Eίδα χθες την τελευταία παράσταση των αγαπημένων μου Python, και σκέφτηκα να δώσω feedback. Δεν περιμένω να βρω πολλούς φανς, αλλά έστω για όσους είναι. Δεν πήγα στο Λονδίνο, δεν θα μπορούσα κι ούτε θα ήθελα να δώσω τόσα λεφτά, αλλά τους είδα σε ζωντανή μετάδοση από κινηματογραφική αίθουσα στην πόλη μου. Η χθεσινή παράσταση μεταδόθηκε ζωντανά σε όλο τον κόσμο, καθώς και στην Ελλάδα, στον κινηματογράφο Δαναός της Αθήνας. Οι Python λοιπόν, με άφησαν με μία γλυκόπικρη γεύση. Ήξερα ασφαλώς ότι είναι αρπαχτή (τουλάχιστον δώσανε μεγάλο ποσό σε φιλανθρωπικές οργανώσεις), αλλά όταν είσαι φαν δεν χάνεις την ευκαιρία έτσι κι αλλιώς.
Θα ξεκινήσω από τα αρνητικά: Απογοητεύτηκα κάπως που δεν είχαν προσθέσει καμία καινούργια ιδέα, αλλά αναμάσησαν τα παλιά σκετς, κυρίως όμως απογοητεύτηκα που έδειξαν και αρκετά ατόφια αποσπάσματα από τα παλιά σκετσάκια. Αυτό το θεώρησα απαράδεκτο, γιατί το να κάνεις ξανά μόνο τα ίδια, άντε, το δέχομαι, εφ'όσον καταβάλλεις κάποια προσπάθεια, αλλά το να δείχνεις παλιά βίντεο είναι καθαρά για να γεμίσεις την παράσταση. Αυτά μπορεί να τα δει όποιος θέλει στο ίντερνετ ανά πάσα στιγμή, δεν είναι ανάγκη να πάει από κοντά. Επίσης, τα πολλά χορευτικά με άφησαν αδιάφορη γιατί δεν μου αρέσουν γενικά καθόλου τα στοιχεία μιούζικαλ, αλλά αυτό πάλι το δέχομαι κάπως γιατί ήταν πολύ καλοφτιαγμένα και γιατί έπρεπε να παίρνουν και μία ανάσα οι γέροι πλέον Python!
Στα θετικά τώρα, προς μεγάλη μου έκπληξη δεν ήταν καθόλου πεσμένοι, και το σόου κάθε άλλο παρά "πεθαμένο" ήταν όπως έχει αναφερθεί σ'αυτό το θέμα. Ήταν πολύ ζωντανοί και υπέροχοι, και έβγαλαν τα σκετσάκια σχεδόν όπως τότε, μπορεί και το ίδιο, χαρίζοντας άφθονες στιγμές γέλιου. Για όσους ξέρουν, έδειξαν αυτά τα σκετσάκια: Το Λάμα, τον νεκρό παπαγάλο, την Ιερά Εξέταση, το σκετς με τα arguments, το "nudge nudge" με τον Idle, αυτό με τον Cleese ντυμένο γυναίκα να προσπαθεί να εξηγήσει τη "νέα της ανακάλυψη", τον "πρωτοποριακό" ζωγράφο που ζωγράφισε το μυστικό δείπνο κατά τη δική του τρελή έμπνευση, τον ιδιοκτήτη εργοστασίου αηδιαστικών σοκολατών, τον τυροπώλη. Μπορεί να μου ξεφεύγουν κάποια, αλλά αυτά ήταν τα βασικά. Δεν έλειψαν και τα διασκεδαστικά απρόοπτα, όπως μπορεί να συμβεί στα live shows: Στο περίφημο "nudge-nudge", το ψεύτικο μουστάκι του Idle άρχισε να ξεκολλάει και τον ενοχλούσε. Κι ενώ σκεφτόμουν πώς θα το χειριστεί, εκείνος ενώ έπαιζε το ρόλο του δίνει ξαφνικά μία και το ξεριζώνει ολόκληρο, κοιτάζοντας το κοινό με ένα χαμόγελο. Θαύμασα για άλλη μία φορά τον επαγγελματισμό του, το χειρίστηκε πολύ έξυπνα, προκαλώντας γέλιο με θετικό τρόπο. Ενώ αν το είχε αφήσει έτσι, μάλλον θα προκαλούσε την κοροϊδία μερικών. Επίσης, στο ρόλο του ως ο ιδιοκτήτης του εργοστασίου αηδιαστικών σοκολατών, ο Cleese ξέχασε τα λόγια του κάποια στιγμή και άρχισε να γελάει. Το ίδιο έπαθε αργότερα και ο Palin, εκεί ήταν όμως ακόμα πιο αστείο, γιατί το έπαθε εξαιτίας του Cleese: Δεν άντεξε να μείνει στο ρόλο καθώς ο τελευταίος μαίνονταν με το δικό του μοναδικό τρόπο στο ρόλο του θυμωμένου αγοραστή του νεκρού παπαγάλου, και έσκασε στα γέλια! Μετά αποπροσανατολίστηκε λίγο, έχασε κάποια λόγια, βγήκε από το ρόλο και άρχισαν να αυτοσατιρίζονται λίγο με τον Cleese. Κατά τα άλλα, δεν έλειψαν οι αναφορές στη μνήμη του Chapman, τον οποίον πάντα τιμούσαν οι Python άλλωστε. Το τέλος ήταν συγκινητικό, καθώς μαζεύτηκαν όλοι μαζί και τραγούδησαν το κορυφαίο τραγούδι τους "Αlways look on the bright side of life" και το κοινό τραγουδούσε μαζί τους. Ήταν συγκινητικό το να σκεφτείς ότι είναι αρκετά ηλικιωμένοι πιά, και μπορεί να είναι όντως η τελευταία φορά που βρέθηκαν όλοι μαζί. Σε κάθε περίπτωση, δεν το μετάνιωσα καθόλου που τους είδα και το χάρηκα πολύ, παρ'όλα τα αρνητικά.
Αυτά λοιπόν! Α, και κάτι άσχετο, Στράτο συγχαρητήτρια για το αβαταρ σου! Ο Palin σε ρόλο ψευδού Πιλάτου που έχει φίλο τον Biggus Dickus και τη γυναίκα του Incontinentia Buttocks, είναι από τα αγαπημένα μου αποσπάσματα των Python
Ο Πιλάτος δεν πρόφερε καλά το "Ρ". 