Alucard
RetroMasteR
- Joined
- 15 Αύγ 2006
- Μηνύματα
- 1.314
- Αντιδράσεις
- 480
Bionic Commando (1988)
Αυτό το είχαμε ξεχάσει, έτσι;
Ένα ακόμη αγαπημένο παιχνίδι από τη (σιγά σιγά) όλο και πιο μακρινή αλλά και νοσταλγική εποχή των 80ʼs. Όπως ήταν πολύ λογικό εκείνη την εποχή, αρκετά παιχνίδια που μεταφερόντουσαν από τα coin-ops στους 8-bitους δεν ήταν γνωστά μέχρι να τα δούμε ως διαφημίσεις επερχόμενων κυκλοφοριών στο Pixel ή σε κάποιο άλλο περιοδικό ηλεκτρονικών παιχνιδιών.
Κάπως έτσι έγινε μʼ εμένα και το Bionic Commando.
Αφού είχα εντυπωσιαστεί από το εξώφυλλο και το review αποφάσισα να το προσθέσω στη συλλογή μου με σκοπό να το ευχαριστηθώ σα να μην υπήρχε αύριο, όπως έκανα εξάλλου με τα περισσότερα παιχνίδια.
Το Bionic Commando κυκλοφόρησε αρχικά το 1987 από την Capcom και μεταφέρθηκε στην Ευρώπη για τον Commodore 64 το 1988 από τη βρετανική Go! ενώ στην Αμερική μεταφέρθηκε από την Pacific Dataworks International. Ευτυχώς για εμάς που βρισκόμαστε στην πλευρά της Ευρώπης μας έτυχε η καλή έκδοση του Bionic Commando γιατί η αμερικάνικη ήταν τόσο εξοργιστικά κακή που ίσως ήταν ο λόγος που οι Αμερικάνοι εισέβαλαν στο Ιράκ το 1990.
Ας αφήσουμε όμως τα αστεία (εξάλλου ο πόλεμος μάλλον δεν προσφέρεται για τέτοια) κι ας δούμε τον δικό μας «ψηφιακό βιονικό κομάντο». Θα μιλήσουμε εξάλλου και για την αμερικάνικη έκδοση λίγο αργότερα.
Machine Man's coming - you're gonna die.
Προσγειωνόμαστε λοιπόν με το αλεξίπτωτό μας σε ένα αφιλόξενο δάσος στο οποίο οι στρατιώτες του εχθρού διασκορπισμένοι μας αναμένουν με ανοιχτές αγκάλες.
Μια στιγμή. Ποιος είναι ο εχθρός και γιατί πολεμάμε; (πάλι) Που πάμε; θα νικήσουμε ποτέ; Προς τι όλη τούτη η μάχη; Σώπα! Οι πολεμιστές ποτέ δε ρωτούνε!... έλεγε στην Ασκητική ο Ν. Καζαντζάκης.
Έτσι κι εμείς δεν θα ρωτήσουμε γιατί πολεμάμε. Μας αρκεί βέβαια που γνωρίζουμε πως ο εχθρός ετοιμάζεται να εξαπολύσει πυραυλική επίθεση κατά της πατρίδας μας. Αυτό αρκεί.
Λίγο πριν αρχίσει ο… πόλεμος.
Αφού πατήσουμε λοιπόν στο μαλακό έδαφος του δάσους η δράση αρχίζει άμεσα. Αρχικά είμαστε οπλισμένοι με ένα τυφέκιο και ένα γάντζο με τον οποίο μπορούμε να σκαρφαλώνουμε σε υψηλά σημεία μέσω των οποίων θα οδηγηθούμε στο τέλος κάθε πίστας. Όπως είπαμε, είμαστε «βιονικός κομάντο» το οποίο σημαίνει πως ο γάντζος είναι το ίδιο μας το χέρι το οποίο μπορεί να εκτοξεύεται αρκετά μέτρα μακριά και να μας έλκει στο σημείο το οποίο έχει αρπάξει δίνοντάς μας μεγάλη ευελιξία. Υποψιάζεστε ήδη φαντάζομαι (ή έχετε και οι ίδιοι εμπειρία) πως πρόκειται για ένα scrolling platform game στο οποίο οι σωστές κινήσεις στον σωστό χρόνο είναι απαραίτητες αν θέλουμε να επιβιώσουμε.
Ευτυχώς στην πορεία μας κάποιο άλλο καλό χέρι από τον ουρανό θα ρίξει με αλεξίπτωτα ορισμένα πολεμοφόδια όπως δυνατότερα όπλα και κιβώτια τα οποία περιέχουν μετάλλια τα οποία μας δίνουν πόντους. Κι ας μην σνομπάρουμε τους πόντους καθώς συγκεντρώνοντας αρκετούς θα μας χαρίσουν μια extra ζωή η οποία είναι ιδιαίτερα πολύτιμη λαμβάνοντας υπόψιν τη δυσκολία του Bionic Commando.
Τύφλα να έχει ο Indiana Jones και ο Tarzan.
Το παιχνίδι εδώ θυμίζει λίγο Donkey Kong.
Τα εμπόδια που θα αντιμετωπίζουμε είναι πολλά και η δυσκολία κλιμακώνεται σύντομα. Αναλυτικότερα:
Στην 1η πίστα θα περιπλανηθούμε στο δάσος αντιμετωπίζοντας στρατιώτες και αποφεύγοντας κορμούς που ξεκολλούν από τα δένδρα και… σφηκοφωλιές ενώ στη 2η (αποκαλούμενη «πρώτη γραμμή»), καλούμαστε να διεισδύσουμε στο στρατόπεδο του εχθρού αποφεύγοντας κανονόμπαλες, ηλεκτροφόρα σύρματα και στρατιώτες σε μέγεθος King Kong που εκτοξεύουν κιβώτια εναντίον μας.
Στην 3η πίστα διασχίζουμε τους υπονόμους του στρατοπέδου όπου μικρόσωμοι δράκοι με… νύχια γαμψά και γιγάντια ρομπότ καιροφυλακτούν να μας αφανίσουν συνθλίβοντάς μας ώστε να μην φθάσουμε ποτέ στο πύργο ελέγχου των πυραυλικών εγκαταστάσεων.
Φυσικά όμως και θα φθάσουμε εκεί όπου ξεκινά και η 4η πίστα και στην οποία ο «κακός χαμός» είναι επιεικής χαρακτηρισμός για να την περιγράψει. Ελικόπτερα μας βομβαρδίζουν, ρομπότ και στρατιώτες εμφανίζονται από το πουθενά και μας επιτίθενται με εναέριες τούμπες ενώ τα επίπεδα στα οποία πρέπει να γαντζωθούμε για να ανεβούμε είναι πολύ μικρά σε μέγεθος.
Εφόσον όμως τα καταφέρουμε θα προχωρήσουμε στην 5η και τελευταία πίστα του παιχνιδιού όπου θα επιχειρήσουμε να σταματήσουμε την εκτόξευση του πυραύλου. Εδώ επιστρατεύεται όλη η ελίτ του εχθρού με σκοπό να προστατεύσει την πηγή ρεύματος που τροφοδοτεί τον πύραυλο. από το να την καταστρέψουμε. Πρόκειται σαφώς για την πιο δύσκολη πίστα του παιχνιδιού η οποία εκτός από μεγάλες ικανότητες απαιτεί και ιδιαίτερα γερά νεύρα (το joystick μου το γνωρίζει).
Σα να μην έφθαναν όλα τα παραπάνω έχουμε και το χρόνο εναντίον μας ο οποίος μας υποχρεώνει να ολοκληρώσουμε τις πίστες μέσα σε 200 δευτερόλεπτα. Όσο κι αν αυτός ο χρόνος φαίνεται αρκετός, προχωρώντας σε επόμενες πίστες θα διαπιστώσουμε πως αν δεν χαρτογραφήσουμε τους χώρους, είναι απλά ελάχιστος.
3η πίστα ολοκληρώθηκε. Προσέξτε το χρόνο που απέμενε πριν μας ξεκινήσει και πάλι από την αρχή!
Στην 4η πίστα ανοίγουν οι πύλες της κολάσεως.
Ο χαρακτήρας μας, όπως αναφέρθηκε, μπορεί να γαντζώνεται και να σκαρφαλώνει σε υψηλότερα επίπεδα, να σκύβει για να αποφύγει αντιπάλους και σφαίρες καθώς και να ανανεώνει τον οπλισμό του με διάφορα όπλα τα οποία θα πρέπει να αρπάξει στον αέρα χρησιμοποιώντας είτε το γάντζο του είτε πυροβολώντας το αλεξίπτωτο από τα οποία κρέμονται.
Η αμερικάνικη έκδοση.
Για να δούμε και τη 2η έκδοση. Η λέξη «χάλι» δεν είναι αντιπροσωπευτική της μεταφοράς της Pacific Dataworks International από τα arcades. Τα πράγματα είναι ακόμη πιο τραγικά.
Το παιχνίδι θυμίζει Atari με τα χρώματα και τα γραφικά να είναι αταίριαστα μεταξύ τους και η κίνηση του sprite να προσμοιάζει με χελώνα σε θερινή ραστώνη (χοντροκομμένη μάλιστα). Το μόνο που ξεχωρίζει είναι τα μαλλιά καρφάκια και το γυαλί ηλίου του χαρακτήρα μας (αμερικάνικη έκδοση γαρ). Όσο για το scrolling… πραγματικό βασανιστήριο το να ασχοληθεί γενικότερα κάποιος περαιτέρω με αυτήν την έκδοση. Τα 3 διαφορετικά επίπεδα δυσκολίας του έλειπαν τρομάρα του. Μέχρις εδώ. Δεν νομίζω πως χρειάζεται να περιγράψω άλλο.
Η πρώτη πίστα ολοκληρώθηκε (ευτυχώς). Δεν ξέρω αν θέλουμε να δούμε και τις άλλες αυτής της έκδοσης.
Ας επιστρέψουμε καλύτερα στο Bionic Commando της Go! και ας δούμε λίγο και τα τεχνικά χαρακτηριστικά του παιχνιδιού.
Δυνατό ατού του παιχνιδιού το οποίο κάνει εντύπωση ευθύς εξαρχής είναι το μαγευτικό του μουσικό θέμα. Προσωπικά μου έχει αποτυπωθεί από την παιδική ηλικία μέχρι σήμερα. Τα ηχητικά εφέ πάντως απουσιάζουν τελείως . Ίσως καλύτερα όμως.
Η κίνηση του sprite είναι γενικά ομαλή αν και λίγο αργή, ενώ τα γραφικά του παιχνιδιού είναι σχετικά μέτρια.
Ως γνωστόν το gameplay είναι αυτό το οποίο δίνει την αξία σε κάθε παιχνίδι και το Bionic Commandoχαρακτηρίζεται από το εθιστικότατο gameplay το οποίο παρά τη μεγάλη του δυσκολία έμεινε αξέχαστο στους game players της εποχής. Μια δοκιμή θα σας πείσει.
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
