χρονια πολλα ρε Ντιεγκο..!

[don dokken]

Μισό αιώνα ζωής συμπληρώνει ο -για πολλούς- κορυφαίος παίκτης που έχει δει ποτέ ο πλανήτης. Το gazzetta.gr παρουσιάζει τα καλύτερα δέκα από το... καλύτερο δέκα, τον Ντιέγκο Μαραντόνα.

1. Η πρώτη σύσταση

Μπορεί στο Μουντιάλ του 1978 ο Σέζαρ Μενότι να απέκλεισε από την αποστολή της Εθνικής Αργεντινής τον 17χρονο playmaker της Αρχεντινός Τζούνιορς, όμως δεν συνέβη το ίδιο έναν χρόνο μετά στο παγκόσμιο πρωτάθλημα Νέων. Μαζί με τον Ραμόν Ντίας, ο Ντιέγκο έδειξε ότι κάθε αντίπαλος είναι λίγος και η Αλμπισελέστε κατέκτησε την κούπα βάζοντας 20 γκολ και με παθητικό μόλις δύο! Δεν χρειάζεται κανείς να είναι μάγος: Ο Μαραντόνα πήρε σπίτι του τον τίτλο του πολυτιμότερου παίκτη του τουρνουά με εντυπωσιακές εμφανίσεις, ντρίμπλες, πάσες, τελειώματα και εκτελέσεις στημένων φάσεων. Ο Ντιέγκο, που σκόραρε στον τελικό, έκανε τους πάντες μάρτυρες της ιστορίας που μόλις είχε αρχίσει να γράφεται...

2. Τήρησε την υπόσχεση για 4 γκολ!

Το 1980, σε συνέντευξή του ο τερματοφύλακας της Μπόκα Τζούνιορς, Ούγκο Γκάτι, είχε πει ότι 'ο Μαραντόνα είναι ένας gordito (χοντρούλης) ο οποίος μπορεί να παίξει πολύ καλό ποδόσφαιρο'. Εκείνη την εποχή, ο Ντιέγκο αγωνιζόταν ακόμα με την πρώτη του ομάδα, Αρχεντίνος Τζούνιορς και δεν πήρε με καλή διάθεση το... κοπλιμέντο του Γκάτι. Υποσχέθηκε να του βάλει τέσσερα γκολ όταν οι δύο ομάδες παίξουν μαζί στο πρωτάθλημα. Παρά την παρουσία του 20χρονου τότε, Μαραντόνα, η Αρχεντίνος ήταν μία πολύ μέτρια ομάδα, ενώ για την σύγκρισή της με την διεθνούς φήμης Μπόκα, ούτε λόγος! Ο Ντιέγκο κράτησε την υπόσχεσή του σκοράροντας με πέναλτι, με υπέροχο τσίμπημα της μπάλας, ενώ επίσης έστειλε συστημένες δύο μπάλες στα δίχτυα του Γκάτι από χτυπήματα φάουλ! Μπόκα-Αρχεντίνος 3-5!

3. Το χέρι του Θεού

Στα προημιτελικά του μουντιάλ του 1986, η Αργεντινή αντιμετώπισε την Αγγλία η οποία προηθήθηκε 1-0. Ο Μαραντόνα πήρε την κατάσταση στα... χέρια του στο ξεκίνημα στου δευτέρου ημιχρόνου. Ο Στιβ Χοτζ σε διεκδίκηση με τον Βαλδάνο έστειλε τη μπάλα με λόμπα προς την εστία της ομάδας του και ο ύψους 1.65 μ. Μαραντόνα πήδηξε με τον Πίτερ Σίλτον των 1.85 μ. Ο Ντιεγκίτο τσίμπησε τη μπάλα με το χέρι, την έστειλε στα δίχτυα, ξεγελώντας τον διαιτητή που αγώνα, Αλί Μπιν Νασέρ, που έδειξε σέντρα. «Το 1-1 έγινε από το χέρι του Θεού».

4. Το γκολ του αιώνα

Μπορεί οι Αγγλοι να είχαν ξενερώσει από το πρώτο γκολ της Αργεντινής, όμως ποτέ δεν θα μπορούσαν να φανταστούν τι τους περίμενε μετά. Ο Μαραντόνα τους έδειξε με τον πλέον επιβλητικό τρόπο το ταλέντο του, περνώντας όλη την ομάδα και τον τερματοφύλακα μόλις τρία λεπτά αργότερα. Το γκολ του αιώνα ήρθε μετά το χέρι του Θεού για την Αργεντινή, με τον Μαραντόνα να παίρνει τη μπάλα πίσω από τη σέντρα και να κάνει κάτι που δεν έχει ξαναγίνει ποτέ μέχρι σήμερα. Η Αλμπισελέστε επικράτησε 2-1 και προκρίθηκε στα ημιτελικά.

5. Η κατάκτηση του μουντιάλ στο Μεξικό

Αφού απέκλεισαν την Αγγλία στα προημιτελικά, ο Μαραντόνα και η Αργεντινή είχαν δύσκολη αποστολή κόντρα στο Βέλγιο στους «4». Ο Ντιέγκο ήταν ξανά εκεί. Πετυχαίνοντας πάλι δύο γκολ, οδήγησε την Αλμπισελέστε σε δεύτερο τελικό μουντιάλ στις τρεις τελευταίες διοργανώσεις. Στο μεγάλο ματς με την Γερμανία, η Αργεντινή έχασε το προβάδισμα δύο γκολ που είχε αποκτήσει, όμως η τέλεια μπαλιά του Μαραντόνα στον Χόρχε Μπουρουσάγκα καθάρισε τον τελικό, λίγα λεπτά πριν το τέλος (3-2). Ο Μαραντόνα πήρε την «Χρυσή Μπάλα», όντας ο καλύτερος παίκτης της διοργάνωσης, ενώ γνώρισε την αποθέωση από 30 εκατομμύρια συμπατριώτες του.

6. Το νταμπλ του 1987 με τη Νάπολι

Οι Παρτενοπέι βρέθηκαν στην κορυφή του πίνακα της Serie A την 7η αγωνιστική και καθάρισαν την υπόθεση Scudetto με εντός έδρας ισοπαλία (1-1) με την Φιορεντίνα την τελευταία, στέλνοντας όλη την Νάπολη σε ατέλειωτες μέρες πανηγυρισμών. Ο Μαραντόνα ήταν ο απόλυτος πρωταγωνιστής στις νίκες εντός και εκτός έδρας με την Μίλαν και την πρωταθλήτρια, Γιουβέντους και πρώτος σκόρερ με δέκα γκολ. Αυτό ήταν το πρώτο πρωτάθλημα στην ιστορία της Νάπολι, η οποία κατέκτησε την σεζόν 1986-87 και το Coppa Italia σε διπλές αναμετρήσεις με την υποβιβασμένη, Αταλάντα. Ο Μαραντόνα έγινε Θεός στα μάτια του κόσμου στην πόλη. Η κατάκτηση του πρωταθλήματος αποτέλεσε απάντηση του Νότου της Ιταλίας στον περισσότερο κυριλέ, βορρά. Η κόντρα βορρά και νότου μεταφέρθηκε στην αναμέτρηση της Ιταλίας με την Αργεντινή στο «Σαν Πάολο» το 1990. Ο αρχηγός της Αλμπισελέστε δήλωσε τότε ότι θα είναι πολύ δύσκολο για τους Ναπολιτάνους να υποστηρίξουν τους Ατζούρι, αφού οι συμπατριώτες τους από τον βορρά τους αντιμετώπιζαν με υπεροψία όλα τα χρονιά.

7. Life is Life

Αν ποτέ βρεθείτε στο «Σαν Πάολο» και δείτε τους παίκτες της Νάπολι να ζεσταίνονται υπό τους ήχους του Life is Life των Opus, μην αναρρωτηθείτε. Εδώ είναι η απάντηση. Στο «Ολίμπιασταντιον» στον ημιτελικό του Μονάχου του 1989 ο Μαραντόνα έδωσε το δικότου show. Ενώ οι παίκτες των Παρτενοπέι είχαν βγει για ζέσταμα, ο ίδιος μετέτρεψε την προθέρμανση σε πάρτι κάνοντας τη μπάλα ότι ήθελε. Την κολούσε στο κεφάλι, τα πόδια του, κάνοντας εκπληκτικά πράγματα. Ο Ντιεγκίτο χτυπούσε παλαμάκια και χόρευε χωρίς να κάνει τα σπριντ που έκαναν οι υπόλοιποι με το συγκεκριμένο κομμάτι να ακούγεται από τα ηχεία του σταδίου. Η Νάπολι πήρε 2-2 από την Μπάγερν και σε συνδυασμό με το 2-0 στο «Σαν Πάολο» πέρασε τον τελικό.


8. Ο θρίαμβος στο UEFA

Η κατάκτηση του πρώτου πρωταθλήματος από την Νάπολι το 1987 την έφερε στην Ευρώπη, όμως η τύχη της γύρισε την πλάτη καθώς αντιμετώπισε στην πρώτη φάση του Κυπέλλου πρωταθλητριών την Ρεάλ Μαδρίτης, από την οποία ηττήθηκε εντός και εκτός έδρας. Το 1988 τερμάτισε δεύτερη στην Serie A και στην σεζόν 1988-89 έπαιξε στο UEFA. Στον δρόμο προς τον τελικό, οι Παρτενοπέι πέταξαν εκτός συνέχειας την Γιουβέντους ανατρέποντας το 2-0 του πρώτου αγώνα με 3-0 στο «Σαν Πάολο» σε μία από τις καλύτερες εμφανίσεις του Μαραντόνα με τη φανέλα της Νάπολι. Η Μπάγερν Μονάχου ήταν το τελευταίο εμπόδιο και εκεί καθάρισε ο Καρέκα, πριν η Στουτγκάρδη υποκύψει στους Ιταλούς σε διπλό τελικό.

9. Δεύτερο, αμφισβητούμενο, Scudetto

Το δεύτερο πρωτάθλημα για την Νάπολι ήρθε με πιο σκληρή μάχη και αμφισβητούμενο τρόπο. Οι Παρτενοπέι ήταν μπροστά στο μεγαλύτερο κομμάτι του πρωταθλήματος, μέχρι που η πρωταθλήτρια Ευρώπης, Μίλαν, τους προσπέρασε τον Φεβρουάριο. Οι Ροσονέρι έδειχναν η ομάδα που είναι πιο πιθανό να κατακτήσει το πρωτάθλημα, μέχρι που έχασαν στο προτελευταίο ματς στην Βερόνα υπό εξαιρετικά αμφισβητούμενες συνθήκες, σε μία αναμέτρηση για την οποία ο Πάολο Μαλντίνι έχει πει ότι είναι περισσότερο... περίεργη και από τον αγώνα με την Κορέα στο μουντιάλ του 2002. Η Νάπολι έκανε το 2x2 στο τέλος και κατέκτησε το πρωτάθλημα με +2 από την Μίλαν. Ο Μαραντόνα ήταν και πάλι ο πρωταγωνιστής με 16 γκολ, ενώ οι Ατζούρι είχαν την απίστευτη εντός έδρας συγκομιδή των 16 νικών και της μίας ισοπαλίας σε 17 αγώνες.

10. Νίκη της Αργεντινής επί της Βραζιλίας

Μετά τον θρίαμβο της Νάπολι στην Serie A το 1990, η επόμενη δεκαετία δεν ήταν το ίδιο καλή για τον Ντιέγκο. Οι ικανότητές του έπεσαν, πήρε μεταγραφή κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες στην Σεβίλλη και υπήρξε σκιά του καλού του εαυτού. Ο Μαραντόνα κύλησε στα ναρκωτικά και δεν μπορούσε να είναι στην κατάσταση που το ποδόσφαιρο απαιτούσε. Το 1994 βρέθηκε θετικός σε έλεγχο ντόπινγκ, βάζοντας τέλος στην καριέρα του με την Εθνική ομάδα. Πριν από αυτό, στο μουντιάλ της Ιταλίας πρόλαβε να ζήσει μια στιγμή σε βάρος της αιώνιας αντιπάλου. Η Αργεντινή πέτυχε στον όμιλο την Βραζιλία και ο Μαραντόνα ήταν αυτός που έδωσε την ασίστ από την οποία ο Κλαούντιο Κανίγια έγραψε το τελικό 1-0, που έδωσε στην Αλμπισελέστε την ευκαιρία να φτάσει μέχρι τον τελικό, όπου ηττήθηκε με το ίδιο σκορ από την Γερμανία στην Ρώμη.

Πηγή: gazzetta.gr

 

[alkis21]

Όσο κι αν είναι δύσκολο να συγκρίνεις διαφορετικές δεκαετίες, θεωρώ πως πράγματι ήταν ο καλύτερος, τουλάχιστον από όσους πρόλαβα να δω εγώ. Don έχεις δει το ντοκιμαντέρ του Κουστουρίτσα; Προσωπικά μου προκάλεσε θλίψη... Δεν ξέρω αν ο Ντιέγκο ήταν πάντα μειωμένης ευφυίας ή αν το μυαλό του έγινε με τα χρόνια κουρκουμπίνια από τα ναρκωτικά, αλλά... τι να πω. Ίσως θα πρέπει να προστατευτεί η υστεροφημία του και να μην εκτίθεται τόσο, όπως πρόσφατα που παρίστανε τον προπονητή-καρικατούρα της εθνικής.

Πάντως στην Αργεντινή η φράση κλισέ "λατρεύεται σας Θεός" δεν είναι κατ' ευφημισμό, αφού υπάρχει ακόμα και εκκλησία στο όνομά του. Μάλιστα τα νέα μέλη για να μυηθούν οφείλουν να πετύχουν το περίφημο γκολ με το χέρι, κάνοντας ολόκληρη την κίνηση, δηλαδή την γρήγορη ματιά στον επόπτη, τον πανηγυρισμό κτλ. :animlaugh: Υπερβολικό θα μου πείτε, αλλά το προτιμώ από την Ελλάδα όπου ακόμα και σήμερα αν περάσει ο Νίκος Γκάλης έξω από το λάθος γήπεδο θα ακούσει μπινελίκια.

 

[don dokken]

εγω δεν μπαινω στο τριπακι "Πελε η Μαραντονα,η Κροιφ" κλπ,απλα χαιρομαι να υπαρχουν τετοια διλληματα.

μειωμενης ευφυιας ανθρωπος με τετοια ευρηματικοτητα μεσα στο γηπεδο,χλωμο.

αυτα δε γινονται μονο απο ενστικτο,καμμενος ηταν και ειναι σιγουρα.

κι εμεις εδω καποτε λεγαμε το Θωμα Μαυρο θεο,αλλα δε φτασαμε εκει..χεχε.

κουστουριτσα οχι,δεν το χω δει.

παρακατω..

Λατρεύτηκε όσο ελάχιστοι ποδοσφαιριστές και παράλληλα απέκτησε και ορκισμένους πολέμιους, όπως συμβαίνει με κάθε τι τόσο μακρινό και μεγάλο. Ο Ντιέγκο Μαραντόνα άλλαξε τον τρόπο που βλέπουμε μπάλα, κατάφερε να αμφισβητήσει –αν όχι να ξεπεράσει- το μύθο του Πελέ, αλλά και κάτι ακόμα.

Έκανε τους σκεπτικιστές να συλλογιστούν. Βρες λες να υπάρχει θεός; Αν ναι, στις 30/10/60 είχε τρελά κέφια και έφερε στον κόσμο τον αξεπέραστο Ντιέγκο…

Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης

Με τα κατορθώματά του, εντός και εκτός εισαγωγικών, μέσα και έξω από τα γήπεδα, ο Μαραντόνα κατάφερε να σφραγίσει μια ολόκληρη εποχή. Οδηγώντας την Αργεντινή στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1986 έγινε ήρωας, ηγήθηκε της ποδοσφαιρικής επανάστασης του ιταλικού νότου κατακτώντας το «σκουντέτο» με τη Νάπολι, τιμωρήθηκε δύο φορές για χρήση απαγορευμένων ουσιών, ενώ οι Άγγλοι δεν θα ξεπεράσουν μάλλον ποτέ τα δύο τέρματα που πέτυχε εναντίον τους στο Μουντιάλ του Μεξικού. Το ένα έμεινε στην ιστορία ως «το χέρι του θεού» και το άλλο ως «το γκολ του αιώνα».

Το 1978 βρέθηκε μια ανάσα από τη Σέφιλντ Γιουνάιτεντ, με τους Άγγλους να προσφέρουν 180 χιλιάδες και λίρες και να μην δίνουν 20 ψωροχιλιάρικα παραπάνω που ζήταγε η Αρχεντίνος Τζούνιορς για να τον παραχωρήσει. Είτε ο πρόεδρος -τότε- της αγγλικής ομάδας, Τζον Χάσαλ, είτε ο προπονητής της, Χάρι Χάσλαμ, που δεν τον έπεισε, πρέπει να αισθάνθηκαν πολύ άσχημα με την εξέλιξη που είχε.

Έκανε το ντεμπούτο του με τους Αρχεντίνος Τζούνιορς πριν καν κλείσει τα 16 του χρόνια, στις 20 Οκτωβρίου 1976 και δεν χρειάστηκε πολύ καιρό για να γίνει ο αγαπημένος της εξέδρας. Πέτυχε το παρθενικό του του γκολ ένα μήνα μετά και ο Λουκανιόλι της Σαν Λορέντσο έγινε ο πρώτος τερματοφύλακας που δέχεται τέρμα από αυτόν τον μικρό θεό. Πού να ήξερε τη στιγμή που μάζευε την μπάλα από τα δίχτυα του ότι μόλις κέρδιζε έτσι μια θέση στην ιστορία! Έμεινε μόλις πέντε χρόνια εκεί, αλλά το γήπεδο στο οποίο αγωνίζεται πλέον η ομάδα φέρει το όνομά του, ως ελάχιστο φόρο τιμής στο τεράστιο ποδοσφαιρικό του μέγεθος.

Η απόφαση του Μενότι, προπονητή της εθνικής Αργεντινής να μην τον συμπεριλάβει στην αποστολή του Μουντιάλ που φιλοξένησε η χώρα το 1978, προκάλεσε πολλές αντιδράσεις, αλλά ξεπεράστηκε από την επιτυχία της «αλμπισελέστε» και την κατάκτηση του τροπαίου. Ο νεαρός Μαραντόνα θα έδινε τα διαπιστευτήριά του στη διεθνή ποδοσφαιρική σκηνή ένα χρόνο αργότερα, όταν οδήγησε στα γήπεδα της Ιαπωνίας την εθνική Νέων στην κορυφή του κόσμου.

Στο Μουντιάλ του 1982 αποτελεί μία από τις ατραξιόν, αφού ήδη στην Αργεντινή υπερηφανεύονται ότι ο διάδοχος του Πελέ, παρά τις προσπάθειες των Βραζιλιάνων, δεν χορεύει σάμπα, μα ταγκό. Ο Μαραντόνα πετυχαίνει δύο γκολ εναντίον της Ουγγαρίας, αλλά μένει στις μνήμες των φιλάθλων για όλους τους λάθος λόγους, όταν στην επόμενη φάση της διοργάνωσης στο παιχνίδι κόντρα στη «σελεσάο» αποβάλλεται για δολοφονικό χτύπημα στον Ζοάο Μπατίστα. Δεν θα αργούσε πολύ η στιγμή που θα έπαιρνε την εκδίκησή του… Πάντως από εκείνη τη διοργάνωση κρατάει ακόμα ένα ρεκόρ, ενδεικτικό του τρόπου αντιμετώπισης του Μαραντόνα μέσα στο γήπεδο: Τα 23 φάουλ που σφυρίχτηκαν υπέρ του στο ματς με την Ιταλία.

Έχοντας αγωνιστεί για 1,5 χρόνο στην Μπόκα Τζούνιορς, ο Ντιεγκίτο κάνει το 1982 το βήμα που δεν επιχείρησε ποτέ ο Πελέ: περνάει τον Ατλαντικό και φοράει τη φανέλα της Μπαρτσελόνα, έναντι του ποσού ρεκόρ για την εποχή των 3 εκατ. λιρών. Στα δύο χρόνια που έμεινε στο «Καμπ Νου», πρώτα ένα κρούσμα ηπατίτιδας και στη συνέχεια η «περιποίηση» του «χασάπη του Μπιλμπάο», Άντονι Γκοϊκοιτσέα, που του σπάει τον αριστερό αστράγαλο, τον αφήνουν για μεγάλα διαστήματα εκτός δράσης και δεν του επιτρέπουν να ξεδιπλώσει το ταλέντο του. Αποχωρεί και στις 30/06/1984 ενσωματώνεται στη Νάπολι που καταβάλει 5 εκατ. λίρες (επίσης ρεκόρ) για να τον αποκτήσει. Αυτή η ημερομηνία θα πρέπει μάλλον να καθιερωθεί ως αργία για την πόλη της Ιταλίας.

Ο Μαραντόνα κάνει την πρώτη από τις 91 συμμετοχές του με την εθνική Αργεντινής το 1977 εναντίον της Ουγγαρίας, βρίσκει δίχτυα με την «αλμπισελέστε» το 1979 απέναντι στη Σκωτία, αλλά τη σπουδαιότερη παράστασή του έμελλε να τη δώσει εφτά χρόνια αργότερα κόντρα σε μια άλλη εκπρόσωπο του Ηνωμένου Βασιλείου, την Αγγλία. Αν υπάρχουν δύο πράγματα που οι φίλοι των «λιονταριών» δεν θα ξεχάσουν ποτέ, είναι η κατάκτηση του Μουντιάλ το 1966 από το αντιπροσωπευτικό τους συγκρότημα και όσα έκανε απέναντί τους, είκοσι χρόνια αργότερα στο Μεξικό, ο άφταστος νοτιαμερικανός.

Φυσικά, για το πρώτο από τα δύο γκολ, αυτό που αποκαλέστηκε «Χέρι του Θεού», οι Άγγλοι δεν τον συγχωρούν, αν και την σπουδαιότερη ατάκα -σύμφωνα με τον αστικό μύθο- ξεστόμισε ο τότε τεχνικός των «λιονταριών», Μπόμπι Ρόμπσον. Στις επίμονες ερωτήσεις των δημοσιογράφων για το χέρι, ο μακαρίτης Σερ, απάντησε με αφοπλιστικό τρόπο. «Επιμένετε για αυτό το τέρμα. Γιατί δεν μου λέτε τίποτα για το δεύτερο που διένυσε 60 μέτρα με την μπάλα στα πόδια και πέρασε τη μισή εθνική Αγγλίας πριν σκοράρει»; Δίκαια χαρακτηρίστηκε το «Γκολ του Αιώνα», όπως δίκαια η Αργεντινή κατέκτησε το τρόπαιο, με τον Μαραντόνα να μην σκοράρει στον τελικό κόντρα στη Δυτική Γερμανία, αλλά να καθορίζει με τις ασίστ και τη γενικότερη απόδοσή του το 3-2. Το παιδί που είχε γεννηθεί σε μια φτωχογειτονιά του Λανούς στο Μπουένος Άιρες, είχε πλέον ολόκληρο τον κόσμο στα πόδια του…

Με τη Νάπολι ο Μαραντόνα έζησε την καλύτερή του περίοδο σε επίπεδο συλλόγων. Πριν το άδοξο τέλος της εκεί καριέρας του το 1991, αφού βρέθηκε θετικός σε χρήση κοκαΐνης και τιμωρήθηκε με αποκλεισμό 15 μηνών, πρόλαβε να λατρευτεί σαν θεός. Αιτία τα δύο πρωταθλήματα (1987, 1990), το Κύπελλο UEFA το 1989 και το Κύπελλο Ιταλίας το 1987. Μάλιστα, ακούστηκε ακόμη και ότι η Μαφία θα τον εκτελούσε σε περίπτωση που η Νάπολι κατακτούσε τον τίτλο εκείνη τη χρονιά, αφού είχαν στοιχηματιστεί τεράστια ποσά στη Γιουβέντους. Οι κακές γλώσσες, βέβαια, μιλάνε για μια ιδιαίτερη σχέση που είχε ο ίδιος με την Καμόρα… Ο ανυπέρβλητος Ντιέγκο κατάφερε σχεδόν μονάχος να μεταφέρει τη λάμψη και το φως από τον πλούσιο βορρά στον φτωχό νότο και να γίνει λαϊκό είδωλο. Η υπέρτατη τιμή και αναγνώριση ήρθε στο Μουντιάλ του 1990, που φιλοξενήθηκε στην Ιταλία. Στις 3 Ιουνίου η διοργανώτρια αντιμετωπίζει στον ημιτελικό την Αργεντινή, η οποία και επικρατεί στα πέναλτι. Κι όμως το «Σαν Πάολο» σείεται από τις επευφημίες του κόσμου, αφού οι θεατές, στην πλειοψηφία τους ναπολιτάνοι, δεν μπορούν να ξεχάσουν τις μέρες δόξας του Μαραντόνα.

Όταν επέστρεψε στα γήπεδα, δεν έφτασε ποτέ στα επίπεδα των προηγούμενων χρόνων, ούτε με τη φανέλα της Σεβίλλης, ούτε με εκείνη της Νιούελς. Παρόλα αυτά κέρδισε μια θέση στην αποστολή της εθνικής Αργεντινής στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1994, όπου στο 4-0 εναντίον της Ελλάδας, έδωσε την τελευταία του παράσταση στο διεθνές στερέωμα, πετυχαίνοντας κι ένα γκολ. Αργότερα ανακοινώθηκε ότι βρέθηκε θετικός σε χρήση εφεδρίνης και τιμωρήθηκε με νέο αποκλεισμό.

Έκλεισε την καριέρα του ως ποδοσφαιριστής το 1997 στην Μπόκα Τζούνιορς. Το τελευταίο επίσημο του ματς ήταν στην εκτός έδρας νίκη με 2-1 κόντρα στη Ρίβερ Πλέιτ στις 25 Οκτωβρίου και πέντε μέρες αργότερα, ανήμερα των 37ων γενεθλίων του, ανακοίνωσε την απόφασή του. Μερικά χρόνια αργότερα, περίπου 50.000 πιστοί γέμισαν ασφυκτικά το «Μπομπονέρα» για να δουν το αποχαιρετιστήριο ματς στο οποίο έδωσαν το «παρών» μεγάλες προσωπικότητες όπως ο Λόταρ Ματέους, ο Ερίκ Καντονά, ο Χρίστο Στόιτσκοφ, ο Τσίρο Φεράρα, ο Κάρλος Βαλντεράμα και πολλοί άλλοι. Η ατμόσφαιρα ήταν απίστευτη…

Ακόμη και όταν σταμάτησαν οι περιπέτειες με τα ναρκωτικά και ένα καρδιακό επεισόδιο τον οδήγησε στην απόφαση να χάσει κιλά και να αφήσει πίσω του τις κακές συνήθειες, ο Μαραντόνα δεν έπαψε ποτέ να αποτελεί το «κακό παιδί» του συστήματος. Η FIFA απέρριψε αίτημα της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας της Αργεντινής για οριστική απόσυρση της φανέλας με το θρυλικό «10». Ο ίδιος αρνήθηκε να παραστεί στο εναρκτήριο ματς του Μουντιάλ του 2006, σχολιάζοντας «δεν μπορώ να πάω εκεί μόνο και μόνο για να βλέπω τον Πελέ να σουλατσάρει στο γήπεδο».

Η κόντρα του με τον Βραζιλιάνο άσο μυθική. Το 2000 η παγκόσμια ομοσπονδία διεξάγει ψηφοφορία για την ανάδειξη του κορυφαίου ποδοσφαιριστή του αιώνα. Ο Ντιέγκο λαμβάνει το 53.6% των ψήφων και έρχεται πρώτος. Αντίθετα με ότι αρχικά είχε ανακοινωθεί, επιτροπή ειδικών ανακηρύσσει κορυφαίο τον Πελέ και αποφασίζει να δοθούν δύο βραβεία. Ο Ντιέγκο παραλαμβάνει το δικό του αλλά φεύγει πριν γίνει το ίδιο με τον Βραζιλιάνο. Έχει τατού με τον Τσε Γκεβάρα στο μπράτσο και διατηρεί φιλικές σχέσεις με όλους τους αριστερούς ηγέτες που βρίσκονται στο «μαλακό υπογάστριο» των ΗΠΑ, όπως ο Κάστρο και ο Τσάβες.

Εντάξει, θα συμφωνήσουμε! Ως προπονητής μάλλον δεν λέει και πολλά. Όσα έκανε όμως με την μπάλα στα πόδια ανήκουν σε έναν άλλο ποδοσφαιρικό κόσμο. Ο Μαραντόνα ξεπέρασε την εποχή του. Όπλα του, το μαγικό αριστερό πόδι, οι εξαιρετικές εκτελέσεις φάουλ, η απαράμιλλη τεχνική και η δυνατότητα να ντριμπλάρει ενώ έτρεχε, όχι απλά πετώντας την μπάλα μπροστά και χρησιμοποιώντας την ταχύτητα του. Το μεγαλύτερο προσόν του όμως, ήταν αυτή η μοναδική ικανότητα να μετατρέπει σε χρυσάφι οποιαδήποτε ομάδα «ακουμπούσε». Αυτός ο Μίδας του ποδοσφαίρου, αν και πριν από κάποια έτη φαινόταν απίστευτο πως θα τα κατάφερνε με βάση τον τρόπο ζωής του, έφτασε τα 50 χρόνια ζωής.

Ντιέγκο, σʼ ευχαριστούμε που μας έμαθες τι θα πει μπάλ

 

[RIO]

Μαραντόνα, Καρέκα, Αλεμάο η φονική τριάδα της Νάπολι τότε...

 

[saboter]

Μαραντόνα...μεγάλη φυσιογνωμία του ποδοσφαίρου. Η αναγνωρισιμότητα του ονόματός του φαντάζομαι συναγωνίζεται αυτή του M. Jackson.

Θεαματικός παίκτης σίγουρα, δεν είχε την τρίπλα του Πελέ, αλλά διέθετε μια ικανότητα διείσδυσης στην αντίπαλη άμυνα μοναδική σε ταχύτητα και φαντασία. Σ'αυτό βοηθούσε σίγουρα και ο σωματότυπός του, ιδανικός για προσποιήσεις και εφετζίδικο κοντρόλ της μπάλας...όχι δε νομίζω πως θα κατάφερνε να κάνει τα ίδια κόλπα ο Ρουντ Γκούλιτ ακόμη κι αν διέθετε το ίδιο ταλέντο. Τον ποδοσφαιριστή τον θέλω κοντό και στιβαρό..οι άλλοι ας πάνε στο επί κοντώ.

Βέβαια ο Μαραντόνα έλαχε να αναδειχθεί την εποχή που το μέσο σπιτικό είχε πια τηλεόραση και έτσι ο ποδοσφαιρόφιλος πληθυσμός του πλανήτη είχε ευρεία επαφή με την πορεία του, κάτι που οπωσδήποτε δε συνέβαινε στα χρόνια του Πελέ, με τον οποίο η σύγκριση είναι αναπόφευκτη θαρρώ.

 

[Omenforever]

Ένα περίεργο πράμα ρε παιδί μου... Πως έκανε αυτούς τους παπάδες ο άνθρωπος με την πεταχτή του κοιλίτσα μπροστά; 8)

 

[don dokken]

τον μακαριτη τον Φουνες που χε φερει ο Κοσκωτας τον θυμασαι?

καμμια συγκριση βεβαια στα μεγεθη,αλλα κι αυτος κατι τετοια εκανε,πεταγε τη μπακα

μπροστα και δυσκολα τον εκοβες..

 

[Dartacan]

Τι ωραία που θα ήταν να ήταν αυτή η φωτογραφία μέσα στην θεματολογία του φόρουμ, ρετρό δηλαδή...

Ο Ντιέγκο ήταν απλά τεράστιος σαν ποδοσφαιριστής. Τον θυμάμαι στο μουντιάλ του Μεξικού το 86 και σαν παιδάκι είχα μαγευτεί. Το 90 στην Ιταλία ήταν κυριολεκτικά η ψυχή της Αργεντινής. Θυμάμαι ότι όταν έχασε το πέναλτι εναντίον της Γιουγκοσλαβίας στην διαδικασία των πέναλτι είπα "Πάει, αποκλείστηκε η Αργεντινή". Να 'ναι καλά ο Γκοϊκοετσέα.

τον μακαριτη τον Φουνες που χε φερει ο Κοσκωτας τον θυμασαι?

Α ρε Χουάν παιχτούρα...Να 'σαι καλά εκεί πάνω.