Alucard
RetroMasteR
- Joined
- 15 Αύγ 2006
- Μηνύματα
- 1.315
- Αντιδράσεις
- 485
Cobra (1986)
Αυτές τις ημέρες προσπαθούσα να σκεφθώ κάποιο παιχνίδι με μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας από το Exolon και θυμήθηκα ένα από τα πρώτα παιχνίδια που απέκτησα στον Commodore 64. Το Cobra.
Η πολύ επιτυχημένη ταινία με πρωταγωνιστή τον Sylvester Stallone, βρήκε το δρόμο προς τα home computers το 1986 (ίδια χρονιά με την προβολή της ταινίας στα cinemas) από την εταιρεία OCEAN.
Το φόρτωσα λοιπόν στο CCS64 V3 και επαλήθευσα αυτά που θυμόμουν πολύ καλά.
1ον τη μεγάλη του δυσκολία και
2ον την υπέροχη μουσική του επένδυση.
Για να το αναλύσουμε όμως λίγο περισσότερο...
Crime is the disease. Meet the Cure…
Ο gamer αναλαμβάνει το χαρακτήρα ενός αδιάφθορου και ικανότατου αστυνομικού (Cobra), ο οποίος έχει σκοπό να εξολοθρεύσει μια για πάντα την εγκληματική συμμορία Night Slashers, η οποία τρομοκρατεί τους πολίτες της πόλης τους.
Ξεκινώντας αρχικά βασιζόμενος στις γροθιές του, στο δρόμο θα συναντήσει αρκετά όπλα τα οποία θα τον βοηθήσουν να ολοκληρώσει την αποστολή του και να επαναφέρει τη γαλήνη και την ηρεμία στην πόλη. Τα όπλα αυτά (με τη σειρά τα οποία βρίσκει) είναι τα εξής: μαχαίρια, τα οποία τα εκτοξεύει στους αντιπάλους και είναι άπειρα (ευτυχώς) στον αριθμό, χειροβομβίδες οι οποίες παρά την πλάγια βολή που πραγματοποιούν δεν κάνουν καμιά ιδιαίτερη ζημία, πιστόλι για το οποίο ο Cobra θα πρέπει να βρει σφαίρες και αυτόματο διπλό όπλο το οποίο γεμίζει με τις ίδιες σφαίρες όπως και το πιστόλι αλλά καταναλώνει φυσικά αρκετές περισσότερες. Με τα πλήκτρα (F) έχουμε τη δυνατότητα να επιλέγουμε όποιο όπλο προτιμούμε.
Ο χαρακτήρας μας κινείται οριζόντια και το παιχνίδι θυμίζει λίγο platform game μιας και πρέπει να σκαρφαλώνουμε συχνά πυκνά σε οροφές και να πραγματοποιούμε άλματα από στέγη σε στέγη.
Οι αντίπαλοι του Cobra είναι «εγκληματικά στοιχεία» εφοδιασμένα με μαχαίρια και τσεκούρια, μέχρι και με αυτόματα όπλα και χειροβομβίδες. Σα να μην έφθαναν αυτοί, διάφοροι καμικάζι τρέχουν με υπερβολική ταχύτητα και προσπαθούν να στείλουν στον άλλο κόσμο το χαρακτήρα μας επιχειρώντας να πέσουν πάνω του. Τον ίδιο ακριβώς σκοπό έχουν και κάποιες κυρίες με καρότσια (!!!) όπου αν καταφέρουν και πέσουν επάνω μας, χάνουμε μία ζωή από τις 3 που ξεκινάμε το παιχνίδι. Παράλληλα ο Cobra θα πρέπει να είναι προσεκτικός ώστε να μην πυροβολήσει κατά λάθος πολίτες που περιφέρονται στους δρόμους της πόλης.
Η κυρία με το καροτσάκι(;;!!) μόνο... καλό σκοπό δεν έχει για εμάς.
Στο δρόμο μας θα συναντήσουμε επίσης την Ingrid η οποία ακολουθεί τον ήρωά μας μέχρι το τέλος της πίστας και θα πρέπει να προστατευθεί από τα πυρρά των αντιπάλων. Προς το τέλος της πρώτης πίστας ένα φορτηγό μπορεί να μεταφέρει τον ήρωά μας στην καρότσα του, όπου εκεί έχουμε την ευκαιρία να καθαρίζουμε εύκολα τους αντιπάλους πυροβολώντας καλυμμένοι.
Δε θα είναι και ό,τι καλύτερο να έρθουμε πιο κοντά με τον τύπο με το τσεκούρι.
Η ενέργεια του Cobra παρουσιάζεται ως «πολυόροφο» hamburger, το οποίο εξαφανίζεται αργά κάθε φορά που οι αντίπαλοι πετυχαίνουν τον ήρωά μας. Σε ορισμένα σημεία στις πίστες θα βρούμε τοποθετημένα κι άλλα burgers τα οποία ανεβάζουν στο maximum την ενέργειά μας.
Θα πρέπει να μεταφέρουμε με ασφάλεια την Ingrid μέχρι το τέλος της πίστας προστατεύοντας την από πυρά εχθρών.
Το παιχνίδι αποτελείται συνολικά από 3 πίστες που στο τέλος ξεκινούν από ην αρχή και οι οποίες είναι πανδύσκολες. Το παιχνίδι χωρίς υπερβολή είναι “absolutely bad ass” και απαιτεί σχεδόν απεριόριστη υπομονή και προσπάθεια για να το προχωρήσει αρκετά κάποιος. Μερικοί αντίπαλοι μπορούν να θέσουν εκτός μάχης τον χαρακτήρα μας απλά ακουμπώντας τον ή ακόμη και σχεδόν ακουμπώντας τον (κι όμως καλά διαβάσατε). Αποτέλεσμα αυτού είναι το παιχνίδι να εκνευρίζει συχνά πυκνά τον gamer με αποτέλεσμα να χάνει λίγο σε gameplay.
Η καρότσα του φορτηγού δίνει τη δυνατότητα να προχωρήσουμε γρήγορα και με ασφάλεια.
Το scrolling του παιχνιδιού είναι ομαλό, τα χρώματα που χρησιμοποιούνται είναι γενικά σωστά, τα γραφικά του όμως κρίνονται μέτρια. Τα sprites του παιχνιδιού κινούνται κάπως αφύσικα, ενώ ο χαρακτήρας μας θα έλεγα πως μοιάζει περισσότερο με... καμπούρη διαρρήκτη. Παρόλ’ αυτά το παιχνίδι έχει δυο σημαντικά ελαφρυντικά. α) είναι αρκετά παλαιό (1986) και β) «ξεχρεώνει» τις όποιες αδυναμίες του με το απίστευτο μουσικό του θέμα, το οποίο ακούγεται καθ’ όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού. Υπεύθυνος για τη συγκίνηση που προκαλεί το μουσικό θέμα είναι ο Ben Daglish ο οποίος πρέπει να είναι πραγματικά πολύ καλός συνθέτης.
Προσωπικά το main theme του, το έχω προσθέσει στο μουσικό CD με sids του C64 που έχω φτιάξει για να ακούω και για να κρατώ τις αναμνήσεις από τα παιχνίδια αυτά, όσο πιο ζωντανές γίνεται.
Να είμαι ειλικρινής;
Δεν πιστεύω να σταματήσει να μου αρέσει και να με συγκινεί το theme του, ακόμη κι αν φθάσω σε αρκετά μεγάλη ηλικία.
