Dark Waters (1993)

iggylebowski

RetroAdept
Joined
10 Mαϊ 2012
Μηνύματα
868
Αντιδράσεις
646
Dark Waters (aka Dead Waters) (1993, Mariano Baino)

http://www.imdb.com/title/tt0109550/

Υπόθεση: Μια νεαρή κοπέλα που βασανίζεται από φρικτά οράματα που αφορούν την παιδική της ηλικία, ταξιδεύει σε ένα νησί πάνω στο οποίο ο πατέρας της ίδρυσε ένα μοναστήρι, για να ανακαλύψει την αλήθεια γύρω από το σκοτεινό παρελθόν της. Σύντομα ανακαλύπτει ότι το μοναστήρι κατοικείται από μια ομάδα από περιέργες και ανατριχιαστικές καλόγριες και ότι κάτι φρικιαστικό και απειλητικό κρύβεται στο παράξενο αυτό νησί.

Το Dark Waters είναι η μοναδική μεγάλου μήκους ταινία του Ιταλού σκηνοθέτη Mariano Baino, που συνδυάζει τα nunspolitation με στοιχεία μαύρης μαγείας, γοτθικό ύφος, μεταφυσικό τόνο και έντονες επιρροές από το έργο του Lovecraft. H ταινία είναι ρωσο-αγγλική παραγωγή, και παρά το γεγονός ότι στην καρέκλα του σκηνοθέτη κάθεται ένας Ιταλός, οι διάλογοι της ταινίας είναι στην αγγλική και στη ρώσικη γλώσσα. Η ύπαρξη όμως ενός Ιταλού σκηνοθέτη στο τιμόνι της ταινίας διακρίνεται από το τελικό αποτέλεσμα, γιατί μάλλον ο Baino είχε στο μυαλό του τις ταινίες τρόμου που παρήγαγε η πατρίδα του στα 70's και μέχρι περίπου τα μέσα των 80's. Αν και αρχικά, το Dark Waters, φαίνεται να αποτελεί ένα απλό δείγμα του nunsploitation είδους, τελικά εξελίσσεται σε κάτι πολύ πάνω από απλή αναπαραγωγή των γνωστών κλισέ του συγκεκριμένου, κακόφημου exploitation είδους, επομένως αυτό που ξεκινάει σαν μια απλή ανασύσταση του μοτίβου "δαιμονισμένες καλόγριες" αποκτά διαφορετική διάσταση κατά τη διάρκεια της ταινίας και μετατρέπεται σε ένα ανατριχιαστικό, εφιαλτικό θρίλερ. Ο Baino φαίνεται ότι είχε μάθει καλά το μάθημά του πάνω στον τρόπο που σκηνοθετούνταν τα ιταλικά θρίλερ, αφού δεν είναι τυχαία η έξοχη ατμόσφαιρα που οικοδομεί και φέρνει πολλές φορές στο μυαλό το σινεμά των Bava, Argento, Fulci και Soavi. Παρά το γεγονός του προφανούς περιορισμένου μπάτζετ που είχε στα χέρια του ο σκηνοθέτης, καταφέρνει τελικά να κάνει ό,τι καλύτερο περνάει από το χέρι του, δίνοντας ένα αξιόλογο αποτέλεσμα που ξεπερνάει άνετα το απλά αξιοπρεπές. Ο Baino εκμεταλλεύεται τα επιβλητικά και άγρια φυσικά τοπία για να δώσει μια μουντή, μουχλιασμένη τάση απομόνωσης και εγκατάλειψης, ενώ παράλληλα χρησιμοποιεί με εντυπωσιακό τρόπο τα εσωτερικά πλάνα, βγάζοντας μια πνιγηρή, κλειστοφοβική αίσθηση που ενισχύεται από τον σκοτεινό τόνο της κινηματογράφησης, τα σκούρα χρώματα και το μυστικιστικό ύφος που βγάζει ο φωτισμός των κεριών. Ο σκηνοθέτης δεν έχει σκοπό να προσφέρει φτηνές και γρήγορες συγκινήσεις στο κοινό, κι αντί να επιτεθεί στον θεατή με σκηνές ανεγκέφαλης βίας, τον χειραγωγεί δημιουργώντας έναν πυκνό ιστό μυστηρίου που εντείνει την ήδη βαριά ατμόσφαιρα και το απροσδιόριστο αίσθημα απειλής και ανασφάλειας. Οι αποκαλύψεις έρχονται σταδιακά στην εξέλιξη της πλοκής, η ένταση εξελίσσεται με σπειροειδή τρόπο σε όλη τη διάρκεια της ταινίας και το παιχνίδι που κάνει ο σκηνοθέτης μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας λειτουργεί εθιστικά πάνω στον θεατή. Επιπλέον ο Baino εμμένει στους μινιμαλιστικούς διαλόγους, αφήνωντας την αφηγηματική δομή πάνω στις εικόνες που δημιουργεί που συνδυάζουν την εφιαλτική αίσθηση, τον υπνωτικό, παραισθησιακό τόνο, το μακάβριο ύφος και μια αόριστα σουρεαλιστική προσέγγιση. Πέρα από τις εικόνες όμως, ο Baino χρησιμοποεί με πολύ εντυπωσιακό τρόπο τα ηχητικά τοπία, καταφέρνοντας να καλύψει όποια κενά υπάρχουν με απροσδιόριστους ήχους που ενισχύουν το ανατριχιαστικό κλίμα του Dark Waters. Οι ερεβώδεις κατακόμβες που αποκτούν τη διάσταση ενός απόκοσμου λαβύρινθου που είναι έτοιμος να επιτεθεί στους χαρακτήρες, γεμάτος ζωντανές σκιές και σκοτεινές γωνίες, και η χρήση του υγρού στοιχείου επιτείνουν την πνίγηρή αίσθηση δυσφωρίας και τη δυσοίωνη αύρα που αποπνέει το τελικό αποτέλεσμα. Αλλά και οι συμπεριφορές των εκκεντρικών χαρακτήρων οικοδομούν μια σκληρή εικόνα θρησκευτικών εμμονών και καταπίεσης που έρχεται για να συμπληρώσει το ήδη βαρύ κλίμα. Φυσικά η ταινία έχει και μειονεκτήματα αφού το περιορισμένο μπάτζετ δημιουργεί κάποια προβλήματα προς το τέλος της ταινίας, ενώ επίσης υπάρχει και το βασικό θέμα που συναντούσε το κοινό στις ιταλικές ταινίες τρόμου, δηλαδή την επικέντρωση του σκηνοθέτη στις εικόνες και στην ατμόσφαιρα με αποτέλεσμα το σενάριο να μοιάζει κάπως συγκεχυμένο. Τα παραπάνω όμως δεν μειώνουν το τελικό αποτέλεσμα, ούτε φυσικά περιορίζουν την επίδραση των μακάβριων εικόνων, της ονειρικής αίσθησης και της ανατριχιαστικής ατμόσφαιρας πάνω στην αντίληψη του θεατή. Το Dark Waters, είναι ένα ξεχασμένο διαμαντάκι από τη δεκαετία του '90, που καλά θα κάνουν να αναζητήσουν τόσο οι λάτρεις του ατμοσφαιρικού, ιταλικού τρόμου, όσο και οι fan του έργου του Lovecraft.

 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Η συγκεκριμενη ταινια ειναι εξαιρετικη αν και δεν ειναι απο της φτηνοδουλειες που γουσταρω και λατρευω.Μπορει να ειναι low budget αλλα αυτο δεν φαινεται ιδιαιτερα γιατι η ατμοσφαιρα και γενικα οι εικονες της ταινιας ειναι σε υψηλο επιπεδο.Στο μονο σημειο που φαινεται λιγο το law budget ειναι στην εικονα του τερατος αλλα αυτο λιγη σημασια εχει.Επισης υπαρχουν πολλοι διαλογοι που συμβαλουν στην ιντριγκα και γενικα στο κλιμα της ταινιας και σε καποιους μπορει να αρεσει αυτο σε αλλους μπορει να μην αρεσει.Σε γενικες γραμμες ομως αξιζει την προσοχη ολως των φιλων των ταινιων τρομου.
 
Πίσω
Μπλουζα