iggylebowski
RetroAdept
- Joined
- 10 Mαϊ 2012
- Μηνύματα
- 868
- Αντιδράσεις
- 646
Django Kill! (1967, Giulio Questi)
http://www.imdb.com/title/tt0062082/
Ηθοποιοί: Tomas Milian, Ray Lovelock, Pierro Lulli, Marilu Tolo, Milo Quesada, Francisco Sanz, Roberto Camardiel
Υπόθεση: Ένας Μεξικάνος παράνομος είναι μέλος μιας συμμορίας ληστών που κλέβουν ένα φορτίο χρυσού. Οι Αμερικάνοι της συμμορίας όμως προδίδουν τους Μεξικάνους συνεργάτες τους και τους πυροβολούν. Ο παράξενος Μεξικάνος όμως δεν είναι νεκρός και αφού καταφέρνει να βγει από τον τάφο του αναζητά την ικανοποίηση μέσω μιας αιματηρής εκδίκησης.
Το Django Kill είναι ένα από τα πιο ιδιαίτερα western που έχω δει και προσωπικά το θεωρώ το πιο περίεργο δείγμα του είδους μετά το El Topo του Jodorowsky. Φυσικά το Django Kill δεν έχει το έντονο συμβολικό ύφος και τη σουρεαλιστική αισθητική του αριστουργήματος του Jodorowsky, αλλά η περιέργη offbeat διάθεσή του και το post-psychedelic ύφος του δημιουργούν ένα μοναδικό αποτέλεσμα. Καταρχήν, το συνολικό ύφος της ταινίας διακρίνεται από έναν μεταφυσικό τόνο και μια αόριστη γοτθική αίσθηση που συναντάται μόνο σε ταινίες τρόμου. Η σκηνή που ο πρωταγωνιστής βγαίνει από τον τάφο έχει ένα άβολο, ανατριχιαστικό feeling που θυμίζει τον τρόπο που αναστένονται οι ζωντανοί νεκροί στις ταινίες του Romero. Επιπλέον, μια ακόμη σκηνή κατά την οποίο ένας αντρας πυροβολείται με χρυσές σφαίρες και κάποιοι χαρακτήρες διαμελίζουν το ακόμη ζωντανό σώμα του με σκοπό να βρουν τον χρυσό, φαίρνει άνετα στο μυαλό τις μεταγενέστερες σκηνές από τα Dawn of the Dead και Day of the Dead. Σημαντικό ρόλο στην ταινία παίζει επίσης η αιματηρή βία και υπάρχουν πραγματικά δυο-τρεις σκηνές που θα προκαλέσουν στους φανατικούς σπλατεράδες ρίγη συγκίνησης. Ο μεταφυσικός τόνος της ταινίας ενισχύεται από την ανωνυμία του βασικού χαρακτήρα, παρόμοια με τα spaghetti western του Leone, και είναι άξιο απορίας γιατί η ταινία παίρνει το τίτλο της από τον χαρακτήρα του Django, αφού ποτέ δεν αναφέρεται αυτό το όνομα. Υποθέτω πως ο μοναδικός λόγος ήταν για να εκμεταλλευτούν την επιτυχία της παλιότερης ταινίας του Corbucci. Τον μεταφυσικό τόνο της ταινίας ενισχύουν και οι έντονες βιβλικές αναφορές και οι θρησκευτικοί συμβολισμοί που υπάρχουν διάχυτοι στην ταινία, αλλά και η αμφισημία του βασικού χαρακτήρα αφού η πλοκή του Django Kill δεν επιτρέπει τη σαφή διάκριση μεταξύ πραγματικότηας και μεταφυσικού τρόμου, καθώς ο παράξενος εκδικητής δεν γνωρίζουμε αν βρίσκεται πραγματικά εν ζωή. Ο Questi ακολουθεί μια έντονα κυνική προσέγγιση, εμμένοντας στην αμοραλιστική φύση των χαρακτήρων του, τους οποίους σε καμιά περίπτωση δεν αφήνει να εξιλεωθούν για τα σφάλματα και τις αμαρτίες του, δημιουργώντας ένα φιλμικό σύμπαν όπου η προσωπική λύτρωση είναι πρακτικά άχρηστη. Επιπλέον ο Questi ακολουθεί μια art-house σκηνοθετική γραμμή, οικοδομώντας ένα σχεδόν παραισθησιακό κλίμα με έντονη ψυχεδελική χροιά, κάνοντας πολλές φορές την ταινία να αποκτά μια ιδιότροπη μορφή που μοιάζει με μια ονειρική ακολουθία εικόνων. Οι χαρακτήρες της ταινίας είναι γοητευτικά, και εν μέρει ακραία, εκκεντρικοί ενώ επίσης πολύ όμορφη είναι η κινηματογράφηση, η φωτογραφία και η χρήση των φυσικών τοπίων, παρά το εμφανές περιορισμένο μπάτζετ. Η ταινία περιέχει και ορισμένες πινελιές που προέρχονται από τη γενικότερη θέση του σκηνοθέτη, ο οποίος βάζει στην τελική συνταγή παρεκκλίνουσες σεξουαλικές συμπεριφορές, ομοφυλοφιλικούς ομαδικούς βιασμούς, κοινωνικές παραβολές, σχόλια πάνω στις ταξικές διαιρέσεις και μεταφορές πάνω στην λειτουργία του φρανκικού καθεστώτος στην Ισπανία. Γενικότερα, το Django Kill είναι ένα αξιοπερίεργο spaghetti western που αξίζει να το δει κάποιος που αγαπά το συγκεκριμένο είδος. Όσοι όμως δεν έχουν επαφή με τα spaghetti western καλύτερα θα ήταν να ξεκινήσουν την μύησή τους από πιο βατές ταινίες, αφού η, πολλές φορές, γραφική βία, το ιδιότροπο κλίμα, ο μεταφυσικός τόνος και η λανθάνουσα θρησκευτική χροιά μπορεί να τους ξενίσει. Αρκετά καλό το soundtrack του Ivan Vandor.
http://www.imdb.com/title/tt0062082/
Ηθοποιοί: Tomas Milian, Ray Lovelock, Pierro Lulli, Marilu Tolo, Milo Quesada, Francisco Sanz, Roberto Camardiel
Υπόθεση: Ένας Μεξικάνος παράνομος είναι μέλος μιας συμμορίας ληστών που κλέβουν ένα φορτίο χρυσού. Οι Αμερικάνοι της συμμορίας όμως προδίδουν τους Μεξικάνους συνεργάτες τους και τους πυροβολούν. Ο παράξενος Μεξικάνος όμως δεν είναι νεκρός και αφού καταφέρνει να βγει από τον τάφο του αναζητά την ικανοποίηση μέσω μιας αιματηρής εκδίκησης.
Το Django Kill είναι ένα από τα πιο ιδιαίτερα western που έχω δει και προσωπικά το θεωρώ το πιο περίεργο δείγμα του είδους μετά το El Topo του Jodorowsky. Φυσικά το Django Kill δεν έχει το έντονο συμβολικό ύφος και τη σουρεαλιστική αισθητική του αριστουργήματος του Jodorowsky, αλλά η περιέργη offbeat διάθεσή του και το post-psychedelic ύφος του δημιουργούν ένα μοναδικό αποτέλεσμα. Καταρχήν, το συνολικό ύφος της ταινίας διακρίνεται από έναν μεταφυσικό τόνο και μια αόριστη γοτθική αίσθηση που συναντάται μόνο σε ταινίες τρόμου. Η σκηνή που ο πρωταγωνιστής βγαίνει από τον τάφο έχει ένα άβολο, ανατριχιαστικό feeling που θυμίζει τον τρόπο που αναστένονται οι ζωντανοί νεκροί στις ταινίες του Romero. Επιπλέον, μια ακόμη σκηνή κατά την οποίο ένας αντρας πυροβολείται με χρυσές σφαίρες και κάποιοι χαρακτήρες διαμελίζουν το ακόμη ζωντανό σώμα του με σκοπό να βρουν τον χρυσό, φαίρνει άνετα στο μυαλό τις μεταγενέστερες σκηνές από τα Dawn of the Dead και Day of the Dead. Σημαντικό ρόλο στην ταινία παίζει επίσης η αιματηρή βία και υπάρχουν πραγματικά δυο-τρεις σκηνές που θα προκαλέσουν στους φανατικούς σπλατεράδες ρίγη συγκίνησης. Ο μεταφυσικός τόνος της ταινίας ενισχύεται από την ανωνυμία του βασικού χαρακτήρα, παρόμοια με τα spaghetti western του Leone, και είναι άξιο απορίας γιατί η ταινία παίρνει το τίτλο της από τον χαρακτήρα του Django, αφού ποτέ δεν αναφέρεται αυτό το όνομα. Υποθέτω πως ο μοναδικός λόγος ήταν για να εκμεταλλευτούν την επιτυχία της παλιότερης ταινίας του Corbucci. Τον μεταφυσικό τόνο της ταινίας ενισχύουν και οι έντονες βιβλικές αναφορές και οι θρησκευτικοί συμβολισμοί που υπάρχουν διάχυτοι στην ταινία, αλλά και η αμφισημία του βασικού χαρακτήρα αφού η πλοκή του Django Kill δεν επιτρέπει τη σαφή διάκριση μεταξύ πραγματικότηας και μεταφυσικού τρόμου, καθώς ο παράξενος εκδικητής δεν γνωρίζουμε αν βρίσκεται πραγματικά εν ζωή. Ο Questi ακολουθεί μια έντονα κυνική προσέγγιση, εμμένοντας στην αμοραλιστική φύση των χαρακτήρων του, τους οποίους σε καμιά περίπτωση δεν αφήνει να εξιλεωθούν για τα σφάλματα και τις αμαρτίες του, δημιουργώντας ένα φιλμικό σύμπαν όπου η προσωπική λύτρωση είναι πρακτικά άχρηστη. Επιπλέον ο Questi ακολουθεί μια art-house σκηνοθετική γραμμή, οικοδομώντας ένα σχεδόν παραισθησιακό κλίμα με έντονη ψυχεδελική χροιά, κάνοντας πολλές φορές την ταινία να αποκτά μια ιδιότροπη μορφή που μοιάζει με μια ονειρική ακολουθία εικόνων. Οι χαρακτήρες της ταινίας είναι γοητευτικά, και εν μέρει ακραία, εκκεντρικοί ενώ επίσης πολύ όμορφη είναι η κινηματογράφηση, η φωτογραφία και η χρήση των φυσικών τοπίων, παρά το εμφανές περιορισμένο μπάτζετ. Η ταινία περιέχει και ορισμένες πινελιές που προέρχονται από τη γενικότερη θέση του σκηνοθέτη, ο οποίος βάζει στην τελική συνταγή παρεκκλίνουσες σεξουαλικές συμπεριφορές, ομοφυλοφιλικούς ομαδικούς βιασμούς, κοινωνικές παραβολές, σχόλια πάνω στις ταξικές διαιρέσεις και μεταφορές πάνω στην λειτουργία του φρανκικού καθεστώτος στην Ισπανία. Γενικότερα, το Django Kill είναι ένα αξιοπερίεργο spaghetti western που αξίζει να το δει κάποιος που αγαπά το συγκεκριμένο είδος. Όσοι όμως δεν έχουν επαφή με τα spaghetti western καλύτερα θα ήταν να ξεκινήσουν την μύησή τους από πιο βατές ταινίες, αφού η, πολλές φορές, γραφική βία, το ιδιότροπο κλίμα, ο μεταφυσικός τόνος και η λανθάνουσα θρησκευτική χροιά μπορεί να τους ξενίσει. Αρκετά καλό το soundtrack του Ivan Vandor.
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
