Amadeus (1984)

ΤΑΚΗΣ

Retro Member
Joined
18 Ιουν 2010
Μηνύματα
141
Αντιδράσεις
75
Χαιρετώ τους ρετρολάγνους.

Η ταινία Αmadeus στάθηκε το απόλυτο χιτ των μέσω της δεκαετίας του'80.

Αφορά τη σχέση της μουσικής μεγαλοφυϊας Wolfangang Amadeus Mozart με τον Αντόνιο Σαλιέρι, Ιταλό μουσικό, αρχικό θαυμαστή και τελικό αντίπαλο του Mozart. Η υπόθεση διαδραματίζεται στη Βιέννη στα τέλη του 18ου αι.,τ περίοδο που ο Mozart προσπαθούσε να κατοχυρώσει τη θέση του στη μουσική σκηνή της εποχής.

Δε γράφω περισσότερα για την υπόθεση. Απλά υπενθυμίζω ότι σάρωσε στα όσκαρ του 1985, πρέπει να πήρε 8. Ο τρόπος με τον οποίο δένει η εξέλιξη της υπόθεσης με τη μουσική του Mozart είναι αριστοτεχνικός. Η ταινία σκηνοθετήθηκε απο τον σπουδαίο Milos Forman(''η φωλιά του κούκου'').

Το φιλμ βασίστηκε σε θεατρικο έργο που παιζόταν με μεγάλη επιτυχία σε Βρετανία και Αμερική για πολλά χρόνια.

Φέτος, το θεατρικό έργο θα ανέβει στην Αθήνα. Το ρόλο του Σαλιέρι θα παίζει ο Δημήτρης Λιγνάδης και του Mozart ο ... Παπακαλιάτης!! ήμαρτον!
 
[edit] greeklish [edit]
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Φιλε Hirisofε , στο retromaniax δεν γραφουμε με greeklish.
 
Τοχα δει μικρή στο σινεμά. Συγκλονιστηκα τότε. Εξαιρετικο μεν υπευθυνο για ένα τερατώδες σφάλμα δε. Σορυ που σας το χαλάω αλλά ο Σαλιέρι δεν σκότωσε τον Μοτσαρτ. Και οχι μονο δεν τον σκότωσε αλλά δεν τον ζηλευε καν διότι ο Σαλιέρι μέχρι που πέθανε ήταν σουπερ σταρ ασχετο αν μετα το θάνατο του ψιλοξεχάστηκε. Και επίσης βοηθησε τον Μοτσαρτ όπως μπορούσε άσχετο αν ο τελευταίος ειχε τα χάλια του. Του έδινε χρήματα και προσπαθούσε ειλικρινά να προωθήσει το έργο του. Αλλα η ταινια (οπως και το θεατρικο πριν απο αυτή) κατεστρεψε την φημη του ταλαιπωρου Σαλιέρι. Πλεον τα έργα του δεν παιζονται πουθενά νομιζω. Αν κάποιος ειναι μουσικος ας μας πει και άλλα. Πάντως ο Σαλιέρι ουτε το Ρεκβιεμ τον έβαλε να γράψει ούτε τον τρέλλανε. Καλο πηγε να κάνει ο άνθρωπος που να ξερε τι κακο θα εκανε στην μεταθανατια φημη του.
 
Στο μαθημα μουσικης στο γυμνασιο, ο καθηγητης μας ειπε διαφορους μυθους που κυκλοφορουσαν για τον Μοτσαρτ και να μη τους πιστευουμε, οπως το οτι θαφτηκε μια χιονισμενη μερα. Οταν ειδα το τελος της ταινιας που παρουσιαζει ακριβως αυτο, το θυμηθηκα. :)

Εδω μια παραγραφος της γουικιπεντια πανω στο θεμα
 
Ευχαριστώ αλλα έχω απορίες. Στο αρθρο λεει πως ᾽υπηρχε μια κάποια αντιπάθεια᾽᾽ και αργοτερα ο Σαλιερι διδαξε τον γιο του Μοτσαρτ αλλά γενικά αφηνει να εννοηθει πως δεν ειχαν πολλά πολλά. Εμένα η δασκαλα του πιάνου μου ειχε πει πως ηταν κατι σαν φιλοι και ο Σαλιέρι έδινε οντως χρηματα στον Μοτσαρτ (σαν την ταινια) και απο κει βγηκε και ο μυθος πως τον σκοτωσε. Και λεω πως μαλλον πρέπει να έχει δικιο διότι αν δεν ειχαν παρα μονο τυπικές σχέσεις δεν υπήρχε και λογος να κατηγορούν τον Σαλιέρι γιατί θα ήταν εμφανως άσχετος. Τωρα δεν θα λυσουμε εμεις ένα μυστηριο χρόνων αλλά απο την αλλη γιατί οχι; Ξέρει κανεις κάτι παραπάνω να μας φωτίσει;

Ειχε βγει και το θεατρικο τοτε, νομιζω με Ντενιση και θειος που πηγε μου έφερε τπ προγραμμα (πολυ γέλιο) το οποιο δυστηχώς δεν έχω πλέον.
 
Φοβερή ταινία, καλοσκηνοθετημένη, με πολύ ωραίες ερμηνείες, παρόλες τις ιστορικές ανακρίβειες!

Και φυσικά η εξαιρετική μουσική του Μότσαρτ.....

(Ντενίση-Κατρανίδης-Φέρτης ήταν στο θεατρικό παλιά και φέτος ξανανέβηκε στο Βρετάνια )
 
εγώ πάντως είχα πέσει από τα σύννεφα όταν συνειδητοποίησα πόσο κωλόπαιδο ήταν ο ''βούλφι'' και είχα κατασυμπαθήσει τον σαλιέρι χαχαχα
 
"Καί η αγάπη-του για τη ζωή, καί η παροιμιώδης φιλεργία-του θα σκοντάφτουν συνεχώς απάνω στο σιδερένιο εμπόδιο της μόνιμα κλονισμένης υγείας του. Η ανώμαλη γέννα, η καχεκτικότητά-του, οι αλλεπάλληλοι ρευματικοί πυρετοί κι οι μολύνσεις απο στρεπτόκοκκο, μέχρι την τελική νεφρική-του ανεπάρκεια - όλα όσα η σύγχρονη διεθνής ιατρική έρευνα έχει αποδείξει, δέν διαψεύδουν μόνον εκείνα τα Σαλιερίσματα και τα δηλητήρια των λαϊκών φυλλάδων, αλλά μας κάνουν να θαυμάζουμε πώς τελικά «το πνεύμα νίκησε την ύλη», όπως λέγαμε και παλιά. Πώς με όλα τούτα (και με τα δυσεπίλυτα οικονομικά-του προβλήματα) ο Θεόφιλος κατάφερνε να είναι ανθρώπινος και γλυκύς;" Όλο το άρθρο: http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=177417
 
Την ταινια την είδα σε DVD και δεν τρελαθηκα.. Καλη ηταν ομως σαν ταινια.

Απο υποθεση, μπαζει πολυ με το μισος του Σαλιέρι και την υπερβολη καποιων γεγονοτων. Ο Mozart ειχε πραγματι τετοιο περιεργο χαρακτήρα όπως τον παρουσιαζει? και τοσο ευαισθητος πια, ωστε να τρελαθει μεχρι θανατου?

Μου εκανε εντυπωση πως εγραφε με την μια ολα του τα εργα χωρις το παραμικρο λαθος και καμια διορθωση..
 
Πάνε κάμποσα χρόνια από τότε που την είδα για τελευταία φορά. Από όσα θυμάμαι, η ταινία είναι ευχάριστη αλλά σε πολλά σημεία μου φαινόταν ανακριβής. Ο αναγνωρισμένος αλλά μέτριος (και ξενέρωτος) καλλιτέχνης/ επιστήμονας κλπ που υποσκελίζεται από τον νεότερο, λαϊκό και πολύ πιο ενδιαφέροντα καλλιτέχνη και γι' αυτό μισεί θανάσιμα τον τελευταίο είναι αγαπημένο μοτίβο στον κινηματογράφο (ξένο και ελληνικό). Το θέμα δεν είναι αν υπάρχουν αντιζηλίες -προφανώς υπάρχουν -αλλά αν αυτές μπορούν να καθορίσουν τις ζωές δύο ανθρώπων, σπρώχνοντας τον ένα στο θάνατο και τον άλλο στην τρέλα. Νομίζω ότι η λογική απάντηση είναι "όχι". Και από ό,τι φαίνεται δεν υπάρχουν στοιχεία που να δείχνουν ότι ο Σαλιέρι έκανε κάτι τέτοιο. Φανταστείτε να πάρουμε τοις μετρητοίς τον "Κώδικα Ντα Βίντσι"...

Δεν είμαι ιστορικός, Λωρένα, αλλά το να έγραφε τα έργα του "με τη μία" μου φαίνεται το ίδιο πιθανό με το να έπεσε το μήλο στο κεφάλι του Νεύτωνα... Μάλλον για ανέκδοτο της εποχής μοιάζει. Πάντως, αν και το σενάριο έπασχε, η ταινία είχε καλές ερμηνείες, πολύ καλή φωτογραφία και εντυπωσιακά κοστούμια. Θα την ξανάβλεπα...:)
 
knight rider είπε:
Δεν είμαι ιστορικός, Λωρένα, αλλά το να έγραφε τα έργα του "με τη μία" μου φαίνεται το ίδιο πιθανό με το να έπεσε το μήλο στο κεφάλι του Νεύτωνα... Μάλλον για ανέκδοτο της εποχής μοιάζει.
όσο ανέκδοτο μοιάζει να συνθέτει κάποιος μουσική στα 5 του βέβαια ...
 
knight rider είπε:
Το θέμα δεν είναι αν υπάρχουν αντιζηλίες -προφανώς υπάρχουν -αλλά αν αυτές μπορούν να καθορίσουν τις ζωές δύο ανθρώπων, σπρώχνοντας τον ένα στο θάνατο και τον άλλο στην τρέλα. Νομίζω ότι η λογική απάντηση είναι "όχι".
Για περάστε μια βόλτα από δημόσιες υπηρεσίες σε μέρες κρίσης των καινούργιων διευθυντών ;) Ή από πολυεθνικές όταν αποφασίζονται οι προαγωγές ;)

Μια κλούβα από το Δρομοκαϊτειο καλό θα ήταν να περιμένει απ' έξω για εντελώς προληπτικούς λόγους :p :p

Η ταινία μου άρεσε. Αισθάνθηκα ότι έδενε περίφημα τη μουσική με τα γεγονότα. Και βρήκα ιδιαίτερα ευρηματική την παρουσίαση του γνήσιου ταλέντου που ξεχύνεται χωρίς κόπο, χωρίς πρόγραμμα, χωρίς σκέψη, χωρίς ηθική βάσανο και, δυστυχώς, χωρίς τον απαραίτητο αυτοέλεγχο για την προστασία της υγείας (ψυχικής και σωματικής) του φορέα του.
 
Εμένα δεν με ενθουσίασε ιδιαίτερα το έργο.

Ίσως διότι δεν έχω τον Mozart σε μεγάλη υπόληψη.

Θεωρώ την περισσότερη μουσική του ελαφριά και μάλλον ρηχή.

Πέραν αυτού όμως, οι περισσότερες τέτοιες ταινίες είναι λίγο έως πολύ ανακριβείς και βρίθουν μυθιστορηματικών στοιχείων.

Πάντως έχω ευχαριστηθεί άλλα συναφή έργα πολύ περισσότερο από το Amadeus λόγω της ιστορίας τους (σενάριο) ακόμα κι' αν είναι ιστορικώς παραμορφωμένα.

Μπορώ εύκολα να θυμηθώ δυο-τρεις, τις πιο κλασσικές :

- "Song of love", 1947, με την Kathrin Hepburn στον ρόλο της Κλάρας Βηκ,

http://www.youtube.com/watch?v=H3eOggcKLqk&feature=related

Η ταινία αυτή είναι το ίδιο λανθασμένη με την "Amadeus" αλλά έχει ένα σωστό στοιχείο.

Η καριέρα του Schumman και της Κλάρας ήρθαν σε ένα είδος ανταγωνισμού. Ο κόσμος

θαύμαζε πολύ την Κλάρα και δεν έδινε την πρέπουσα σημασία στον Schumman.

-"Α song to remember" του 1945.

Aπό τα ιστορικώς πιο ανακριβή έργα που έχω δει. Βλέπεται όμως ευχάριστα.

Mια ωραία σκηνή (ακoύγεται το τέλος από το Scherzto op. 31) :

[video=youtube;BM-KQc2lJdM]

- "Song without end", (νομίζω του 1945)

Η πιο αγαπημένη μου όμως είναι η

- "The house of three girls" του 1958.

Ολόκληρη η συγκεκριμένη ταινία - αν και ελαφριά - είναι ένας υπέροχος πίνακας, οπτικά και μουσικά

[edit] Αυτό το βίντεο δεν είναι διαθέσιμο [edit]

-
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Πίσω
Μπλουζα