Steppenwolf
Retro Member
- Joined
- 30 Αύγ 2024
- Μηνύματα
- 142
- Αντιδράσεις
- 188
Ποιες ταινίες γνωρίζετε, όπου παρά τον
περιορισμένο προϋπολογισμό η ποιότητα είναι εξαιρετική;
Στον νου μου έρχεται αμέσως Ο Θίασος του Θεόδωρου Αγγελόπουλου.
Αντιγράφω από εδώ:
O Thiasos Theodor Angelopoulos
Review by: Hans Koning
Film Quarterly, Vol. 30, No. 3 (Spring, 1977)
O Thiasos runs 3 hours 41 minutes and was made on the incredibly low budget of five million drachmas (less than two hundred thousand dollars).
There are awkward moments, [specifically] two [allegorical] scenes [… where] the battles and demonstrations, involving not many people, are set up in a stylized form. Angelopoulos did those scenes last, and the problem was money. It was these scenes which made him say, "I wish I had had double my budget."
Though I am certain that the director and producer kept cost to a minimum, this budget was, as I have said above, incredibly low.
There are many night scenes. Think of the lighting problems; just think of the cost of film stock for a four-hour movie! One of Angelopoulos's secrets are his long sequence shots: many run from seven to nine minutes, and they were repeatedly done, after rehearsals, with only one or two takes.
Οικονομία έγινε και στην Αλίκη στο Ναυτικό, που, όπως διαβάζω, υπήρξε η πρώτη έγχρωμη ελληνική ταινία:
Το γεγονός αυτό μάλιστα ανέβασε το κόστος της σε δυσθεώρητα ύψη, φθάνοντας στο ποσό των 2,5 εκατομμυρίων δραχμών, όταν οι αντίστοιχες ασπρόμαυρες παραγωγές κόστιζαν 1 εκατομμύριο δραχμές. Ωστόσο, δεν ήταν μόνο το φιλμ που ανέβαζε το κόστος, αλλά και το σενάριο που απαιτούσε πλήθος κομπάρσων, όπως π.χ. ναυτών. Πριν ξεκινήσουν τα γυρίσματα ο Φίνος ρώτησε τον Σακελλάριο πόσους κομπάρσους ήθελε για την ταινία κι ο τελευταίος ζήτησε 100!
[Τα χρήματα έφταναν όμως μόνο για 16. Έτσι: ]
«Μπροστά από την κινηματογραφική μηχανή παρελαύνανε οι δεκαέξι, ύστερα όταν χανόντουσαν από την οπτική γωνία, τρέχανε πίσω από τη μηχανή και ξανά παρελαύνανε. Μία φορά, δύο φορές, τρεις φορές, έτσι ώστε να έχει την εντύπωση ο θεατής ότι υπήρχαν τουλάχιστον 100 δόκιμοι. Για να μην αναγνωρίζονται, μάλιστα, φροντίζαμε να αλλάζουν σειρά σε κάθε λήψη. Οι πρώτοι μπαίνανε τελευταίοι, οι τελευταίοι πρώτοι και ούτω καθεξής». Κάποιες σκηνές παρέλασης ήταν από πραγματική παρέλαση, κάτι που βοήθησε πολύ στο τελικό αποτέλεσμα.
Η αμοιβή της Αλίκης Βουγιουκλάκη ήταν 500.000 δραχμές.
περιορισμένο προϋπολογισμό η ποιότητα είναι εξαιρετική;
Στον νου μου έρχεται αμέσως Ο Θίασος του Θεόδωρου Αγγελόπουλου.
Αντιγράφω από εδώ:
O Thiasos Theodor Angelopoulos
Review by: Hans Koning
Film Quarterly, Vol. 30, No. 3 (Spring, 1977)
O Thiasos runs 3 hours 41 minutes and was made on the incredibly low budget of five million drachmas (less than two hundred thousand dollars).
There are awkward moments, [specifically] two [allegorical] scenes [… where] the battles and demonstrations, involving not many people, are set up in a stylized form. Angelopoulos did those scenes last, and the problem was money. It was these scenes which made him say, "I wish I had had double my budget."
Though I am certain that the director and producer kept cost to a minimum, this budget was, as I have said above, incredibly low.
There are many night scenes. Think of the lighting problems; just think of the cost of film stock for a four-hour movie! One of Angelopoulos's secrets are his long sequence shots: many run from seven to nine minutes, and they were repeatedly done, after rehearsals, with only one or two takes.
Οικονομία έγινε και στην Αλίκη στο Ναυτικό, που, όπως διαβάζω, υπήρξε η πρώτη έγχρωμη ελληνική ταινία:
Το γεγονός αυτό μάλιστα ανέβασε το κόστος της σε δυσθεώρητα ύψη, φθάνοντας στο ποσό των 2,5 εκατομμυρίων δραχμών, όταν οι αντίστοιχες ασπρόμαυρες παραγωγές κόστιζαν 1 εκατομμύριο δραχμές. Ωστόσο, δεν ήταν μόνο το φιλμ που ανέβαζε το κόστος, αλλά και το σενάριο που απαιτούσε πλήθος κομπάρσων, όπως π.χ. ναυτών. Πριν ξεκινήσουν τα γυρίσματα ο Φίνος ρώτησε τον Σακελλάριο πόσους κομπάρσους ήθελε για την ταινία κι ο τελευταίος ζήτησε 100!
[Τα χρήματα έφταναν όμως μόνο για 16. Έτσι: ]
«Μπροστά από την κινηματογραφική μηχανή παρελαύνανε οι δεκαέξι, ύστερα όταν χανόντουσαν από την οπτική γωνία, τρέχανε πίσω από τη μηχανή και ξανά παρελαύνανε. Μία φορά, δύο φορές, τρεις φορές, έτσι ώστε να έχει την εντύπωση ο θεατής ότι υπήρχαν τουλάχιστον 100 δόκιμοι. Για να μην αναγνωρίζονται, μάλιστα, φροντίζαμε να αλλάζουν σειρά σε κάθε λήψη. Οι πρώτοι μπαίνανε τελευταίοι, οι τελευταίοι πρώτοι και ούτω καθεξής». Κάποιες σκηνές παρέλασης ήταν από πραγματική παρέλαση, κάτι που βοήθησε πολύ στο τελικό αποτέλεσμα.
Η αμοιβή της Αλίκης Βουγιουκλάκη ήταν 500.000 δραχμές.
Τελευταία επεξεργασία:
