iggylebowski
RetroAdept
- Joined
- 10 Mαϊ 2012
- Μηνύματα
- 868
- Αντιδράσεις
- 647
Blast of Silence (1961, Allen Baron)
http://www.imdb.com/title/tt0054687/
Υπόθεση: Ο επαγγελματίας εκτελεστής Frankie Bono φτάνει στη Νέα Υόρκη κατά τη διάρκεια των Χριστουγέννων για να σκοτώσει έναν μαφιόζο. Ακολουθώντας τον στόχο του ώστε να βρει το κατάλληλο μέρος για να γίνει η δουλειά, ο Bono προσπαθεί να αποφύγει οποιαδήποτε περιττή κοινωνική επαφή που θα μπορούσε να του προκαλέσει πρόβλημα. Όμως κάποια μέρα ο Bono αναγνωρίζεται από κάποιο παλιό φίλο με τον οποίο είχαν μεγαλώσει στο ίδιο ορφανοτροφείο, βάζοντας σταδιακά την επιχείρηση και τη ζωή του σε κίνδυνο.
Κακά τα ψέμματα, ο αμερικάνικος κινηματογράφος ποτέ δεν κατάφερε να φτάσει, ίσως με μοναδική εξαίρεση το China Town του Polanski, την χρυσή εποχή των film-noir των δεκαετιών του '40 και του '50, που έφτασε στο αποκορύφωμά της με το αριστουργηματικό Touch of Evil του Welles, κατά τη γνώμη μου το κορυφαίο film-noir όλων των εποχών. Όμως τη δεκατία του '60 εμφανίστηκαν κάποιες σποραδικές ταινίες που προσπάθησαν να φέρουν μια νέα αύρα στο κορεσμένο είδος. Μια από αυτές είναι και το Blast of Silence του 1961. Ο σκηνοθέτης της ταινίας Allen Baron, μετά το Blast of Silence, δεν έφτιαξε κάτι αξιομνημόνευτο και ασχολήθηκε κυρίως με την τηλεοπτική σκηνοθεσία. Στην πρώτη του όμως κινηματογραφική δουλειά ως σκηνοθέτης κατάφερε να φτιάξει ένα πολύ δυνατό και ανανεωτικό film-noir. Χρησιμοποιώντας μια σχεδόν ντοκιμενταρίστική αισθητική, παρουσιάζει την Νέα Υόρκη σαν μια απειλητική, βρώμικη πόλη, κάνοντάς την να μοιάζει με ένα σύγχρονο λαβύρινθο που είναι έτοιμος να σε καταπιεί, φέρνοντας στο μυαλό αντίστοιχες προσπάθειες μεταγενέστερων σκηνοθετών όπως ο Ferrara και ο Scorsese. Επίσης σκηνοθετεί με εκπληκτικό τρόπο τη σχολαστικότητα του βασικού χαρακτήρα, που ερμηνεύει ο ίδιος, και τη διαδικασία που ακολουθεί για να πετύχει τη δουλειά του προσθέτοντας μια τελετουργική πτυχή στην ιστορία. Το αποτέλεσμα είναι ένα κυνικό, ζοφερό, απαισόδοξο και χωρίς συμβιβασμούς film-noir που διατηρεί μια προσωπική προσέγγιση σε ένα είδος που φαινόταν εκείνη την εποχή να φθίνει. Η σκοτεινή, πεσιμιστική ατμόσφαιρα που δημιουργεί η ασπρόμαυρη φωτογραφία, ο σκληρός φωτισμός, και οι σκιές, λειτουργεί πολύ καλά, παρά το φαινομενικά μικρό μπάτζετ της ταινίας, το οποίο με τη σειρά του προσθέτει ένα ιδιαίτερο μινιμαλισμό στο τελικό αποτέλεσμα. Αν και ο Bono δεν απακλύπτεται αρκετά καλά μέσα από την εξέλιξη της ιστορίας, μάλλον εξαιτίας των περιορισμένων ερμηνευτικών δυνατοτήτων του Baron, η σκληρή αφήγηση καλύπτει όποια κενά δημιουργούνται για να παρουσιάσει τα αισθήματα και τον ψυχισμό του βασικού χαρακτήρα. Επιπλέον η ακατέργαστη προσέγγιση και μελέτη του επαγγελματία δολοφόνου, προσφέρει μια τραχιά αμεσότητα στην ταινία που αλληλεπιδρά με την καταθλιπτική ατμόσφαιρα και την έντονη αίσθηση απογνωσης που διαπερνά την ταινία. Επίσης πρωτότυπος είναι ο τρόπος που λειτουργεί πολλές φορές η ταινία, ειδικά στα πλάνα που δείχνει τον Bono να περιφέρεται στην πόλη, καθώς ενσωματώνει πολλά στοιχεία ψυχολογικού δράματος και υπαρξιακής αναζήτησης, βγάζοντας μια απροσδιόριστη υπαρξιστική διάθεση κι έναν ισχυρό τόνο απόγνωσης. Κάποια μακρινά πλάνα, μερικές σιωπές προσθέτουν ένα αίσθημα εσωτερικότητας ενώ το σφιχτό μοντάζ και το jazzy soundtrack δίνουν την τελευταία πινελιά στο τελικό αποτέλεσμα.
Trailer:
http://www.imdb.com/title/tt0054687/
Υπόθεση: Ο επαγγελματίας εκτελεστής Frankie Bono φτάνει στη Νέα Υόρκη κατά τη διάρκεια των Χριστουγέννων για να σκοτώσει έναν μαφιόζο. Ακολουθώντας τον στόχο του ώστε να βρει το κατάλληλο μέρος για να γίνει η δουλειά, ο Bono προσπαθεί να αποφύγει οποιαδήποτε περιττή κοινωνική επαφή που θα μπορούσε να του προκαλέσει πρόβλημα. Όμως κάποια μέρα ο Bono αναγνωρίζεται από κάποιο παλιό φίλο με τον οποίο είχαν μεγαλώσει στο ίδιο ορφανοτροφείο, βάζοντας σταδιακά την επιχείρηση και τη ζωή του σε κίνδυνο.
Κακά τα ψέμματα, ο αμερικάνικος κινηματογράφος ποτέ δεν κατάφερε να φτάσει, ίσως με μοναδική εξαίρεση το China Town του Polanski, την χρυσή εποχή των film-noir των δεκαετιών του '40 και του '50, που έφτασε στο αποκορύφωμά της με το αριστουργηματικό Touch of Evil του Welles, κατά τη γνώμη μου το κορυφαίο film-noir όλων των εποχών. Όμως τη δεκατία του '60 εμφανίστηκαν κάποιες σποραδικές ταινίες που προσπάθησαν να φέρουν μια νέα αύρα στο κορεσμένο είδος. Μια από αυτές είναι και το Blast of Silence του 1961. Ο σκηνοθέτης της ταινίας Allen Baron, μετά το Blast of Silence, δεν έφτιαξε κάτι αξιομνημόνευτο και ασχολήθηκε κυρίως με την τηλεοπτική σκηνοθεσία. Στην πρώτη του όμως κινηματογραφική δουλειά ως σκηνοθέτης κατάφερε να φτιάξει ένα πολύ δυνατό και ανανεωτικό film-noir. Χρησιμοποιώντας μια σχεδόν ντοκιμενταρίστική αισθητική, παρουσιάζει την Νέα Υόρκη σαν μια απειλητική, βρώμικη πόλη, κάνοντάς την να μοιάζει με ένα σύγχρονο λαβύρινθο που είναι έτοιμος να σε καταπιεί, φέρνοντας στο μυαλό αντίστοιχες προσπάθειες μεταγενέστερων σκηνοθετών όπως ο Ferrara και ο Scorsese. Επίσης σκηνοθετεί με εκπληκτικό τρόπο τη σχολαστικότητα του βασικού χαρακτήρα, που ερμηνεύει ο ίδιος, και τη διαδικασία που ακολουθεί για να πετύχει τη δουλειά του προσθέτοντας μια τελετουργική πτυχή στην ιστορία. Το αποτέλεσμα είναι ένα κυνικό, ζοφερό, απαισόδοξο και χωρίς συμβιβασμούς film-noir που διατηρεί μια προσωπική προσέγγιση σε ένα είδος που φαινόταν εκείνη την εποχή να φθίνει. Η σκοτεινή, πεσιμιστική ατμόσφαιρα που δημιουργεί η ασπρόμαυρη φωτογραφία, ο σκληρός φωτισμός, και οι σκιές, λειτουργεί πολύ καλά, παρά το φαινομενικά μικρό μπάτζετ της ταινίας, το οποίο με τη σειρά του προσθέτει ένα ιδιαίτερο μινιμαλισμό στο τελικό αποτέλεσμα. Αν και ο Bono δεν απακλύπτεται αρκετά καλά μέσα από την εξέλιξη της ιστορίας, μάλλον εξαιτίας των περιορισμένων ερμηνευτικών δυνατοτήτων του Baron, η σκληρή αφήγηση καλύπτει όποια κενά δημιουργούνται για να παρουσιάσει τα αισθήματα και τον ψυχισμό του βασικού χαρακτήρα. Επιπλέον η ακατέργαστη προσέγγιση και μελέτη του επαγγελματία δολοφόνου, προσφέρει μια τραχιά αμεσότητα στην ταινία που αλληλεπιδρά με την καταθλιπτική ατμόσφαιρα και την έντονη αίσθηση απογνωσης που διαπερνά την ταινία. Επίσης πρωτότυπος είναι ο τρόπος που λειτουργεί πολλές φορές η ταινία, ειδικά στα πλάνα που δείχνει τον Bono να περιφέρεται στην πόλη, καθώς ενσωματώνει πολλά στοιχεία ψυχολογικού δράματος και υπαρξιακής αναζήτησης, βγάζοντας μια απροσδιόριστη υπαρξιστική διάθεση κι έναν ισχυρό τόνο απόγνωσης. Κάποια μακρινά πλάνα, μερικές σιωπές προσθέτουν ένα αίσθημα εσωτερικότητας ενώ το σφιχτό μοντάζ και το jazzy soundtrack δίνουν την τελευταία πινελιά στο τελικό αποτέλεσμα.
Trailer:
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
