τη ζωή σου χωρίς να χρειάζεται να δικαιολογείσαι για μένα στους γείτονες.
Ούτε μια στιγμή δε μου είχε περάσει από το μυαλό πως θα ήταν τόσο δύσκολο να ξαναβρώ τον παλιό μου εαυτό. .
Αλλά… οι μέρες μου μακριά σου είναι βουνά και οι νύχτες θάλασσες …
Είχα συνηθίσει να ξυπνώ το πρωί με τα γέλια σου και να περιμένω ανυπόμονα να ακούσω τα βήματά σου στις σκάλες...
...χαιρόμουν να σου μαγειρεύω και να σε ακούω με τις ώρες να μου μιλάς…
...να διαβάζω την εφημερίδα μου και να με συντροφεύει το φάλτσο σου τραγούδι.
Νόμιζα πως είχα γνωρίσει τη ζωή μέσα από τα ταξίδια μου, Κάντυ, αλλά τη ζωή μου την έμαθες εσύ... από την αρχή… σαν το μωρό που του μαθαίνουν τα πρώτα του βήματα.
Ό,τι πιο όμορφο έχω ζήσει ήταν οι μέρες που πέρασα εδώ κοντά σου… στη θαλπωρή του σπιτιού που το ζέσταινε η δική σου παρουσία.
Χάρη στις φροντίδες σου βρήκα τη μνήμη μου για να χάσω τελικά εσένα.
Κάντυ… έπρεπε να φύγω μακριά… δεν γινόταν αλλιώς.
Όχι όμως για πολύ ακόμη…
Κάντυ μου, οι πάγοι έλιωσαν… ο χειμώνας τελειώνει.
Να φοράς το καινούριο σου πανωφόρι μέχρι να ζεστάνει ο ήλιος για τα καλά τη γη.
Δικός σου.
Άλμπερτ
Υ.Γ. Μη με αναζητήσεις… Η μέρα που θα βρεθούμε και πάλι μαζί δεν θα αργήσει.
Το μπιλιετάκι που το συνόδευε ήταν περιεκτικότατο...
Εγώ, το έκανα λίίιιιιιγο μεγαλύτερο, σκεπτόμενη πόσα θα ήθελε να της γράψει αλλά δεν μπόρεσε.
Μην περιμένετε πολλά πολλά...
προσπαθώ να είμαι κοντά στο πνεύμα της Μιζούκι... (πωπω... αυτή η γυναίκα θα μας στοιχειώσει στο τέλος :angry: )Το γράμμα από το Ροκστοουν
Κάντυ μου,
πέρασε πολύς καιρός από την ημέρα που πήρα την απόφαση να φύγω μακριά.
Πίστευα πως έτσι θα ήταν καλύτερα και για τους δυό μας.
Εγώ, θα γύριζα κοντά στους φίλους μου που με είχαν ανάγκη και εσύ θα συνέχιζες τη ζωή σου χωρίς να χρειάζεται να δικαιολογείσαι για μένα στους γείτονες.
Ούτε μια στιγμή δε μου είχε περάσει από το μυαλό πως θα ήταν τόσο δύσκολο να ξαναβρώ τον παλιό μου εαυτό. .
Αλλά… οι μέρες μου μακριά σου είναι βουνά και οι νύχτες θάλασσες …
Είχα συνηθίσει να ξυπνώ το πρωί με τα γέλια σου και να περιμένω ανυπόμονα να ακούσω τα βήματά σου στις σκάλες...
...χαιρόμουν να σου μαγειρεύω και να σε ακούω με τις ώρες να μου μιλάς…
...να διαβάζω την εφημερίδα μου και να με συντροφεύει το φάλτσο σου τραγούδι.
Νόμιζα πως είχα γνωρίσει τη ζωή μέσα από τα ταξίδια μου, Κάντυ, αλλά τη ζωή μου την έμαθες εσύ... από την αρχή… σαν το μωρό που του μαθαίνουν τα πρώτα του βήματα.
Ό,τι πιο όμορφο έχω ζήσει ήταν οι μέρες που πέρασα εδώ κοντά σου… στη θαλπωρή του σπιτιού που το ζέσταινε η δική σου παρουσία.
Χάρη στις φροντίδες σου βρήκα τη μνήμη μου για να χάσω τελικά εσένα.
Κάντυ… έπρεπε να φύγω μακριά… δεν γινόταν αλλιώς.
Όχι όμως για πολύ ακόμη…
Κάντυ μου, οι πάγοι έλιωσαν… ο χειμώνας τελειώνει.
Να φοράς το καινούριο σου πανωφόρι μέχρι να ζεστάνει ο ήλιος για τα καλά τη γη.
Δικός σου.
Άλμπερτ
Υ.Γ. Μη με αναζητήσεις… Η μέρα που θα βρεθούμε και πάλι μαζί δεν θα αργήσει.
