iggylebowski
RetroAdept
- Joined
- 10 Mαϊ 2012
- Μηνύματα
- 868
- Αντιδράσεις
- 646
Face to Face (1967, Sergio Sollima)
http://www.imdb.com/title/tt0061636/
Ηθοποιοί: Gian Maria Volonte, Tomas Milian, William Berger, Gianni Rizzo, Carole Andre, Aldo Sambrell, Jolanda Modio, Nello Pazzafini, Jose Torres
Υπόθεση: Ένας καθηγητής, ο οποίος πηγαίνει στο Τέξας για λόγους υγείας, πιάνεται αιχμάλωτος και χρησιμοποιείται ως όμηρος από έναν διαβόητο και πληγωμένο παράνομο. Αφού καταφέρει να τον πείσει ότι του είναι περισσότερο χρήσιμος ζωντανός παρά νεκρός, οι δυο τους θα αναπτύξουν μια περίεργη σχέση, με τον καθηγητή να ελκύεται από την βία της παρανομίας και να μπαίνει στη συμμορία του παρανομου. Σταδιακά ο ένας θα επηρεάσει τον άλλο, με τον καθηγητή να μετατρέπεται σε έναν ψυχρό δολοφόνο και τον παράνομο να προσπαθεί να επαναπροσδιορίσει την μέχρι τότε βίαιη συμπεριφορά του.
Ο σκηνοθέτης Sergio Sollima, αποτέλεσε μέλος των "τριών Sergio" των ιταλικών western (Sergio Leone, Sergio Corbucci οι άλλοι δυο). Παρά το γεγονός ότι έχει μόλις τρία western στο ενεργητικό του (The Big Gundown, Face to Face, Run Man Run), ο Sollima αποτέλεσε ένα από τους σημαντικότερους spaghetti western σκηνοθέτες, με το όνομά του να εκθειάζεται από τους λάτρεις του είδους. Έχοντας πάντα τον Tomas Milian σε πρωταγωνιστικό ρόλο (όπως ο Leone είχε τον Eastwood), o Sollima κατάφερε να ξεφύγει από την επιρροή του Leone και να δημιουργήσει ένα δικό του στυλ. Κι αν στο οπερατικό Big Gundown οι επιρροές του μεγάλου Ιταλού σκηνοθέτη ήταν εμφανείς, στο Face to Face o Sollima καταφέρνει να δημιουργήσει ένα spaghetti western αρκετά διαφορετικό από αυτά που είχαν παρουσιαστεί μέχρι τότε. Με έντονες πολιτικές αναφορές, μια αόριστη αλληγορική διάθεση και κάποια κοινωνιολογικά σχόλια, ο Sollima δημιουργεί ένα spaghetti western που αν και δεν υπολείπεται σε πυροβολισμούς και δράση, καταφέρνει παράλληλα να παρουσιάσει ένα πολύ καλογυρισμένο σχόλιο πάνω στη δυαδικότητα της ανθρώπινης φύσης, τη σχέση καλού και κακού και σε τελική ανάλυση να παρουσιάσει πόσο εύκολα, ανεξάρτητα κοινωνικής καταγωγής και μορφωτικού επιπέδου, κάτω από τις κατάλληλες συνθήκες ο άνθρωπος μπορεί να γοητευθεί από τη βία. Στο Face to Face δεν υπάρχει κανένας χαρακτήρας που θα μπορούσε να θεωρηθεί στο ελάχιστο συμπαθής, καθώς όλοι φαίνεται να κινούνται μέσα σε ένα αμοραλιστικό πλαίσιο, που αντίθετα με τις ταινίες του Leone, δεν δικαιολογεί τη χρήση βίας ούτε προσφέρει κάποια ηθική δικαίωση. Επίσης, αντίθετα με τις ταινίες του Leone που καταφέρνουν να συνδυάσουν τον κυνισμό με το μαύρο χιούμορ, ο Sollima φαίνεται να εμμένει περισσότερο στη βία και στη δράση, χωρίς ποτέ όμως να αφήνει την ταινία να ξεφύγει και να μετατραπεί σε ένα ανελέητο κι ανεγκέφαλο μπαράζ πυροβολισμών και μονομαχιών. Έχοντας την τύχη να αποσπά πολύ καλές ερμηνείες από το πρωταγωνιστικό δίδυμο των Volonte και Milian, o Sollima καταφέρνει να παρουσιάσει με εξαιρετικό τρόπο την αλληλεπίδραση των δυο χαρακτήρων και τη σταδιακή τους μεταμόρφωση, δημιουργώντας παράλληλα μια ανεπαίσθητη λυρική διάθεση που μοιάζει να λειτουργεί σαν φόρος τιμής σε μια εποχή που τελειώνει. Η όμορφη φωτογραφία, η ποιητική κινηματογράφηση, o σκοτεινός τόνος, η πεσιμιστική διάθεση της ατμόσφαιρας, το αντιηρωικό ύφος, τα σκονισμένα και παρακμιακά σκηνικά, οι χρωματικές συνθέσεις, η πολύ καλή χρήση των άγριων φυσικών τοπίων, η στυλιζαρισμένη σκηνοθεσία με κάποιες όμορφες γωνίες λήψεις, το εξαιρετικό -και πάλι- soundtrack του Ennio Morricone, λειτουργούν τέλεια, κάνοντας το τελικό αποτέλεσμα να αποτελεί ένα από τα καλύτερα δείγματα του είδους.
http://www.imdb.com/title/tt0061636/
Ηθοποιοί: Gian Maria Volonte, Tomas Milian, William Berger, Gianni Rizzo, Carole Andre, Aldo Sambrell, Jolanda Modio, Nello Pazzafini, Jose Torres
Υπόθεση: Ένας καθηγητής, ο οποίος πηγαίνει στο Τέξας για λόγους υγείας, πιάνεται αιχμάλωτος και χρησιμοποιείται ως όμηρος από έναν διαβόητο και πληγωμένο παράνομο. Αφού καταφέρει να τον πείσει ότι του είναι περισσότερο χρήσιμος ζωντανός παρά νεκρός, οι δυο τους θα αναπτύξουν μια περίεργη σχέση, με τον καθηγητή να ελκύεται από την βία της παρανομίας και να μπαίνει στη συμμορία του παρανομου. Σταδιακά ο ένας θα επηρεάσει τον άλλο, με τον καθηγητή να μετατρέπεται σε έναν ψυχρό δολοφόνο και τον παράνομο να προσπαθεί να επαναπροσδιορίσει την μέχρι τότε βίαιη συμπεριφορά του.
Ο σκηνοθέτης Sergio Sollima, αποτέλεσε μέλος των "τριών Sergio" των ιταλικών western (Sergio Leone, Sergio Corbucci οι άλλοι δυο). Παρά το γεγονός ότι έχει μόλις τρία western στο ενεργητικό του (The Big Gundown, Face to Face, Run Man Run), ο Sollima αποτέλεσε ένα από τους σημαντικότερους spaghetti western σκηνοθέτες, με το όνομά του να εκθειάζεται από τους λάτρεις του είδους. Έχοντας πάντα τον Tomas Milian σε πρωταγωνιστικό ρόλο (όπως ο Leone είχε τον Eastwood), o Sollima κατάφερε να ξεφύγει από την επιρροή του Leone και να δημιουργήσει ένα δικό του στυλ. Κι αν στο οπερατικό Big Gundown οι επιρροές του μεγάλου Ιταλού σκηνοθέτη ήταν εμφανείς, στο Face to Face o Sollima καταφέρνει να δημιουργήσει ένα spaghetti western αρκετά διαφορετικό από αυτά που είχαν παρουσιαστεί μέχρι τότε. Με έντονες πολιτικές αναφορές, μια αόριστη αλληγορική διάθεση και κάποια κοινωνιολογικά σχόλια, ο Sollima δημιουργεί ένα spaghetti western που αν και δεν υπολείπεται σε πυροβολισμούς και δράση, καταφέρνει παράλληλα να παρουσιάσει ένα πολύ καλογυρισμένο σχόλιο πάνω στη δυαδικότητα της ανθρώπινης φύσης, τη σχέση καλού και κακού και σε τελική ανάλυση να παρουσιάσει πόσο εύκολα, ανεξάρτητα κοινωνικής καταγωγής και μορφωτικού επιπέδου, κάτω από τις κατάλληλες συνθήκες ο άνθρωπος μπορεί να γοητευθεί από τη βία. Στο Face to Face δεν υπάρχει κανένας χαρακτήρας που θα μπορούσε να θεωρηθεί στο ελάχιστο συμπαθής, καθώς όλοι φαίνεται να κινούνται μέσα σε ένα αμοραλιστικό πλαίσιο, που αντίθετα με τις ταινίες του Leone, δεν δικαιολογεί τη χρήση βίας ούτε προσφέρει κάποια ηθική δικαίωση. Επίσης, αντίθετα με τις ταινίες του Leone που καταφέρνουν να συνδυάσουν τον κυνισμό με το μαύρο χιούμορ, ο Sollima φαίνεται να εμμένει περισσότερο στη βία και στη δράση, χωρίς ποτέ όμως να αφήνει την ταινία να ξεφύγει και να μετατραπεί σε ένα ανελέητο κι ανεγκέφαλο μπαράζ πυροβολισμών και μονομαχιών. Έχοντας την τύχη να αποσπά πολύ καλές ερμηνείες από το πρωταγωνιστικό δίδυμο των Volonte και Milian, o Sollima καταφέρνει να παρουσιάσει με εξαιρετικό τρόπο την αλληλεπίδραση των δυο χαρακτήρων και τη σταδιακή τους μεταμόρφωση, δημιουργώντας παράλληλα μια ανεπαίσθητη λυρική διάθεση που μοιάζει να λειτουργεί σαν φόρος τιμής σε μια εποχή που τελειώνει. Η όμορφη φωτογραφία, η ποιητική κινηματογράφηση, o σκοτεινός τόνος, η πεσιμιστική διάθεση της ατμόσφαιρας, το αντιηρωικό ύφος, τα σκονισμένα και παρακμιακά σκηνικά, οι χρωματικές συνθέσεις, η πολύ καλή χρήση των άγριων φυσικών τοπίων, η στυλιζαρισμένη σκηνοθεσία με κάποιες όμορφες γωνίες λήψεις, το εξαιρετικό -και πάλι- soundtrack του Ennio Morricone, λειτουργούν τέλεια, κάνοντας το τελικό αποτέλεσμα να αποτελεί ένα από τα καλύτερα δείγματα του είδους.
