iggylebowski
RetroAdept
- Joined
- 10 Mαϊ 2012
- Μηνύματα
- 868
- Αντιδράσεις
- 646
If.... (1968, Lindsay Anderson)
http://www.imdb.com/title/tt0063850/
Ηθοποιοί: Malcolm McDowell, Robert Swann, Richard Warwick, David Wood, Peter Jeffrey, Arthur Lowe, Christine Noonan, Mona Washbourne
Υπόθεση: Η καταπίεση του ατόμου μέσα στο περιβάλλον ενός βρετανικού σχολείου, καθώς παρακολουθούμε τον Mick και τους φίλους του να ταπεινώνονται και να παρενοχλούνται από τους μεγαλύτερους μαθητές και τους δασκάλους, σύμφωνα με τον καθιερωμένο τρόπο λειτουργείας του σχολικού ιδρύματος.
Το If..., μια από τις σημαντικότερες βρετανικές ταινίες της δεκαετίας του '60, είναι μια κοινωνική σάτιρα που επιτίθεται στον παραδοσιακό τρόπο λειτουργίας του βρετανικού εκπαιδευτικού συστήματος, και παράλληλα μια αλληγορική κριτική πάνω στις δομές της ίδιας της κοινωνίας. Ο σκηνοθέτης Lindsay Anderson (This Sporting Life, O Lucky Man!) χρησιμοποιεί το περιβάλλον του δημόσιου βρετανικού σχολείου ως ένα μικρόκοσμο που αντικατοπτρίζει τις συνθήκες που επικρατούν στην ίδια την κοινωνία, για να παρουσιάσει την προβληματική του πάνω στην καταπίεση του ατόμου από την αρχή και την καθιερωμένη εξουσία. Ο Anderson καταφέρνει να συνδυάσει την ρεαλιστική, και πολλές φορές ντοκιμαντερίστικη, σκηνοθετική προσέγγιση με σουρεαλιστικές εικόνες και ιδέες που μοιάζουν σαν να έχουν ξεφύγει από τα έργα του Brecht, για να εκθέσει τον τρόπο λειτουργίας των βρετανικών σχολικών ιδρυμάτων και να αποδομήσει τις παραδοσιακές αρχές της ίδιας της κοινωνίας. Η ταινία τεμαχίζεται σε οκτώ χρονογραφημένες βινιέτες, χωρισμένες μεταξύ τους με κάρτες που λειτουργούν ως πρόλογος στα επιμέρους κεφάλαια της ταινίας, τα οπόια αν και, εν μέρει, ακολουθούν μια γραμμική χρονολογική ακολουθία, παράλληλα μπορούν να αλλάξουν σειρά χωρίς να μετατραπεί η θεματική συνοχή, προσφέροντας μια εξαιρετική αφηγηματική ευελιξία στην ταινία. Επιπλέον υπάρχει εναλλαγή μεταξύ ασπρόμαυρης και έγχρωμης φωτογραφίας που δίνει έναν ακαδημαϊκό τόνο στην ταινία, αφήνοντας τον θεατή αποστασιοποιημένο σε σχέση με τους χαρακτήρες, δίνοντάς του τη δυνατότητα να πάρει ο ίδιος την απόφαση σε ποια πλευρά ανήκει. Όμως ο Anderson δεν μελετά απλώς τον ρόλο και τις συνθήκες του εκπαιδευτικού ιδρύματος, αλλά παίρνει θέση, επιτίθεται και σατιρίζει με τον πιο αμείλικτο τρόπο. Ο συνδυασμός της ακαδημαϊκής προσέγγισης με την προφανή ύπαρξη καλών και κακών χαρακτήρων, προσφέρει τελικά τη δυνατότητα στον θεατή να επιλέξει πλευρά, όχι όμως εξαιτίας της συμπάθειας που αναπτύσσεται απέναντι σε συγκεκριμένους χαρακτήρες, αλλά εξαιτίας του τρόπου που αντιλαμβάνεται τα γεγονότα. Ένα ακόμη χαρακτηριστικό στοιχείο της ταινίας είναι το γεγονός, πως παρά την ρεαλιστική ματιά στα δρώμενα, ο Anderson προσθέτει μια σειρά από ονειρικές αλληλουχίες, μη επιτρέποντας αρκετές φορές τη σαφή διάκριση μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας. Πέρα από την αλληγορική μάτια πάνω στον τρόπο με τον οποίο η κοινωνία και η κρατική εξουσία καταπιέζει το άτομο, ο Anderson βάζει στο παιχνίδι θέματα που αφορούν την σεξουαλικότητα, την καταπίεση των επιθυμιών και τις αρνητικές επιπτώσεις της, αλλά και τις συγκαλυμμένες ομοφυλοφιλικές νύξεις μέσα στο πλαίσιο ενός ανδροκρατούμενου περιβάλλοντος. Με μερικές ανεπαίσθητες επιρροές από το Rebel Without a Cause και ευθείες αναφορές στην νεανική counter culture της δεκαετίας του '60, ο Anderson αγγίζει με τρυφερό τρόπο την νεανική επαναστατικότητα, ως ένα απαραίτητο συστατικό της ανθρώπινης κοινωνίας που βοηθάει στην εξέλιξή της και στην ανατροπή θεσμών που μοιάζουν, και είναι, αρτηριοσκληρωτικοί. Η κοινωνική περιθωριοποίηση της διαφορετικής, ανατρεπτικής, συμπεριφοράς, όπως αυτή οριοθετείται από τις καθιερωμένες δομές, παρουσίαζεται με έναν σκληρό, αλλά παράλληλα, αφηρημένα χιουμοριστικό τρόπο, δίνοντας τον χαρακτήρα της κοινωνικής σάτιρας και της μαύρης κωμωδίας στο τελικό αποτέλεσμα. Από την άλλη η ταινία παντρεύει την τραχιά, σκοτεινή αίσθηση που αποπνέουν οι κανόνες λειτουργίας του σχολείου, με έναν τόνο ονειρικού ρομαντισμού, αφού ο Anderson συνδυάζει εικόνες ποιητικής ομορφίας με αντίστοιχες ανθρώπινης βαναυσότητας, και μετατρέπει το μικρόκοσμο του σχολικού περιβάλλοντος σε μια αλληγορική, κοινωνική δυστοπία που έχει την τάση να συντρίβει το όνειρο κάτω από το βάρος της ζοφερής πραγματικότητας. Ο Malcolm McDowell στην πρώτη του πρωταγωνιστική, κινηματογραφική εμφάνιση είναι κάτι παραπάνω από εξαιρετικός στον ρόλο του Mick, και σε κάνει πραγματικά να αναρωτιέσαι που χάθηκε αυτός ο ηθοποιός που θαύμαζες τόσο στο If..., όσο και στα A Clockwork Orange και O Lucky Man!, και πως κατέληξε να σπαταλά το ταλέντο του σε ταινίες που στην καλυτερη περίπτωση είναι μέτριες. Το If..., είναι μια εξαιρετική ταινία, αντιπροσωπευτική της εποχής που κυκλοφόρησε, που κατά τη γνώμη μου δεν έχει χάσει ίχνος από τη δύναμή της και τον σύγχρονο χαρακτήρα της.
Trailer:
http://www.imdb.com/title/tt0063850/
Ηθοποιοί: Malcolm McDowell, Robert Swann, Richard Warwick, David Wood, Peter Jeffrey, Arthur Lowe, Christine Noonan, Mona Washbourne
Υπόθεση: Η καταπίεση του ατόμου μέσα στο περιβάλλον ενός βρετανικού σχολείου, καθώς παρακολουθούμε τον Mick και τους φίλους του να ταπεινώνονται και να παρενοχλούνται από τους μεγαλύτερους μαθητές και τους δασκάλους, σύμφωνα με τον καθιερωμένο τρόπο λειτουργείας του σχολικού ιδρύματος.
Το If..., μια από τις σημαντικότερες βρετανικές ταινίες της δεκαετίας του '60, είναι μια κοινωνική σάτιρα που επιτίθεται στον παραδοσιακό τρόπο λειτουργίας του βρετανικού εκπαιδευτικού συστήματος, και παράλληλα μια αλληγορική κριτική πάνω στις δομές της ίδιας της κοινωνίας. Ο σκηνοθέτης Lindsay Anderson (This Sporting Life, O Lucky Man!) χρησιμοποιεί το περιβάλλον του δημόσιου βρετανικού σχολείου ως ένα μικρόκοσμο που αντικατοπτρίζει τις συνθήκες που επικρατούν στην ίδια την κοινωνία, για να παρουσιάσει την προβληματική του πάνω στην καταπίεση του ατόμου από την αρχή και την καθιερωμένη εξουσία. Ο Anderson καταφέρνει να συνδυάσει την ρεαλιστική, και πολλές φορές ντοκιμαντερίστικη, σκηνοθετική προσέγγιση με σουρεαλιστικές εικόνες και ιδέες που μοιάζουν σαν να έχουν ξεφύγει από τα έργα του Brecht, για να εκθέσει τον τρόπο λειτουργίας των βρετανικών σχολικών ιδρυμάτων και να αποδομήσει τις παραδοσιακές αρχές της ίδιας της κοινωνίας. Η ταινία τεμαχίζεται σε οκτώ χρονογραφημένες βινιέτες, χωρισμένες μεταξύ τους με κάρτες που λειτουργούν ως πρόλογος στα επιμέρους κεφάλαια της ταινίας, τα οπόια αν και, εν μέρει, ακολουθούν μια γραμμική χρονολογική ακολουθία, παράλληλα μπορούν να αλλάξουν σειρά χωρίς να μετατραπεί η θεματική συνοχή, προσφέροντας μια εξαιρετική αφηγηματική ευελιξία στην ταινία. Επιπλέον υπάρχει εναλλαγή μεταξύ ασπρόμαυρης και έγχρωμης φωτογραφίας που δίνει έναν ακαδημαϊκό τόνο στην ταινία, αφήνοντας τον θεατή αποστασιοποιημένο σε σχέση με τους χαρακτήρες, δίνοντάς του τη δυνατότητα να πάρει ο ίδιος την απόφαση σε ποια πλευρά ανήκει. Όμως ο Anderson δεν μελετά απλώς τον ρόλο και τις συνθήκες του εκπαιδευτικού ιδρύματος, αλλά παίρνει θέση, επιτίθεται και σατιρίζει με τον πιο αμείλικτο τρόπο. Ο συνδυασμός της ακαδημαϊκής προσέγγισης με την προφανή ύπαρξη καλών και κακών χαρακτήρων, προσφέρει τελικά τη δυνατότητα στον θεατή να επιλέξει πλευρά, όχι όμως εξαιτίας της συμπάθειας που αναπτύσσεται απέναντι σε συγκεκριμένους χαρακτήρες, αλλά εξαιτίας του τρόπου που αντιλαμβάνεται τα γεγονότα. Ένα ακόμη χαρακτηριστικό στοιχείο της ταινίας είναι το γεγονός, πως παρά την ρεαλιστική ματιά στα δρώμενα, ο Anderson προσθέτει μια σειρά από ονειρικές αλληλουχίες, μη επιτρέποντας αρκετές φορές τη σαφή διάκριση μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας. Πέρα από την αλληγορική μάτια πάνω στον τρόπο με τον οποίο η κοινωνία και η κρατική εξουσία καταπιέζει το άτομο, ο Anderson βάζει στο παιχνίδι θέματα που αφορούν την σεξουαλικότητα, την καταπίεση των επιθυμιών και τις αρνητικές επιπτώσεις της, αλλά και τις συγκαλυμμένες ομοφυλοφιλικές νύξεις μέσα στο πλαίσιο ενός ανδροκρατούμενου περιβάλλοντος. Με μερικές ανεπαίσθητες επιρροές από το Rebel Without a Cause και ευθείες αναφορές στην νεανική counter culture της δεκαετίας του '60, ο Anderson αγγίζει με τρυφερό τρόπο την νεανική επαναστατικότητα, ως ένα απαραίτητο συστατικό της ανθρώπινης κοινωνίας που βοηθάει στην εξέλιξή της και στην ανατροπή θεσμών που μοιάζουν, και είναι, αρτηριοσκληρωτικοί. Η κοινωνική περιθωριοποίηση της διαφορετικής, ανατρεπτικής, συμπεριφοράς, όπως αυτή οριοθετείται από τις καθιερωμένες δομές, παρουσίαζεται με έναν σκληρό, αλλά παράλληλα, αφηρημένα χιουμοριστικό τρόπο, δίνοντας τον χαρακτήρα της κοινωνικής σάτιρας και της μαύρης κωμωδίας στο τελικό αποτέλεσμα. Από την άλλη η ταινία παντρεύει την τραχιά, σκοτεινή αίσθηση που αποπνέουν οι κανόνες λειτουργίας του σχολείου, με έναν τόνο ονειρικού ρομαντισμού, αφού ο Anderson συνδυάζει εικόνες ποιητικής ομορφίας με αντίστοιχες ανθρώπινης βαναυσότητας, και μετατρέπει το μικρόκοσμο του σχολικού περιβάλλοντος σε μια αλληγορική, κοινωνική δυστοπία που έχει την τάση να συντρίβει το όνειρο κάτω από το βάρος της ζοφερής πραγματικότητας. Ο Malcolm McDowell στην πρώτη του πρωταγωνιστική, κινηματογραφική εμφάνιση είναι κάτι παραπάνω από εξαιρετικός στον ρόλο του Mick, και σε κάνει πραγματικά να αναρωτιέσαι που χάθηκε αυτός ο ηθοποιός που θαύμαζες τόσο στο If..., όσο και στα A Clockwork Orange και O Lucky Man!, και πως κατέληξε να σπαταλά το ταλέντο του σε ταινίες που στην καλυτερη περίπτωση είναι μέτριες. Το If..., είναι μια εξαιρετική ταινία, αντιπροσωπευτική της εποχής που κυκλοφόρησε, που κατά τη γνώμη μου δεν έχει χάσει ίχνος από τη δύναμή της και τον σύγχρονο χαρακτήρα της.
Trailer:
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
