BABEΛ

Απο τους 'οχι γνωστους' μου αρεσε ο Edika και ο Gotlib :)
 
Αυτοί ειναι κωμικοί και εγώ αναφερομουν σε κυρίως σε κομιξάδες-αφηγητές αλλά δεν πειράζει. Ο Edika άρεσε τρελλά (ειδικά στα αγόρια) πριν από καμμιά δεκαετία, ο Gotlib κάπως λιγότερο πάντως και οι δύο είχαν καλό σχέδιο και δηλητιριώδες (πλην όχι κακόβουλο χιουμορ). Εμενα απο κωμικούς μου αρέσει ο λιγότερο καλός στο σχέδιο αλλά πολιτικοποιημένος Αλτάν. Αυτόν που σιχαίνομαι βαθύτατα ειναι ο Vuillemin, κακό σχέδιο, σεναρια για κλάμματα και απίθανη κακία για τα πάντα, ειδικά για τις γυναίκες. Μαλιστα η Βαβέλ ένα φεγγάρι είχε φάει τρελλό κόλλημα μαζί του,για άγνωστους λόγους.

Αυτόν που εκτιμούσα αλλά έκλαιγα κάθε φορά που διάβαζα ιστορία ήταν ο απίστευτα σκληρός Andrea Pasienza, ήταν και λίγο αυτοβιογραφικά τα κομικς με ναρκωτικά και αλητεία και τα τρία ρεμάλια-ηρώες. Αυτοβιογραφικός είναι και ο Πραττ αν και ο Κόρτο είναι η βελτιωμένη εκδοχη του Πραττ. Ο Κόρτο είναι πάντα κύριος ο Πραττ δεν ήταν και τοσο έχω. Εχω όλα τα αλμπουμ σχεδόν στα ελληνικά και κάποια από Αργεντινή, δεν ξέρω ποιο να πρωτοδιαλέξω ψηφίστε και εσείς! Νομίζω πως αΎ½Η μπαλάντα της αρμυρής θάλασσαςαΎ½αΎ½ είναι αξεπέραστο και εκεί ο Κόρτο είναι πιο σκοτεινός τύπος, μετά μεγάλωσε και έγινε πιο ρομαντικός παρά τις πειρατείες, τις πωλήσεις όπλων κτλ.

Ευφημος μνεια στους MunozβSabayo και στον Loustal (η δουλειά του θυμίζει ελληνικά καλοκαίρια και απιστευτο χρωμα).

Επίσης λατρεύω Τορπέντο των Abuli και Bernet. Ο Bernet έχει κάνει και την πολυαγαπημένη μου Φωτεινη της Νυχτας. Θυμάμαι το πικρό χιούμορ της Φωτεινής. Σε μια ιστορία συναντά παλιά συμμαθήτρια που τώρα ειναι γραμματέας σε εταιρία και λένε τα γνωστα αΎ½αΎ½Τι κανεις, τα παιδιά, να βγούμε για καφεαΎ½αΎ½. Επόμενο καρέ με την δακρυσμένη Φωτεινή να σκέφτεται πως αν είχε σπουδάσει θα ήταν και αυτή αξια½τιμη γραμματέας. Επόμενο καρε με την γραμματέα στην αγκαλιά του διευθυντή να σκέφτεται αΎ½αΎ½τουλάχιστον η Φωτεινη ξέρει ακριβώς πόσα παίρνει την φοράαΎ½αΎ½.

Επίσης μου άρεσε η Anna Brandoli με την Rebecca, νομίζω ο καλύτερος γυναικείος χαρακτήρας σε κόμιξ που έγινε ποτέ.
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Πάντως η ιστορία "Σταχτοπούτα 87" του Andrea Pazienza θυμάμαι όταν την διάβασα ήταν απ' τις λίγες που μου έκαναν κόμπο το στομάχι απ' το φινάλε αλλά και απ' την ανηθικότητα των κεντρικών ηρώων του (Τζαναρντι κ.α.). Έδειχνε τόσο ρεαλιστικά αυτός ο καλλιτέχνης τον αμοραλισμό των κεντρικών ηρώων του όσο λίγοι σχεδιαστές. Σοκαρίστηκα παρα πολύ με την συγκεκριμένη ιστορία (αλλά και γενικά και με τα άλλα κόμικ του.) Γι'αυτό και ήταν μοναδικός και ξεχώρισε ο Pazienza. Είναι ρε παιδί μου αυτό που βλέπεις καρικατούρες χαρακτήρες σκίτσα (που όμως ο Pazienza έκανε το εύρημα/σήμα κατατεθέν της τεχνικής του να αλλάζει το στυλ του σκίτσου του σε κάθε καρέ αλλάζοντας και τα χαρακτηριστικά των ηρώων του), αλλά όταν καθήσεις και διαβάσεις μέχρι τέλους την ιστορία μένεις παγοκολώνα. Αν την βρείτε την συγκεκριμένη ιστορία διαβάστε την και θα με θυμηθείτε.
 
Πίσω
Μπλουζα