Dem Feels.....

[Amigovios]

Καλησπέρα σε όλο τον κόσμο του retromaniax....είναι 2:59 το πρωί και είναι κάτι που θέλω να πω καιρό τώρα, αλλά πιστευώ ότι εδώ θα έχει καλύτερη απήχηση από απουδήποτε αλλου.

Έχω φτάσει αισίως 39 και θα είμαι 40 τον ερχόμενο Μάρτιο. Γράφω αυτό το κείμενο ακούγοντας Acoustic Alchemy και καπνίζοντας τον αγαπημένο μου καπνό στην πίπα μου.

Έχετε νιώσει ποτέ ότι κάτι σας λείπει και ότι παλεύετε τόσο σκληρά για να το αποκτήσετε/ζήσετε/νίωσετε για πρώτη φορά ή ξανά και νιώθετε οτι κάτι έχει σπάσει μέσα σας; Κατά καιρούς με πιάνει αυτό το συναίσθημα.

Έχω περάσει διάφορα στην ζωή μου που μόνο καλά δεν μπορεί να τα πει κανεις και δεν το εύχομαι σε κανέναν να το περάσει. Ένα από αυτά είναι ότι έχω χάσει 4 άτομα απο την οικογενειά μου λόγω της κολοαρρώστιας...

Κοιτάζω το τι έχω καταφέρει μέχρι τώρα επαγγελματικά και προσωπικά και βλέπω ότι, οκ δεν ειναι και τόσο άσχημα. Βέβαια, αυτό που πραγματικά θα με κάνει χαρούμενο είναι να μπορέσω να ξαναποκτήσω εκείνο το συναίσθημα που είχα παλαιότερα και να μπορώ να χαμογελάω στο 100% και όχι σε λιγότερο βαθμο.

Θυμάμαι όταν ζούσε ο πατέρας μου που περίμενα πως και πως να έρθει καλοκαίρι και να φύγω για διακοπές και να τον περιμενω τα Σαβατοκύριακα να έρθει για να πάμε να κάνουμε μπάνιο στη θάλασσα και το βράδυ να πάμε μαζί στα arcades, να δούμε καμία ταινία και μετά να φάμε κανένα σουβλάκι με μπόλικο τζατζίκι! Την επόμενη μέρα ξανά και ξανά! βόλτες πάνω στην αγαπημένη μου μηχανή και ο δροσερός καλοκαιρινός βραδυνός αέρας να φυσάει στο προσωπό μου ενώ καβαλούσαμε την μηχανή και βλέπαμε τους φωτισμένους δρόμους του νησιού από τις ξύλινες κολώνες με τις μικρές σχετικά λάμπες που είχαν.

Η χαρά μου, ειδικά έχοντας μεγαλώσει το '80 & '90 ήταν η αντίστοιχη μουσική τα arcades & τα παιχνίδια σε κονσόλες και υπολογιστές. Ακόμα και το χειμώνα που έκανε κρύο και δεν βγάιναμε τόσο συχνά είμουν στο σαλόνι του σπιτιού και έβλεπα το φωτεισμένο δρόμο έξω ενώ είμουν μέσα με κανένα φίλο και παίζαμε Streets Of Rage στο Mega Drive. Το χαμόγελο και η χαρά που είχα ήταν απερίγραπτη!

Σε πιο παλιό thread εδώ, είχα γράψει για όλα τα arcades που είχα παίξει πηγάινοτας στην Αίγινα μέσα στα πλοία και σε όσα μαγαζία έιχαν arcades στο νησί. Θυμάμαι ακόμα και τις θέσεις των arcade cabinets !

Όλες αυτές οι αναμνήσεις το χαμόγελο, η ηρεμία και η όμορφη ζωή... που ειναι όλα αυτά τώρα, γιατι ενώ μπορώ πλεόν να έχω όλα αυτά σε φυσική μορφή και σε εικονική μορφή μέσω προσωμοιωτών, δε με γεμίζει όπως θα έπρεπε; Γιατί να ξυπνάω το πρωί και το μόνο που να σκέφτομαι να είναι πότε θα τελειώσω από τη δουλειά μου για να αράξω;

Δεν είναι ότι μεγαλωσα και έχω ευθύνες. Βρίσκω και χρόνο να παίξω και χρόνο να κάνω όλα τα παραπάνω. Λειπεί το στοιχειο της αθωότητας ; το γεγονός του ότι αυτό που περιμένω έρχεται σε διαφορετική μορφή; δεν ξέρω.

Το μόνο μέρος πλέον που μπορώ να έχω αυτό το συναίσθημα είναι όταν πηγαίνω στο νησί μου, την Κεφαλλονιά. Δεν υπάρχουν arcades εκεί ή κάτι τέτοιο, όμως βλέποντας όλη αυτή την υπέροχη ομορφια που είναι σαν πίνακας ζωγραφικής ("τήρα κουάδρο" που λέμε και στο νησί) κάνει την ψηχή μου να ηρεμεί.

Σε καμία περίπτωση δεν είμαι μίζερος, θέλω μόνο να βρώ τον σωστό τρόπο να χαμογελάω όσο πιο πολύ μπορώ.

Συγνώμη αν σας κούρασα, αλλά ένιωθα την ανάγκη να πώ κάποια πράματα εδώ, γιατι πιστεύω ότι δεν είμαι ο μόνος που νιώθει έτσι.

Σας ευχαριστώ όλους, να είστε όλοι καλά !

 

[Rygar]

Παληκάρι μου σ ευχαριστώ που έβγαλες τα εσώψυχα σου. Να σαι καλα. Λυπάμαι πολυ για τους δικούς σου.

Κι εμένα ο πατέρας μου με συνόδευε στα arcades, τέλη του 80. Εγώ ξόδευα κι εκείνος καθόταν έξω στην είσοδο κι έπιανε κουβέντα με τον ιδιοκτήτη. Το μαγαζί λεγόταν Αστέρας. Αν διαβάζει κανείς χαλκιδαιος, σίγουρα θα το θυμάται.

Αυτή η πίπα πάντως έχει γίνει ένα με το στόμα σου, από τότε που σε θυμάμαι στις συναντήσεις.

 

[Amigovios]

Χεχε, την καπνίζω όταν βγαίνω για καφέ και όταν χαλαρώνω τα βράδια στον υπολογιστή. Απλά είναι πράματα που πιστεύω ότι δεν θα καταλάβει ο πολύ νεότερος πλυθησμός. Καθαρά λόγω ηλικίας. Βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν θα υπάρχουν εξαιρέσεις

 

[Always Somewhere]

@Amigovios Αντώνη και εγώ σε ευχαριστώ για όλα αυτά που έγραψες.

Πολύ συγκινητικά τα όσα γράφεις.. θα επανέλθω πολύ σύντομα με άλλο ποστ καθώς δεν υπάρχει αυτή την στιγμή ο χρονος να σου απαντήσω.. Παντως δεν είσαι ο μόνος που νιώθει έτσι..

(Και εγώ σε θυμάμαι στις παλιές συναντήσεις εδώ αλλα κάι στο AH. Οποτε βλέπω το νικ σου αυθόρμητα θυμάμαι και την μυρωδιά απο τον καπνό στην πιπα όταν καπνίζες στις ρετρο συναντήσεις)

 

[johnny19818]

Έχουμε την ίδια ηλικία @Amigovios. Πολλά από αυτά που περιγράφεις τα αισθάνομαι κατά καιρούς κι εγώ που είμαι οικογενειάρχης με παιδί. Ένα σημείο που ξεχώρισα στο ποστ σου είναι το γιατι ενώ μπορώ πλεόν να έχω όλα αυτά σε φυσική μορφή και σε εικονική μορφή μέσω προσομοιωτών, δε με γεμίζει όπως θα έπρεπε; . Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί κι εγώ ο ίδιος. Στην εποχή μας σχεδόν τα πάντα έχουν εύκολη πρόσβαση. Θες να ακούσει παλιά τραγούδια πήγαινε στο youtube, θες παλιά βιντεοπαιχνίδια κατέβασε emulators. Αυτή η ευκολία είναι συνάμα και αρνητική. Εκείνα τα χρόνια το να αγοράσεις ένα παιχνίδι ή ένα cd ή ταινία κτλ ήταν μια "ιεροτελεστία". Έπρεπε να ψάξεις (χωρίς ίντερνετ) για να βρεις αυτό που θες. Έπειτα ασχολιόσουν με ένα παιχνίδι για μήνες ίσως και χρόνο. Τώρα αγοράζουμε ποσότητες παιχνδιών και ζήτημα να παίζουμε από λίγο το καθένα. Τώρα, αν θες να μιλήσουμε γενικά για την όλη κατάσταση, το πράγμα πάει σε περίεργα μονοπάτια πιστεύω. Η γνώμη μου είναι ότι γενικά η κοινωνία έχει αλλάξει πολύ από τα 80s, 90s. Το Life style έχει πάρει μεγάλη αξία "καταπίνοντας" αξίες και ιδανικά. Πιστεύω ότι δεν υπάρχει η ελευθερία λόγου που υπήρχε παλιότερα. Μέσα σε όλα ήρθε και η πανδημία να μας στρεσσάρει ακόμη περισσότερο.

Υ.Γ. Πολλές φορές αναρωτιέμαι αν το αίσθημα της νοσταλγίας το νιώθουν και οι γονείς μας ή μόνο εμείς

 

[Stratulator]

Το σώμα γερνάει, αλλά η ψυχή δεν μεγαλώνει.
Πάντα θα υπάρχει το 'παιδί' μέσα μας που θέλει να επιστρέψει.
Όλοι λίγο - πολύ, έτσι νοιώθουμε σε σχέση με την μαυρίλα της εποχής μας..
Να θυμάσαι τις όμορφες στιγμές ,όπως αυτές που μας διηγήθηκες και να χαμογελάς.