A Boy and His Dog (1975)

iggylebowski

RetroAdept
Joined
10 Mαϊ 2012
Μηνύματα
868
Αντιδράσεις
646
A Boy and His Dog (1975, L.Q. Jones)

http://www.imdb.com/title/tt0072730/

Ηθοποιοί: Don Johnson, Susanne Benton, Jason Robards, Helen Winston, Charles McGraw

Υπόθεση: Ένα νεαρό αγόρι και ο σκύλος του, με τον οποίο επικοινωνεί τηλεπαθητικά, περιφέρονται στη κατεστραμμένη, από ένα πυρηνικό ολοκαύτωμα, Γη, αναζητώντας τροφή αλλά και γυναίκες που θα ικανοποιήσουν τις σεξουαλικές ορμές του αγοριού. Όταν όμως συναντιούνται με ένα όμορφο, νεαρό κορίτσι, τα πράγματα θα πάρουν περίεργη τροπή, αφού το κορίτσι αυτό θα καταφέρει να τους παρασύρει σε μια υπόγεια, πολιτισμένη κοινωνία που όμως οι άντρες δεν είναι πλέον γόνιμοι, με αποτέλεσμα να βλέπουν στο πρόσωπο του νεαρού αγοριού τον τέλειο δωρητή σπέρματος.

Φουτουριστική, post-apocalyptic ταινία με έντονο μαύρο χιούμορ και στοιχεία κοινωνικής σάτιρας, βασισμένη στην ομώνυμη νουβέλα του Harlan Ellison (Spider Kiss, Rumble), σκηνοθετημένη με απίστευτο κέφι από τον καρατερίστα ηθοποιό L.Q. Jones (Wild Bunch, Lone Wolf McQuade). H ταινία έχει μια περίεργη, ιδιότροπη ατμόσφαιρα και μπορεί να χωριστεί σε δύο μέρη. Στο πρώτο μέρος η δράση αναπτύσσεται στην κατεστραμμένη Γη, όπου ο σκηνοθέτης αναπαριστά αρκετά καλά την παρακμιακή, σκοτεινή, απειλητική διάθεση που κυριαρχεί. Η κατστραμένη επιφάνεια της Γης είναι ένα εξαιρετικά βίαιο και ασταθές περιβάλλον, βασισμένο στη βία και στον ατομικισμό, και παρουσιάζεται σαν μια απειλητική περιοχή με κατοίκους σε πλήρη αποκτήνωση, όπου κυριαρχούν τα ζωώδη ένστικτα, η κτηνώδης αγριότητα και η, με κάθε τρόπο, επιβίωση. Στο δεύτερο μέρος η δράση μεταφέρεται στην υπόγεια, πολιτισμένη κοινωνία, η οποία βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με τον "επάνω" κόσμο. Το κλίμα στο δεύτερο μέρος της ταινίας αλλάζει δραστικά και από σκοτεινό και απειλητικό μετατρέπεται σε έντονα σαρκαστικό και σατιρικό, βασισμένο στην αναρχική αύρα, στο μαύρο χιούμορ, στις γκροτέσκες καταστάσεις και στην αφηρημένη διάθεση. Και αν στο πρώτο μέρος, ο γενικότερος τόνος κρατά ένα πεσιμιστικό ύφος που εντείνει την αγωνία και την ανασφάλεια, στο δεύτερο μέρος ο Jones επιχειρεί να υφάνει μια κοινωνική σάτιρα που επιτίθεται στις παραδοσιακές αρχές του μοντέρνου ανθρώπου, την ανθρώπινη ηθική, τη δομή της αμερικάνικης κοινωνίας και στην φύση του ανθρώπινου γένους. Ο Jones βάζει στο παιχνίδι φροϋδικές ιδέες, κοινωνικές παραβολές, πορνογραφικές αναφορές και σαρδόνιο, μαύρο χιούμορ για να αναπαραστήσει την υπόγεια κοινωνία με αποτέλεσμα, στο δεύτερο μισό της ταινίας ο θεατής να μένει με το στόμα ανοιχτό από την νοσηρή ευρηματικότητα του Boy and His Dog. Βέβαια, το πιο ενδιαφέρον στοιχείο της ταινίας είναι η σχέση του νεαρού, αλλά πνευματικά αργού, αγοριού με τον πανέξυπνο σκύλο του, ο οποίος είναι και το "μυαλό" της παρέας. Διατηρώντας ένα διεστραμένα λυρικό ύφος όταν παρουσιάζει την περίεργη φιλική σχέση εξάρτησης του παράξενου ντουέτου, η ταινία είναι γεμάτη με έξυπνους διαλόγους και βιτριολικές ατάκες, που ξεστομίζονται κυρίως από το στόμα του σκύλου. Το γενικότερο ιδιότροπο feeling της ταινίας, που εναλλάσσεται μεταξύ μουντής απαισιοδοξίας και μερικών στιγμιαίων, φωτεινών εκλάμψεων και η έντονη σατιρική διάθεση, κάνουν το A Boy and His Dog εξαιρετικά διασκεδαστική ταινία, που καταλήγει σε ένα απίστευτα σαρκαστικό φινάλε. Γενικότερα, το A Boy and His Dog, είναι μια αρκετά πρωτότυπη και απολαυστική ταινία επιστημονικής φαντασίας που αξίζει να ανακαλύψουν όσοι δεν την έχουν δει.

 
Συνηθως χωριζω αυθαιρετα τις δυστοπικες ταινιες σε 2 ειδη. Αυτες που προσπαθουν να παρουσιαζουν την διαφορετικοτητα του κοσμου τους, μεσω της εντονης και βιαιης δρασης και αυτες που εστιαζουν στην τελειως διαφορετικη δομη της κοινωνιας σε ολες τις εκφανσεις της. Το a.a.h.d ανηκει στην δευτερη κατηγορια. Xωρις πολεμιστες του δρομου και νεοφεουδαρχικες κοινωνικες δομες, προσπαθει μεσω του σουρεαλισμου να δωσει μια εικονα μιας κοινωνιας τελειως ξενης απο την δικη μας. Η οποια δεν εχει επιστρεψει απλα σε καποιους παλιους κοινωνικους κανονες , αλλα εχει προχωρησει σε νεες δομες. Κατα πασα οπως θα συνεβαινε στην πραγματικοτητα.

Τα βαμμενα προσωπα για μενα παντα συμβολιζαν την μεχρι γελοιοτητας ματαιοδοξια του ανθρωπου. Ειναι μια μικρη παγιδα του σκηνοθετη ο οποιος αφου σε αφηνει να γελασεις και να πεις ''πως ειναι ετσι'' μετα σου γεννα στο αμεσως δευτερολεπτο την σκεψη οτι μπορει σε καποιον αλλο, να μοιαζουν το ιδιο γελοια τα μοδατα τερτιπια σου.
 
Διαβάζοντας μόνο την πρωτη παράγραφο της (εξαίσιας, όπως πάντα) κριτικής σου, θα μπορούσα να φανταστώ ότι είναι η πλοκή ενός XXX έργου.
 
exetlaios είπε:
Διαβάζοντας μόνο την πρωτη παράγραφο της (εξαίσιας, όπως πάντα) κριτικής σου, θα μπορούσα να φανταστώ ότι είναι η πλοκή ενός XXX έργου.
Δεν έχεις άδικο. Αν βάλεις και τον τίτλο μέσα βγαίνει και αρκετά "μερακλίδικο":nervous:
 
Πίσω
Μπλουζα