Καλησπέρα σ' όλους τους μανιακούς του ρετρό!
Καθώς διάβαζα τους τίτλους των threads που αφορούν στην ποπ/ντίσκο, παρατήρησα ότι κανένας (τουλάχιστον από όσο υπέπεσε στην αντίληψή μου) δεν έχει αναφερθεί σε τρεις γυναικείες παρουσίες που άφησαν το σημάδι τους στην ντίσκο/ποπ των mid-70s έως και mid-80s, έστω κι αν δεν κατόρθωσαν να γίνουν σταρ του μεγέθους μιας Donna Summer ή μιας Madonna. Και οι τρεις υπήρξαν αυτό που οι αγγλόφωνοι αποκαλούν one-hit-wonder, δηλ. έκαναν μια (ή δύο το πολύ) μεγάλες επιτυχίες και αυτό ήταν. Μιλάω βέβαια (ξεκινώντας με χρονολογική σειρά) για τις Andrea True, Madleen Kane & (last but not least!!!) Alisha Itkin. Στη ζωή βρίσκονται σήμερα μόνο οι δύο, καθώς η Andrea True πέθανε το Νοέμβρη του '11 σε ηλικία 68 ετών. Και οι τρεις είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό: προσπάθησαν πάρα πολύ να κάνουν καριέρα στο τραγούδι, υπήρχε όμως ένας ανασχετικός παράγοντας που τις εμπόδισε, μολονότι δεν ήταν χειρότερες από άλλες και άλλους.
Της πρώτης (True) ο ανασχετικός παράγοντας ήταν η προηγούμενη καριέρα της ως ηθοποιός αισθησιακών ταινιών (οι μεγαλύτεροι άρρενες της ομάδας, θα έχουν οπωσδήποτε δει το The Seduction of Lynn Carter), της δεύτερης (Kane) η καριέρα της ως μοντέλο του Playboy και η υπερβολική αγάπη της για τη χλιδή του τζετ-σετ του Μονακό (η φωνή της, αν και μέτρια, δεν ήταν χειρότερη από άλλες), και της τρίτης ήταν η φωνή της, η οποία έμοιαζε πάρα πολύ με αυτή της Madonna, που ήταν ήδη σταρ το '84, όταν η μικρή Alisha έβγαζε δειλά δειλά το πρώτο της single, All Night Passion, που έγινε επιτυχία στις ντίσκο της Ευρώπης (κυρίως).
Αυτές οι τρεις γυναίκες μας έδωσαν όμως τρία (τουλάχιστον) κομμάτια, που είναι αναγνωρίσιμα είτε γιατί τα ακούσαμε σε κάποια ταινία της εποχής, είτε από κάποιο μεταγενέστερο cover, είτε γιατί "παίζουν" όπωσδήποτε στις βραδιές ρετρό.
Για να μην πολυλογώ, τα αναφέρω (και ανεβάζω και βίντεοκλιπ) για να τα ευχαριστηθούμε:
1) Andrea True, More More More: Πολύ αναγνωρίσιμο ντίσκο κομμάτι του 1976, με την χαρακτηριστική "συμφωνική" ενορχήστρωση της εποχής. Οι μεταγενέστεροι (εμού συμπεριλαμβανομένης) το έμαθαν είτε από το cover των Bananarama είτε αυτό της Rachel Stevens. Το αυθεντικό όμως είναι σαφώς το καλύτερο: http://youtu.be/C1bJnEpUk3A
2) Madleen Kane, Cherchez Pas: ένα ακόμα αναγνωρίσιμο κομμάτι ντίσκο από την αρχή της δεκαετίας του 80. Η χαρακτηριστική ενορχήστρωση της προηγούμενης δεκαετίας υπάρχει ακόμα, μόνο που έχει ενισχυθεί με στοιχεία ροκ (έντονη παρουσία ηλεκτρικής κιθάρας). Όλοι οι Έλληνες του ηλικιακού γκρουπ των 40+, θυμούνται ότι το κομμάτι αυτό ακουγόταν στα 23' 05'' στη σκηνή της ντισκοτέκ στην καλτ πλέον ταινία "Τα τσακάλια".
Καλή ακρόαση και keep up the good work!
Καθώς διάβαζα τους τίτλους των threads που αφορούν στην ποπ/ντίσκο, παρατήρησα ότι κανένας (τουλάχιστον από όσο υπέπεσε στην αντίληψή μου) δεν έχει αναφερθεί σε τρεις γυναικείες παρουσίες που άφησαν το σημάδι τους στην ντίσκο/ποπ των mid-70s έως και mid-80s, έστω κι αν δεν κατόρθωσαν να γίνουν σταρ του μεγέθους μιας Donna Summer ή μιας Madonna. Και οι τρεις υπήρξαν αυτό που οι αγγλόφωνοι αποκαλούν one-hit-wonder, δηλ. έκαναν μια (ή δύο το πολύ) μεγάλες επιτυχίες και αυτό ήταν. Μιλάω βέβαια (ξεκινώντας με χρονολογική σειρά) για τις Andrea True, Madleen Kane & (last but not least!!!) Alisha Itkin. Στη ζωή βρίσκονται σήμερα μόνο οι δύο, καθώς η Andrea True πέθανε το Νοέμβρη του '11 σε ηλικία 68 ετών. Και οι τρεις είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό: προσπάθησαν πάρα πολύ να κάνουν καριέρα στο τραγούδι, υπήρχε όμως ένας ανασχετικός παράγοντας που τις εμπόδισε, μολονότι δεν ήταν χειρότερες από άλλες και άλλους.
Της πρώτης (True) ο ανασχετικός παράγοντας ήταν η προηγούμενη καριέρα της ως ηθοποιός αισθησιακών ταινιών (οι μεγαλύτεροι άρρενες της ομάδας, θα έχουν οπωσδήποτε δει το The Seduction of Lynn Carter), της δεύτερης (Kane) η καριέρα της ως μοντέλο του Playboy και η υπερβολική αγάπη της για τη χλιδή του τζετ-σετ του Μονακό (η φωνή της, αν και μέτρια, δεν ήταν χειρότερη από άλλες), και της τρίτης ήταν η φωνή της, η οποία έμοιαζε πάρα πολύ με αυτή της Madonna, που ήταν ήδη σταρ το '84, όταν η μικρή Alisha έβγαζε δειλά δειλά το πρώτο της single, All Night Passion, που έγινε επιτυχία στις ντίσκο της Ευρώπης (κυρίως).
Αυτές οι τρεις γυναίκες μας έδωσαν όμως τρία (τουλάχιστον) κομμάτια, που είναι αναγνωρίσιμα είτε γιατί τα ακούσαμε σε κάποια ταινία της εποχής, είτε από κάποιο μεταγενέστερο cover, είτε γιατί "παίζουν" όπωσδήποτε στις βραδιές ρετρό.
Για να μην πολυλογώ, τα αναφέρω (και ανεβάζω και βίντεοκλιπ) για να τα ευχαριστηθούμε:
1) Andrea True, More More More: Πολύ αναγνωρίσιμο ντίσκο κομμάτι του 1976, με την χαρακτηριστική "συμφωνική" ενορχήστρωση της εποχής. Οι μεταγενέστεροι (εμού συμπεριλαμβανομένης) το έμαθαν είτε από το cover των Bananarama είτε αυτό της Rachel Stevens. Το αυθεντικό όμως είναι σαφώς το καλύτερο: http://youtu.be/C1bJnEpUk3A
2) Madleen Kane, Cherchez Pas: ένα ακόμα αναγνωρίσιμο κομμάτι ντίσκο από την αρχή της δεκαετίας του 80. Η χαρακτηριστική ενορχήστρωση της προηγούμενης δεκαετίας υπάρχει ακόμα, μόνο που έχει ενισχυθεί με στοιχεία ροκ (έντονη παρουσία ηλεκτρικής κιθάρας). Όλοι οι Έλληνες του ηλικιακού γκρουπ των 40+, θυμούνται ότι το κομμάτι αυτό ακουγόταν στα 23' 05'' στη σκηνή της ντισκοτέκ στην καλτ πλέον ταινία "Τα τσακάλια".