iggylebowski
RetroAdept
- Joined
- 10 Mαϊ 2012
- Μηνύματα
- 868
- Αντιδράσεις
- 647
Deadbeat at Dawn (1988, Jim Van Bebber)
http://www.imdb.com/title/tt0099377/
Υπόθεση: Οι Ravens και οι Spiders είνα δυο αντίπαλες συμμορίες που έχουν έρθει πολλές φορές αντιμέτωπες. Κουρασμένος από τις συνεχεις συγκρούσεις και με τη συμβουλή της κοπέλας του, ο αρχηγός των Ravens παρατά τη συμμορία για να ακολουθήσει μια πιο φιλησυχη ζωή. Όταν όμως ο αρχηγός της αντίπαλης συμμορίας οργανώνει τη δολοφονία της κοπέλας του, ο πρώην αρχηγός των Ravens αναζητά εκδίκηση βρίσκοντας απέναντι του όχι μονο την αντίπαλη συμμορία, αλλά και την δικιά του, η οποία συνεργάζεται με τους Spiders για την πραγματοποίηση μιας ληστείας.
Κλασική ιστορία εκδίκησης γυρισμένη με απίστευτο κέφι από ένα σπουδαστή σε σχολή κινηματογράφου, ο οποίος πέρα από την σκηνοθεσία έχει αναλάβει επίσης το σενάριο, το μονταζ, το μακιγιάζ, τα οπτικά εφφέ, τα stunts και τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Φυσικά το Deadbeat at Dawn είναι μια υπερβολικά low-budget indie ταινία και δεν ντρέπεται να το δείξει. Θυμίζοντας αισθητικά τις παραγωγές της Troma, o σκηνοθέτης στήνει ένα απίστευτα γοητευτικό πανηγύρι βίας, αίματος, ξύλου, πυροβολισμών και πολεμικών τεχνών, το οποίο παραδόξως λειτουργεί τόσο καλά που κάνει παρόμοιες μεγάλες παραγωγές να μοιάζουν λίγες μπροστά του. Η μεγαλύτερη γοητεία της ταινίας είναι η εξαιρετική ατμόσφαιρα αστικής παρακμής που οικοδομεί ο Van Bebber, που αρκετές φορές πλησιάζει το βρώμικο φιλμικό σύμπαν του Combat Shock. Φυσικά, το Deadbeat at Dawn δεν έχει την απελπισία, τη μιζέρια και την αφόρητη σαπίλα που είχε η ταινία του Giovinazzo, αλλά καταφέρνει πολύ καλά να παρουσιάσει μια εξαιρετικά δυσάρεστη πλευρά της πόλης, παρέχοντας ένα τόσο αδυσώπητο και ανελέητο φιλμικό πλαίσιο, που κάνει αδύνατη οποιαδήποτε προσπάθεια προσωπικής λύτρωσης. Επιπλέον, το Deadbeat at Dawn χαρακτηρίζεται από έναν έντονο αντιηρωϊκό τόνο, καθώς κανένας από τους χαρακτήρες του δεν είναι στο ελάχιστο συμπαθής ή αρεστός. Το αστικό τοπίο παρουσιάζεται με τον πιο βρώμικο τρόπο, αποπνέοντας μια αβάσταχτη αύρα σήψης και παρακμής, κάνοντας το κλίμα της ταινίας ιδιαίτερα σκοτεινό, βαρύ, βλοσυρό και δυσοίωνο. Τα σκηνικά της ταινίας περιλαμβάνουν σκοτεινές γωνιές της πόλης όπου κάθε λογής περιθωριακό στοιχείο βρίσκει χώρο να επιβιώσει και οι χαρακτήρες της ταινίας κινούνται μέσα σε ένα σύνολο λούμπεν χαρακτήρων όπως πόρνες, ναρκομανείς, ντίλερ, νταβατζήδες, επαίτες και άστεγους, λειτουργώντας μέσα σε μια βαριά ατμόσφαιρα κοινωνικής παθογένειας και αστικής νοσηρότητας. Παρά το περιορισμένο μπάτζετ, ο Van Bebber σκηνοθετεί με στυλ, ιδιαίτερα τις σκηνές δράσης, με γρήγορες κινήσεις της κάμερας και πολύ καλό μοντάζ, καλύπτωντας της αδυναμίες της παραγωγής. Διατηρώντας ένα κυνικό, αμοραλιστικό ύφος, παρουσιάζοντας ένα περιβάλλον το οποίο γεννήθηκε και αναπτύχθηκε με τη χρήση βίας, ο σκηνοθέτης γεμίζει το κλίμα της ταινίας με ένα ανεξάντλητο μίσος και μια ακατέργαστη οργή, εμμένοντας σε μια ακραία απεικόνιση της βαναυσότητας και της κτηνωδίας που κυριαρχεί στη μοντέρνα, αστική κοινωνία. Κάποια κοινωνικά σχόλια υπάρχουν διάσπαρτα στην ταινία, αλλά δεν φτάνουν στα επίπεδα του Combat Shock, τόσο από πλευράς θεματικής συνοχής όσο και συναισθηματικής φόρτισης. Αλλά ο Van Bebber καλύπτει αυτά τα κενά με τη χρήση ακραίας, αιματηρής βίας που σε πολλά σημεία γίνεται υπερβολικά σκληρή χωρίς καμιά καθαρτική διάσταση. Οι αυτοσχεδιαστικές ερμηνείες δεν είναι φυσικά τίποτα το ιδιαίτερο, αλλά καταφέρνουν να φερουν εις πέρας το ρόλο τους χωρίς να γίνονται ποτέ φλύαρες ή διδακτικές. Επιπλέον, ειδικά αν σκεφτεί κανείς το περιορισμένο μπάτζετ της ταινίας, οι κασκάντες και τα οπτικά έφφε είναι κάτι παραπάνω από ικανοποιητικά. Χωρίς να διεκδικεί δάφνες ποιότητας ή πρωτοτυπίας, το Deadbeat at Dawn είναι ένα cult classic από τα 80's, που πετυχαίνει στο απόλυτο τον στόχο του.
http://www.imdb.com/title/tt0099377/
Υπόθεση: Οι Ravens και οι Spiders είνα δυο αντίπαλες συμμορίες που έχουν έρθει πολλές φορές αντιμέτωπες. Κουρασμένος από τις συνεχεις συγκρούσεις και με τη συμβουλή της κοπέλας του, ο αρχηγός των Ravens παρατά τη συμμορία για να ακολουθήσει μια πιο φιλησυχη ζωή. Όταν όμως ο αρχηγός της αντίπαλης συμμορίας οργανώνει τη δολοφονία της κοπέλας του, ο πρώην αρχηγός των Ravens αναζητά εκδίκηση βρίσκοντας απέναντι του όχι μονο την αντίπαλη συμμορία, αλλά και την δικιά του, η οποία συνεργάζεται με τους Spiders για την πραγματοποίηση μιας ληστείας.
Κλασική ιστορία εκδίκησης γυρισμένη με απίστευτο κέφι από ένα σπουδαστή σε σχολή κινηματογράφου, ο οποίος πέρα από την σκηνοθεσία έχει αναλάβει επίσης το σενάριο, το μονταζ, το μακιγιάζ, τα οπτικά εφφέ, τα stunts και τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Φυσικά το Deadbeat at Dawn είναι μια υπερβολικά low-budget indie ταινία και δεν ντρέπεται να το δείξει. Θυμίζοντας αισθητικά τις παραγωγές της Troma, o σκηνοθέτης στήνει ένα απίστευτα γοητευτικό πανηγύρι βίας, αίματος, ξύλου, πυροβολισμών και πολεμικών τεχνών, το οποίο παραδόξως λειτουργεί τόσο καλά που κάνει παρόμοιες μεγάλες παραγωγές να μοιάζουν λίγες μπροστά του. Η μεγαλύτερη γοητεία της ταινίας είναι η εξαιρετική ατμόσφαιρα αστικής παρακμής που οικοδομεί ο Van Bebber, που αρκετές φορές πλησιάζει το βρώμικο φιλμικό σύμπαν του Combat Shock. Φυσικά, το Deadbeat at Dawn δεν έχει την απελπισία, τη μιζέρια και την αφόρητη σαπίλα που είχε η ταινία του Giovinazzo, αλλά καταφέρνει πολύ καλά να παρουσιάσει μια εξαιρετικά δυσάρεστη πλευρά της πόλης, παρέχοντας ένα τόσο αδυσώπητο και ανελέητο φιλμικό πλαίσιο, που κάνει αδύνατη οποιαδήποτε προσπάθεια προσωπικής λύτρωσης. Επιπλέον, το Deadbeat at Dawn χαρακτηρίζεται από έναν έντονο αντιηρωϊκό τόνο, καθώς κανένας από τους χαρακτήρες του δεν είναι στο ελάχιστο συμπαθής ή αρεστός. Το αστικό τοπίο παρουσιάζεται με τον πιο βρώμικο τρόπο, αποπνέοντας μια αβάσταχτη αύρα σήψης και παρακμής, κάνοντας το κλίμα της ταινίας ιδιαίτερα σκοτεινό, βαρύ, βλοσυρό και δυσοίωνο. Τα σκηνικά της ταινίας περιλαμβάνουν σκοτεινές γωνιές της πόλης όπου κάθε λογής περιθωριακό στοιχείο βρίσκει χώρο να επιβιώσει και οι χαρακτήρες της ταινίας κινούνται μέσα σε ένα σύνολο λούμπεν χαρακτήρων όπως πόρνες, ναρκομανείς, ντίλερ, νταβατζήδες, επαίτες και άστεγους, λειτουργώντας μέσα σε μια βαριά ατμόσφαιρα κοινωνικής παθογένειας και αστικής νοσηρότητας. Παρά το περιορισμένο μπάτζετ, ο Van Bebber σκηνοθετεί με στυλ, ιδιαίτερα τις σκηνές δράσης, με γρήγορες κινήσεις της κάμερας και πολύ καλό μοντάζ, καλύπτωντας της αδυναμίες της παραγωγής. Διατηρώντας ένα κυνικό, αμοραλιστικό ύφος, παρουσιάζοντας ένα περιβάλλον το οποίο γεννήθηκε και αναπτύχθηκε με τη χρήση βίας, ο σκηνοθέτης γεμίζει το κλίμα της ταινίας με ένα ανεξάντλητο μίσος και μια ακατέργαστη οργή, εμμένοντας σε μια ακραία απεικόνιση της βαναυσότητας και της κτηνωδίας που κυριαρχεί στη μοντέρνα, αστική κοινωνία. Κάποια κοινωνικά σχόλια υπάρχουν διάσπαρτα στην ταινία, αλλά δεν φτάνουν στα επίπεδα του Combat Shock, τόσο από πλευράς θεματικής συνοχής όσο και συναισθηματικής φόρτισης. Αλλά ο Van Bebber καλύπτει αυτά τα κενά με τη χρήση ακραίας, αιματηρής βίας που σε πολλά σημεία γίνεται υπερβολικά σκληρή χωρίς καμιά καθαρτική διάσταση. Οι αυτοσχεδιαστικές ερμηνείες δεν είναι φυσικά τίποτα το ιδιαίτερο, αλλά καταφέρνουν να φερουν εις πέρας το ρόλο τους χωρίς να γίνονται ποτέ φλύαρες ή διδακτικές. Επιπλέον, ειδικά αν σκεφτεί κανείς το περιορισμένο μπάτζετ της ταινίας, οι κασκάντες και τα οπτικά έφφε είναι κάτι παραπάνω από ικανοποιητικά. Χωρίς να διεκδικεί δάφνες ποιότητας ή πρωτοτυπίας, το Deadbeat at Dawn είναι ένα cult classic από τα 80's, που πετυχαίνει στο απόλυτο τον στόχο του.
