La Verite - The Truth (1960)

[iggylebowski]

La Verite (aka The Truth) (1960, Henri Georges Clouzot)

http://www.imdb.com/title/tt0054452/

Ηθοποιοί: Brigitte Bardot, Paul Meurisse, Charles Vanel, Marie Jose Nat, Sami Frey

Υπόθεση: H δίκη μιας γυναίκας για τη δολοφονία ενός άντρα, πρώην μνηστήρα της αδερφής της, μετατρέπεται σε μια παρουσίαση του τρόπου ζωής της κατηγορουμενης.

Το La Verite αποτελεί την πρώτη κινηματογραφική αποθέωση της Brigitte Bardot, όχι βέβαια ως γοητευτική παρουσία στην μεγάλη οθόνη αλλά ως ερμηνευτική ικανότητα. Σε πολλούς πιθάνόν να φαινόταν περίεργο εκείνη την εποχή, πώς ένας σκηνοθέτης σαν το Clouzot, που τις προηγούμενες δεκαετίες είχε δημιουργήσει μια σειρά από κινηματογραφικά διαμάντια (The Wages of Fear, Les Diaboliques, Quay of the Goldsmiths, The Raven) αποφάσισε να χρησιμοποιήσει την Bardot στην νέα του ταινία. Φαίνεται όμως, ότι ο Clouzot, είχε σε εκτίμηση τις ερμηνευτικές δυνατότητες της B.B. και τελικά επαληθεύθηκε. Η Bardot, στην ουσία, στο La Verite παίζει τον εαυτό της, τη δημόσια εικόνα της, όπως αυτή είχε παρουσιαστεί από τα μέσα της εποχής εκείνης, φτάνοντας τελικά να αποδομήσει την περσόνα της B.B. που της είχε κολλήσει ο τύπος και αναδυθεί σαν μια αυτόφωτη ηθοποιός και όχι απλά σε ένα sex symbol με γλυκό προσωπάκι που δεν είναι τίποτα παραπάνω από έναν φορέα αχαλίνωτης σεξουαλικότητας. Η δίκη του χαρακτήρα της Bardot, αποτελεί στην πραγματικότητα τη δίκη της ίδιας της Bardot, μιας ηθοποιού που εγκλωβίστηκε σε μια δημόσια εικόνα που ποτέ δεν επέλεξε πραγματικά και αναγκάστηκε να αντιμετωπίσει την κανιβαλιστική διάθεση του κοινού που θέλει να δημιουργεί πρότυπα και κινηματογραφικούς ήρωες απλά και μόνο για να έχει μετά τη δυνατότητα να τους κατηγορήσει και να τους απομυθοποιήσει με τον πιο σκληρό και ανήθικο τρόπο. Η Dominique, o χαρακτήρας που παίζει η Bardot, δεν είναι κάποιο κοινωνικό σκάνδαλο που αποκτά πρόσωπο και υπόσταση, αλλά είναι μια γυναίκα που λατρεύει τη ζωή, έχει γνώση της σεξουαλικότητάς της, έχει την ανάγκη να εξωτερικεύει τα συναισθήματά και στην πραγματικότητα επιθυμεί απλά να ζήσει μια ζωή που η ίδια επέλεξε. Είναι απλά μια νέα γυναίκα, διαφορετική από αυτό που έχει ως πρότυπο κοινωνικής συμπεριφοράς η κοινή γνώμη και που επιθυμεί να έχει διαφορετικούς ρυθμούς από αυτούς που έχει ο κόσμος γύρω της. Είναι ένα κορίτσι σύγχρονο, σεξουαλικό, επιπόλαιο λόγω ηλικίας που βρίσκεται στην απέναντι όχθη από τους τρόπους της συντηρητικής αστικής τάξης. Η Dominique δεν είναι μόνο θύμα της δημόσιας εικόνας της και της προκλητικής συμπεριφοράς της, αλλά κι ενός συστήματος αξιών στο οποίο δεν έχει θέση, ενός συνόλου από κώδικες συμπεριφοράς που δεν έχει ανάγκη να ασπαστεί. Το βασικό, αυτό, θέμα της ταινίας ενισχύεται από την αντιπαράθεση της Dominique με την τελείως διαφορετική αδερφή της. Η Annie είναι η τέλεια αδερφή, το καλό κορίτσι ενώ η Dominique το μαύρο πρόβατο. Έχοντας αυτό το θέμα στα χέρια του, ο Clouzot, στήνει ένα όμορφο κοινωνικό δράμα, που μελετά την αντιπαράθεση της νεανικής κουλτούρας με τις παραδοσιακές αρχές και τη σύγκρουση μιας γενιάς που έχει διαφορετικά μοντέλα συμπεριφοράς με την συντηρητική κοινή γνώμη. Ο σκηνοθέτης, χρησιμοποιεί μια μη γραμμική, αφηγηματική δομή, που βασίζεται στo εκτεταμένο flash-back, για να μας παρουσιάζει τον τρόπο ζωής της Dominique μέσα στα στενά πλαίσια που λειτουργεί ένα δικαστικό δράμα, παίζοντας με την αμφισημία ενός χαρακτήρα που λειτουργεί με διαφορετικούς κανόνες. Ο Clouzot αποφεύγει τους μελό συναισθηματισμούς και τους αφορισμούς, για να ασχοληθεί με μια προδιαγεγραμμένη τραγωδία, καθώς πιστεύει ότι η προσπάθεια του δικαστηρίου να αποφασίσει αν το έγκλημα ήταν ατύχημα ή προμελετημένο δεν μπορεί να μείνει αποστασιοποιημενο από τις κοινωνικές αρχές και τις ηθικές αναστολές της κοινής γνώμης. Τελικά όποια και να είναι η απόφαση του δικαστηρίου, η Dominique ποτέ δεν θα θεωρηθεί αθώα από τον κόσμο γύρω της, όχι αναγκαστικά κατηγορούμενη ως δολοφόνος αλλά ως μια "κηλίδα" πάνω στον ηθικό κοινωνικό ιστό . Επιπλέον, η ταινία, χρησιμοποιεί με πολύ εντυπωσιακό τρόπο τον αχαλίνωτο ερωτισμό της Bardot για να μπορέσει εν τέλει να τον φέρει σε αντιπαράθεση με την πεποίθηση της κοινά αποδεκτής ηθικής που δεν θα διστάσει να καταδικάσει έναν άνθρωπο που λειτουργεί με διαφορετικό τρόπο, τόσο στον τρόπο διασκέδασης όσο και στην ερωτική του ζωή. Η Bardot, κυριολεκτικά, λάμπει στην ταινία στο ρόλο της γυναίκας που προχωρά σε μια άτυπη επανάσταση που θα οδηγήσει σε ένα τραγικό φινάλε, αφού καταφέρνει να έξωτερικεύσει μια πλούσια συναισθηματική γκάμα που διερχεται σταδιακά από την ανεμελιά, την πρόκληση, το πάθος, την ευαισθησία. την μελαγχολία και την απόγνωση προσφέροντας αρκετές στιγμές συγκινησιακής φόρτισης.

Trailer:

 

[Bambinella]

Εξαιρετικα καλογραμμενο και πληρες το κειμενο σου.

To La Verite ειναι η κινηματογραφικη εξαρση του αμοραλισμου και καταλληλοτερη ηθοποιο απο τη Β.Β. δε θα μπορουσε να σκεφτει ο Clouzot.

Συμφωνα με την αυτοβιογραφια της Bardot, o Clouzot ηταν δεσποτικος, ζητουσε ακρα υπακοη στις σκηνοθετικες εντολες του απο ολο το συνεργειο και πολυ περισσοτερο απο την πρωταγωνιστρια. Αν της ελεγε να κλαψει, να γελασει, να ουρλιαξει, να σκασει, εκεινη επρεπε να το εκτελεσει αμεσως και χωρις δευτερη κουβεντα.

Μια μερα η Brigitte επρεπε να παιξει μια σκηνη ιδιαιτερα δραματικη. Ο σκηνοθετης την πηρε σε μια γωνια και της μιλησε για πραγματα θλιβερα, τραγικα, φρικτα. Για πραγματα που θα της εφερναν δακρυα στα ματια. Υστερα την αφησε να συγκεντρωθει.

Στο πλατο υπηρχε μια παραξενη σιωπη και ολος ο κοσμος κοιταζε την ηθοποιο περιμενοντας να κλαψει. H Brigitte με το κεφαλι μεσα στις παλαμες της σκεφτοταν τους γονεις της και ποσο τραγικο θα ηταν αν τους εχανε.

Αναμεσα απο τα δαχτυλα της εβλεπε τους τεχνικους να κοιταζουν το ρολοϊ τους και ακουσε καποιον να βηχει. Συνειδητοποιωντας μεμιας το αστειο της καταστασης, αρχισε να γελαει με ενα ασταματητο νευρικο γελιο.

Ο σκηνοθετης εξαλλος απο οργη, αφου αλλα περιμενε και αλλα εγιναν, πλησιασε τη Brigitte και της εδωσε τεσσερα χαστουκια. Εκεινη του τα ανταπεδωσε την ιδια στιγμη. Τοτε ο Clouzot πληγωμενος και ταπεινωμενος ενωπιον μαρτυρων, της συνεθλιψε τα ποδια με τα τακουνια του. Η Β.Β. ουρλιαξε απο τον πονο και ο σκηνοθετης διεταξε: "Μοτερ!" αξιοποιωντας τα δακρυα που ηρθαν τη στιγμη που επρεπε για να γυρισει τη σκηνη.

Την ιδια ωρα ομως, εκεινη εγκατελειψε το πλατο και γυρισε στο καμαρινι της διαμηνυοντας οτι αποχωρουσε απο την ταινια μεχρι να εχει τη συγνωμη του σκηνοθετη.

Ο συμπρωταγωνιστης της Brigitte, o Sami Frey, ηταν κατα τα λεγομενα της, ενα πλασμα πολυ διακριτικο, ντροπαλο και αδιαφορο απεναντι της. Την ιδια την ενοχλουσε το γεγονος οτι δεν ειχε καταφερει ουτε φιλικες σχεσεις να εχει με τον αντρα που μεσα στο εργο αγαπουσε τρελα.

Μια μερα, η Brigitte ηταν καταβεβλημενη εξ' αιτιας και παλι μιας εντονης προστριβης με το σκηνοθετη. Μαζι με τον συμπρωταγωνιστη της, περιμενε πισω απο ενα πανο τη στιγμη που η λαμπα θα αναβε σημαινοντας την εισοδο τους στο σκηνικο. Ο Sami καταλαβαινοντας τα δακρυα που ηταν ετοιμα να ξεχειλισουν απο τα ματια της, πηρε το χερι της και το κρατησε σφιχτα πανω στην καρδια του. Αυτοματα εκεινη ενιωσε ευτυχια.

Απο εκεινη τη μερα, καθε φορα που οι δυο τους βρισκονταν μονοι, εκεινος εκανε την ιδια κινηση κοιτωντας την αμιλητος.

Ο ερωτας τους δεν αργησε να γεννηθει δυνατος και παθιασμενος κι οταν εκεινος την επαιρνε στα μπρατσα του την ωρα του γυρισματος, το "στοπ" του σκηνοθετη επεφτε σαν λαιμητομος!

 

[iggylebowski]

Για να πω την αμαρτία μου, για ένα πολύ μεγάλο διάστημα δεν συμπαθούσα ιδιαίτερα την Β.Β. Είχα πάντα την εντύπωση ότι είναι μια κακομαθημένη που εκμεταλλεύτηκε κάποιες συμπτώσεις και δημιουργήσε μια εικόνα για τον εαυτό της πολύ μεγαλύτερη από αυτό που πραγματικά είναι. Έφταιγε και το γεγονός πως το όνομά της συνδέθηκε με τον Vadim, για τον οποίο δεν έχω και την καλύτερη γνώμη και εξακολουθώ να τον θεωρώ περιορισμένων σκηνοθετικών δυνατοτήτων αφού τό όνομα που κατάφερε να δημιουργήσει οφειλόταν αποκλειστικά στη γοητεία των ηθοποιών που χρησιμοποιούσε. Από την άλλη πάλι, η Bardot είναι η μοναδική ηθοποιός που ήμουν τόσο προκατελημένος εναντίον της και όμως κατάφερνε πάντα να με κρατάει όταν εμφανιζόταν στα πλάνα της ταινίας. Δεν νομίζω ότι υπάρχουν τόσοι πολλοί ηθοποιοί που ασκούν τέτοια γοητεία στον θεατή. Το La Verite, που το είδα πρώτη φορά πριν καμια 5ετια, μου άλλαξε τη γνώμη. Φαντάζομαι, πέρα από το γεγονός του δεσποτικού χαρακτήρα του Clouzot, η συμμετοχή της στην ταινία θα ήταν καθαρτική για τη μετέπειτα καριέρα της. Αν και δεν μπορώ να καταλάβω πως μπορεί κάποιος να σηκώσει χέρι σε ένα τέτοιο πρόσωπο, ο Clouzot ήταν μεγάλος σκηνοθέτης με τεράστια προσωπικότητα. Αναμενόμενη επομένως η σύγκρουση δύο τόσο μεγάλων εγώ. Και για να βγάλω και την κακία μου, τουλάχιστον ο Clouzot είχε κι ένα Wages of Fear στην πλάτη του, ο Vadim, για παράδειγμα, με τι μέγεθος θα μπορούσε να το κάνει;

 

[Bambinella]

Ο Βαντιμ ειχε το Και ο Θεος επλασε τη γυναικα και τη Μπαρμπαρελλα. Νομιζω πως τις σκηνοθετησε υπεροχα και τις δυο και με πολυ φρεσκια ματια την καθεμια στην εποχη της (1956 και 1968). Αλλα βεβαια, τον Κλουζο δεν τον εφτασε ποτε.

Οσον αφορα τη Μπαρντο, εχει πει οτι απο ολες τις ταινιες της καριερας της Η Αληθεια ειναι η πιο αγαπημενη της και αυτη που την εκανε ηθοποιο.

Παρα τα οσα τραβηξε στα γυρισματα. (Δικο μου αυτο το τελευταιο).

 

[iggylebowski]

Θα πρόσθετα σίγουρα το Blood and Roses, κατά τη γνώμη την καλύτερη ταινία του, και μάλλον την πρώτη κινηματογραφική μεταφορά του Dangerous Liaisons. Αλλά πάλι μέχρι εκεί μπορούσε να φτάσει. Να φτιάξει σχετικά "ακίνδυνες" ταινίες χρησιμοποιώντας πολύ όμορφα τα χρώματα και φτιάχνοντας μια αρκετά καλή ατμόσφαιρα, εκμεταλλευόμενος την νεανική κουλτούρα της κάθε εποχής. Αλλά στα 60ς, γιατί κατά τη γνώμη μου από το Barbarella και μετά δεν υπάρχει Vadim, όταν ασχολήθηκε με κάτι πιο "δύστροπο" και απαιτητικό, νομίζω ότι απέτυχε. Παράδειγμα το Vice and Virtue του Sade. Κι επιπλέον πιστεύω, πως όσο καλά κι αν είναι το Και ο Θεός έπλασε τη γυναίκα ή η Μπαρμπαρέλα, αν έλειπαν η Β.Β. και η Fonda αντίστοιχα οι ταινίες θα είχαν τη μισή κινηματογραφική αξία από αυτή που διατηρούν ως σήμερα. Αλλά αυτά είναι προσωπικές απόψεις. Άλλωστε αν σε όλους άρεσαν τα ίδια πράγματα, ο κινηματογράφος θα ήταν ένα από τα πιο βαρετά είδη ψυχαγωγίας

 

[atanasio]

Επιτρέψτε μου να μπω και εγώ στην κουβέντα. Η "Αλήθεια" είναι μια έξοχη ταινία, η τρίτη καλύτερη του Κλουζό (μετά το "Μεροκάματο του τρόμου" και τις "Διαβολογυναίκες") και ο πιο δυνατός, ο πιο δουλεμένος ρόλος της Μπριζίτ Μπαρντό (την οποία, οφείλω να πω, βρίσκω εξαιρετική και στις ταινίες "Και ο Θεός έπλασε τη γυναίκα", "Η ιδιωτική μου ζωή" και "Βίβα Μαρία"). Η "Αλήθεια" έχει και έναν σπουδαίο πρωταγωνιστή του θεάτρου, τον Σάμι Φρέι, σε έναν ρόλο που αρχικά προοριζόταν για τον Ζαν-Πολ Μπελμοντό. Ως προς τον Ροζέ Βαντίμ, και εγώ πιστεύω ότι οι "Επικίνδυνες σχέσεις" είναι το αριστούργημά του και σε αυτό σίγουρα συντελούν και οι δύο υπέροχοι πρωταγωνιστές, η Ζαν Μορό και ο Ζεράρ Φιλίπ. Συμφωνώ, όμως, με την Bambinella, ότι κατάφερε να προβάλει με πολύ φρέσκο βλέμμα την Μπαρντό και την Τζέιν Φόντα στις ταινίες "Και ο Θεός έπλασε τη γυναίκα" και "Μπαρμπαρέλλα", αντίστοιχα: και οι δύο αυτές ηθοποιοί οφείλουν πολλά στον Βαντίμ.

 

[iggylebowski]

Εγώ αντίθετα πιστεύω ότι ο Vadim χρωστάει την ύπαρξή του στη Bardot και την Fonda, και νομίζω ότι αυτό το αποδεικνύει η πορεία του μέσα στη δεκαετία του '70. Αυτή η φρεσκάδα που έβγαζαν τα πρόσωπα των δύο αυτών ηθοποιών, η γοητεία τους, ο ερωτισμός τους και το γεγονός ότι συνδέθηκαν με την νεανική κουλτούρα της εποχής στην οποία άρχισαν να αναδεικνύονται έδωσε στις ταινίες του Vadim μεγαλύτερη αξία. Στη Barbarella για παράδειγμα, αν έλειπε η Fonda που αποτελούσε ένα πρόσωπο που ταυτίστηκε με την pop κουλτούρα της εποχής, θα ήταν μια ταινία με μικρότερη απήχηση. Μετά την Barbarella o Vadim δεν έκανε τίποτα αξιόλογο, αντίθετα με την Fonda που εξελίχθηκε πολύ περισσότερο

 

[Bambinella]

Παντως εγω οταν εγραψα πιο πανω οτι και οι δυο σκηνοθετηθηκαν με φρεσκια ματια, εννοουσα τις δυο ταινιες και οχι τις δυο ηθοποιους.

Οι ταινιες αυτες καθεαυτες ηταν σκηνοθετικα πρωτοπορες για την εποχη κατα την οποια γυριστηκαν και κατ' επεκτασιν αυτο ειχε αντικτυπο και στις δυο σταρ που επαιζαν σ' αυτες.

 

[iggylebowski]

Συγνώμη, κατάλαβα λάθος. Οι ταινίες έχουν την φρεσκάδα που λες. Για να μη παρεξηγηθώ, οι δυο συγκεκριμένες ταινίες μου αρέσουν. Αλλά δεν μπορώ να τις θεωρήσω πρωτοπόρες. Δεν λέω ότι ο Vadim ήταν ατάλαντος, απλά ότι δεν είχε τόσο μεγάλες σκηνοθετικές δυνατότητες και κάλυπτε την έλλειψη αυτή με τη γοητεία των πρωταγωνιστριών του. Η γνώμη μου είναι ότι ο Vadim απολαμβάνει μεγαλύτερη αναγνώριση από αυτή που του αξίζει. Αν πάρουμε τις ταινίες του μία προς μία ξεχωριστά, φυσικά και έχει κάνει και καλές ταινίες. Αλλά όταν στο σύνολο του έργου του, τελικά φτάνουμε να θυμόμαστε 3-4, πιστεύω ότι αποδεικνύει κάτι. Όπως είπα και προηγουμένως, είμαι προκατειλημμένος εναντίον του, οπότε δεν έχει και ιδιαίτερη σημασία.

 

[αριαδνη]

Στην ταινια ''αληθεια'' όταν την Μπαρντο μια φορά την πόνεσε το κεφάλι και ζήτησε μια ασπιρινη από το συνεργείο, ο Κλουζό την διεταξε να παρει 2 υπνωτικά μαζί, οπότε εκεινη κοιμήθηκε το εκανε λέει για να νιωσει η Μπαρντο πολύ μέσα στον ρόλο( την ταινια δεν την έχω δει, ηταν των καταχρήσεων η ντομινίκ . Ειχε μεθόδους ανορθόδοξους ο σκηνοθέτης το παραδέκτηκε και η ιδια η Β.Β

 

[αριαδνη]

Την Ντομενίκ πως θα την κρινατε;; μάλλον ήταν ανησυχο πνεύμα, παρα ''κακό παιδί'', μπερδεμένη προσωπικότητα παρα ανήθικη με πολλές συναισθηματικές εξάρσεις! ο νεαρος εντελει δεν της φερθηκε καθόλου καλά αφου την ''χαρηκε'' την πέταξε σαν λεμονόκουπα, για την αδελφη της την αννι, εδώ που τα λέμε ειχε τα δικια της μιας και δεν ηξερε πως να αντιμετωπίσει την ντομενικ ή έναν χαρακτήρα σαν την ντομενικ, η οποια βαριοτανε ευκολα.

Το πιο τραγικο με τον χαρακτήρα της είναι πως μέχρι τέλους πίστευε πως ο Γκίλμπερτ την αγαπούσε ενώ δεν νοιαστηκε ποτε πραγματικά γι'αυτην

 

[αριαδνη]

Διαβάζοντας κάποιες συνεντεύξεις της Μπαρντο η μόνη ταινία που λάτρεψε ήταν η αλήθεια γιατί εκεί πίστεψε πως ήταν πραγματική ηθοποιός για καμιά άλλη ταινία δεν είπε τόσα καλά σχόλια και δέχτηκε να την ξαναδει μετα από χρόνια με φίλους σε μια ειδική προβολή και μάλιστα δεν μπορούσε να κρατήσει τα δακρυά της! επίσης για τον ρόλο του συμπρωταγωνιστή ειχε κανει και δοκιμαστικό και ο Μπελμοντώ αλλά απορρίφθηκε από τον ίδιο τον Κλουζό καθώς τον βρήκε πολύ αστείο όταν κουνούσε την μπακέτα του διευθυντή ορχήστρας/ η ίδια είπε: ''αν έπρεπε να μείνει ένα σημάδι από το περασμά μου από την μεγάλη οθόνη, θα ευχόμουν να μείνει η αλήθεια, σ'αυτην είχα την αίσθηση πως ήμουν πραγματική ηθοποιός'', η δε ταινία της προτάθηκε από τον Ραούλ Λεβύ / κατι ακόμα το σενάριο της ταινίας ήταν εμπνευσμένο από πραγματική ιστορία

 

[oldgrcinfun]

Στο τέλος της ταινίας, το κείμενο της Ντομενίκ δεν αναγνώστηκε ολόκληρο, καθώς έφθασε η πληροφορία για το θάνατό της από αυτοκτονία και η δίκη τερματίστηκε. Σε παρόμοιες περιπτώσεις τι συμβαίνει; Αν ένας προφυλακισμένος κατηγορούμενος πεθάνει από φυσικά αίτια ή δολοφονηθεί στη φυλακή ή αυτοκτονήσει όπως στη συγκεκριμένη περίπτωση, η δίκη τερματίζεται χωρίς να βγει απόφαση αν κρίθηκε ένοχος, ένοχος με ελαφρυντικά, αθώος κτλ ;

 

[Bambinella]

Στο τέλος της ταινίας, το κείμενο της Ντομενίκ δεν αναγνώστηκε ολόκληρο, καθώς έφθασε η πληροφορία για το θάνατό της από αυτοκτονία και η δίκη τερματίστηκε. Σε παρόμοιες περιπτώσεις τι συμβαίνει; Αν ένας προφυλακισμένος κατηγορούμενος πεθάνει από φυσικά αίτια ή δολοφονηθεί στη φυλακή ή αυτοκτονήσει όπως στη συγκεκριμένη περίπτωση, η δίκη τερματίζεται χωρίς να βγει απόφαση αν κρίθηκε ένοχος, ένοχος με ελαφρυντικά, αθώος κτλ ;

Eτσι ακριβως. Η δικη φθανει προωρα στο τελος της χωρις αποφαση. Το ιδιο ακριβως γινεται και στην ελληνικη ταινια Αθωα η ενοχη, με την Αντιγονη Βαλακου στον ρολο της κατηγορουμενης.

 

[johnalepou]

Πολύ καλή ταινια,λεγεται οτι ο Δαλιανιδης "εμπνευστηκε" απο αυτην τον ΚΑΤΗΦΟΡΟ της επομενης χρονιας.

 

[Bambinella]

Πολύ καλή ταινια,λεγεται οτι ο Δαλιανιδης "εμπνευστηκε" απο αυτην τον ΚΑΤΗΦΟΡΟ της επομενης χρονιας.

Πολυ σωστα και συμπληρωνω τη λιστα μου.

 

[αριαδνη]

αν το τρεξετε θα δειτε τα γυρισματα της αληθειας και συεντευξη της μπριζιτ για το εργο αλλα και για τη ζωη της που μοιαζει με φυλακη ειναι λιγους μηνες πριν την δευτερη αποπειρα αυτοκτονιας της και ειναι μπερδεμενη μονη και ψαχνει διεξοδο διοτι δεν ξερει να χειριστει ολες τις επιθεσεις που δεχεται, μοιαζει με την ηρωιδα που υποδυεται αρκετα

 

[αριαδνη]

Από ότι κατάλαβα η ταινία έχει σχέση με την ψεύτικη ηθική της κοινωνίας του 60' Η Ντομινίκ θεωρείται το μαύρο πρόβατο , δεν δουλεύει, δεν σπουδάζει ,δεν έχει μελλον, δεν έχει κάποιο ταλέντο να καλλιεργήσει, δεν είναι αρεστή στους γονείς της όπως η ενάρετη ταλαντούχα, δημιουργική αδερφη και είναι και ελαφριά ηθών! Η αλήθεια όμως είναι πως μέσα της έχει πολύ ψυχή που χρόνια πολλά δεν μπορούσε να εξωτερικευσει

 

[RIO]