30 χρόνια ''The Wall''

[krios]

Σαν σήμερα πριν από ακριβώς τριάντα χρόνια (Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 1979) κυκλοφορεί το άλμπουμ των Pink Floyd ''The Wall''. Δεν θεωρώ πως έχω ακούσει πιο διαχρονικό δίσκο - τραγούδι - μήνυμα... Τι φοβερή ροκ όπερα!!! Καταπληκτικό συγκρότημα δεν συμφωνείτε;

Δισκογραφία

• The Piper at the Gates of Dawn (1967)
  
• A Saucerful of Secrets (1968 )
  
• Soundtrack from the Film More (1969)
  
• Ummagumma (1969)
  
• Atom Heart Mother (1970)
  
• Meddle (1971)
  
• Obscured by Clouds (1972)
  
• The Dark Side of the Moon (1973)
  
• Wish You Were Here (1975)
  
• Animals (1977)
  
• The Wall (1979)
  
• The Final Cut (1983)
  
• A Momentary Lapse of Reason (1987)
  
• The Division Bell (1994)
  

The dark side of the moon

 

[Dragon_K.]

Σύμφωνα με "Κινήσεις" και πληροφορίες, ετοιμάζεται επετειακή Παγκόσμια περιοδεία του δίσκου , της οποίας στάση θα αποτελέσει και η Ελλάδα.

Λεπτομέρειες για Line up, χώρο και να συναφή, δεν είναι ακόμη γνωστές.

 

[bspus]

Σαν σήμερα πριν από ακριβώς τριάντα χρόνια (Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 1979) κυκλοφορεί το άλμπουμ των Pink Floyd ''The Wall''. Δεν θεωρώ πως έχω ακούσει πιο διαχρονικό δίσκο - τραγούδι - μήνυμα... Τι φοβερή ροκ όπερα!!! Καταπληκτικό συγκρότημα δεν συμφωνείτε;

Για το συγκροτημα σαφως, αλλα για το συγκεκριμενο αλμπουμ οχι και τοσο.

Μου αρεσουν πολυ ολα οσα κυκλοφορησαν τη δεκαετια του '70 (συμπεριλαμβανομενου φυσικα και του wall). Τα προηγουμενα παραηταν ψυχεδελεια για τα γουστα μου και τα μεταγενεστερα ηταν απλα κατωτερης ποιοτητας.

Ξεχωριζω πολυ περισσοτερο το dark side of the moon ως διαχρονικο δισκο. Ως 2ο καλυτερο θεωρω το animals, αν και μαλλον ειμαι στη μειοψηφια ως προς αυτην την προτιμηση.

Το wall φυσικα ειχε το πασιγνωστο"χιτ" που μετατραπηκε σε υμνο. Αλλα ως διπλος δισκος... καπου κουραζει σε ορισμενα σημεια

 

[Leon]

Φοβερός δίσκος, αλλά όχι ο καλύτερος των Pink Floyd. Νομίζω αυτό πάει στο The Dark Side of The Moon. Προσωπικά μου αρέσουν πάρα πολύ και οι πρώτες τους δουλειές με τον Syd Barret.

Θυμάμαι κάτι συζητήσεις για μουσική παλιά (αλλά πολύ παλιά ) και θυμάμαι ότι το The Wall χαρακτηριζόταν "η ταφόπλακα του Ροκ", αλλά δεν θυμάμαι γιατί. Σας λέει κάτι;

 

[Static]

Για το συγκροτημα σαφως, αλλα για το συγκεκριμενο αλμπουμ οχι και τοσο. Μου αρεσουν πολυ ολα οσα κυκλοφορησαν τη δεκαετια του '70 (συμπεριλαμβανομενου φυσικα και του wall). Τα προηγουμενα παραηταν ψυχεδελεια για τα γουστα μου και τα μεταγενεστερα ηταν απλα κατωτερης ποιοτητας.

Ξεχωριζω πολυ περισσοτερο το dark side of the moon ως διαχρονικο δισκο. Ως 2ο καλυτερο θεωρω το animals, αν και μαλλον ειμαι στη μειοψηφια ως προς αυτην την προτιμηση.

Το wall φυσικα ειχε το πασιγνωστο"χιτ" που μετατραπηκε σε υμνο. Αλλα ως διπλος δισκος... καπου κουραζει σε ορισμενα σημεια

Αυτο σηκωνει μεγαλη κουβεντα. Σαν concept το the Wall ειναι απεριγραπτο, μια ροκ οπερα με βαθια νοηματα (καθε φορα που ακου τον δισκο ή βλεπω την ταινια βουρκωνω, ειναι απεριγραπτο να δημιουργει τοσο δυνατα συναισθηματα).

Το the Wall σιγουρα δεν ειναι το (πασι)γνωστο χιτακι, ισα ισα ειναι απο τα πιο "μετρια" του δισκου. Ομως ολα τα κομματια ειναι βαλμενα με σοφια, ειδικα στο δευτερο μερος οσο γινεται η κορυφωση στο (μεγαλειωδες) The Trial. Στη τελικη, το μυνημα του δισκου ΔΕΝ ειναι αυτο που αναφερεται στο Another Brick in the Wall (περισσοτερο στο Anybody Out there? βρισκεται).

 

[Gryzor]

0

...we came in?

Δεν μου αρέσει καθόλου ο χαρακτηρισμός "ροκ όπερα" (και, τυπικά κι όλας, νομίζω δεν πληροί τις προϋποθέσεις από πλευράς 'υπόθεσης'), αλλά το Wall είναι συγκλονιστικός δίσκος.

Εξηγούμαι:

Είμαι μεγάλος φαν των PF και λατρεύω σχεδόν τα πάντα τους, και για διαφορετικούς λόγους. Από τα πολύ πρώτα ψυχεδελικά τους που φαινόταν πόσο το διασκέδαζαν να πειραματίζονται, μέχρι τα 'μεστά' ψυχεδελικά όπως το Atom Heart Mother ή το Echoes (από τις μεγαλύτερες ανατριχίλες της ζωής μου, 20 χρόνια τώρα), έως και την ωρίμανσή τους.

Θεωρώ ότι το Wall είναι το πιο ολοκληρωμένο, βαθύ, περίπλοκο, προχωρημένο έργο τους. Εϊναι θέμα γούστου το αν σου αρέσει ή όχι, βεβαίως, αλλά επίσης είναι και μάλλον το πιο δύσκολο να καταλάβει κάποιος. Ίσως γι αυτό κάποιους τους κουράζει.

Το συγκεκριμένο δίσκο τον άκουγα για πολλούς μήνες στη σειρά και κάθε τόσο 'ανακάλυπτα' κι ένα καινούργιο κομμάτι... Ακόμα και ολόκληρο το θέμα του δισκου, με τις τόσες πτυχές του, είναι αξεπέραστο...

Θα συμφωνήσω εν μέρει με τον Static για το Τhe Trial (και τον επίλογό του!!! Μην το ξεχνάς αυτό!), αν και το "χιτάκι" νομίζω εναγγαλίζει την βρεττανική πραγματικότητα όπως το Skool Daze

0

isn't this where....

YG Πραγματικά στεναχωρήθηκα πάρα πολύ, σε βαθμό που δεν το περίμενα, όταν πέθανε ο Σιντ. Αλλά ήταν ένα μικρό, όπως εξελίχθηκε, μέρος των Φλόυντ...

 

[Static]

Ισως η αναγνωριση του να εχει σχεση και με το ποσο μπορει κανεις μεσα στον δισκο να βρει κομματια κρυμμενα μεσα στη ψυχοσυνθεση του, ποσο εχει νιωσει ο ιδιος να "φτιαχνει εναν τοιχο" γυρω του. Ειναι εν τελει ενας δισκος που ειτε τον κανεις δικο σου ειτε οχι.

Και ναι, εχεις δικιο, το Trial και ο επιλογος του (συγκλονιστικα και στην ταινια, ειδικα η τελευταια σκηνη με τα πιτσιρικια).

 

[FORD231]

Ενα απο τα μεγαλυτερα και ποιο φιλοδοξα μουσικα γεγονοτα σε ολοκληρο τον κοσμο πραγματοποιηθηκε στις 21 Ιουλιου 1990 στην πλατεια Ποτσνταμερ.

Στην σκια της πυλης του Βραδεμβουργου αναμεσα στο Ανατολικο και το Δυτικο Βερολινο ο πρωην αρχηγος του διασημου ροκ συγκροτηματος των Πινκ Φλοιντ Ροτζερ Γουοτερς με τη συνοδεια εκατονταδων χιλιαδων (200.000) ανθρωπων παρουσιασε το επικο εργο ((The Wall)) (Ο Τειχος)

Απο αυτη την υπερβολικα πολυεξοδη παραγωγη συγκεντρωθηκαν χρηματα τα οποια διατεθηκαν για το ((Memorial Fund Disaster Relief)) διεθνη οργανισμο που ιδρυθηκε απο το ((Group Captain Leonard Cheshire VC))

Το κονσερτο ηταν ιδεα του Ροτζερ Γουοτερς

Σχεδιαστηκε σαν ενα μεγαλο θατρικο γεγονος με ελικοπτερα αεροπλανα και στρατιωτες και απο τις δυο μεριες του Βερολινου

Η συναυλια μεταδοθηκε ζωντανα απο την ΕΤ 1 με παρουσιαστες τον Γιωργο Γκουτη και τον Σταθη Παπουλια στις 21 Ιουλιου 1990

http://www.youtube.com/watch?v=Gj8_raUIRKc

 

[sparklingeagle]

Τέσσερα χρόνια μετά το Wall οι Pink Floyd υπό την καθοδήγηση του David Gilmour δίνουν μια συναυλία-σταθμό στην πολύχρονη ιστορία του group στο Earls Court του Λονδίνου στις 20 Οκτωβρίου του 1994 στα πλαίσια του Division Bell Tour.

Από το ρεπερτόριό τους δεν θα μπορούσε ασφαλώς να λείψει το The Wall του 1979 με 4 "κλασσικά" κατά τη γνώμη μου κομμάτια: Another Brick in the Wall part 2 (μ' έναν εκπληκτικό Tim Renwick στην κιθάρα), Hey You, Comfortably Numb και Run Like Hell (με τον Gilmour και την butterscotch blackguard του 1952 να δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους μέσα από μια πανδαισία πυροτεχνημάτων).

http://www.youtube.com/watch?v=y2aOccbfAqE