Όπως την τηλεοπτική σειρά "Επειδή και διά ταύτα". Με Ανδρέα Φιλιππίδη (ο "πάρτα- φέρτα" με τον Βουτσά στο "Ο δασκαλάκος ήταν λεβεντιά") και με τη Λίλη Παπαγιάννη (την Λελέ στην "Χαρτοπαίχτρα" με τη Ρένα Βλαχοπούλου).
Άσε που βλέπω και τη Σόφη Ζαννίνου σε μουσικό πρόγραμμα, τον Γιώργο Οικονομίδη σε τηλεπαιχνίδι, παιδικά όπως το λιοντάρι Κίμπα... Με μια ματιά, νομίζω το καταλαβαίνει ο καθένας: η τηλεόραση εκείνης της εποχής κάλυπτε όλα μα όλα τα γούστα: μια ματιά σε αυτό το υπέροχο πρόγραμμα-αρχείο του Φορντ, το αποδεικνύει: εκπομπές το κ σόου, εκπομπές με νοσταλγική μουσική, με λαϊκά και με μουσική για τη νεολαία, σόου, σειρές ελληνικές και ξένες, αστυνομικές και μυστηρίου, οικογενειακές, αισθηματικές, κοινωνικές... Μετά τηλεπαιχνίδια, δημοσιογραφικές, ειδήσεις, εκπομπές για την αστυνομία, την αεροπορία και το στρατό, εκπομπές για τη γυναίκα, για τον αθλητισμό, για.... για.... για όλους. Η τηλεόραση τότε είχε λίγα κανάλια και έκλεινε νωρίς το πρόγραμμα της. Σήμερα έχουμε πολλά κανάλια και το πρόγραμμα σχεδόν σε όλα δεν κλείνει ποτέ, είναι συνεχόμενο. Η ποιότητα όμως; Η ερώτηση είναι ρητορική.
