iggylebowski
RetroAdept
- Joined
- 10 Mαϊ 2012
- Μηνύματα
- 868
- Αντιδράσεις
- 646
Black Robe (1991, Bruce Beresford)
http://www.imdb.com/title/tt0101465/?ref_=sr_2
Ηθοποιοί: Lothaire Bluteau, Aden Young, Sandrine Holt, August Schellenberg, Tantoo Cardinal
Υπόθεση: Τον 17ο αιώνα, ένας Ιησουίτης ιερέας και ο νεαρός βοηθός του προσπαθούν να διασχίσουν τις άγριες περιοχές του Κεμπέκ, με τη βοήθεια μιας ομάδας Ινδιάνων Algonquin, με σκοπό να φτάσουν σε μια απομακρυσμένη αποστολή της καθολικής εκκλησίας στην περιοχή των Huron.
Βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του Brian Moore, o οποίος είναι και ο ίδιος που αναλαμβάνει το σενάριο της ταινίας, το Black Robe είναι ένα επώδυνο πνευματικό ταξίδι με ιστορικό φόντο την προσπάθεια εκχριστιανισμού των Ινδιάνων του Καναδά. Ο γνωστός Αυστραλός σκηνοθέτης Bruce Beresford (Don's Party, Driving Miss Daisy, Tender Mercies), έχοντας ένα υλικό που σε μερικά σημεία φέρνει στο μυαλό το Heart of Darkness του Conrad, καταφέρνει να παρουσιάσει με εντυπωσιακό τρόπο την ιστορία και να παραλληλίσει το ταξίδι της ομάδας με το εσωτερικό ταξίδι αυτογνωσίας του Ιησουίτη ιερέα και με την πνευματική του ενηλικίωση. Επιπλέον, ο Beresford, καταφέρνει με τον ίδιο εντυπωσιακό τρόπο να παρουσιάσει τη σύγκρουση δυο διαφορετικών πολιτισμών, φέρνοντας σε διαρκή αντιπαράθεση την μυωπική αλαζονεία της καθολικής εκκλησίας με την κουλτούρα των Ινδιάνων κατοίκων του Καναδά. Στο Black Robe όμως δεν υπάρχει ούτε ο απλουστευμένος ρομαντισμός των ρεβιζιονιστικών γουέστερν τύπου Dances with Wolves ή A Man Called Horse αλλά ούτε και τα στερεότυπα των αμερικάνικων γουέστερν των δεκαετιών '40 και '50. Οι Ινδιάνοι στο Black Robe δεν είναι ούτε οι απόλυτα κακοί ιθαγενείς που διψούν για αίμα λευκών, αλλά ούτε και οι "ευγενείς άγριοι" που έχουν βρει την ισορροπία τους με τη φύση και φαίνεται να γνωρίζουν την μοναδική, υπερβατική αλήθεια. Ο Beresford λοιπόν παρουσιάζει μια τελείως διαφορετική εικόνα των Ινδιάνων, ως φυσιολογικών ανθρώπων που εξαιτίας του φυσικού περιβάλλοντος και της απόστασης από άλλους πολιτισμούς ανέπτυξαν μια δικιά τους κουλτούρα. Δεν υπάρχει κανένας ηρωισμός και καμιά υπερβατικότητα στις συμπεριφορές τους, και η μοναδική ηρωική τους πράξη είναι η καθημερινή προσπάθεια επιβίωσης σε ένα βίαιο περιβάλλον γεμάτο με εχθρικές φυλές. Έτσι λοιπόν οι Algonquin, οι Iroquois, οι Hurons μπορούν να αγαπήσουν, να συμπαθήσουν, να νιώσουν φόβο, να υποκύψουν σε παράλογες δεισιδαιμονίες, να βασανίσουν και να σκοτώσουν. Ο Beresford απεικονίζει, όσο πιο ρεαλιστικά γίνεται, την καθημερινή πραγματικότητα των Ινδιάνων, τη ζωή τους μέσα σε ένα βίαιο και σκληρό περιβάλλον, τις ανάγκες τους, τους θριάμβους και τις αποτυχίες τους και την προσπάθειά τους να περιχαρακώσουν τον τρόπο ζωής τους απέναντι σε κάτι ξενόφερτο που στα μάτια τους μοιάζει εχθρικό. Το Black Robe παρουσιάζει αυτή τη διαρκή σύγκρουση ανάμεσα στη δυτική και την ινδιάνικη κουλτούρα, όπου καμιά δεν υπερτερεί της άλλης, αφού και οι δυο παρουσιάζονται με τα καλά και τα κακά τους. Πέρα από αυτό το βασικό θέμα της ταινίας, ο Beresford βάζει στη συνταγή αναφορές που έχουν να κάνουν με τη σχέση ανθρώπου-φύσης, ενώ παράλληλα πολλές φορές δεν φοβάται να κάνει κριτική σε πολιτικές, κοινωνικές και θεολογικές πρακτικές. Η αφέλεια της καθολικής εκκλησίας, ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβάνεται τον τρόπο ζωής των Ινδιάνων και η ξεροκέφαλη προσπάθειά της να προσπαθήσει να τους εκχριστιανίσει χωρίς να προσπαθεί να καταλάβει την κουλτούρα τους μπαίνουν συχνά στο στόχαστρο του σκηνοθέτη, φέρνοντας αντιμέτωπες εικόνες που έχουν σχέση με τον χριστιανισμό και τον ινδιάνικο παγανισμό (όπως για παράδειγμα σε μια σκηνή όπου ιερέας αντιδρά με κάποια απαξίωση στην ινδιάνικη μορφή κοινοκτημοσύνης, όταν η κοινοκτημοσύνη αποτέλεσε ένα από τους χαρακτηριστικότερους θεσμούς της κοινωνίας των πρώτων χριστιανών). Ο αργός, αλλά στιβαρός, ρυθμός και οι μινιμαλιστικοί διάλογοι δίνουν έναν τόνο εσωτερικότητας στην ταινία, ο οποίος ενισχύεται από την εξαιρετική φωτογραφία και την πανέμορφη χρήση των φυσικών τοπίων. Χαμηλότονο στο σύνολό του, το Black Robe είναι παράλληλα βάναυσο και ανθρώπινο, κι ακολουθεί μια υπνωτική πορεία που κλιμακώνεται σταδιακά χωρίς εκρήξεις, η οποία διακόπτεται μόνο από ορισμένα μικρά ξεσπάσματα βίας. Εκπληκτικές ερμηνείες από το σύνολο του καστ κι ένα πανέμορφο soundtrack από τον Georges Delerue.
http://www.imdb.com/title/tt0101465/?ref_=sr_2
Ηθοποιοί: Lothaire Bluteau, Aden Young, Sandrine Holt, August Schellenberg, Tantoo Cardinal
Υπόθεση: Τον 17ο αιώνα, ένας Ιησουίτης ιερέας και ο νεαρός βοηθός του προσπαθούν να διασχίσουν τις άγριες περιοχές του Κεμπέκ, με τη βοήθεια μιας ομάδας Ινδιάνων Algonquin, με σκοπό να φτάσουν σε μια απομακρυσμένη αποστολή της καθολικής εκκλησίας στην περιοχή των Huron.
Βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του Brian Moore, o οποίος είναι και ο ίδιος που αναλαμβάνει το σενάριο της ταινίας, το Black Robe είναι ένα επώδυνο πνευματικό ταξίδι με ιστορικό φόντο την προσπάθεια εκχριστιανισμού των Ινδιάνων του Καναδά. Ο γνωστός Αυστραλός σκηνοθέτης Bruce Beresford (Don's Party, Driving Miss Daisy, Tender Mercies), έχοντας ένα υλικό που σε μερικά σημεία φέρνει στο μυαλό το Heart of Darkness του Conrad, καταφέρνει να παρουσιάσει με εντυπωσιακό τρόπο την ιστορία και να παραλληλίσει το ταξίδι της ομάδας με το εσωτερικό ταξίδι αυτογνωσίας του Ιησουίτη ιερέα και με την πνευματική του ενηλικίωση. Επιπλέον, ο Beresford, καταφέρνει με τον ίδιο εντυπωσιακό τρόπο να παρουσιάσει τη σύγκρουση δυο διαφορετικών πολιτισμών, φέρνοντας σε διαρκή αντιπαράθεση την μυωπική αλαζονεία της καθολικής εκκλησίας με την κουλτούρα των Ινδιάνων κατοίκων του Καναδά. Στο Black Robe όμως δεν υπάρχει ούτε ο απλουστευμένος ρομαντισμός των ρεβιζιονιστικών γουέστερν τύπου Dances with Wolves ή A Man Called Horse αλλά ούτε και τα στερεότυπα των αμερικάνικων γουέστερν των δεκαετιών '40 και '50. Οι Ινδιάνοι στο Black Robe δεν είναι ούτε οι απόλυτα κακοί ιθαγενείς που διψούν για αίμα λευκών, αλλά ούτε και οι "ευγενείς άγριοι" που έχουν βρει την ισορροπία τους με τη φύση και φαίνεται να γνωρίζουν την μοναδική, υπερβατική αλήθεια. Ο Beresford λοιπόν παρουσιάζει μια τελείως διαφορετική εικόνα των Ινδιάνων, ως φυσιολογικών ανθρώπων που εξαιτίας του φυσικού περιβάλλοντος και της απόστασης από άλλους πολιτισμούς ανέπτυξαν μια δικιά τους κουλτούρα. Δεν υπάρχει κανένας ηρωισμός και καμιά υπερβατικότητα στις συμπεριφορές τους, και η μοναδική ηρωική τους πράξη είναι η καθημερινή προσπάθεια επιβίωσης σε ένα βίαιο περιβάλλον γεμάτο με εχθρικές φυλές. Έτσι λοιπόν οι Algonquin, οι Iroquois, οι Hurons μπορούν να αγαπήσουν, να συμπαθήσουν, να νιώσουν φόβο, να υποκύψουν σε παράλογες δεισιδαιμονίες, να βασανίσουν και να σκοτώσουν. Ο Beresford απεικονίζει, όσο πιο ρεαλιστικά γίνεται, την καθημερινή πραγματικότητα των Ινδιάνων, τη ζωή τους μέσα σε ένα βίαιο και σκληρό περιβάλλον, τις ανάγκες τους, τους θριάμβους και τις αποτυχίες τους και την προσπάθειά τους να περιχαρακώσουν τον τρόπο ζωής τους απέναντι σε κάτι ξενόφερτο που στα μάτια τους μοιάζει εχθρικό. Το Black Robe παρουσιάζει αυτή τη διαρκή σύγκρουση ανάμεσα στη δυτική και την ινδιάνικη κουλτούρα, όπου καμιά δεν υπερτερεί της άλλης, αφού και οι δυο παρουσιάζονται με τα καλά και τα κακά τους. Πέρα από αυτό το βασικό θέμα της ταινίας, ο Beresford βάζει στη συνταγή αναφορές που έχουν να κάνουν με τη σχέση ανθρώπου-φύσης, ενώ παράλληλα πολλές φορές δεν φοβάται να κάνει κριτική σε πολιτικές, κοινωνικές και θεολογικές πρακτικές. Η αφέλεια της καθολικής εκκλησίας, ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβάνεται τον τρόπο ζωής των Ινδιάνων και η ξεροκέφαλη προσπάθειά της να προσπαθήσει να τους εκχριστιανίσει χωρίς να προσπαθεί να καταλάβει την κουλτούρα τους μπαίνουν συχνά στο στόχαστρο του σκηνοθέτη, φέρνοντας αντιμέτωπες εικόνες που έχουν σχέση με τον χριστιανισμό και τον ινδιάνικο παγανισμό (όπως για παράδειγμα σε μια σκηνή όπου ιερέας αντιδρά με κάποια απαξίωση στην ινδιάνικη μορφή κοινοκτημοσύνης, όταν η κοινοκτημοσύνη αποτέλεσε ένα από τους χαρακτηριστικότερους θεσμούς της κοινωνίας των πρώτων χριστιανών). Ο αργός, αλλά στιβαρός, ρυθμός και οι μινιμαλιστικοί διάλογοι δίνουν έναν τόνο εσωτερικότητας στην ταινία, ο οποίος ενισχύεται από την εξαιρετική φωτογραφία και την πανέμορφη χρήση των φυσικών τοπίων. Χαμηλότονο στο σύνολό του, το Black Robe είναι παράλληλα βάναυσο και ανθρώπινο, κι ακολουθεί μια υπνωτική πορεία που κλιμακώνεται σταδιακά χωρίς εκρήξεις, η οποία διακόπτεται μόνο από ορισμένα μικρά ξεσπάσματα βίας. Εκπληκτικές ερμηνείες από το σύνολο του καστ κι ένα πανέμορφο soundtrack από τον Georges Delerue.
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
