iggylebowski
RetroAdept
- Joined
- 10 Mαϊ 2012
- Μηνύματα
- 868
- Αντιδράσεις
- 652
Don't Torture a Duckling (1972, Lucio Fulci)
http://www.imdb.com/title/tt0069019/
Ηθοποιοί: Tomas Milian, Barbara Bouchet, Florinda Bolkan, Marc Porel, Irene Papas, Georges Wilson
Υπόθεση: Ένας δημοσιογράφος μαζί με μια νέα κοπέλα, προσπαθούν να βοηθήσουν την αστυνομία να διαλευκάνει μια υπόθεση δολοφονιών μικρών παιδιών, που ταλανίζει ένα ορεινό χωριό της Ιταλίας
Πριν ασχοληθεί με το gore και τα ζόμπια, ο Lucio Fulci, είχε ασχοληθεί και με το είδος του giallo, το βασικό κινηματογραφικό είδος του ιταλικού exploitation στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 70. Η ενάσχολησή του με το συγκεκριμένο είδος, έδωσε τρείς πάρα πολύ καλές ταινίες: το Lizard in a Woman's Skin του 1971, το Don't Torture a Duckling του 1972 και το Seven Notes in Black του 1977. Από τους τρεις αυτούς τίτλους το καλύτερο είναι το Don't Torture a Duckling, που αρκετοί το θεωρούν την καλύτερη ταινία της φιλμογραφίας του. Ο Fulci σκηνοθετεί με αποτελεσματικό τρόπο τα επιβλητικά, ορεινά τοπία, δίνοντας την εντύπωση ότι η άγρια φύση αποτυπώνεται πάνω στα πρόσωπα και στη συμπεριφορά των κατοίκων του χωριού. Δίνει έμφαση στις δεισιδαιμονίες, στην ξενοφοβία και στις προκαταλήψεις των κατοίκων των επαρχιακών περιοχών, προσπαθώντας να παρουσιάσει τις συμπεριφορές τους. Δημιουργεί μια εντεινόμενη αίσθηση διαφθοράς, νοσηρότητας και ανασφάλειας που ενισχύεται από τα μυστικά που φαίνεται να τυραννούν το χωριό, αλλά συνεχίζουν να κρατούν καλά κρυμμένα οι κάτοικοί του, σαν ένα είδος διεστραμμένης αλληλεγγύης μεταξύ τους, όμως είναι διατεθειμένοι να λύσουν με το δικό τους βίαιο και άγριο τρόπο τα προβλήματά τους. Η ατμόσφαιρα είναι κλειστοφοβική, καταπιεστική και πνιγηρή, ενώ επιπλέον η ταινία διαπνέεται από μια ακαθόριστη, υποχθόνια και κλιμακούμενη αίσθηση απειλής που φαίνεται να κρύβεται στα γραφικά σοκάκια του χωριού. Ο Fulci δίνει μεγάλη βάση στους πρωταγωνιστές του, τουλάχιστον για το είδος του giallo, δημιουργώντας πολύπλοκους χαρακτήρες, γεμάτους απωθημένα, φοβίες και εμμονές. Επίσης, παίζει πολύ καλά το παιχνίδι της αγωνίας και του μυστηρίου, καθώς καταφέρνει να παρουσιάσει ως υπόπτους σχεδόν όλους τους κατοίκους του χωριού, που φαίνεται να κρύβουν και από κάποια νοσηρή προδιάθεση. Οι υποψίες, στη διάρκεια της ταινίας, εκτοξεύονται καταιγιστικά από τον ένα χαρακτήρα στον άλλο. Γενικότερα υπάρχει μια μορφή σκληρής κριτικής απέναντι στις κλειστές επαρχιακές κοινωνίες, που κρύβουν πίσω από την ειδυλλιακή τους ηρεμία, καταστάσεις νοσηρές, που παραμένουν κρυμμένες ως μια έκφυλη προσπάθεια των κατοίκων να προστατέψουν την ιδιωτική τους ζωή, την τάξη και την κοινωνική υγεία της περιοχής από μια υποτιθέμενη βίαιη εισβολή του αστικού πολιτισμού που θα αλλοτριώσει τα πάντα. Οι κάτοικοι είναι αρχετυπικοί χαρακτήρες, υποταγμένοι στη μιζέρια, στην προκατάληψη και στον εκούσιο εγκλωβισμό σε μια δυσλειτουργική κοινωνική συνοχή. Η Florinda Bolkan, είναι και πάλι εκπληκτική ερμηνεύοντας την "τρελή" της περιοχής, που έχει σχέση με τη μαγεία και τη βασκανία, ενώ πολύ καλές ερμηνείες έχουν σχεδόν όλοι οι δεύτεροι ρόλοι, ειδικά η δικιά μας Ειρήνη Παππά. Όσοι έχουν λατρέψει τον Fulci από τις μεταγενέστερες σπλατεριές του, δεν θα βρουν κάτι υπερβολικά αιματηρό στο Don't Torture a Duckling, αν και μια σκηνή που αφορά την τοπική τιμωρία-λιντσάρισμα από τον ανεξέλεγκτο όχλο είναι ιδιαίτερα ωμή. Επίσης υπάρχει μια ακόμη σκηνή κατά την οποία η γυμνή Barbara Bouchet σχεδόν αποπλανεί ένα ανήλικο αγόρι, γεγονός που οδήγησε σε μια υπερβολική κριτική εναντίον του Fulci ως ανήθικου και υπερβολικά προκλητικού. Σε τελική ανάλυση το Don't Torture a Duckling, ένα από τα 5-6 καλύτερα giallo των 70's και κοντράρει άνετα τις ταινίες του Argento. Όσοι ψάχνουν τις αιματηρές ανατριχίλλες των The Beyond, Zombie 2 και House by the Cemetery δεν θα βρουν αυτό που αναζητούν, όσοι όμως ψάχνουν πυκνό μυστήριο που δεν προδίδει εύκολα τα μυστικά του, πολύ καλή ατμόσφαιρα, εξαιρετική αφήγηση και μια τανία που δεν έχει νεκρούς χρόνους, ούτε μονοδιάστατους χαρακτήρες, και αποφεύγει τις εύκολες λύσεις, δεν πρέπει με τίποτα να χάσουν το Don't Torture a Duckling. Εξαιρετικό και το soundtrack του Riz Ortolani, που καταφέρνει να παντρέψει τους γλυκόπικρυς ήχους της μουσικής του με την αγριότητα των τοπίων και τη σκληρή μελαγχολία της ιστορίας.
Trailer:
http://www.imdb.com/title/tt0069019/
Ηθοποιοί: Tomas Milian, Barbara Bouchet, Florinda Bolkan, Marc Porel, Irene Papas, Georges Wilson
Υπόθεση: Ένας δημοσιογράφος μαζί με μια νέα κοπέλα, προσπαθούν να βοηθήσουν την αστυνομία να διαλευκάνει μια υπόθεση δολοφονιών μικρών παιδιών, που ταλανίζει ένα ορεινό χωριό της Ιταλίας
Πριν ασχοληθεί με το gore και τα ζόμπια, ο Lucio Fulci, είχε ασχοληθεί και με το είδος του giallo, το βασικό κινηματογραφικό είδος του ιταλικού exploitation στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 70. Η ενάσχολησή του με το συγκεκριμένο είδος, έδωσε τρείς πάρα πολύ καλές ταινίες: το Lizard in a Woman's Skin του 1971, το Don't Torture a Duckling του 1972 και το Seven Notes in Black του 1977. Από τους τρεις αυτούς τίτλους το καλύτερο είναι το Don't Torture a Duckling, που αρκετοί το θεωρούν την καλύτερη ταινία της φιλμογραφίας του. Ο Fulci σκηνοθετεί με αποτελεσματικό τρόπο τα επιβλητικά, ορεινά τοπία, δίνοντας την εντύπωση ότι η άγρια φύση αποτυπώνεται πάνω στα πρόσωπα και στη συμπεριφορά των κατοίκων του χωριού. Δίνει έμφαση στις δεισιδαιμονίες, στην ξενοφοβία και στις προκαταλήψεις των κατοίκων των επαρχιακών περιοχών, προσπαθώντας να παρουσιάσει τις συμπεριφορές τους. Δημιουργεί μια εντεινόμενη αίσθηση διαφθοράς, νοσηρότητας και ανασφάλειας που ενισχύεται από τα μυστικά που φαίνεται να τυραννούν το χωριό, αλλά συνεχίζουν να κρατούν καλά κρυμμένα οι κάτοικοί του, σαν ένα είδος διεστραμμένης αλληλεγγύης μεταξύ τους, όμως είναι διατεθειμένοι να λύσουν με το δικό τους βίαιο και άγριο τρόπο τα προβλήματά τους. Η ατμόσφαιρα είναι κλειστοφοβική, καταπιεστική και πνιγηρή, ενώ επιπλέον η ταινία διαπνέεται από μια ακαθόριστη, υποχθόνια και κλιμακούμενη αίσθηση απειλής που φαίνεται να κρύβεται στα γραφικά σοκάκια του χωριού. Ο Fulci δίνει μεγάλη βάση στους πρωταγωνιστές του, τουλάχιστον για το είδος του giallo, δημιουργώντας πολύπλοκους χαρακτήρες, γεμάτους απωθημένα, φοβίες και εμμονές. Επίσης, παίζει πολύ καλά το παιχνίδι της αγωνίας και του μυστηρίου, καθώς καταφέρνει να παρουσιάσει ως υπόπτους σχεδόν όλους τους κατοίκους του χωριού, που φαίνεται να κρύβουν και από κάποια νοσηρή προδιάθεση. Οι υποψίες, στη διάρκεια της ταινίας, εκτοξεύονται καταιγιστικά από τον ένα χαρακτήρα στον άλλο. Γενικότερα υπάρχει μια μορφή σκληρής κριτικής απέναντι στις κλειστές επαρχιακές κοινωνίες, που κρύβουν πίσω από την ειδυλλιακή τους ηρεμία, καταστάσεις νοσηρές, που παραμένουν κρυμμένες ως μια έκφυλη προσπάθεια των κατοίκων να προστατέψουν την ιδιωτική τους ζωή, την τάξη και την κοινωνική υγεία της περιοχής από μια υποτιθέμενη βίαιη εισβολή του αστικού πολιτισμού που θα αλλοτριώσει τα πάντα. Οι κάτοικοι είναι αρχετυπικοί χαρακτήρες, υποταγμένοι στη μιζέρια, στην προκατάληψη και στον εκούσιο εγκλωβισμό σε μια δυσλειτουργική κοινωνική συνοχή. Η Florinda Bolkan, είναι και πάλι εκπληκτική ερμηνεύοντας την "τρελή" της περιοχής, που έχει σχέση με τη μαγεία και τη βασκανία, ενώ πολύ καλές ερμηνείες έχουν σχεδόν όλοι οι δεύτεροι ρόλοι, ειδικά η δικιά μας Ειρήνη Παππά. Όσοι έχουν λατρέψει τον Fulci από τις μεταγενέστερες σπλατεριές του, δεν θα βρουν κάτι υπερβολικά αιματηρό στο Don't Torture a Duckling, αν και μια σκηνή που αφορά την τοπική τιμωρία-λιντσάρισμα από τον ανεξέλεγκτο όχλο είναι ιδιαίτερα ωμή. Επίσης υπάρχει μια ακόμη σκηνή κατά την οποία η γυμνή Barbara Bouchet σχεδόν αποπλανεί ένα ανήλικο αγόρι, γεγονός που οδήγησε σε μια υπερβολική κριτική εναντίον του Fulci ως ανήθικου και υπερβολικά προκλητικού. Σε τελική ανάλυση το Don't Torture a Duckling, ένα από τα 5-6 καλύτερα giallo των 70's και κοντράρει άνετα τις ταινίες του Argento. Όσοι ψάχνουν τις αιματηρές ανατριχίλλες των The Beyond, Zombie 2 και House by the Cemetery δεν θα βρουν αυτό που αναζητούν, όσοι όμως ψάχνουν πυκνό μυστήριο που δεν προδίδει εύκολα τα μυστικά του, πολύ καλή ατμόσφαιρα, εξαιρετική αφήγηση και μια τανία που δεν έχει νεκρούς χρόνους, ούτε μονοδιάστατους χαρακτήρες, και αποφεύγει τις εύκολες λύσεις, δεν πρέπει με τίποτα να χάσουν το Don't Torture a Duckling. Εξαιρετικό και το soundtrack του Riz Ortolani, που καταφέρνει να παντρέψει τους γλυκόπικρυς ήχους της μουσικής του με την αγριότητα των τοπίων και τη σκληρή μελαγχολία της ιστορίας.
Trailer:
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
