iggylebowski
RetroAdept
- Joined
- 10 Mαϊ 2012
- Μηνύματα
- 868
- Αντιδράσεις
- 657
Libido (1965, Ernesto Gastaldi & Vittorio Salerno)
http://www.imdb.com/title/tt0061906/
Ηθοποιοί: Giancarlo Giannini, Dominique Boschero, Luciano Pigozzi, Mara Maryl
Υπόθεση: Ένας νεαρός άντρας, επιστρέφει στο παραθαλάσσιο σπίτι του, μαζί με την αρραβωνιαστικιά του κι ένα ζευγάρι φίλων, για να αντιμετωπίσει το τραύμα που του άφησε η αυτοκτονία του πατέρα του, ο οποίος πήδηξε σε ένα γκρεμό αφού πρώτα είχε δολοφονήσει την ερωμένη του. Στο παλιό σπίτι όμως, ο νεαρός άντρας θα αντιμετωπίσει κάποιες παράξενες καταστάσεις που τον κάνουν να πιστεύει ότι ο πατέρας του είναι ακόμη ζωντανός.
Πρώιμο giallo, πριν το είδος γίνει συνώνυμο του ιταλικού τρόμου από τα τέλη των 60's και μετά, με την καρέκλα του σκηνοθέτη να μοιράζεται ανάμεσα στον Vittorio Salerno, αδερφός του ηθοποιού Enrico Maria Salerno, και στον Ernesto Gastaldi, έναν από τους σημαντικότερους σεναριογράφους ταινιών τρόμου. Το Libido, ακολούθησε τις πρώτες προσπάθειες του Mario Bava στο συγκεκριμένο χώρο, με το The Girl Who Knew Too Much (1963) που σύστησε στο κινηματογραφικό κοινό το giallo είδος και το Blood and Black Lace που το οριοθέτησε. Με επιρροές από το Repulsion του Polanski και τις pulp mystery ιστορίες, το Libido δεν βασίζεται, όπως άλλες ταινίες του είδους στους φόνους. Η noirish ασπρόμαυρη φωτογραφία και η σουρεαλιστική dream-like σκηνοθετική προσέγγιση, δημιουργούν την κατάλληλη ατμόσφαιρα και το απαραίτητο κινηματογραφικό πλαίσιο, ώστε η ιστορία νά εξελιχθεί ομαλά ακολουθώντας βασικούς κώδικες ταινιών θρίλερ. Με κάποιες χιτσκοκικές επιρροές, το κουβάρι των αποκαλύψεων ξετυλίγεται σταδιακά, αφήνοντας χώρο για μερικές έξυπνες ανατροπές, με το σενάριο να εμμένει σε μια σειρά παράξενων καταστάσεων που παίζει με τις αντιλήψεις του θεατή. Ο περιορισμένος χώρος δράσης δημιουργεί μια αίσθηση απομόνωσης, χαρίζοντας στην ατμόσφαιρα έναν κλειστοφοβικό τόνο που ένισχύει τα έντονα στοιχεία ψυχολογικού θρίλερ, γύρω από τα οποία κινείται η ταινία. Αντίθετα με πολλές μεταγενέστερες ταινίες του είδους, το σενάριο δεν είναι συγκεχυμένο κι ακατανόητο, με την λυση του μυστηρίου να ακολουθεί μια λογική τροχιά, ενώ παράλληλα καταφέρνει να ενσωματώσει ικανοποιητικά τις φροϋδικές αναφορές που υπονοεί και ο τίτλος της ταινίας. Οι δυο σκηνοθέτες παίζουν πολύ καλά το παιχνίδι ανάμεσα στην πραγματικότητα και την παραίσθηση, αναγκάζοντας το κοινό να προσπαθεί να μαντέψει την εξέλιξη της ιστορίας, δημιουργώντας ένα κλίμα αποπροσανατολισμού και αβεβαιότητας γεμάτο με υπόνοιες και υπαινιγμούς. Αρκετά καλές οι ερμηνείες από το περιορισμένο καστ, στο οποίο ξεχωρίζει ένα νεότατος Giancarlo Giannini στην πρώτη κινηματογραφική του εμφάνιση.
http://www.imdb.com/title/tt0061906/
Ηθοποιοί: Giancarlo Giannini, Dominique Boschero, Luciano Pigozzi, Mara Maryl
Υπόθεση: Ένας νεαρός άντρας, επιστρέφει στο παραθαλάσσιο σπίτι του, μαζί με την αρραβωνιαστικιά του κι ένα ζευγάρι φίλων, για να αντιμετωπίσει το τραύμα που του άφησε η αυτοκτονία του πατέρα του, ο οποίος πήδηξε σε ένα γκρεμό αφού πρώτα είχε δολοφονήσει την ερωμένη του. Στο παλιό σπίτι όμως, ο νεαρός άντρας θα αντιμετωπίσει κάποιες παράξενες καταστάσεις που τον κάνουν να πιστεύει ότι ο πατέρας του είναι ακόμη ζωντανός.
Πρώιμο giallo, πριν το είδος γίνει συνώνυμο του ιταλικού τρόμου από τα τέλη των 60's και μετά, με την καρέκλα του σκηνοθέτη να μοιράζεται ανάμεσα στον Vittorio Salerno, αδερφός του ηθοποιού Enrico Maria Salerno, και στον Ernesto Gastaldi, έναν από τους σημαντικότερους σεναριογράφους ταινιών τρόμου. Το Libido, ακολούθησε τις πρώτες προσπάθειες του Mario Bava στο συγκεκριμένο χώρο, με το The Girl Who Knew Too Much (1963) που σύστησε στο κινηματογραφικό κοινό το giallo είδος και το Blood and Black Lace που το οριοθέτησε. Με επιρροές από το Repulsion του Polanski και τις pulp mystery ιστορίες, το Libido δεν βασίζεται, όπως άλλες ταινίες του είδους στους φόνους. Η noirish ασπρόμαυρη φωτογραφία και η σουρεαλιστική dream-like σκηνοθετική προσέγγιση, δημιουργούν την κατάλληλη ατμόσφαιρα και το απαραίτητο κινηματογραφικό πλαίσιο, ώστε η ιστορία νά εξελιχθεί ομαλά ακολουθώντας βασικούς κώδικες ταινιών θρίλερ. Με κάποιες χιτσκοκικές επιρροές, το κουβάρι των αποκαλύψεων ξετυλίγεται σταδιακά, αφήνοντας χώρο για μερικές έξυπνες ανατροπές, με το σενάριο να εμμένει σε μια σειρά παράξενων καταστάσεων που παίζει με τις αντιλήψεις του θεατή. Ο περιορισμένος χώρος δράσης δημιουργεί μια αίσθηση απομόνωσης, χαρίζοντας στην ατμόσφαιρα έναν κλειστοφοβικό τόνο που ένισχύει τα έντονα στοιχεία ψυχολογικού θρίλερ, γύρω από τα οποία κινείται η ταινία. Αντίθετα με πολλές μεταγενέστερες ταινίες του είδους, το σενάριο δεν είναι συγκεχυμένο κι ακατανόητο, με την λυση του μυστηρίου να ακολουθεί μια λογική τροχιά, ενώ παράλληλα καταφέρνει να ενσωματώσει ικανοποιητικά τις φροϋδικές αναφορές που υπονοεί και ο τίτλος της ταινίας. Οι δυο σκηνοθέτες παίζουν πολύ καλά το παιχνίδι ανάμεσα στην πραγματικότητα και την παραίσθηση, αναγκάζοντας το κοινό να προσπαθεί να μαντέψει την εξέλιξη της ιστορίας, δημιουργώντας ένα κλίμα αποπροσανατολισμού και αβεβαιότητας γεμάτο με υπόνοιες και υπαινιγμούς. Αρκετά καλές οι ερμηνείες από το περιορισμένο καστ, στο οποίο ξεχωρίζει ένα νεότατος Giancarlo Giannini στην πρώτη κινηματογραφική του εμφάνιση.
