iggylebowski
RetroAdept
- Joined
- 10 Mαϊ 2012
- Μηνύματα
- 868
- Αντιδράσεις
- 657
Baby Blood (1990, Alain Robak)
http://www.imdb.com/title/tt0096871/
Ηθοποιοί: Emmanuelle Escourrou, Francois Frappier, Christian Sinniger, Jean Francois Gallote, Remy Roubakha, Roselyne Geslot
Υπόθεση: Ένα παράσιτο εισβάλλει στο σώμα μιας νεαρής γυναίκας κι αρχίζει να κατευθύνει τη σκέψη της, οδηγώντας την σε μια σειρά από φόνους για να μπορέσει να τραφεί με φρέσκο ανθρώπινο αίμα, μέχρι τη στιγμή που θα γεννηθεί.
Ο σκηνοθέτης Alain Robak μάλλον είναι φανατικός οπαδός ταινιών όπως, Shivers, Rabid, Basket Case και Brain Damage, γιατί αλλιώς δεν εξηγείται πως η συγκεκριμένη ταινία που σκηνοθέτησε μοιάζει λίγο ως πολύ με τα παραπάνω θρίλερ. Βέβαια ο Robak δεν έχει τη μακάβρια, διεστραμένη αίσθηση του χιούμορ του Henelotter, ούτε φυσικά το ταλέντο του Cronenberg, κι αυτό φαίνεται στο Baby Blood. To Baby Blood λοιπόν συνδυάζει τη νοσηρή σεξουαλικότητα, τον λανθάνοντα ερωτισμό, τον κλινικό τρόμο, το body horror, το μαύρο χιούμορ, τις φεμινιστικές νύξεις, το αναίτιο γυμνό από την χυμώδη πρωταγωνίστρια Emmanuelle Escourrou, το gore και την offbeat σκηνοθεσία, σε ένα αποτέλεσμα που προσπαθεί αρκετά να αφήσει καλές εντυπώσεις, αλλά πολλές φορές η συνταγή δεν φαίνεται να δένει καλά. Γιατί από τη μια μεριά ο Robak δεν καταφέρνει να δημιουργήσει την αφόρητα νοσηρή ατμόσφαιρα των πρώτων ταινιών του Cronenberg, και από την άλλη το χιούμορ δεν λειτουργεί σωστά, με την ταινία να μην μπορεί να αποφασίσει αν θα περάσει ως κωμωδία τρόμου ή ως σοβαρό θρίλερ που θέλει να περάσει κάποια μηνύματα. Επιπλέον, ο ρυθμός της ταινίας είναι εξαιρετικά άνισος, αφού πολλές φορές η ταινία μοιάζει να είναι στάσιμη, ενώ άλλες φορές αποκτά υστερικό ρυθμό. Αρκετά αργό στο σύνολό του, το Baby Blood δίνει την εντύπωση ότι, από ένα σημείο και μετά, μένει από ιδέες, με αποτέλεσμα να μοιάζει ότι επαναλαμβάνεται. Το πρώτο μέρος της ταινίας έχει μια πιο σκοτεινή, νοσηρή διάθεση και κυλάει κάπως καλύτερα, αφού ο Robak καταφέρνει να στήσει μια παρακμιακή, ανατριχιαστική ατμόσφαιρα που ενισχύεται από τα δάνεια που παίρνει ο σκηνοθέτης από το ψυχωτικό σινεμά του Abel Ferrara στον βρώμικο, δυσοίωνο τρόπο με τον οποίο παρουσιάζει τα αστικά τοπία που αποπνέουν παρακμή και δυσωδία. Το δεύτερο μέρος, στο οποίο εντείνονται οι φεμινιστικές νύξεις, ο Robak φαίνεται σαν να μην ξέρει που θα οδηγήσει την ταινία, ενώ και η εξήγηση της καταγωγής του παράσιτου αντί να σώζει την κατάσταση μάλλον την επιδεινώνει. Ακόμη κι έτσι όμως, το καταιγιστικό δεύτερο μέρος σώζεται κάπως από το gore, το οποίο σε μερικά σημεία αποκτά μια καρτουνίστικη διάθεση, όμοια με αυτή που είχαν οι πρώτες δουλειές του Peter Jackson. Το Baby Blood, στο τελευταίο μισάωρο, αποκτά τον παραληρηματικό gore ρυθμό που έχουν οι ταινίες της Troma, και τελικά ολοκληρώνεται σε ένα πεσιμιστικό φινάλε, που όμως αφήνει τη γεύση μιας ημιτελούς ταινίας. Αρκετά διασκεδαστικό, αλλά τίποτα περισσότερο, το Baby Blood είναι ένα άνισο θριλεράκι που φαίνεται να είχε αρκετά καλές προδιαγραφές αλλά η αδυναμία του σκηνοθέτη να κρατήσει ένα στιβαρό ρυθμό και η έλλειψη πραγματικού στόχου, αποδυναμώνουν το τελικό αποτέλεσμα.
http://www.imdb.com/title/tt0096871/
Ηθοποιοί: Emmanuelle Escourrou, Francois Frappier, Christian Sinniger, Jean Francois Gallote, Remy Roubakha, Roselyne Geslot
Υπόθεση: Ένα παράσιτο εισβάλλει στο σώμα μιας νεαρής γυναίκας κι αρχίζει να κατευθύνει τη σκέψη της, οδηγώντας την σε μια σειρά από φόνους για να μπορέσει να τραφεί με φρέσκο ανθρώπινο αίμα, μέχρι τη στιγμή που θα γεννηθεί.
Ο σκηνοθέτης Alain Robak μάλλον είναι φανατικός οπαδός ταινιών όπως, Shivers, Rabid, Basket Case και Brain Damage, γιατί αλλιώς δεν εξηγείται πως η συγκεκριμένη ταινία που σκηνοθέτησε μοιάζει λίγο ως πολύ με τα παραπάνω θρίλερ. Βέβαια ο Robak δεν έχει τη μακάβρια, διεστραμένη αίσθηση του χιούμορ του Henelotter, ούτε φυσικά το ταλέντο του Cronenberg, κι αυτό φαίνεται στο Baby Blood. To Baby Blood λοιπόν συνδυάζει τη νοσηρή σεξουαλικότητα, τον λανθάνοντα ερωτισμό, τον κλινικό τρόμο, το body horror, το μαύρο χιούμορ, τις φεμινιστικές νύξεις, το αναίτιο γυμνό από την χυμώδη πρωταγωνίστρια Emmanuelle Escourrou, το gore και την offbeat σκηνοθεσία, σε ένα αποτέλεσμα που προσπαθεί αρκετά να αφήσει καλές εντυπώσεις, αλλά πολλές φορές η συνταγή δεν φαίνεται να δένει καλά. Γιατί από τη μια μεριά ο Robak δεν καταφέρνει να δημιουργήσει την αφόρητα νοσηρή ατμόσφαιρα των πρώτων ταινιών του Cronenberg, και από την άλλη το χιούμορ δεν λειτουργεί σωστά, με την ταινία να μην μπορεί να αποφασίσει αν θα περάσει ως κωμωδία τρόμου ή ως σοβαρό θρίλερ που θέλει να περάσει κάποια μηνύματα. Επιπλέον, ο ρυθμός της ταινίας είναι εξαιρετικά άνισος, αφού πολλές φορές η ταινία μοιάζει να είναι στάσιμη, ενώ άλλες φορές αποκτά υστερικό ρυθμό. Αρκετά αργό στο σύνολό του, το Baby Blood δίνει την εντύπωση ότι, από ένα σημείο και μετά, μένει από ιδέες, με αποτέλεσμα να μοιάζει ότι επαναλαμβάνεται. Το πρώτο μέρος της ταινίας έχει μια πιο σκοτεινή, νοσηρή διάθεση και κυλάει κάπως καλύτερα, αφού ο Robak καταφέρνει να στήσει μια παρακμιακή, ανατριχιαστική ατμόσφαιρα που ενισχύεται από τα δάνεια που παίρνει ο σκηνοθέτης από το ψυχωτικό σινεμά του Abel Ferrara στον βρώμικο, δυσοίωνο τρόπο με τον οποίο παρουσιάζει τα αστικά τοπία που αποπνέουν παρακμή και δυσωδία. Το δεύτερο μέρος, στο οποίο εντείνονται οι φεμινιστικές νύξεις, ο Robak φαίνεται σαν να μην ξέρει που θα οδηγήσει την ταινία, ενώ και η εξήγηση της καταγωγής του παράσιτου αντί να σώζει την κατάσταση μάλλον την επιδεινώνει. Ακόμη κι έτσι όμως, το καταιγιστικό δεύτερο μέρος σώζεται κάπως από το gore, το οποίο σε μερικά σημεία αποκτά μια καρτουνίστικη διάθεση, όμοια με αυτή που είχαν οι πρώτες δουλειές του Peter Jackson. Το Baby Blood, στο τελευταίο μισάωρο, αποκτά τον παραληρηματικό gore ρυθμό που έχουν οι ταινίες της Troma, και τελικά ολοκληρώνεται σε ένα πεσιμιστικό φινάλε, που όμως αφήνει τη γεύση μιας ημιτελούς ταινίας. Αρκετά διασκεδαστικό, αλλά τίποτα περισσότερο, το Baby Blood είναι ένα άνισο θριλεράκι που φαίνεται να είχε αρκετά καλές προδιαγραφές αλλά η αδυναμία του σκηνοθέτη να κρατήσει ένα στιβαρό ρυθμό και η έλλειψη πραγματικού στόχου, αποδυναμώνουν το τελικό αποτέλεσμα.
...το είχε δείξει κάποτε στο Σταρ, αλλά δεν έλεγε και πολλά πράγματα...
