Χαρακτηριστικά μοτίβα σκηνοθετών

[paulochelao24]

Ήθελα εδώ και μέρες να ανοίξω ένα thread για μοτίβα διαφόρων σκηνοθετών, δηλαδή χαρακτηριστικά τους που συναντά κανείς -αν όχι σε όλες- στις πιο πολλές ταινίες τους. Ή αλλιώς μπορεί να τα πει κανείς τα φετίχ τους.Για παράδειγμα ο Χίτσκοκ και το γνωστό μοτίβο των cameo εμφανίσεων του έστω και για λίγα δευτερόλεπτα στις πιο πολλές ταινίες του (ή σε όλες άραγε),ο Κινέζος John Woo με την κλασική σκηνή με τα περιστέρια,ο Tarantino με τα γυναικεία πόδια, πέλματα.
Από νεώτερους Έλληνες σκηνοθέτες εντόπισα ένα κόλλημα του Οικονομίδη σε όλες τις ταινίες του (πλην των γνωστών καθιερωμένων μπινελικίων και επανάληψης μιας λέξης ή φράσης από 2 φορές και άνω) με μια τηλεόραση ανοιχτή να παίζει. Πάντα όμως σε κάθε ταινία του.Ακομη και στην μικρού μήκους του "σταδιακή βελτίωση του καιρού" (1992) σε μια σκηνή σε ένα περίπτερο, ο περιπτεράς έχει ανοιχτό ραδιόφωνο που ακούγεται ποδόσφαιρο νομίζω.
Ένας άλλος σκηνοθέτης ο David Lynch σχεδόν σε όλες τις ταινίες του έχει το μοτίβο με τις κόκκινες κουρτίνες θεάτρου,το στοιχείο της φωτιάς, παράξενες και αλλόκοτες φυσιογνωμίες, εμμονή με τα 50s κομμάτια και τον Roy Orbison,επίσης μέχρι το "Lost Highway" είχε σχεδόν σε όλες τις ταινίες του τον ηθοποιό Jack Nance.
Εσείς έχετε εντοπίσει τέτοια χαρακτηριστικά σκηνοθετών;Κι αν ναι σε ποιους σκηνοθέτες;

 

[RIO]

Στις ταινίες του Scorsese, πάντα θα έχει σκηνές σε αργή κίνηση που θα ακούγεται η φωνή του πρωταγωνιστή να αφηγείται διάφορα.

 

[paulochelao24]

Στις ταινίες του Scorsese, πάντα θα έχει σκηνές σε αργή κίνηση που θα ακούγεται η φωνή του πρωταγωνιστή να αφηγείται διάφορα.

Και παίζουν τραγούδια συνέχεια στο background

 

[Bajar]

Ωραίο θέμα, Γιάννη! Προσωπικά δεν έχω τις άπειρες γνώσεις από κινηματογράφο, ούτε και την εμπειρία αλλά όταν ένας σκηνοθέτης μου προκαλεί το ενδιαφέρον συνήθως ψάχνω όλο το έργο του.
Ένας από αυτούς είναι ο Σταύρος Τσιώλης. Όλες οι ταινίες του μέχρι το 1971, αλλά και το Θέμα συνειδήσεως του Λύκα (1973) όπου έγραψε το σενάριο κι εκεί έκλεισε τη συνεργασία του με το Φίνο, έχουν σκηνές καταδίωξης με γρήγορα αυτοκίνητα, κάποια από αυτά μάλιστα όχι τόσο συνηθισμένα για την ελληνική αγορά. Άλλωστε ήταν γνωστή η λατρεία του για τα αγωνιστικά αυτοκίνητα. Μέχρι και στο Μικρό Δραπέτη, που οι ήρωες είναι παιδιά, υπάρχει μια τέτοια σκηνή. Επίσης έχει μια εμμονή με τα νυχτερινά πλάνα (τα οποία λατρεύω και βρίσκω ότι τους έχει κάνει εκπληκτικό υποβλητικό φωτισμό).

 

[RIO]

Επίσης στις ταινίες του John Woo, πάντα θα έχει σκηνή με τον καλό και τον κακό να σημαδεύουν από πολύ κοντινή απόσταση ο ένας τον άλλο με όπλο.

 

[paulochelao24]

Ωραίο θέμα, Γιάννη! Προσωπικά δεν έχω τις άπειρες γνώσεις από κινηματογράφο, ούτε και την εμπειρία αλλά όταν ένας σκηνοθέτης μου προκαλεί το ενδιαφέρον συνήθως ψάχνω όλο το έργο του.
Ένας από αυτούς είναι ο Σταύρος Τσιώλης. Όλες οι ταινίες του μέχρι το 1971, αλλά και το Θέμα συνειδήσεως του Λύκα (1973) όπου έγραψε το σενάριο κι εκεί έκλεισε τη συνεργασία του με το Φίνο, έχουν σκηνές καταδίωξης με γρήγορα αυτοκίνητα, κάποια από αυτά μάλιστα όχι τόσο συνηθισμένα για την ελληνική αγορά. Άλλωστε ήταν γνωστή η λατρεία του για τα αγωνιστικά αυτοκίνητα. Μέχρι και στο Μικρό Δραπέτη, που οι ήρωες είναι παιδιά, υπάρχει μια τέτοια σκηνή. Επίσης έχει μια εμμονή με τα νυχτερινά πλάνα (τα οποία λατρεύω και βρίσκω ότι τους έχει κάνει εκπληκτικό υποβλητικό φωτισμό).

Πράγματι Ζωή έχεις δίκιο και με τις σκηνές καταδίωξης και με τα νυχτερινά πλάνα στις ταινίες Τσιώλη επί Φίνος Φιλμ.

 

[paulochelao24]

Επίσης στις ταινίες του John Woo, πάντα θα έχει σκηνή με τον καλό και τον κακό να σημαδεύουν από πολύ κοντινή απόσταση ο ένας τον άλλο με όπλο.

Προβολή συνημμένου 233319


Προβολή συνημμένου 233320

Προβολή συνημμένου 233321

Α ναι και αυτό πολύ χαρακτηριστικό στα έργα του John Woo.

 

[paulochelao24]

Ο σκηνοθέτης της "Έκτης Αίσθησης" M Night Shiamalan πάντα σε κάθε ταινία εμφανίζεται ο ίδιος αλα Χίτσκοκ,είναι ένα άλλο που μου ήρθε πριν λίγο.

 

[Bambinella]

O τροπος που εστιαζει την καμερα ο Σακελλαριος απο μακρια σε ολο και πιο κοντινο σημειο ειναι καθαρα Χιτσκοκικος.
Οπως αλλωστε και οι καμεο εφμανισεις του. Ζηλεψε φαινεται τη δοξα του Αγγλου συναδελφου του.

 

[RIO]

O Κάρπεντερ συνήθιζε να " παίζει " με τους εσωτερικούς χώρους. Δηλαδή κάθε γωνιά η δωμάτιο να μοιάζει σαν να κρύβει μια απειλή...

 

[Fulci]

Ο αγαπημένος μου Λούτσιο Φούλτσι, σε αρκετές ταινίες του εστιάζει στο πρόσωπο.Και πολύ περισσότερο στα μάτια. Και όχι μόνο απαραίτητα όταν πρόκειται να "συμβεί κάτι" στα μάτια. Αλλά ακόμα και όταν οι πρωταγωνιστές απλά μιλούν. Η κάμερα έχει σταθερό,κοντινό πλάνο στα μάτια, ούτε μέτωπο,ούτε καν τη μύτη (εκτός από το πάνω μέρος της μύτης που είναι "αναγκαστικά" ορατό).
Βέβαια, αυτό το κοντινό το κάνουν και άλλοι σκηνοθέτες,ειδικά στα spaghetti (π.χ. στις σκηνές μονομαχίας). Ο Λούτσιο όμως το κάνει πολύ περισσότερο, χωρίς να υπάρχουν "έντονες σκηνές" ή κορυφαίες στιγμές της ταινίας. Όπως έγραψα,το κάνει -και- σε αδιάφορες σκηνές με λιτούς διαλόγους.

 

[Fulci]

Επίσης στις ταινίες του John Woo, πάντα θα έχει σκηνή με τον καλό και τον κακό να σημαδεύουν από πολύ κοντινή απόσταση ο ένας τον άλλο με όπλο.

Προβολή συνημμένου 233319


Προβολή συνημμένου 233320

Προβολή συνημμένου 233321

Σωστός, σωστός! Επικές στιγμές του Νίκολας Κέιτζ με τον Τραβόλτα!

 

[Fulci]

O Κάρπεντερ συνήθιζε να " παίζει " με τους εσωτερικούς χώρους. Δηλαδή κάθε γωνιά η δωμάτιο να μοιάζει σαν να κρύβει μια απειλή...

Και πολλές φορές, η απειλή είναι ορατή σε εμάς. Βλέπουμε δηλαδή σε πλάνο κάποιον πρωταγωνιστή και στο βάθος κάποια "απειλή" να πλησιάζει αργά και βασανιστικά. Και ο πρωταγωνιστής να μην έχει ιδέα τι γίνεται!
Μας κάνει να μιμούμαστε τις γιαγιάδες μας όταν έβλεπαν ανάλογες σκηνές σε ταινίες και φώναζαν : "Πίσω σου είναι, γύρνα..Έρχεταιιιιιιι!.."

 

[paulochelao24]

O τροπος που εστιαζει την καμερα ο Σακελλαριος απο μακρια σε ολο και πιο κοντινο σημειο ειναι καθαρα Χιτσκοκικος.
Οπως αλλωστε και οι καμεο εφμανισεις του. Ζηλεψε φαινεται τη δοξα του Αγγλου συναδελφου του.

Έχεις δίκιο Βιβή όντως το έκανε σχεδόν σε όλα τα έργα ο Σακελλάριος

 

[paulochelao24]

κι ο Polanski το είχε πολύ με τον τρόμο στους εσωτερικούς χώρους: "Αποστροφή", "Ένοικος", "Το Μωρό Της Ρόζμαρι", "Φραντικ" κ.α.

 

[paulochelao24]

ένας άλλος σκηνοθέτης ο Jonathan Demme χρησιμοποιούσε σχεδόν σε όλες τις ταινίες τον ηθοποιό Charles Napier,αλλά και πολλούς σκηνοθέτες σε μικρούς ρόλους (John Waters,Roger Corman,John Sayles) έβαζε καταπληκτικά τραγούδια να ακούγονται στις ταινίες του,με ιδιαίτερη αδυναμία σε David Byrne και Talking Heads των οποίων είχε σκηνοθετήσει το "Stop Making Sense" το 1984,Νew Order,Q. Lazzarus (το "Goodbye Horses" της συγκεκριμένης τραγουδίστριας ακούγεται σε 2 ταινίες του,στο "Married To The Mob" και στην "Σιωπή των αμνών" ). Eπίσης ο τραγουδιστής/τραγουδοποιός Chris Isaak συμμετέχει σαν ηθοποιός σε 2 films του Demme,στο "Μarried To The Mob" και στην "Σιωπή των αμνών,αλλά και στο soundtrack του "Married To The Mob" με ένα κομμάτι,το "Suspicion Of Love".

 

[Fulci]

Χαρακτηριστικά πλάνα σε ταινίες του Σπίλμπεργκ είναι όταν μας δείχνει κάποιον να κοιτάει κάτι (κάτι που δεν βλέπουμε εμείς) και σιγά-σιγά,η κάμερα αρχίζει να γυρνάει,κάνοντας μια στροφή 180 μοιρών γύρω από τον ήρωα,σχετικά αργά,με τελική θέση της κάμερας να μας δείχνει πια την πλάτη του.Και συνεχίζοντας στον ίδιο ρυθμό, "σηκώνει" την κάμερα δείχνοντας μας "τι" βλέπει ο πρωταγωνιστής.
Μας φτάνει δηλαδή σε σημείο,που από ΄κει που απορούσαμε σαν θεατές "τι" βλέπει ο ο πρωταγωνιστής,να κοιτάμε ταυτόχρονα με εκείνον αυτό που αντικρίζει,βάζοντας μας κατά κάποιον τρόπο στη θέση του.

Σε ταινίες του Ταραντίνο πάντα υπάρχουν μακρόσυρτοι μονόλογοι από τους ήρωες. Άλλες φορές να οδηγούν σε κάποιο συμπέρασμα και άλλες όχι. Κάνοντας μας να απορούμε, για ποιο λόγο ακούμε 3,5,ή 8 λεπτά φλυαρίας.
Αν και προσωπικά δεν τους βαριέμαι ποτέ. Και ας μην οδηγούν κάπου!..