Λορένα
RetroNuts!
- Joined
- 21 Απρ 2008
- Μηνύματα
- 1.607
- Αντιδράσεις
- 287
Ε, ειπα να γραψω και εγω το γραμμα του Τερρυ.
Αγαπημένο μου φακιδομουτρακι
Δεν φανταζόμουν ποτέ, ότι θα σου έστελνα ένα τέτοιο γράμμα. Την ζωή μας, την είχα ονειρευτεί τόσο διαφορετική! Και να τώρα, να κάθομαι εδώ και να σου γράφω, μη μπορώντας ακόμη να πιστέψω τι έχει συμβεί, και μη έχοντας ακόμη καταλάβει, αν είναι όνειρο αυτό που ζούμε (και θα ξυπνήσουμε ), ή πραγματικότητα.
Είναι περασμένες μεσάνυχτα, και άλλη μια νύχτα, δεν μπορώ να κοιμηθώ. Συνήθισα όμως πια, δεν με πειράζει. Και ο λόγος που δεν μπορώ, είναι γιατί φοβάμαι να ξυπνήσω! Σίγουρα τώρα που το διαβάζεις, θα σου φαίνεται περίεργο, αλλά αυτό που ζω, και που το ζω κάθε πρωί, δεν μπορώ πια να το αντέξω.. Όλη την μέρα είμαι καλά. Η Σουζανα, και η δουλειά στο θέατρο, απορροφούν την σκέψη μου, και κάθε φορά είμαι σχεδόν σίγουρος πως μπορώ να σε ξεχάσω, και πως θα σταματήσω να υποφέρω. Και κάθε βράδυ που πέφτω να κοιμηθώ, κοιμάμαι με αυτή την ελπίδα. Πως θα έρθει , κάποτε η μέρα, που θα μπορώ να ακούω το όνομα σου, χωρίς να ταράζομαι και να υποφέρω και θα θυμάμαι μόνο τις καλές μας στιγμές,
Αλλά κάθε βράδυ, έρχεσαι στα όνειρα μου, και νιώθω να σε ερωτεύομαι ξανά και ξανά. Κάθε βράδυ μου κρατάς συντροφιά, και το πρωί… αυτή την μαγική ώρα, που ξυπνάς, και είσαι μεταξύ ονείρου και αλήθειας. Που την μια στιγμή ζεις στο όνειρο, και την επόμενη ξαναθυμάσαι την πραγματικότητα… Δεν την αντέχω αυτή την πραγματικότητα!!
Δεν αντέχω, την μια στιγμή, να μπορώ σχεδόν να σε αγγίξω, να είσαι μπροστά μου σχεδόν ολοζώντανη, και την επόμενη, να συνειδητοποιώ ότι όλα αυτά ήταν ένα όνειρο, και πως η ζωή μου τώρα πια, είναι μακριά σου
Θέλω να πεθάνω εκείνη την στιγμή. Δεν αντέχω να ζήσω, δεν αντέχω καν να σηκωθώ από το κρεβάτι. Αν η μέρα μου είναι γεμάτη υποχρεώσεις, νιώθω πως δεν θα μπορέσω να κάνω το παραμικρό. Αν πάλι είναι άδεια νιώθω μεγαλύτερο το κενό της ζωής μου. Ακόμη δεν έχω καταλήξει ποιο είναι το χειρότερο!
Και αυτό γίνεται κάθε πρωί, πολλούς μήνες τώρα. Κάθε πρωί, το ίδια. Την μια στιγμή ζω το όνειρο, και την άλλη τον εφιάλτη. Ας ήταν να κοιμηθώ, και να μην ξυπνήσω ποτέ πια. Αφού δεν μπορώ να σε έχω, τουλάχιστον ας σε ονειρεύομαι για πάντα.
Γιʼ αυτό, εδώ και λίγο καιρό, σταμάτησα να κοιμάμαι. Είναι καλύτερα έτσι. Την σκέψη σου την αντέχω. Το να έρχεσαι στα όνειρα μου, δεν το αντέχω.
Η Σουζανα κοιμάται. Συνέχεια κοιμάται τον τελευταίο καιρό. Σήμερα που ήρθα να την δω κοιμόταν πάλι, και την ξύπνησα. Το πρόσωπο της, είχε μια έκφραση ευτυχίας. Μα μόλις ξύπνησε, και κατάλαβε τι γινόταν, μου χαμογέλασε ξανά, με εκείνο το μελαγχολικό της χαμόγελο. Πόσο διαφορετικά χαμογελούσε στον ύπνο της. Εκεί φαινόταν πραγματικά ευτυχισμένη. Ίσως στον ύπνο της να ζει, το δικό της όνειρο, όπως και εγώ!
Κάθε φορά που την βλέπω, το βλέμμα της είναι γεμάτο ελπίδα. Βλέπω καθαρά πως ελπίζει κάποτε να την αγαπήσω όπως αγάπησα εσένα. Δεν μου μιλά πολύ, με κοιτά μονάχα, και μου χαμογελά με εκείνο το μελαγχολικό της χαμόγελο.
Καημένη Σουζανα, τι έφταιξες και εσύ!! Θυσίασες την ζωή σου για να με σώσεις, πιστεύοντας ότι μου έκανες καλό. Δεν ήξερες όμως, πως θα προτιμούσα χίλιες φορές τον θάνατο, παρά την ζωή που ζω τώρα. Ο θάνατος δίνει την λησμονιά. Η ζωή, μου δίνει το καθήκον.
Σίγουρα, θα αναρωτιέσαι Καντυ, γιατί σου έγραψα αυτό το γράμμα.
Δεν ήθελα να σου αναφερω τίποτα από όλα αυτά. Αυτά, είναι μονάχα σκέψεις και συναισθηματα.
Ήθελα να σου πω μονάχα, πως ώρες-ώρες θα ήθελα να πέθαινα.
Όχι για να ξεφύγω από τις ευθυνες, ή για να εκδικηθώ για όσα η ζωη μου στέρησε, απλά… γιατι μοναχα… η ζωή μου, δεν έχει νόημα, χωρίς εσενα.
Ήθελα να το ξερεις, καλη μου.
Ξημερώνει πια! Μια νέα μέρα αρχίζει. Έτσι όπως βλέπω τον ήλιο να ανατείλει, θέλω να πιστεύω, πως κάποια μερα, θα βρω ξανά την θέληση για ζωή. Μέχρι τότε όμως, δεν θα ζω!
Ο Τερρρυ σου
Αγαπημένο μου φακιδομουτρακι
Δεν φανταζόμουν ποτέ, ότι θα σου έστελνα ένα τέτοιο γράμμα. Την ζωή μας, την είχα ονειρευτεί τόσο διαφορετική! Και να τώρα, να κάθομαι εδώ και να σου γράφω, μη μπορώντας ακόμη να πιστέψω τι έχει συμβεί, και μη έχοντας ακόμη καταλάβει, αν είναι όνειρο αυτό που ζούμε (και θα ξυπνήσουμε ), ή πραγματικότητα.
Είναι περασμένες μεσάνυχτα, και άλλη μια νύχτα, δεν μπορώ να κοιμηθώ. Συνήθισα όμως πια, δεν με πειράζει. Και ο λόγος που δεν μπορώ, είναι γιατί φοβάμαι να ξυπνήσω! Σίγουρα τώρα που το διαβάζεις, θα σου φαίνεται περίεργο, αλλά αυτό που ζω, και που το ζω κάθε πρωί, δεν μπορώ πια να το αντέξω.. Όλη την μέρα είμαι καλά. Η Σουζανα, και η δουλειά στο θέατρο, απορροφούν την σκέψη μου, και κάθε φορά είμαι σχεδόν σίγουρος πως μπορώ να σε ξεχάσω, και πως θα σταματήσω να υποφέρω. Και κάθε βράδυ που πέφτω να κοιμηθώ, κοιμάμαι με αυτή την ελπίδα. Πως θα έρθει , κάποτε η μέρα, που θα μπορώ να ακούω το όνομα σου, χωρίς να ταράζομαι και να υποφέρω και θα θυμάμαι μόνο τις καλές μας στιγμές,
Αλλά κάθε βράδυ, έρχεσαι στα όνειρα μου, και νιώθω να σε ερωτεύομαι ξανά και ξανά. Κάθε βράδυ μου κρατάς συντροφιά, και το πρωί… αυτή την μαγική ώρα, που ξυπνάς, και είσαι μεταξύ ονείρου και αλήθειας. Που την μια στιγμή ζεις στο όνειρο, και την επόμενη ξαναθυμάσαι την πραγματικότητα… Δεν την αντέχω αυτή την πραγματικότητα!!
Δεν αντέχω, την μια στιγμή, να μπορώ σχεδόν να σε αγγίξω, να είσαι μπροστά μου σχεδόν ολοζώντανη, και την επόμενη, να συνειδητοποιώ ότι όλα αυτά ήταν ένα όνειρο, και πως η ζωή μου τώρα πια, είναι μακριά σου
Θέλω να πεθάνω εκείνη την στιγμή. Δεν αντέχω να ζήσω, δεν αντέχω καν να σηκωθώ από το κρεβάτι. Αν η μέρα μου είναι γεμάτη υποχρεώσεις, νιώθω πως δεν θα μπορέσω να κάνω το παραμικρό. Αν πάλι είναι άδεια νιώθω μεγαλύτερο το κενό της ζωής μου. Ακόμη δεν έχω καταλήξει ποιο είναι το χειρότερο!
Και αυτό γίνεται κάθε πρωί, πολλούς μήνες τώρα. Κάθε πρωί, το ίδια. Την μια στιγμή ζω το όνειρο, και την άλλη τον εφιάλτη. Ας ήταν να κοιμηθώ, και να μην ξυπνήσω ποτέ πια. Αφού δεν μπορώ να σε έχω, τουλάχιστον ας σε ονειρεύομαι για πάντα.
Γιʼ αυτό, εδώ και λίγο καιρό, σταμάτησα να κοιμάμαι. Είναι καλύτερα έτσι. Την σκέψη σου την αντέχω. Το να έρχεσαι στα όνειρα μου, δεν το αντέχω.
Η Σουζανα κοιμάται. Συνέχεια κοιμάται τον τελευταίο καιρό. Σήμερα που ήρθα να την δω κοιμόταν πάλι, και την ξύπνησα. Το πρόσωπο της, είχε μια έκφραση ευτυχίας. Μα μόλις ξύπνησε, και κατάλαβε τι γινόταν, μου χαμογέλασε ξανά, με εκείνο το μελαγχολικό της χαμόγελο. Πόσο διαφορετικά χαμογελούσε στον ύπνο της. Εκεί φαινόταν πραγματικά ευτυχισμένη. Ίσως στον ύπνο της να ζει, το δικό της όνειρο, όπως και εγώ!
Κάθε φορά που την βλέπω, το βλέμμα της είναι γεμάτο ελπίδα. Βλέπω καθαρά πως ελπίζει κάποτε να την αγαπήσω όπως αγάπησα εσένα. Δεν μου μιλά πολύ, με κοιτά μονάχα, και μου χαμογελά με εκείνο το μελαγχολικό της χαμόγελο.
Καημένη Σουζανα, τι έφταιξες και εσύ!! Θυσίασες την ζωή σου για να με σώσεις, πιστεύοντας ότι μου έκανες καλό. Δεν ήξερες όμως, πως θα προτιμούσα χίλιες φορές τον θάνατο, παρά την ζωή που ζω τώρα. Ο θάνατος δίνει την λησμονιά. Η ζωή, μου δίνει το καθήκον.
Σίγουρα, θα αναρωτιέσαι Καντυ, γιατί σου έγραψα αυτό το γράμμα.
Δεν ήθελα να σου αναφερω τίποτα από όλα αυτά. Αυτά, είναι μονάχα σκέψεις και συναισθηματα.
Ήθελα να σου πω μονάχα, πως ώρες-ώρες θα ήθελα να πέθαινα.
Όχι για να ξεφύγω από τις ευθυνες, ή για να εκδικηθώ για όσα η ζωη μου στέρησε, απλά… γιατι μοναχα… η ζωή μου, δεν έχει νόημα, χωρίς εσενα.
Ήθελα να το ξερεις, καλη μου.
Ξημερώνει πια! Μια νέα μέρα αρχίζει. Έτσι όπως βλέπω τον ήλιο να ανατείλει, θέλω να πιστεύω, πως κάποια μερα, θα βρω ξανά την θέληση για ζωή. Μέχρι τότε όμως, δεν θα ζω!
Ο Τερρρυ σου
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
