iggylebowski
RetroAdept
- Joined
- 10 Mαϊ 2012
- Μηνύματα
- 868
- Αντιδράσεις
- 647
Blue Velvet (1986, David Lynch)
http://www.imdb.com/title/tt0090756/
Ηθοποιοί: Kyle MacLachlan, Dennis Hopper, Isabella Rossellini, Laura Dern, Dean Stockwell, George Dickerson, Hope Lange
Υπόθεση: Ένας νεαρός άντρας που μόλις έχει επιστρέψει στην παλιά του πόλη, ανακαλύπτει σε μια ερημική περιοχή ένα κομμένο αφτί. Χωρίς να είναι ικανοποιημένος από το ρυθμό με τον οποίο η αστυνομία προσπαθεί να λύσει το μυστήριο, αποφασίζει να αναλάβει δράση ο ίδιος με τη βοήθεια της κόρης ενός τοπικού αστυνομικού. Η έρευνά τους, τους οδηγεί σε μια όμορφη, μυστηριώδη γυναίκα που φαίνεται να έχει σχέση με έναν βίαιο, διεστραμένο άντρα.
Το όνομα του David Lynch για πολλούς είναι ταυτόσημο με την πιο περίεργη και ασυνήθιστη πλευρά του αμερικανικου κινηματογράφου. To Blue Velvet, αντίθετα με τις εξαιρετικές ταινίες του στη δεκαετία του '90 που τον έκαναν ευρύτερα γνωστό, διατηρεί την εικαστική ιδιοτροπία, τη σουρεαλιστική διάθεση και τις περίεργες καταστάσεις, παραμένοντας παράλληλα μια ταινία που είναι εύκολη στην κατανόησή της. Στο Blue Velvet, o Lynch, αναπαράγει την 50's noir αισθητική και το ύφος των detective pulp stories, χρησιμοποιώντας τις γνωστές αναφορές του είδους, την διφορούμενη ηθική και τους αρχετυπικούς χαρακτήρες της femme fatale και του απόλυτου εγκληματία, φέρνοντας όμως στα δικά του μέτρα και σταθμά και συνδυάζοντας τους γνωστούς κώδικες με ιδιοσυγκρασιακό, μαύρο χιούμορ και μια αίσθηση που φέρνει στο μυαλό αμερικανικα sitcom. Χαρακτηριστικά θέματα του σινεμά του Lynch όπως οι εκκεντρικοί, διεστραμένοι χαρακτήρες, η πολωτική διαίρεση του κόσμου σε καλό και κακό, ειδυλλιακό και χυδαίο, η αποκλίνουσα σεξουαλική συμπεριφορά και η φαινομενικα, εξιδανικευμένη, μικρή αμερικάνικη πόλη, κάνουν άμεσα την εμφάνισή τους, κάνοντας το Blue Velvet να αποτελεί ένα χαρακτηριστικό δείγμα των κινηματογραφικών εμμονών του Lynch. Επιπλέον, ο Lynch, βάζει στο παιχνίδι μερικές χιτσκοκικές αναφορές γύρω από το θέμα του ψυχωτικού κακού, αναφορές στα έργα του Poe και στο γοτθικό concept της μικρής κοινωνίας με τα αποτρόπαια μυστικά, φροϋδικές ιδέες αναφορικά με τις ορμές και τα ένστικτα, οιδιπόδεια συμπλέγματα, στοιχεία αστυνομικού μυστηρίου κι έναν ικανό αριθμό αποκλίνουσων σεξουαλικών συμπεριφορών, όπως αιμομιξία, βιασμός, ηδονοβλεψία, σαδομαζοχισμός, για να οικοδομήσει ένα σκοτεινό, αλλά παράλληλα, γοητευτικό φιλμικό σύμπαν που δημιουργεί ένα υπνωτικό, moody κλίμα αποσύνθεσης, διαστροφής και απειλής. Γνωστά μοτίβα και σύμβολα που συνήθως χρησιμοποιεί ο Lynch, και αφορούν συνήθως την αποδόμηση του μύθου του προαστιακού παραδεισου αλλά και το γενικότερο feeling που φέρνει στην δομή ενός γοτθικού παραμυθιου, εμφανίζονται διάσπαρτα στην ταινία κι ενισχύουν την σουρεαλιστική αίσθηση του Blue Velvet. H εξαιρετική κινηματογράφηση, με την όμορφη φωτογραφία, το σκοτεινό ύφος, την ονειρική ατμόσφαιρα, την στρατηγική χρήση των χρωμάτων δημιουργούν ένα μπαράζ από σκηνές γεμάτες εικαστική αρτιότητα και μια αλληλουχία υπνωτικών εικόνων, που εντείνουν την αισθητική προσέγγιση που επιχειρεί ο σκηνοθέτης, η οποία ενσωματώνει την ονειρική λογική και την εφιαλτική αύρα. Οι απόκοσμοι χαρακτήρες της ταινίας που διατηρούν μια καρτουνίστικη εκκεντρικότητα, οι αντιφατικές παρορμήσεις που ταλαντεύονται μεταξύ αποστροφής και ανελέητης αθλιότητας από τη μια μεριά, και γλυκύτητας και νεανικής αθωότητας από την άλλη, το αφηρημένο μαύρο χιούμορ, ο αόριστα σουρεαλιστικός τόνος, ο εσωτερικά φλεγόμενος ρυθμός, η εξαιρετική μηχανική που χρησιμοποιείται για την οικοδόμηση της έντασης και του μυστηρίου, η αποδόμηση των προσδοκιών του θεατή και η επαναστατική χρήση του στοιχείου του ερωτισμού, συμπληρώνουν την σκηνοθετική μαεστρία με την οποία ο Lynch υφαίνει την πλοκή της ταινίας, χωρίς ποτέ να πέφτει στις παγίδες της γραφικότητας και της προβλεψιμότητας. Οι ερμηνείες από ολόκληρο το καστ είναι εξαιρετικές, μέσα στην εκκεντρικότητά τους, με πρώτο και καλύτερο το ξεχασμένο εκείνη την εποχή Dennis Hopper, που ο Lynch επενέφερε στον κινηματογραφικό χάρτη, όπως επίσης εκπληκτικές είναι η αβάσταχτα ερωτική και τσακισμένη ερμηνεία της Rossellini και η offbeat παρουσία του Stockwell. Εκπληκτικό και το soundtrack της ταινίας που συνδυάζει την 50's pop των Roy Orbinson και Bobby Vinton με το original score του Angelo Badalamenti. Ένα από τα αριστουργήματα του αμερικανικου κινηματογράφου των 80's.
http://www.imdb.com/title/tt0090756/
Ηθοποιοί: Kyle MacLachlan, Dennis Hopper, Isabella Rossellini, Laura Dern, Dean Stockwell, George Dickerson, Hope Lange
Υπόθεση: Ένας νεαρός άντρας που μόλις έχει επιστρέψει στην παλιά του πόλη, ανακαλύπτει σε μια ερημική περιοχή ένα κομμένο αφτί. Χωρίς να είναι ικανοποιημένος από το ρυθμό με τον οποίο η αστυνομία προσπαθεί να λύσει το μυστήριο, αποφασίζει να αναλάβει δράση ο ίδιος με τη βοήθεια της κόρης ενός τοπικού αστυνομικού. Η έρευνά τους, τους οδηγεί σε μια όμορφη, μυστηριώδη γυναίκα που φαίνεται να έχει σχέση με έναν βίαιο, διεστραμένο άντρα.
Το όνομα του David Lynch για πολλούς είναι ταυτόσημο με την πιο περίεργη και ασυνήθιστη πλευρά του αμερικανικου κινηματογράφου. To Blue Velvet, αντίθετα με τις εξαιρετικές ταινίες του στη δεκαετία του '90 που τον έκαναν ευρύτερα γνωστό, διατηρεί την εικαστική ιδιοτροπία, τη σουρεαλιστική διάθεση και τις περίεργες καταστάσεις, παραμένοντας παράλληλα μια ταινία που είναι εύκολη στην κατανόησή της. Στο Blue Velvet, o Lynch, αναπαράγει την 50's noir αισθητική και το ύφος των detective pulp stories, χρησιμοποιώντας τις γνωστές αναφορές του είδους, την διφορούμενη ηθική και τους αρχετυπικούς χαρακτήρες της femme fatale και του απόλυτου εγκληματία, φέρνοντας όμως στα δικά του μέτρα και σταθμά και συνδυάζοντας τους γνωστούς κώδικες με ιδιοσυγκρασιακό, μαύρο χιούμορ και μια αίσθηση που φέρνει στο μυαλό αμερικανικα sitcom. Χαρακτηριστικά θέματα του σινεμά του Lynch όπως οι εκκεντρικοί, διεστραμένοι χαρακτήρες, η πολωτική διαίρεση του κόσμου σε καλό και κακό, ειδυλλιακό και χυδαίο, η αποκλίνουσα σεξουαλική συμπεριφορά και η φαινομενικα, εξιδανικευμένη, μικρή αμερικάνικη πόλη, κάνουν άμεσα την εμφάνισή τους, κάνοντας το Blue Velvet να αποτελεί ένα χαρακτηριστικό δείγμα των κινηματογραφικών εμμονών του Lynch. Επιπλέον, ο Lynch, βάζει στο παιχνίδι μερικές χιτσκοκικές αναφορές γύρω από το θέμα του ψυχωτικού κακού, αναφορές στα έργα του Poe και στο γοτθικό concept της μικρής κοινωνίας με τα αποτρόπαια μυστικά, φροϋδικές ιδέες αναφορικά με τις ορμές και τα ένστικτα, οιδιπόδεια συμπλέγματα, στοιχεία αστυνομικού μυστηρίου κι έναν ικανό αριθμό αποκλίνουσων σεξουαλικών συμπεριφορών, όπως αιμομιξία, βιασμός, ηδονοβλεψία, σαδομαζοχισμός, για να οικοδομήσει ένα σκοτεινό, αλλά παράλληλα, γοητευτικό φιλμικό σύμπαν που δημιουργεί ένα υπνωτικό, moody κλίμα αποσύνθεσης, διαστροφής και απειλής. Γνωστά μοτίβα και σύμβολα που συνήθως χρησιμοποιεί ο Lynch, και αφορούν συνήθως την αποδόμηση του μύθου του προαστιακού παραδεισου αλλά και το γενικότερο feeling που φέρνει στην δομή ενός γοτθικού παραμυθιου, εμφανίζονται διάσπαρτα στην ταινία κι ενισχύουν την σουρεαλιστική αίσθηση του Blue Velvet. H εξαιρετική κινηματογράφηση, με την όμορφη φωτογραφία, το σκοτεινό ύφος, την ονειρική ατμόσφαιρα, την στρατηγική χρήση των χρωμάτων δημιουργούν ένα μπαράζ από σκηνές γεμάτες εικαστική αρτιότητα και μια αλληλουχία υπνωτικών εικόνων, που εντείνουν την αισθητική προσέγγιση που επιχειρεί ο σκηνοθέτης, η οποία ενσωματώνει την ονειρική λογική και την εφιαλτική αύρα. Οι απόκοσμοι χαρακτήρες της ταινίας που διατηρούν μια καρτουνίστικη εκκεντρικότητα, οι αντιφατικές παρορμήσεις που ταλαντεύονται μεταξύ αποστροφής και ανελέητης αθλιότητας από τη μια μεριά, και γλυκύτητας και νεανικής αθωότητας από την άλλη, το αφηρημένο μαύρο χιούμορ, ο αόριστα σουρεαλιστικός τόνος, ο εσωτερικά φλεγόμενος ρυθμός, η εξαιρετική μηχανική που χρησιμοποιείται για την οικοδόμηση της έντασης και του μυστηρίου, η αποδόμηση των προσδοκιών του θεατή και η επαναστατική χρήση του στοιχείου του ερωτισμού, συμπληρώνουν την σκηνοθετική μαεστρία με την οποία ο Lynch υφαίνει την πλοκή της ταινίας, χωρίς ποτέ να πέφτει στις παγίδες της γραφικότητας και της προβλεψιμότητας. Οι ερμηνείες από ολόκληρο το καστ είναι εξαιρετικές, μέσα στην εκκεντρικότητά τους, με πρώτο και καλύτερο το ξεχασμένο εκείνη την εποχή Dennis Hopper, που ο Lynch επενέφερε στον κινηματογραφικό χάρτη, όπως επίσης εκπληκτικές είναι η αβάσταχτα ερωτική και τσακισμένη ερμηνεία της Rossellini και η offbeat παρουσία του Stockwell. Εκπληκτικό και το soundtrack της ταινίας που συνδυάζει την 50's pop των Roy Orbinson και Bobby Vinton με το original score του Angelo Badalamenti. Ένα από τα αριστουργήματα του αμερικανικου κινηματογράφου των 80's.
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
