Arcana (1972)

iggylebowski

RetroAdept
Joined
10 Mαϊ 2012
Μηνύματα
868
Αντιδράσεις
652
Arcana (1972, Giulio Questi)

http://www.imdb.com/title/tt0221803/

Ηθοποιοί: Lucia Bose, Maurizio Degli Esposti, Tina Aumont

Υπόθεση: Μια χήρα, που ζει σε ένα φτωχικό διαμέρισμα στο Μιλάνο, επιβιώνει δουλεύοντας ως μέντιουμ, χωρίς φυσικά να έχει κάποιες ιδιαίτερες δυνάμεις. Αντίθετα, ο γιος της έχει πραγματικές δυνάμεις, καθώς έχει τη δυνατότητα να βλέπει μέσα στις ζωές των άλλων ανθρώπων. Η χήρα εκμεταλλεύται τις ικανόητητες του γιου της για να βγάλει λεφτά, χρησιμοποιώντας τη δύναμή του για να "θεραπεύσει" μια σειρά ετερόκλητων πελατών που ψάχνουν για βοήθεια. Καθώς όμως οι δυνάμεις του νεαρού συνεχώς αυξάνονται και πλησιάζουν τα όρια της μαγείας, ο ίδιος αδυνατεί να κατανοήσει το πλήρες εύρος των δυνατοτήτων του με αποτέλεσμα να οδηγεί τους ανθρώπους με τους οποίους συναναστρέφεται στην τρέλα.

Ο σκηνοθέτης Giulio Questi δεν είναι ιδιαίτερα γνωστός στο ευρύ κοινό, καθώς η καριέρα του περιορίζεται κυρίως σε τηλεοπτικές δουλειές και ντοκιμαντέρ. Το Arcana αποτελεί την τρίτη και τελευταία του δουλειά στο σινεμά μυθοπλασίας, μετά το Django Kill του 1967 με τoν Tomas Milian και του σουρεαλιστικό πρώιμο giallo Death Laid an Egg του 1968 με τους Jean Louis Trintignant, Gina Lollobrigida και Ewa Aulin. Όσοι πάντως τον έχουν μάθει από το υπνωτικό, σουρεαλιστικό, με έντονη κοινωνική χροιά Death Laid an Egg, ίσως είναι προετοιμασμένοι για ό,τι θα ακολουθούσε. Καταρχήν, αν και είναι γυρισμένο στην χρυσή εποχή των giallo, το Arcana δεν έχει καμία σχέση με το προαναφερθέν είδος του ιταλικού τρόμου. Το Arcana είναι μια ανατριχιαστική και αρκούντως αιματηρή ταινία τρόμου με ένα έντονο politically incorrect ύφος που παντρέυει το σινεμά του Felini, του Jodorowsky και του Bunuel. Έχοντας ως κεντρικό θέμα μια ιστορία τρόμου, διαστροφής και παρακμής, ο Questi δημιουργεί ένα αξιοπεριέργο low-budget σουρεαλιστικό, μεταφυσικό θρίλερ ακολουθώντας μια πειραματική σκηνοθετική προσέγγιση, που ορισμένες φορές θυμίζει τον τρόπο σκηνοθεσίας του Lynch στο Eraserhead. O Questi οικοδομεί μια σκοτεινή, νοσηρή ατμόσφαιρα που συνδυάζει το ανατριχιαστικό feeling με εικόνες βίας, σήψης και αποστροφής που ενδεχομένως μπορεί να ενοχλήσουν ή και να προσβάλλουν μερικούς θεατές. Φέρνοντας στην επιφάνεια έναν απροσδιόριστο γοτθικό τόνο, ο Questi, παντρεύει τη σκοτεινή αισθητική με οιδιπόδεια συμπλέγματα, φροϋδικές ιδέες, φετιχιστικές νύξεις, νοσηρή σεξουαλικότητα, λανθάνοντα ερωτισμό, παγανιστικά σύμβολα και εφιαλτικά οράματα, τα οποία δένονται γύρω από μια έντονη σουρεαλιστική διάθεση. Ό σκηνοθέτης διατηρεί μια τάση αποδόμησης της αφηγηματικής δομής, κάνοντας παράλληλα μια μελέτη πάνω στην ερωτική χροιά και στην σχέση εξάρτησης-εξουσίας μεταξύ μητέρας και γιου, προσθέτοντας αρκετά δραματικά στοιχεία που προσθέτουν ένα τόνο τραγικότητας στην ταινία. Επιπλέον δίνει βάση στην ψυχολογία των χαρακτήρων και στη σχέση συνειδητού-ασυνείδητου μέσα σε ένα πλαίσιο που προσθέτει μια ισχυρή αύρα εσωτερικότητας. Αν και πολλές στιγμές το σενάριο δεν μοιάζει να είναι στο κέντρο του ενδιαφέροντος του σκηνοθέτη, όχι τουλάχιστον τόσο όσο οι εικόνες που δημιουργεί, ο Questi διατηρεί τον επικουρικό του ρόλο ώστε να δώσει μια προβληματική πάνω στην επαναληπτικότητα των καταστάσεων, στον φαύλο κύκλο της ζωής, στην μοίρα, στην υποκειμενική διάσταση της αλήθειας και στην αστική παρακμή. Συνδυάζοντας τον σουρεαλισμό, την αφηρημένη βία, τις κάρτες Ταρό και το παράλογο με μια μηδενιστική, μισάνθρωπη διάθεση ο Questi υφαίνει έναν ιστό από εφιαλτικές, υπνωτικές εικόνες που γοητεύουν τον θεατή. Το αναρχικό κλίμα και το σουρεαλιστικό mood ενισχύονται από την ξεθωριασμένη φωτογραφία, τις χρωματικές αντιθέσεις, τους έντονους συμβολισμούς και τον μυστικιστικό χαρακτήρα που φέρνουν τελικά υπέρ τους την φτηνή παραγωγή. Το Arcana είναι μια από τις ξεχασμένες ταινίες της ιταλικής παραγωγής θρίλερ, που θα ήταν καλό να την αναζητήσουν οι φανατικοί λάτρεις του φανταστικού και του μεταφυσικού τρόμου.

[edit] Ο λογαριασμός YouTube με τον οποίο σχετίζεται έχει τερματιστεί εξαιτίας πολλαπλών ειδοποιήσεων από τρίτους για παραβιάσεις πνευματικών δικαιωμάτων [edit]
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Να μία ταινία που αποτελεί εξαίσιο παράδειγμα των ταινιών arthouse που σιχαίνομαι. Ξέρω και κάποιον που αυτό είναι το αγαπημένο του είδος, και λατρεύει να κάνει αναλύσεις του τύπου "τα βατράχια που κάθονται σε αυτά τα νούφαρα συμβολίζουν την ανθρώπινη στασιμότητα κτλ" Δεν ήξερα τότε που είδα τη συγκεκριμένη ταινία, και μετά κατάλαβα ότι αυτό το είδος δεν είναι καθόλου για μένα. Σίγουρα έχει μηνύματα, τα οποία όμως ούτε κατάλαβα, ούτε έχω τη διάθεση να καταλάβω έτσι όπως παρουσιάζονται. Για παράδειγμα, το ότι είδα μία σκηνή στην οποία κάποιοι ανθρώποι κάνουν χορευτικά βήματα δεξιά-αριστερά, κάποιοι άλλοι προσπαθούν να σηκώσουν ένα γαϊδούρι, ένας εκκεντρικός βιολιστής να κατεβαίνει από έναν ερημικό λόφο και ξαφνικά να έρχεται ο στρατός και να τους ξεπαστρεύει όλους αυτούς, όχι μόνο δεν μου "είπε" τίποτα, αλλά με έφτασε στα όρια της τρέλας :angry:
 
Έχω παρατηρήσει ότι τα τότε b-movies θρίλερ, αστυνομικά κτλ που οι κριτικοί ούτε που τα έβλεπαν, σήμερα τα κατατάσσουν στις ταινίες σινεφίλ,arthouse κτλ. Και για αποφυγή παρεξήγησης αυτό δεν τον λέω για τον συμφορουμίτη Iggy (που έχει αποδείξει ότι είναι πραγματικός γνώστης και σινεφίλ) αλλά για κάτι επώνυμους κριτικούς κινηματογράφου που γράφουν επί χρόνια σε περιοδικά, εφημερίδες κτλ. Παρεμπιπτόντως την συγκεκριμένη ταινία την είχα δει πριν πολλά χρόνια από ένα τοπικό κανάλι της Θεσσαλονίκης πολύ αργά τα μεσάνυχτα γύρω στο 1997. Πολύ αλλόκοτο και σκοτεινό θα το έλεγα δεν μου έκανε ιδιαίτερα κλικ.
 
Να μία ταινία που αποτελεί εξαίσιο παράδειγμα των ταινιών arthouse που σιχαίνομαι. Ξέρω και κάποιον που αυτό είναι το αγαπημένο του είδος, και λατρεύει να κάνει αναλύσεις του τύπου "τα βατράχια που κάθονται σε αυτά τα νούφαρα συμβολίζουν την ανθρώπινη στασιμότητα κτλ" Δεν ήξερα τότε που είδα τη συγκεκριμένη ταινία, και μετά κατάλαβα ότι αυτό το είδος δεν είναι καθόλου για μένα. Σίγουρα έχει μηνύματα, τα οποία όμως ούτε κατάλαβα, ούτε έχω τη διάθεση να καταλάβω έτσι όπως παρουσιάζονται. Για παράδειγμα, το ότι είδα μία σκηνή στην οποία κάποιοι ανθρώποι κάνουν χορευτικά βήματα δεξιά-αριστερά, κάποιοι άλλοι προσπαθούν να σηκώσουν ένα γαϊδούρι, ένας εκκεντρικός βιολιστής να κατεβαίνει από έναν ερημικό λόφο και ξαφνικά να έρχεται ο στρατός και να τους ξεπαστρεύει όλους αυτούς, όχι μόνο δεν μου "είπε" τίποτα, αλλά με έφτασε στα όρια της τρέλας :angry:
Ασχέτως από την εν λόγω ταινία, μου θύμισες παρόμοια νοοτροπία μεταξύ τάχα ειδικών της εικαστικής τέχνης. Δεν θα πω όνομα καλλιτέχνη από σεβασμό, απλά στα γρήγορα θα εξιστορήσω ένα σκηνικό σε έκθεση ζωγραφικής στο Βελλίδειο Θεςνίκη (90ς). Στην κυριολεξία ήταν ένα ταμπλό - πίνακας Έλληνα μοντέρνου ζωγράφου με 3 φάσες: 1η σκέτο κόκκινο χρώμα, 3η σκέτο λευκό, μεσαία λεπτή λωρίδα κίτρινη. Αξία έργου: αστρονομική! Κάτι ψευτοκουλτουριάρηδες ειδήμονες με τα χέρια σε σχήμα τριγωνάκι/ κυάλι περιεργάζονται το έργο 10 ώρες και λένε διάφορα κουλά. Πετάγεται ο πατέρας μου και μου λέει ξαφνικά φωναχτά : Κι όμως…η κίτρινη λωρίδα κάνει τη διαφορά…. (Έκλαψα…)
Το τι κράξιμο ρίξαμε φεύγοντας άστο…λολ
 
Τελευταία επεξεργασία:
Ασχέτως από την εν λόγω ταινία, μου θύμισες παρόμοια νοοτροπία μεταξύ τάχα ειδικών της εικαστικής τέχνης. Δεν θα πω όνομα καλλιτέχνη από σεβασμό, απλά στα γρήγορα θα εξιστορήσω ένα σκηνικό σε έκθεση ζωγραφικής στο Βελλίδειο Θεςνίκη (90ς). Στην κυριολεξία ήταν ένα ταμπλό - πίνακας Έλληνα μοντέρνου ζωγράφου με 3 φάσες: 1η σκέτο κόκκινο χρώμα, 3η σκέτο λευκό, μεσαία λεπτή λωρίδα κίτρινη. Αξία έργου: αστρονομική! Κάτι ψευτοκουλτουριάρηδες ειδήμονες με τα χέρια σε σχήμα τριγωνάκι/ κυάλι περιεργάζονται το έργο 10 ώρες και λένε διάφορα κουλά. Πετάγεται ο πατέρας μου και μου λέει ξαφνικά φωναχτά : Κι όμως…η κίτρινη λωρίδα κάνει τη διαφορά…. (Έκλαψα…)
Το τι κράξιμο ρίξαμε φεύγοντας άστο…λολ
Σε μια εκπομπή πριν χρόνια είχαν βγάλει στην φορα ψευτοφιλότεχνους, κάνοντας ένα πείραμα. Ένας ρεπόρτερ πήγαινε με το μικρόφωνο και ρωτούσε κάτι τύπους " θα πάτε στην έκθεση του τάδε;" (Όπου τάδε ένα άσχετο όνομα εκτός τέχνης) και έβλεπες τους τάχα φιλότεχνους να λένε "εννοείται αξιόλογος καλλιτέχνης" κτλ ... Μέχρι και την καλλιτέχνιδα Μαρίνα Αμπράμοβιτς εξέθεσε ο μπαγασας ο ρεπόρτερ ρωτώντας την ένα άσχετο όνομα και αυτή απάντησε "α ναι τον εκτιμώ σαν καλλιτέχνη κάτι τέτοιο τέλος πάντων
 
Πίσω
Μπλουζα