Alucard
RetroMasteR
- Joined
- 15 Αύγ 2006
- Μηνύματα
- 1.322
- Αντιδράσεις
- 521
Midnight Resistance (1990)
Η απαγωγή μιας ολόκληρης οικογένειας αποτελεί ένα αποτρόπαιο έγκλημα.
Η απαγωγή μιας οικογένειας ενός Commando αποτελεί ένα ολέθριο λάθος.
Αυτά όμως τραβάει κανείς όταν ανάμεσα στα μέλη της οικογένειάς του διαθέτει επιφανείς επιστήμονες (τουλάχιστον αυτό ίσχυε τις retro εποχές).
Το σενάριο λοιπόν του Midnight Resistance, το οποίο δημιούργησε αρχικά η Data East για τα coin-ops και γνώρισε ιδιαίτερη επιτυχία, ανέλαβε να μεταφέρει η Ocean το 1990 στους home υπολογιστές.
Resistance is futile.
Πόσο εύκολο όμως είναι να αντιμετωπίσει ο ήρωας μας τις δυνάμεις του εχθρού και να σώσει την οικογένειά του;
Το παιχνίδι είναι ένα scrolling shoot em up platform, όπου ακολουθεί τη γνωστή συνταγή «ένας εναντίον όλων». Ο Commando μας μπορεί να πυροβολεί συνολικά προς 8 διευθύνσεις (σε όρθια στάση και σε πρηνηδόν) καθώς και να βάλλει ενώ έρπει ή πραγματοποιεί άλματα. Το παραπάνω αποτελεί το σημαντικότερο στοιχείο του παιχνιδιού καθώς είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακές οι στάσεις που παίρνει το sprite μας (και ιδιαίτερα χρήσιμες φυσικά) για να εξουδετερώσει τον εχθρό. Κρατώντας πατημένο το fire μπορούμε να περιστρέψουμε το όπλο μας κατά 360 μοίρες περίπου όπως στο Turrican.
Ορισμένες πίστες δεν είναι για κλειστοφοβικούς.
Ώρα για ψώνια.
Ξεκινούμε την αποστολή διάσωσης οπλισμένοι αρχικά μόνο με ένα πολυβόλο το οποίο ευτυχώς διαθέτει άπειρες σφαίρες. Στην πορεία του παιχνιδιού και εξολοθρεύοντας συγκεκριμένους αντίπαλους θα εφοδιαστούμε με κόκκινα κλειδιά τα οποία με το τέλος της πίστας θα ξεκλειδώσουν κάποια ράφια στα οποία είναι αναρτημένα διάφορα όπλα και special powers, όπως φλογοβόλα, αυτόματα όπλα που βάλλουν ταυτόχρονα σε 3 διευθύνσεις, δορυφόρους προστασίας αλλά και extra ζωές. Κάποια power ups όπως το shower (βλημάτων) ενεργοποιούνται πατώντας το space και φυσικά είναι περιορισμένα σε αριθμό.
Συνολικά πρέπει να περάσουμε μέσα από 9 δύσκολες πίστες (5 στην έκδοση που είχε κυκλοφορήσει στην Ελλάδα) οι οποίες διεξάγονται σε δάση, καταρράκτες, βιομηχανικά κτίρια κ.α. ενώ οι αντίπαλοί μας αποτελούνται από στρατιώτες οπλισμένους με πολυβόλα, όλμους, πάνω σε jet packs, ελικόπτερα και τεθωρακισμένα. Οι περισσότεροι πεζοί εχθροί δε χρησιμοποιούν όπλα αλλά λόγω του ότι μας πλησιάζουν με μεγάλη ταχύτητα πρέπει να αντιδρούμε ακαριαία πριν προλάβουν να μας πλησιάσουν αρκετά. Χάνουμε μια ζωή από τις πέντε με τις οποίες ξεκινούμε κάθε φορά που μας ακουμπά ένας αντίπαλος ή μας χτυπά κάποιο βλήμα.
Ιδιαίτερη προσοχή χρειάζεται να επιδείξουμε σε διάφορες κάθετες σκάλες στις πίστες καθώς τη στιγμή που χάνουμε μια ζωή τα κλειδιά αλλά και το όπλο που έχουμε εκείνη τη στιγμή πέφτουν από τα χέρια μας με αποτέλεσμα να βγαίνουν εκτός... οθόνης και να μένουμε για το υπόλοιπο της πίστας με το ταπεινό μας rifle.
Το 4ο level του παιχνιδιού.
Μη μου πείτε τώρα πως πρέπει να τα βάλω με 6 μαχητικά αεροσκάφη;;;!!!
Στο τέλος κάθε level αντιμετωπίζουμε τον big boss το οποίο είναι συνήθως κάποιο στρατιωτικό όχημα. Για να το βγάλουμε από τη μέση απαιτεί συνήθως μια αρκετά μεγάλη ποσότητα σφαιρών οπότε θα ήταν μια καλή τακτική να έχουμε μαζί μας κάποιο ισχυρότερο όπλο από το συνηθισμένο rifle. Εδώ πρέπει να σημειωθεί πως το autofire κάνει θαύματα
Τελικός εχθρός του παιχνιδιού είναι μια ανθρωπόμορφη οντότητα η οποία περιστοιχίζεται από ηλεκτρικό ρεύμα ενώ στη νεώτερη έκδοση του παιχνιδιού η οποία αριθμεί συνολικά 9 levels, είναι ο ίδιος ο "Crimson King" αρχηγός των απαγωγέων και ιθύνον νους του σχεδίου υποδούλωσης της ανθρωπότητας (εξού και η απαγωγή των επιστημόνων). Αν καταφέρουμε και τον εξολοθρεύσουμε μια οικογενειακή στιγμή με φόντο το ηλιοβασίλεμα μας περιμένει.
Ο Crimson King εκτοξεύει σκουλήκια από το κεφάλι του (...σάπιο μυαλό).
Συνολικά, το Midnight Resistance είναι γνωστό πως αποτελούσε ένα από τα δημοφιλέστερα παιχνίδια για τον Commodore 64 κι όχι άδικα μιας και τα γραφικά και τα χρώματα που διέθετε ήταν κάτι παραπάνω από πολύ καλά, ενώ η επιβλητική του μουσική υπόκρουση καθ' όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού, σφηνώνονταν στη σκέψη του gamer για αρκετές ημέρες.
Για του λόγου του αληθές: αν και το παιχνίδι το τελείωσα και πάλι πριν δύο ημέρες η μουσική του επιμένει να παίζει στο μυαλό μου μέχρι σήμερα
Το scrollάρισμα του παιχνιδιού είναι ομαλότατο όπως και η κίνηση των sprites ενώ το gameplay είναι το πιο δυνατό σημείο του παιχνιδιού.
Μόνη παραφωνία, η απουσία 2 player mode το οποίο υπήρχε στην coin-op version κι έδινε αρκετούς πόντους επιπλέον στο gampelay.
Θα πρότεινα σε όλους τους retro gamers να το δοκιμάσουν (όσοι δεν το έχουν κάνει ήδη) οπωσδήποτε.
)
