iggylebowski
RetroAdept
- Joined
- 10 Mαϊ 2012
- Μηνύματα
- 868
- Αντιδράσεις
- 647
Confessions of a Police Captain (aka Confessions of a Police Commissioner to the District Attorney) (1971, Damiano Damiani)
http://www.imdb.com/title/tt0066940/
Ηθοποιοί: Franco Nero, Martin Balsam, Marilu Tolo, Claudio Gora, Luciano Catenacci, Giancarlo Prete, Arturo Dominici, Adolfo Lastretti
Υπόθεση: Ένας περιβόητος γκάνγκστερ έρχεται αντιμέτωπος με μια απόπειρα δολοφονίας Η έρευνα αποκαλύπτει ότι ο άνθρωπος που εξετέλεσε την επίθεση ήταν ένα ψυχικά άρρωστος άντρας με πολύχρονο μίσος εναντίον του γκάνγκστερ, που αφέθηκε πρόσφατα ελεύθερος από μια ψυχιατρική κλινική. Ένας εισαγγελέας είναι πεπεισμένος ότι πίσω από τη δολοφονία κρύβεται ένας αστυνομικός, που πιστεύει ότι η απονομή δικαιοσύνης είναι πιο σημαντική από τους νόμιμους κανόνες δράσης και ο οποίος είχε εμμονή με τη σύλληψη του γκάνγκστερ.
Καθαρόαιμο poliziottesco, της πρώτης εποχής του είδους, τότε που οι συγκεκριμένες ταινίες κινούνταν στις παρυφές στου αστυνομικού δράματος και πριν γίνουν πιο βίαιες στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του '70, σκηνοθετημένο από τον Damiano Damiani. Έχοντας την τύχη να αποσπά δυο πολύ καλές ερμηνείες από το πρωταγωνιστικό δίδυμο Nero-Balsam, o Damiani στήνει ένα σκληρό, αστυνομικό δράμα που πραγματεύεται θέματα όπως η απονομή δικαιοσύνης, η εξουσία και η διαφθορά. Δίνοντας βάση σε μια μελαγχολική, πεσιμιστική ατμόσφαιρα, σε έναν αντιηρωικό τόνο και σε ένα λαβυρινθώδες κλίμα διαφθοράς κι απόγνωσης, που φαίνεται σταδιακά να παγιδεύει τους χαρακτήρες της ταινίας, ο Damiani γεμίζει τα πλάνα της ταινίας του με μια εσωτερική οργή κι ένταση, βάζοντας τον θεατή απέναντι στο ερώτημα δικαιοσύνη με οποιοδήποτε κόστος και μέσο ή ιδεαλισμός και πίστη στα νόμιμα μέσα. Ο σκηνοθέτης καταφέρνει να ισορροπήσει με όμορφο τρόπο ανάμεσα στις σκηνές δράσης και στις δραματικές πτυχές της ιστορίας, χαρίζοντας στην ταινία ένα κλίμα ηλεκτρισμένης έντασης και κλιμακούμενης αγωνίας και προσθέτοντας στη συνταγή αρκετά κοινωνικο-πολιτικά σχόλια κι αναφορές. Αρκετά σφιχτοδεμένος ρυθμός, σε μια ταινία που ακολουθεί ένα πιο προσωπικό ύφος από άλλες ταινίες του είδους που σκηνοθέτησαν ο Lenzi, o di Leo ή ο Castellari, η οποία διατηρεί στον πυρήνα της ένα προβληματισμό για τη σχέση του οργανωμένου εγκλήματος με την πολιτική εξουσία και προσφέρει αρκετή τροφή για σκέψη. Εικαστικά όμορφη ταινία, με εντυπωσιακή κινηματογράφηση κι ένα εξαιρετικό soundtrack από τον Riz Ortolani.
http://www.imdb.com/title/tt0066940/
Ηθοποιοί: Franco Nero, Martin Balsam, Marilu Tolo, Claudio Gora, Luciano Catenacci, Giancarlo Prete, Arturo Dominici, Adolfo Lastretti
Υπόθεση: Ένας περιβόητος γκάνγκστερ έρχεται αντιμέτωπος με μια απόπειρα δολοφονίας Η έρευνα αποκαλύπτει ότι ο άνθρωπος που εξετέλεσε την επίθεση ήταν ένα ψυχικά άρρωστος άντρας με πολύχρονο μίσος εναντίον του γκάνγκστερ, που αφέθηκε πρόσφατα ελεύθερος από μια ψυχιατρική κλινική. Ένας εισαγγελέας είναι πεπεισμένος ότι πίσω από τη δολοφονία κρύβεται ένας αστυνομικός, που πιστεύει ότι η απονομή δικαιοσύνης είναι πιο σημαντική από τους νόμιμους κανόνες δράσης και ο οποίος είχε εμμονή με τη σύλληψη του γκάνγκστερ.
Καθαρόαιμο poliziottesco, της πρώτης εποχής του είδους, τότε που οι συγκεκριμένες ταινίες κινούνταν στις παρυφές στου αστυνομικού δράματος και πριν γίνουν πιο βίαιες στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του '70, σκηνοθετημένο από τον Damiano Damiani. Έχοντας την τύχη να αποσπά δυο πολύ καλές ερμηνείες από το πρωταγωνιστικό δίδυμο Nero-Balsam, o Damiani στήνει ένα σκληρό, αστυνομικό δράμα που πραγματεύεται θέματα όπως η απονομή δικαιοσύνης, η εξουσία και η διαφθορά. Δίνοντας βάση σε μια μελαγχολική, πεσιμιστική ατμόσφαιρα, σε έναν αντιηρωικό τόνο και σε ένα λαβυρινθώδες κλίμα διαφθοράς κι απόγνωσης, που φαίνεται σταδιακά να παγιδεύει τους χαρακτήρες της ταινίας, ο Damiani γεμίζει τα πλάνα της ταινίας του με μια εσωτερική οργή κι ένταση, βάζοντας τον θεατή απέναντι στο ερώτημα δικαιοσύνη με οποιοδήποτε κόστος και μέσο ή ιδεαλισμός και πίστη στα νόμιμα μέσα. Ο σκηνοθέτης καταφέρνει να ισορροπήσει με όμορφο τρόπο ανάμεσα στις σκηνές δράσης και στις δραματικές πτυχές της ιστορίας, χαρίζοντας στην ταινία ένα κλίμα ηλεκτρισμένης έντασης και κλιμακούμενης αγωνίας και προσθέτοντας στη συνταγή αρκετά κοινωνικο-πολιτικά σχόλια κι αναφορές. Αρκετά σφιχτοδεμένος ρυθμός, σε μια ταινία που ακολουθεί ένα πιο προσωπικό ύφος από άλλες ταινίες του είδους που σκηνοθέτησαν ο Lenzi, o di Leo ή ο Castellari, η οποία διατηρεί στον πυρήνα της ένα προβληματισμό για τη σχέση του οργανωμένου εγκλήματος με την πολιτική εξουσία και προσφέρει αρκετή τροφή για σκέψη. Εικαστικά όμορφη ταινία, με εντυπωσιακή κινηματογράφηση κι ένα εξαιρετικό soundtrack από τον Riz Ortolani.
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
