Death Walks on High Heels (1971)

[iggylebowski]

Death Walks on High Heels (1971, Luciano Ercoli)

http://www.imdb.com/title/tt0067446/

Ηθοποιοί: Nieves Navarro, Frank Wolff, Simon Andreu, Carlo Gentili

Υπόθεση: Ένας φημισμένος κλέφτης κοσμημάτων δολοφονείται σε ένα τρένο. Η κόρη του, μια περφόρμερ σε ένα διάσημο night club, ανακρίνεται από την αστυνομία για μια ποσότητα διαμαντιών που έχει εξαφανιστεί. Αργότερα, ένας μασκοφόρος άντρας, θα αρχίσει να παρενοχλεί και να τρομοκρατεί την κόρη του δολοφονημένου, απαιτώντας να μάθει που έχει κρύψει ο πατέρας της τα διαμάντια.

Το Death Walk on High Heels είναι η δεύτερη προσπάθεια του Ιταλού σκηνοθέτη Luciano Ercoli στον χώρο των giallo, μετά το Forbidden Photos of a Lady Above Suspicion του 1970, και παρά τον σχετικά αστείο τίτλο του, το αποτέλεσμα είναι αρκετά καλό, κάνοντας τη συγκεκριμένη ταινία να αποτελεί μια από τα πιο αξιοπρεπή δείγματα του είδους. Ο Ercoli συνδυάζει στην ταινία τις χιτσκοκικές αναφορές με τη στυλιζαρισμένη σκηνοθεσία για να ολοκληρώσει τελικά μια ταινία που βασίζεται κυρίως στον καταιγιστικό ρυθμό των ανατροπών στην πλοκή και στο πυκνό μυστήριο αφού κάθε ένας από τους χαρακτήρες του Death Walks on High Heels έχει αρκετές σκοτεινές πτυχές στην προσωπικότητά του, τέτοιες ώστε να μπορεί εύκολα να θεωρηθεί από το κοινό ως ο δολοφόνος της ταινίας. Ο μυστηριώδεις ιστός που πλέκει ο Ercoli είναι αρκετά περίπλοκος και μπλεγμένος, εμμένοντας στην αμφισημία των χαρακτήρων και στην ελλειπτική απεικόνιση των κινήτρων, χειραγωγώντας τον θεατή και ρίχνοντας τη σκιά της υποψίας σχεδόν σε όλο το cast. O Εrcoli χρησιμοποιεί μια ευρεία γκάμα αντιπερισπασμών και στοιχείων MacGuffin ώστε να καταφέρει να οδηγήσει το μυστήριο εκεί που θέλει, κάνοντος το κεντρικό μυστήριο εξαιρετικά δυσεπίλυτο, αλλά τελικά αυτή η προσπάθειά του αποτελεί και το σημαντικότερο πρόβλημα της ταινίας, καθώς το αποτέλεσμα μοιάζει σαν ο σκηνοθέτης να θέλει να εξαπατήσει το κοινό του. Ένα μεγάλο μέρος της κινηματογραφικής αξίας της συγκεκριμένης ταινίας βασίζεται στην αφηγηματική δομή της ιστορίας, αφού o σκηνοθέτης με τη χρήση μερικών όμορφων flashback καταφέρνει να ενώσει τα διάσπαρτα κομμάτια με αναδρομές που αποκαλύπτουν τα κίνητρα, τον ρόλο και τη δράση των χαρακτήρων. Όμως ο Ercoli στήνει ένα τέτοιο κουβάρι εν δυνάμει απειλητικών χαρακτήρων και σκοτεινών κινήτρων, που κάνει πολύ δύσκολο στον θεατή να βρει τη λύση του μυστηρίου. Οι καλές ανατροπές, ο επιτυχής ρόλος των υπαινιγμών, τα χαρακτηριστικά ελλειπτικά πλάνα, οι υποστηρικτικοί χαρακτήρες, ο πολύ καλός ρυθμός και η σωστή οικοδόμηση της έντασης και της αγωνίας δεν αφήνουν πολύ χώρο για υποθέσεις, χειραγωγούν την αντίληψη του θεατή και δημιουργούν φαινομενικές λύσεις που ανά πάσα στιγμή είναι ικανές να ανατραπούν. Οι φόνοι διατηρούνται σε σχετικά μινιμαλιστικά επίπεδα, αλλά όποτε συμβαίνουν είναι αρκούντως αιματηροί, ειδικά η αρχική σεκάνς του βάναυσου φόνου μέσα στο τρένο. Η φωτογραφία είνα πολύ όμορφη, δίνοντας μεγάλη βάση στην εκκεντρική χρωματική παλέτα, η ατμόσφαιρα διατηρεί έναν απαλό ψυχεδελικό τόνο, η εναλλαγή των αντιπερισπασμών αποκτά σταδιακά ένα παρανοϊκό ρυθμό, η όμορφη Nieves Navarro στον πρωταγωνιστικό ρόλο είναι αρκετά ερωτική, γεμάτη με μια αχαλίνωτη σεξουαλικότητα, πινελιές μαύρου χιούμορ κάνουν την εμφάνισή τους και το soundtrack του Stelvio Cipriani είναι εξαιρετικό. Τι άλλο να ζητήσει κάποιος θεατής από ένα αρχετυπικό giallo ώστε να περάσει ένα όμορφο βράδυ;

[edit] dead picture [edit]

 

[RIO]