iggylebowski
RetroAdept
- Joined
- 10 Mαϊ 2012
- Μηνύματα
- 868
- Αντιδράσεις
- 647
Nazisploitation
http://en.wikipedia.org/wiki/Nazi_exploitation
Nazisploitation (ή Nazi-exploitation ή Naziploitation), είναι η ονομασία ενός συγκεκριμένου sub-genre των exploitation ταινιών, που, όπως προκύπτει και από το όνομα του είδους, έχει να κάνει με θέματα από την εποχή του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Κύριο θέμα της ταινίας αποτελούσε η λειτουργία των γερμανικών στρατοπέδων συγκέντρωσης και τον τρόπο συμπεριφοράς των Γερμανών στους αιχμαλώτους τους, που κατά ένα περίεργο λόγο ήταν κυρίως θηλυκού γένους. Θεματικά, οι nazisploitation ταινίες κινούνται σε δύο σεναριακές παραλλαγές. Η πρώτη αφορούσε την καθαυτή λειτουργία των στρατοπέδων συγκέντρωσης, όπου ο θεατής γινόταν μάρτυρας ασκήσεων ψυχολογικής, σωματικής και σεξουαλικής βίας, και ορισμένων φρικτών πειραμάτων ή βασανιστηρίων. Η δεύτερη παραλλαγή είχε να κάνει με τα λεγόμενα joy divisions, όπου οι γυναίκες αιχμάλωτοι χρησιμοποιούνταν για την σεξουαλική ικανοποίηση των αξιωματικών του γερμανικού στρατού. Φυσικά, οι συγκεκριμένες ταινίες δεν είχαν κάποιο βαθύτερο νόημα, ούτε προσπαθούσαν να κάνουν κάποιο σχόλιο πάνω στην ανθρώπινη βαρβαρότητα ή στον παραλογισμό του πολέμου. Στην πραγματικότητα δεν ισχυρίστηκαν ποτέ κάτι τέτοιο. Ήταν καθαρόαιμες exploitation ταινίες, που εκμεταλλεύτηκαν γεγονότα που αφορούσαν ιστορίες από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης για να κερδίσουν από την γραφική αναπαράσταση της βίας και του σεξ. Αυτός ήταν ο λόγος, άλλωστε, που όλες οι συγκεκριμένες ταινίες παρουσίαζαν σκηνές γυναικείου γυμνού, σεξουαλικής βίας και βασανιστηρίων με καθαρά ηδονοβλεπτικό τρόπο, αποσκοπώντας στην ικανοποίηση, και όχι στον προβληματισμό του, ανδρικού κυρίως, κοινού τους. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι τα nazisploitation έπαιρναν κάποια θέση υπέρ της βίας, ούτε φυσικά περνούσαν μηνύματα που προσβάλουν την ιστορία και τις αντιλήψεις των θεατών, οπότε πριν τα αφορίσει κάποιος ως προϊόντα αμετανόητων fan του παρελθόντος, ίσως θα πρέπει να σκεφτεί ότι απλά μιλάμε για exploitation ταινίες που δεν είχαν κάποιο νόημα ή κάποια ιδέα πίσω τους. Αντίθετα, τα nazisploitation, ήταν ανήθικα, μηδενιστικά, προσβλητικά υποπροϊόντα και για το μόνο το οποίο μπορεί κάποιος να τα κατηγορήσει είναι η έλλειψη οποιασδήποτε φινέτσας, καλαισθησίας και αισθητικής αξίας.
Τα nazisploitation αποτελούν το πιο κακόφημο είδος των exploitation ταινιών, και όχι άδικα. Εκεί που τα nunsploitation είχαν τουλάχιστον να επιδείξουν μια αξιοπρεπή παραγωγή, ατμόσφαιρα, υποτυπώδη συνοχή και ένα άτυπο, έστω, σχόλιο πάνω στον καθολικισμό, τα nazisploitation δεν ήταν τίποτα παραπάνω από μια τυχαία συρραφή σκηνών βιασμών, ταπεινώσεων και βασανιστηρίων, χωρίς κανένα αισθητικό πλεονέκτημα. Ακόμη και τα w.i.p. που επίσης κατηγορήθηκαν για αμοραλισμό, τουλάχιστον είχαν στον πυρήνα τους μια αυτοπαρωδική διάθεση και μια διεστραμμένη αίσθηση του χιούμορ, που βοηθούσε στην αποσυμφόρηση του θεατή από τις συνεχείς προσβλητικές σκηνές. Αντίθετα, τα nazisploitation, ήταν βρώμικα, προσβλητικά και χυδαία, ενώ παράλληλα δεν άφηναν χιουμοριστικές στιγμές να ελαφρύνουν το κλίμα. Οι μόνες κωμικές ανακουφίσεις για τον θεατή έρχονται ακούσια, εξαιτίας των αστείων διαλόγων, του τραγελαφικού σεναρίου και των ανύπαρκτων ερμηνειών. Η υπερβολικά φτηνή παραγωγή, που συνήθως είχαν οι nazisploitation ταινίες, περιόριζε όποιες πιθανές αισθητικές προσπάθειες στο ελάχιστο, με αποτέλεσμα το σύνολο των ταινιών αυτών, να είναι τόσο κακοσκηνοθετημένο που όλες φαίνονται αφόρητες σε μη εκπαιδευμένο θεατή. Σʼ αυτό βοήθησε και το γεγονός πως το σύνολο, σχεδόν, των σκηνοθετών που ασχολήθηκαν με τα nazisploitation είχαν τόσο ταλέντο που μπροστά τους ο DʼAmato φαινόταν Orson Welles. Οι γνωστότεροι σκηνοθέτες των exploitation ταινιών δεν ασχολήθηκαν με τα nazisploitation, κι επομένως ο κλήρος έπεσε στους πιο ατάλαντους του χώρου να οδηγήσουν το συγκεκριμένο είδος στην ακμή του. Αυτή η έλλειψη σκηνοθετικού ταλέντου, σε συνδυασμό με την φθηνή παραγωγή, είχε ως αποτέλεσμα οι ταινίες αυτές να έχουν μια παρακμιακή, διεστραμμένη ατμόσφαιρα που λειτουργούσε συμπληρωματικά στις νοσηρές ακολουθίες εικόνων. Παρόλα αυτά, η ποιότητα των ταινιών αυτών είναι κατά πολύ κάτω του μετρίου, με μοναδική επιδίωξη των δημιουργών τους την γαργαλιστική αναπαράσταση σεξουαλικών δραστηριοτήτων.
Η χρυσή εποχή των nazisploitation εντοπίζεται στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ʼ70, όπου σταδιακά οι nazisploitation τίτλοι άρχισαν να αυξάνονται φτάνοντας στο ξέσπασμα της διετίας 76-77. Από το σημείο αυτό και μετά, αυτού του είδους οι ταινίες άρχισαν να φθίνουν, μέχρι την πλήρη εξαφάνιση του είδους με την είσοδο της δεκαετίας του ʼ80. Η εμφάνιση του συγκεκριμένου είδους εκείνη τη χρονική στιγμή έχει να κάνει με την άνοδο της hardcore πορνογραφίας. Η είσοδος των ταινιών πορνό στο χώρο των exploitation ταινιών, περιόρισε τη δυναμική που έφεραν πάνω τους παλιότερα είδη. Τα ερωτικά θρίλερ του Franco, τα λεσβιακά βαμπιρικά έπη του Rollin, τα nunsploitation φαινόταν αρκετά βαριά για ένα κοινό που ήθελε να ικανοποιήσει απλά την ηδονοβλεπτική του τάση για δυνατό γυμνό χωρίς πολλές σεναριακές περιπλοκές. Πολλοί από τους λάτρεις των ευρωπαϊκών sexploitation, ήταν άνθρωποι που επιθυμούσαν την οπτική ικανοποίηση μέσω του αναίτιου γυμνού. Όταν όμως τα hardcore porn οδήγησαν τις ερωτικές σκηνές από την απλή προσομοίωση στην in-your-face διείσδυση, ένα μεγάλο μέρος αυτού του κοινού μεταφέρθηκε στις ταινίες πορνό. Επόμενο ήταν η sexploitation παραγωγή να οδηγηθεί σε πιο ακραίες μορφές έκφρασης, με αποτέλεσμα αφενός την μετατροπή των w.i.p. από ανέμελα nudies σε ημι-πορνογραφικά παραληρήματα, κι αφετέρου την εμφάνιση των nazisploitation, τα οποία ήταν γεμάτα από εικόνες σαδιστικής, σεξουαλικής βίας. Tα nazisploitation διεκδίκησαν μερίδιο στο ανδρικό κοινό, και καθώς η δεκαετία του ΄70 έφτανε στο τέλος της, ακολούθησαν την τάση να σοκάρουν το κοινό με τη συνεχώς γραφικότερη απεικόνιση της σεξουαλικής βίας.
Αν και ορόσημο για την ιστορία του nazisploitation κινηματογράφου υπήρξε το Salon Kitty (1976) του Tinto Brass, τα προηγούμενα χρόνια υπήρχαν μερικές παρόμοιες ταινίες με παραπλήσια θεματική δομή, που όμως δεν κατάφεραν να δημιουργήσουν κάποιο σημαντικό ρεύμα. Αντίθετα, οι ταινίες που επηρέασαν περισσότερο τα nazisploitation προέρχονται από τον mainstream κινηματογράφο. Συγκεκριμένα ταινίες όπως το Devilʼs General (1955) του Helmut Kautner, το The Damned (1969) του Luchino Visconti, το Night Porter (1974) της Liliana Cavani, το Salo (1975) του Pier Paolo Pasolini επηρέασαν με τον τρόπο τους τον θεματικό κορμό των nazisploitation ταινιών. Πέρα από τις προαναφερθείσες ταινίες, ο προπάτορας του είδος, το Love Camp 7 (1969), είναι αυτό που σχηματοποίησε την exploitation μορφή των ταινιών που αφορούσαν στρατόπεδα συγκέντρωσης, και όρισε πολύ νωρίς τους κώδικες, τους κανόνες και τα κλισέ του είδους. Επιπλέον, τα nazisploitation, επηρεάστηκαν από ημερολογιακής μορφής λογοτεχνικά έργα που περιέγραφαν την ζωή μέσα στα γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης και τη λειτουργία των περιβόητων joy divisions, όπως για παράδειγμα το House of Dolls, ένα βιβλίο του Yehiel De-Nur από τη δεκαετία του ʼ50. Σημαντικό, φυσικά, ρόλο έπαιξαν τα w.i.p., αφού τα nazisploitation στην ουσία κόπιαραν το concept του προαναφερθέντος είδους απλά μετατρέποντας τους δεσμοφύλακες σε στρατιώτες και τις φυλακές σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Τα nazisploitation, γενικότερα, είναι ένα γελοίο, χυδαίο, κακόγουστο, βλακώδες και εμετικό, πολλές φορές, είδος, που έχει βγάλει απίστευτα κινηματογραφικά βδελύγματα, εμμένοντας με θρησκευτική ευλάβεια στην πορνογραφική απεικόνιση σαδιστικής βίας. Τα nazisploitation ήταν σχεδόν αποκλειστικά ευρωπαϊκό φαινόμενο, με την ιταλική παραγωγή να έχει τον πρώτο λόγο. Όσοι γουστάρουν τις b-movies και την σεξουαλική βία ή όσοι βρίσκουν το Salo υπερβολικά βαρύ, το Men Behind the Sun υπερβολικά βίαιο και το Schindlerʼs List υπερβολικά σοβαρό, ας κάνουν μια στάση από το είδος. Γενικότερα, τα nazisploitation αφορούν κυρίως μπιμουβάδες, με ιδιαίτερη αίσθηση του χιούμορ, που βρίσκουν την ιστορία βαρετή και πιστεύουν ότι ακόμη κι εκείνη η σκοτεινή εποχή χρειάζεται το γρέζι της.
Love Camp 7 (1969, Lee Frost)
Αν και τα nazisploitation αποτελούσαν κυρίως ευρωπαϊκές παραγωγές, η πρώτη ταινία του είδους προέρχεται από την Αμερική. Ο Lee Frost, ένας από τους χειρότερους exploitation σκηνοθέτες, με το Love Camp 7, οριοθετεί το θεματικό κορμό και τα ποιοτικά standards των nazisploitation ταινιών, κάνοντας μια ευθεία επίθεση στα όρια αντοχής του κινηματογραφικού κοινού απέναντι σε άθλιες ταινίες. Το Love Camp 7 είναι τόσο άθλιο σκηνοθετικά, με απαίσιο μοντάζ, ασύνδετα πλάνα και ασυγχρόνιστο ήχο, που πλησιάζει τα sci-fi έπη του Ed Wood. Κακόγουστο, με αστείες ερμηνείες, το Love Camp 7, αποτελεί μια άσκηση πάνω στο sleaze, που λογικά θα σόκαρε στην εποχή του, αλλά μπροστά σε ό,τι θα ακολουθήσει είναι απλή τσιχλόφουσκα.
She Devils of the SS (1973, Erwin C. Dietrich)
Τέσσερα χρόνια μετά το Love Camp 7, ο Ελβετός σκηνοθέτης και παραγωγός Erwin C. Dietrich, που είναι περισσότερο γνωστός από την πολύχρονη συνεργασία του με τον Jess Franco, βάζει τις ευρωπαϊκές βάσεις του είδους. Περισσότερο μια απλή σεξοκωμωδία, από αυτές που συνήθιζαν να βγάζουν οι Γερμανοί στις αρχές των 70ʼs, το She Devils of the SS, είναι ένα χαλαρό, αλλά υπερβολικά βλακώδες nazisploitation, χωρίς καμιά πραγματική πλοκή. Η συγκεκριμένη ταινία αντιμετωπίζει το θέμα του ναζισμού, με υπερβολικά ανάλαφρο τρόπο, γεγονός που οδήγησε αρκετούς να βρουν πίσω από την γελοία ιλαρότητα της ταινίας, ναζιστικές νύξεις. Το She Devils of the SS έχει τόση σχέση με την ιστορία, όση έχει ο μπακαλιάρος με το τασάκι, και αυτό μπορεί να προσβάλλει τον θεατή. Ο Dietrich θα ήθελα να πιστεύω ότι προσπάθησε να κάνει μια κωμική τσοντούλα με φόντο το Γ΄ Ράιχ, χωρίς να προσπαθεί να πάρει θέση στα γεγονότα. Το αποτέλεσμα όμως είναι εκνευριστικά ανάλαφρο σε σχέση με τη βίαιη πραγματικότητα εκείνης της σκοτεινής εποχής. Αφαιρώντας τη σοβαρότητα από τις καταστάσεις που περιέγραφε, κι αντικαθιστώντας την με μια σεξιστική ιλαρότητα, ο Dietrich δεν μοιάζει να ενδιαφέρεται για την σωστή παρουσίαση των απόψεων της ναζιστικής Γερμανία, αλλά για την ικανοποίηση του ανδρικού κοινού της ταινίας. Τελικά, ούτε αυτό καταφέρνει να πετύχει, καθώς το αποτέλεσμα είναι τόσο ηλίθιο, ανούσιο και ασεξουαλικό, που δεν το σώζουν ούτε οι όμορφες γυναικείες παρουσίες.
Ilsa: She Wolf of the SS (1975, Don Edmonds)
To Ilsa, είναι το πρώτο πραγματικά sleaze nazisploitation, και περιέχει όλα εκείνα τα στοιχεία, που έκαναν το συγκεκριμένο είδος ένα από τα πιο κακόφημα είδη του exploitation κινηματογράφου. Βία, βαναυσότητα, πειράματα, βασανιστήρια, μαστιγώματα και τα ιδιαίτερα ανατομικά προσόντα της Dyanne Thorne, έχουν δώσει στο Ilsa μια περίοπτη θέση στο χώρο των euro-trash αθλιοτήτων. Οι σκηνές των βασανιστηρίων είναι περισσότερο γελοίες παρά προσβλητικές, οι ερμηνείες είναι για γέλια και όλες οι γυναίκες που έχουν έστω και ρόλου κομπάρσου στην ταινία κάποια στιγμή εμφανίζονται γυμνές. Αρκετά προσβλητικό για τους αμύητους, το Ilsa είναι μια μεγαλοπρεπέστατη βλακεία, που θα ικανοποιήσει αυτούς που έχουν μια διεστραμμένη αίσθηση του χιούμορ. Την ταινία θα ακολουθήσουν δυο sequel, που δεν ανήκουν στο χώρο των nazisploitation, κι ένα ανεπίσημο τρίτο σε σκηνοθεσία Jess Franco.
Salon Kitty (1976, Tinto Brass)
Το Salon Kitty είναι ο πάπας των nazisploitation ταινιών. Ο Tinto Brass, με παλιότερη εμπειρία σε ψυχεδελικά παραληρήματα, εδώ κάνει την στροφή του στον ερωτικό κινηματογράφο, με τη γνωστή μπανιστηρτζίδικη διάθεσή του και τον φετιχιστικό τρόπο που κινηματογραφεί το γυναικείο σώμα. Αν και θέλει να περάσει σαν μια πιο σοβαρή ταινία, θέλοντας να διαφοροποιηθεί από το τσουβάλι των nazisploitation ταινιών, το Salon Kitty ίσως παίρνει τον εαυτό περισσότερο σοβαρά από όσο θα έπρεπε Με παρακμιακή ατμόσφαιρα, υπνωτικό mood, αξιοπρεπή παραγωγή, υπερτονισμένο ερωτισμό, περίεργες σεξουαλικές πράξεις και παραμορφωμένους νάνους, η ταινία του Brass είναι ένα καλογυρισμένο, αλλά αρκετές στιγμές κουραστικό, υβρίδιο που προσπαθεί να παντρέψει το Cabaret του Bob Fosse και το The Damned του Luchino Visconti με την sexploitation αισθητική. Η επαγγελματική σκηνοθεσία του Brass και η art-house αισθητική, καταφέρνουν να δώσουν μια ποιοτική ψευδαίσθηση στο αποτέλεσμα, με τον σκηνοθέτη να μην εμμένει τόσο στο sleaze όσο στην οικοδόμηση ενός γενικότερου παρακμιακού κλίματος. Με αξιοπρεπή παραγωγή και αρκετά φροντισμένη καλλιτεχνική διεύθυνση το Salon Kitty είναι εμφανώς ανώτερο από τα άλλα nazisploitation. Αν και όχι με τόσο βάθος όσο θα ήθελε, το Salon Kitty διατηρεί μια υποτυπώδη, έστω, σοβαρότητα που δεν έχει ξαναεμφανιστεί στο συγκεκριμένο είδος.
SS Experiment Camp (1976, Sergio Garrone)
OK, τώρα μιλάμε για την απόλυτη αστειότητα. Το SS Experiment Camp δεν απευθύνεται σε mainstream κοινό, αλλά οι αυθεντικοί μπιμουβάδες θα διασκεδάσουν με την ηλίθια κεντρική ιδέα, το πραγματικό ηλίθιο σενάριο, τους αστείους διαλόγους και μερικές αθάνατες ατάκες. Κατά τα άλλα, οι καταστάσεις δεν ξεφεύγουν από τα γνωστά κλισέ του είδους, με το τελικό αποτέλεσμα να ξεπερνά άνετα την κακοτοπιά της σοβαρότητας και να εξελίσσεται σε ένα ανελέητο trash.
Deported Women of the SS Special Section (1976, Rino di Silvestro)
Αν και ξεκινά κρατώντας αρκετά αργούς ρυθμούς, το Deported Women of the SS Special Section μετά το πρώτο, περίπου, μισάωρο γίνεται αρκετά sleaze, φτάνοντας σε επίπεδα που δεν είχαν φτάσει τα μέχρι τότε nazisploitation. H ταινία μυρίζει trash, φτηνές εντυπώσεις κι έλλειψη ταλέντου, αλλά σε όρους βρωμιάς και αποσύνθεσης κάνει καλά τη δουλειά της. Η ταινία γίνεται γρήγορα βαρετά προσβλητική, αλλά από τη μια η φτηνή παραγωγή, από την άλλη οι γελοίες ερμηνείες δεν αφήνουν τον θεατή να κουραστεί. Άλλωστε υπάρχει και η σκηνή της εκδίκησης της βασικής πρωταγωνίστριας της ταινία που θα πονέσει τους άρρενες θεατές.
SS Camp 5: Womenʼs Hell (1977, Sergio Garrone)
Ακόμη ένα ανοσιούργημα του είδους από τον Ιταλό σκηνοθέτη Sergio Garrone, με το αποτέλεσμα να συναγωνίζεται σε βλακεία το προγενέστερο SS Experiment Camp. Υπάρχει, φυσικά, αρκετή βία στην ταινία, αλλά οι σκηνές είναι τόσο αστείες που πραγματικά δεν προκαλούν τίποτα περισσότερο από αυθόρμητο γέλιο. Στην υπόλοιπη διάρκεια της ταινίας, αν ο θεατής δεν ξεκαρδιστεί από τις γελοίες ερμηνείες και κάποιος αστείους αναχρονισμούς σε αντικείμενα και σκηνικά, θα βρίσκεται στο δίλλημα να πάρει κανένα υπνάκο ή να κάνει κάτι πιο ενδιαφέρον, όπως για παράδειγμα να συμπληρώσει την φορολογική του δήλωση. Όποιος καταφέρει να φτάσει μέχρι το τέλος της ταινίας, το μόνο που θα του μείνει είναι το αναπάντητο ερώτημα πώς κατάφερε να χάσει, τόσο ανούσια, 90 λεπτά από τη ζωή του.
Private House of the SS (1977, Bruno Mattei)
Με το γνωστό ατάλαντο στυλ του, ο Mattei σκηνοθετεί ένα rip-off του Salon Kitty, που καταφέρνει να είναι παράλληλα κουραστικό και ακούσια αστείο. Η ταινία είναι ένα ασυνάρτητο όργιο από softcore σκετσάκια, χωρίς καμία συνοχή ή πλοκή. Το βασικό μέλημα της ταινίας είναι το softcore σεξ, σε όλους τους πιθανούς συνδυασμούς, που διακόπτεται μόνο από μερικά αστεία διαλογικά μέρη και κάποια μαστιγώματα. Προφανώς, η έλλειψη ταλέντου δεν κρύβεται, με τον Mattei να διεκπεραιώνει μια ακόμη βαρετή αθλιότητα από τον πάτο των σκουπιδιών.
Nazi Love Camp 27 (1977, Mario Caiano)
Με τέτοιο τίτλο, ένας υποψιασμένο θεατής θα περίμενε ακόμη ένα φεστιβάλ sleaze και βίας, αλλά στην πραγματικότητα η συγκεκριμένη ταινία είναι αρκετά πιο ήπια από τις άλλες. Θέλοντας παράλληλα να λειτουργήσει ως αντιπολεμικό δράμα και ως μια μεταφορά του γνωστού story του Romeo & Juliet στη εποχή του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, το Nazi Love Camp 27 κάπως πάει να το παίξει πιο σοβαρή ταινία, αλλά στην πραγματικότητα χάνει τη μπάλα από τα πρώτα λεπτά του. Ο Caiano (Shadow of Illusion, Eye in the Labyrinth, Calling All Police Cars, Milano Violenta), με προφανώς μεγαλύτερο ταλέντο από άλλους σκηνοθέτες του είδους, προσπαθεί να αναπαράγει το ύφος του Salon Kitty, αλλά το αποτέλεσμα δεν τον δικαιώνει. Προσπαθώντας να διατηρήσει έναν τραγικό πυρήνα στην πλοκή, η ταινία δεν διακρίνεται για τις περιβόητες sleaze ακροβασίες του είδους, αλλά και πάλι το τελικό αποτέλεσμα, εκτός από κουραστικό, φαίνεται να έχει πρόβλημα προσανατολισμού. Πάντως, το Nazi Love Camp 27, μπορεί να γίνει προσιτό από ευρύτερο κοινό, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι είναι καλή ταινία.
The Gestapoʼs Last Orgy (1977, Cesare Canevari)
To Gestapoʼs Last Orgy αποτελεί ένα από τα πιο κακόφημα nazisploitation, όχι εξαιτίας της υπερβολικής βίας που περιέχει, αλλά επειδή ο γενικότερος τόνος της ταινίας είναι εξαιρετικά νοσηρός, μοχθηρός και ενοχλητικός. Ο Canevari προσπαθεί να ακολουθήσει μια art-house αισθητική, γεγονός που κάνει το αποτέλεσμα να διακρίνεται από μια κλινική ψυχρότητα και μια μισάνθρωπη μοχθηρία. Η ατμόσφαιρα είναι αφόρητα πνιγηρή και παρακμιακή και δημιουργεί ένα βαρύ κλίμα αποσάθρωσης και ανθρώπινης κακίας. Η ιστορία προσπαθεί να παντρέψει το Salo, το Night Porter, το Salon Kitty και το Ilsa, βάζοντας αρκετό σοκαριστικό sleaze στη συνταγή, ώστε το αποτέλεσμα να γίνει ακόμη πιο δύσπεπτο. Κάπου ο Canevari πάει να το παίξει Pasolini στο Salo, προσπαθώντας να εκθέσει την μηδενιστική υποτίμηση της ανθρώπινης φύσης από τους Γερμανούς αξιωματικούς, αλλά το κάνει τόσο άγαρμπα που πολλές φορές κάνει το αποτέλεσμα να μοιάζει με ένα ντελίριο απάνθρωπης μοχθηρίας. Αυτή η άτσαλη, ημιτελής και επιδερμική προσπάθεια να αναπαραστήσει το σκοτεινό, μισάνθρωπο ιδεολογικό φόντο της ναζιστικής Γερμανίας, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι η ταινία είναι exploitation, άρα οποιοδήποτε σοβαρό σχόλιο και να επιχειρεί είναι εκ των πραγμάτων καταδικασμένο να μη βρει ανταπόκριση στο κοινό, κάνει το Gestapoʼs Last Orgy να χάνει τον δρόμο του, αν πραγματικά είχε κάποιο, και να μετατραπεί σε μια προσβλητική επίθεση στις αντοχές του κοινού.
Hell Train (1977, Alain Payet)
O σκηνοθέτης της ταινίας Alain Payet ήταν περισσότερο γνωστός από την ενασχόλησή του με την hardcore πορνογραφία, κι εδώ προσπαθεί να ξεφύγει από το στίγμα του porn director, αλλά το αποτέλεσμα είναι τόσο βλακώδες που ίσως ήταν προτιμότερο να το γυρίσει σε τσόντα. Το ηλίθιο τρικ της μεταφοράς της δράσης από ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης σε ένα τρένο δεν δουλεύει καθόλου καλά, και η πορνογραφική σκηνοθετική προσέγγιση του Payet δεν προσφέρει τίποτα σε μια ταινία που ήταν καταδικασμένη να μείνει στην αφάνεια. Αρκετά πιο ήπιο από άλλα δείγματα του είδους, το Hell Train είναι βαρετό, ασήμαντο και υπερβολικά lightweight για να θεωρηθεί αντιπροσωπευτική nazisploitation ταινία.
SS Extermination Camp (1977, Bruno Mattei)
Άλλη μια nazisploitation προσπάθεια από τον Bruno Mattei, και για ακόμη μια φορά το αποτέλεσμα, αν και προφανώς πιο διεστραμμένο και μοχθηρό από το Private House of the SS, είναι ένα απαίσιο κι ασύνδετο παραλήρημα sleaze, βίας και γυμνού. Διατηρώντας σχετικά ήπιους τόνους, ο Mattei κορυφώνει ελάχιστα τον sleaze παράγοντα, και όποτε αυτό συμβαίνει είναι εξοργιστικά ανούσιο και βαρετό. Χωρίς σενάριο, ερμηνείες, σκηνοθεσία, το SS Extermination Camp είναι μια φτηνιάρικη παραγωγή που δεν κερδίζει ούτε τον sleazefan ούτε τον θεατή που αναζητά softcore μπανιστήρι.
Red Nights of the Gestapo (1977, Fabio de Agostini)
Άλλο ένα rip-off του Salon Kitty, που δίνει βάση στις σχεδόν σοκαριστικές σεξουαλικές σκηνές και προσθέτει μια προσπάθεια ανάλυσης της πολιτικής κατάστασης της ναζιστικής Γερμανίας. Η σκηνοθεσία του de Agostini είναι αξιοπρεπής, αλλά η ταινία χάνει πόντους από τους μεγάλους διαλόγους, που θέλουν να το παίξουν με το ζόρι σοβαροί, αλλά πολλές φορές είναι κουραστικοί. Το Red Nights of the Gestapo μοιάζει με ένα light υβρίδιο του Salon Kitty και του The Damned, με το αποτέλεσμα να προσπαθεί, με σχετική επιτυχία, να ξεφύγει από τα standards μιας απλής softcore τσόντας, για να πει κάτι περισσότερο. To συγκρατημένο sleaze και η ικανοποιητική προσπάθεια που κάνει ο de Agostini να αναπαραστήσει την πολιτική κατάσταση της εποχής, προσφέρουν ένα ίχνος σοβαρότητας σε μια ταινία που δεν επιδιώκει να σοκάρει τον θεατή. Χωρίς να είναι κάτι ιδιαίτερο, σίγουρα είναι πιο αξιοπρεπές από άλλα δείγματα του είδους
The Beast in Heat (1977, Luigi Batzella)
To Beast in Heat αποτελεί μια από τις πιο ξεκαρδιστικά γελοίες ταινίες που ανήκουν στον χώρο του nazisploitation, και μόνο το SS Experiment Camp μπορεί να συγκριθεί μαζί του σε επίπεδα ακούσιου χιουμορ. Φυσικά υπάρχει αρκετή βία και ισχυρές δόσεις sleaze, αλλά αυτό το παραλήρημα ανεπιτήδευτου χιούμορ, αστείων διαλόγων, ανύπαρκτων ερμηνειών και τραγελαφικής κεντρικής ιδέας, δεν αφήνει σε καμία περίπτωση αδιάφορο έναν φανατικό λάτρη των κακών ταινιών. Το σενάριο είναι τόσο ασύνδετο, που μοιάζει σαν μια τυχαία, σουρεαλιστική συνένωση διαφορετικών ιστοριών που και καλά προσπαθεί να περάσει σαν ψαγμένη. Οι σκηνές βίας είναι αστείες ενώ και το σεξομανές τέρας του τίτλου, με τις περίεργες διατροφικές συνήθειες είναι απίστευτα γελοίο. Όποιος καταφέρει να αντέξει την γελοία εμπειρία που προσφέρει η παρακολούθηση της ταινίας, μπορεί, κυριολεκτικά να είναι περήφανος για τον άθλο που κατάφερε.
SS Elsa (1977, Patrice Rohmm)
Ακόμη ένα αδιάφορο rip-off του Salon Kitty, που ακολουθά, όπως και το Hell Train, το σεναριακό τρικ της μεταφοράς της δράσης από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης σε ένα τρένο. Στην πραγματικότητα είναι τόσες πολλές οι ομοιότητες της ταινίας με το Hell Train, που μοιάζει με remake. Σεξ, γυμνό, διαστροφή, ήπια σεξουαλική βία και κάποιες σαδομαζοχιστικές νύξεις μπαίνουν στο μίξερ, για να βοηθήσουν τον σκηνοθέτη να βγάλει μια αίσθηση παρακμής, αλλά το αποτέλεσμα δεν ξεφεύγει από τον σωρό των απλών softcore porn.
Helga: She Wolf of Spilberg (1977, Patrice Rohmm)
Rip-off του Ilsa με κάποιες επιρροές από το Salo του Pasolini, με περιορισμένο sleaze αλλά με αρκετές σαδομαζοχιστικές/φετιχιστικές νύξεις και dominatrix σκηνές. Η ταινία δεν δημιουργεί το νοσηρό κλίμα διαστροφής που θέλει να περάσει, με αποτέλεσμα αρκετές φορές να μοιάζει σαν sexploitation σαπουνόπερα. Ο Rohmm προσθέτει λίγο ρομαντισμό ώστε να στηριχθεί ένα αναιμικό love-story, το οποίο από ένα σημείο και μετά γίνεται το κεντρικό θέμα της ιστορίας, και μια διεστραμμένα φιλήδονη διάθεση, αλλά συνολικά η ταινία είναι βαρετή, ανούσια και ασύνδετη.
Nathalie: Escape from Hell (1978, Alain Payet)
Δεύτερη σκηνοθετική απόπειρα του Alain Payet στον nazisploitation χώρο, με το αποτέλεσμα αυτή να είναι εμφανώς καλύτερο. Τα nazisploitation της εποχής αυτής, με το συγκεκριμένο είδος να έχει χάσει πλέον την δυνατότητα να σοκάρει, ακολουθούν μια πιο straight μορφή, περιορίζοντας το προσβλητικό sleaze, γεγονός που τα κάνει να μοιάζουν με απλά sexploitation. Πάνω σε αυτή την φόρμα ο Payet σκηνοθετεί μια ταινία που δίνει βάση στην αποκλίνουσα σεξουαλική συμπεριφορά, τον φετιχισμό, τον σαδομαζοχισμό, το λεσβιακό σεξ και τις dominatrix νύξεις, βάζοντας στη συνταγή, ορισμένα στοιχεία κατασκοπευτικού θρίλερ, επιρροές από το Salo κι ένα αναιμικό sub-plot που αφορά την αντίσταση εναντίον των Γερμανών. Η εμπειρία του στην πορνογραφία είναι εμφανής στις σεξουαλικές σκηνές, τις οποίες όμως καταφέρνει να τις εμπλουτίσει με ένα κλίμα ιδεολογικής, ψυχολογικής και σεξουαλικής παρακμής. Αρκετά καλογυρισμένο για τα μέτρα των nazisploitation ταινιών, το Nathalie: Escape from Hell είναι κάπως καλύτερο από τα φεστιβάλ σαδιστικής βίας που μας είχε συνηθίσει το συγκεκριμένο είδος, αλλά από όποια πλευρά και να το δούμε, το αποτέλεσμα δεν ξεφεύγει από την μετριότητα.
Convoy of Girls (1978, Pierre Chevalier)
Αν και το όνομα του Jess Franco φιγουράρει ως συν-σκηνοθέτης της ταινίας, στην πραγματικότητα ο Franco συμμετέχει λίγο στην ταινία, καθώς ο το μόνο που έκανε είναι να προσθέσει ορισμένες σκηνές γυρισμένες παλιότερα από τον ίδιο, τις οποίες χρησιμοποίησε και στο δικό του Oasis of the Zombies. Η ταινία είναι πραγματικά άθλια, ακόμη και για τα χαμηλα ποιοτικά standards ενός nazisploitation. Με βασικό θέμα ένα γελοίο love-story, το Convoy of Girls στήνει ένα τελείως κακόγουστο ντελίριο από άθλιες ερμηνείες, αφηγηματικά χάσματα, τραγελαφικές καταστάσεις και αστείες σκηνές δράσης. Μόνο για αμετανόητους
Holocaust 2 (1980, Angelo Pannaccio)
O κύκλος των nazisploitation παραγωγών κλείνει το 1980 με την συγκεκριμένη ταινία, που στην πραγματικότητα είναι ένας συνδυασμός nazisploitation και ιστορίας εκδίκησης. Η κεντρική ιδέα δεν είναι τόσο άσχημη, αλλά το τελικό αποτέλεσμα είναι εξαιρετικά ηλίθιο. Δεν υπάρχει τίποτα στη συγκεκριμένη ταινία που να θεωρηθεί έστω αξιοπρεπές, γεγονός που κάνει το Holocaust 2 μια τραυματική εμπειρία. Όποιος καταφέρει να την δει ολόκληρη, μπορεί να είναι σίγουρος ότι μετά από αυτό, είναι ικανός να αντέξει τα πάντα.
Τα nazisploitation, πέρα από την ομοιότητα που παρατηρείται στους τίτλους των ταινιών, παρουσίαζαν και μια απίστευτη έλλειψη πρωτοτυπίας σε σεναριακές ιδέες, με αποτέλεσμα, αφενός όποιος έχει δει μία από αυτές τις ταινίες μπορεί εύκολα να πει ότι τις έχει δει όλες, κι αφετέρου να είναι δύσκολη η διάκριση των επιμέρους ταινιών. Σε τελική ανάλυση, τα nazisploitation είναι ίσως το πιο κακόφημο, κακόγουστο και απεχθές είδος ταινιών που ανήκουν στον exploitation χώρο. Αυτή η υστεροφημία τους βασίζεται σε τρεις ιδιαιτερότητες. 1) Η φτηνή παραγωγή των ταινιών αυτών, η ανυπαρξία ερμηνειών και η έλλειψη οποιουδήποτε ταλέντου, κάνει τα nazisploitation να αποτελούν την πιο ερασιτεχνική προσπάθεια του ήδη κακόφημου eurosleaze. 2) H ηδονοβλεπτική αντιμετώπιση ενός απεχθούς θέματος, και η πορνογραφική προσέγγιση των βασανιστηρίων, της σεξουαλικής και σωματικής βίας, της υποτίμησης της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και της γενικότερης παρακμής της ανθρώπινης φύσης, μετατρέπει τα nazisploitation σε αμοραλιστικά, μηδενιστικά και προσβλητικά υποπροϊόντα του cult κινηματογράφου. 3) Το γεγονός της αναπαραγωγής, με καθαρά οπορτουνιστικό τρόπο, θεμάτων που αφορούν μια σελίδα της ανθρώπινης ιστορίας, αποτέλεσε το σημαντικότερο βήμα για όσους κατηγόρησαν τα nazisploitation για επιτηδευμένη νοσηρότητα. Αυτή η άγαρμπη προσπάθεια εκμετάλλευσης των γεγονότων μιας σκοτεινής και βίαιης εποχής, κάνει τα nazisploitation να μοιάζουν με κινηματογραφικά ανοσιουργήματα που προσθέτουν sleaze, βία και σεξ σε θέματα που αξίζουν σοβαρότερη αντιμετώπιση. Τα nazisploitation, δεν προσπαθούσαν να κάνουν, τουλάχιστον άμεσα, καμιά μορφή καταγγελίας, ούτε φυσικά να αντιμετωπίσουν με κριτική διάθεση τον τρόπο με τον οποίο εκδηλώνεται η βαρβαρότητα της ανθρώπινης φύσης. Η χρήση της βίας και του sleaze δεν είχε απολογητικό ή καθαρτικό χαρακτήρα, ούτε φυσικά αποσκοπούσε στη διάδοση ιδεών που θεωρούνται επικίνδυνες ή προσβλητικές για την ανθρώπινη ιστορία. Τα nazisploitation, ήταν καθαρόαιμες exploitation ταινίες, που μοναδικός σκοπός τους ήταν το ανεγκέφαλο σοκ και η πρόκληση της αποστροφής του κοινού. Παρόλα αυτά, τα nazisploitation είναι τόσο κακόγουστα, ανήθικα, χυδαία και κακοσκηνοθετημένα που δεν θα πρότεινα κάποια από τις συγκεκριμένες ταινίες σε κάποιο ανυποψίαστο θεατή. Οι προαναφερθείσες ταινίες, ακόμη και όσες θεωρούνται στην καλύτερη περίπτωση αξιοπρεπείς, ενδέχεται να γίνουν αρκετά δυσάρεστες σε ένα mainstream κοινό, που δε έχει επαφή με τον exploitation κινηματογράφο. Τα nazisploitation, αν και δεν προκαλούν με τις gore σκηνές που περιέχουν, αποσκοπούν στο καθαρό σοκ. Η χυδαία απεικόνιση του sleaze ενδέχεται να κάνει τον θεατή να νιώσει βρώμικος. Το σίγουρο είναι ότι τα nazisploitation είναι ταινίες που ντρέπεσαι να παραδεχτείς ότι έχεις δει. Οι συγκεκριμένες ταινίες αφορούν κυρίως ένα κοινό που λατρεύει τις κακές ταινίες, έχει μια διεστραμμένη αίσθηση του χιούμορ και μπορεί να απολαύσει, χωρίς ενοχές, την φθηνή παραγωγή, τα προσχηματικά σενάρια, τις γελοίες ερμηνείες και τους τραγελαφικούς διαλόγους.
http://en.wikipedia.org/wiki/Nazi_exploitation
Nazisploitation (ή Nazi-exploitation ή Naziploitation), είναι η ονομασία ενός συγκεκριμένου sub-genre των exploitation ταινιών, που, όπως προκύπτει και από το όνομα του είδους, έχει να κάνει με θέματα από την εποχή του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Κύριο θέμα της ταινίας αποτελούσε η λειτουργία των γερμανικών στρατοπέδων συγκέντρωσης και τον τρόπο συμπεριφοράς των Γερμανών στους αιχμαλώτους τους, που κατά ένα περίεργο λόγο ήταν κυρίως θηλυκού γένους. Θεματικά, οι nazisploitation ταινίες κινούνται σε δύο σεναριακές παραλλαγές. Η πρώτη αφορούσε την καθαυτή λειτουργία των στρατοπέδων συγκέντρωσης, όπου ο θεατής γινόταν μάρτυρας ασκήσεων ψυχολογικής, σωματικής και σεξουαλικής βίας, και ορισμένων φρικτών πειραμάτων ή βασανιστηρίων. Η δεύτερη παραλλαγή είχε να κάνει με τα λεγόμενα joy divisions, όπου οι γυναίκες αιχμάλωτοι χρησιμοποιούνταν για την σεξουαλική ικανοποίηση των αξιωματικών του γερμανικού στρατού. Φυσικά, οι συγκεκριμένες ταινίες δεν είχαν κάποιο βαθύτερο νόημα, ούτε προσπαθούσαν να κάνουν κάποιο σχόλιο πάνω στην ανθρώπινη βαρβαρότητα ή στον παραλογισμό του πολέμου. Στην πραγματικότητα δεν ισχυρίστηκαν ποτέ κάτι τέτοιο. Ήταν καθαρόαιμες exploitation ταινίες, που εκμεταλλεύτηκαν γεγονότα που αφορούσαν ιστορίες από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης για να κερδίσουν από την γραφική αναπαράσταση της βίας και του σεξ. Αυτός ήταν ο λόγος, άλλωστε, που όλες οι συγκεκριμένες ταινίες παρουσίαζαν σκηνές γυναικείου γυμνού, σεξουαλικής βίας και βασανιστηρίων με καθαρά ηδονοβλεπτικό τρόπο, αποσκοπώντας στην ικανοποίηση, και όχι στον προβληματισμό του, ανδρικού κυρίως, κοινού τους. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι τα nazisploitation έπαιρναν κάποια θέση υπέρ της βίας, ούτε φυσικά περνούσαν μηνύματα που προσβάλουν την ιστορία και τις αντιλήψεις των θεατών, οπότε πριν τα αφορίσει κάποιος ως προϊόντα αμετανόητων fan του παρελθόντος, ίσως θα πρέπει να σκεφτεί ότι απλά μιλάμε για exploitation ταινίες που δεν είχαν κάποιο νόημα ή κάποια ιδέα πίσω τους. Αντίθετα, τα nazisploitation, ήταν ανήθικα, μηδενιστικά, προσβλητικά υποπροϊόντα και για το μόνο το οποίο μπορεί κάποιος να τα κατηγορήσει είναι η έλλειψη οποιασδήποτε φινέτσας, καλαισθησίας και αισθητικής αξίας.
Τα nazisploitation αποτελούν το πιο κακόφημο είδος των exploitation ταινιών, και όχι άδικα. Εκεί που τα nunsploitation είχαν τουλάχιστον να επιδείξουν μια αξιοπρεπή παραγωγή, ατμόσφαιρα, υποτυπώδη συνοχή και ένα άτυπο, έστω, σχόλιο πάνω στον καθολικισμό, τα nazisploitation δεν ήταν τίποτα παραπάνω από μια τυχαία συρραφή σκηνών βιασμών, ταπεινώσεων και βασανιστηρίων, χωρίς κανένα αισθητικό πλεονέκτημα. Ακόμη και τα w.i.p. που επίσης κατηγορήθηκαν για αμοραλισμό, τουλάχιστον είχαν στον πυρήνα τους μια αυτοπαρωδική διάθεση και μια διεστραμμένη αίσθηση του χιούμορ, που βοηθούσε στην αποσυμφόρηση του θεατή από τις συνεχείς προσβλητικές σκηνές. Αντίθετα, τα nazisploitation, ήταν βρώμικα, προσβλητικά και χυδαία, ενώ παράλληλα δεν άφηναν χιουμοριστικές στιγμές να ελαφρύνουν το κλίμα. Οι μόνες κωμικές ανακουφίσεις για τον θεατή έρχονται ακούσια, εξαιτίας των αστείων διαλόγων, του τραγελαφικού σεναρίου και των ανύπαρκτων ερμηνειών. Η υπερβολικά φτηνή παραγωγή, που συνήθως είχαν οι nazisploitation ταινίες, περιόριζε όποιες πιθανές αισθητικές προσπάθειες στο ελάχιστο, με αποτέλεσμα το σύνολο των ταινιών αυτών, να είναι τόσο κακοσκηνοθετημένο που όλες φαίνονται αφόρητες σε μη εκπαιδευμένο θεατή. Σʼ αυτό βοήθησε και το γεγονός πως το σύνολο, σχεδόν, των σκηνοθετών που ασχολήθηκαν με τα nazisploitation είχαν τόσο ταλέντο που μπροστά τους ο DʼAmato φαινόταν Orson Welles. Οι γνωστότεροι σκηνοθέτες των exploitation ταινιών δεν ασχολήθηκαν με τα nazisploitation, κι επομένως ο κλήρος έπεσε στους πιο ατάλαντους του χώρου να οδηγήσουν το συγκεκριμένο είδος στην ακμή του. Αυτή η έλλειψη σκηνοθετικού ταλέντου, σε συνδυασμό με την φθηνή παραγωγή, είχε ως αποτέλεσμα οι ταινίες αυτές να έχουν μια παρακμιακή, διεστραμμένη ατμόσφαιρα που λειτουργούσε συμπληρωματικά στις νοσηρές ακολουθίες εικόνων. Παρόλα αυτά, η ποιότητα των ταινιών αυτών είναι κατά πολύ κάτω του μετρίου, με μοναδική επιδίωξη των δημιουργών τους την γαργαλιστική αναπαράσταση σεξουαλικών δραστηριοτήτων.
Η χρυσή εποχή των nazisploitation εντοπίζεται στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ʼ70, όπου σταδιακά οι nazisploitation τίτλοι άρχισαν να αυξάνονται φτάνοντας στο ξέσπασμα της διετίας 76-77. Από το σημείο αυτό και μετά, αυτού του είδους οι ταινίες άρχισαν να φθίνουν, μέχρι την πλήρη εξαφάνιση του είδους με την είσοδο της δεκαετίας του ʼ80. Η εμφάνιση του συγκεκριμένου είδους εκείνη τη χρονική στιγμή έχει να κάνει με την άνοδο της hardcore πορνογραφίας. Η είσοδος των ταινιών πορνό στο χώρο των exploitation ταινιών, περιόρισε τη δυναμική που έφεραν πάνω τους παλιότερα είδη. Τα ερωτικά θρίλερ του Franco, τα λεσβιακά βαμπιρικά έπη του Rollin, τα nunsploitation φαινόταν αρκετά βαριά για ένα κοινό που ήθελε να ικανοποιήσει απλά την ηδονοβλεπτική του τάση για δυνατό γυμνό χωρίς πολλές σεναριακές περιπλοκές. Πολλοί από τους λάτρεις των ευρωπαϊκών sexploitation, ήταν άνθρωποι που επιθυμούσαν την οπτική ικανοποίηση μέσω του αναίτιου γυμνού. Όταν όμως τα hardcore porn οδήγησαν τις ερωτικές σκηνές από την απλή προσομοίωση στην in-your-face διείσδυση, ένα μεγάλο μέρος αυτού του κοινού μεταφέρθηκε στις ταινίες πορνό. Επόμενο ήταν η sexploitation παραγωγή να οδηγηθεί σε πιο ακραίες μορφές έκφρασης, με αποτέλεσμα αφενός την μετατροπή των w.i.p. από ανέμελα nudies σε ημι-πορνογραφικά παραληρήματα, κι αφετέρου την εμφάνιση των nazisploitation, τα οποία ήταν γεμάτα από εικόνες σαδιστικής, σεξουαλικής βίας. Tα nazisploitation διεκδίκησαν μερίδιο στο ανδρικό κοινό, και καθώς η δεκαετία του ΄70 έφτανε στο τέλος της, ακολούθησαν την τάση να σοκάρουν το κοινό με τη συνεχώς γραφικότερη απεικόνιση της σεξουαλικής βίας.
Αν και ορόσημο για την ιστορία του nazisploitation κινηματογράφου υπήρξε το Salon Kitty (1976) του Tinto Brass, τα προηγούμενα χρόνια υπήρχαν μερικές παρόμοιες ταινίες με παραπλήσια θεματική δομή, που όμως δεν κατάφεραν να δημιουργήσουν κάποιο σημαντικό ρεύμα. Αντίθετα, οι ταινίες που επηρέασαν περισσότερο τα nazisploitation προέρχονται από τον mainstream κινηματογράφο. Συγκεκριμένα ταινίες όπως το Devilʼs General (1955) του Helmut Kautner, το The Damned (1969) του Luchino Visconti, το Night Porter (1974) της Liliana Cavani, το Salo (1975) του Pier Paolo Pasolini επηρέασαν με τον τρόπο τους τον θεματικό κορμό των nazisploitation ταινιών. Πέρα από τις προαναφερθείσες ταινίες, ο προπάτορας του είδος, το Love Camp 7 (1969), είναι αυτό που σχηματοποίησε την exploitation μορφή των ταινιών που αφορούσαν στρατόπεδα συγκέντρωσης, και όρισε πολύ νωρίς τους κώδικες, τους κανόνες και τα κλισέ του είδους. Επιπλέον, τα nazisploitation, επηρεάστηκαν από ημερολογιακής μορφής λογοτεχνικά έργα που περιέγραφαν την ζωή μέσα στα γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης και τη λειτουργία των περιβόητων joy divisions, όπως για παράδειγμα το House of Dolls, ένα βιβλίο του Yehiel De-Nur από τη δεκαετία του ʼ50. Σημαντικό, φυσικά, ρόλο έπαιξαν τα w.i.p., αφού τα nazisploitation στην ουσία κόπιαραν το concept του προαναφερθέντος είδους απλά μετατρέποντας τους δεσμοφύλακες σε στρατιώτες και τις φυλακές σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Τα nazisploitation, γενικότερα, είναι ένα γελοίο, χυδαίο, κακόγουστο, βλακώδες και εμετικό, πολλές φορές, είδος, που έχει βγάλει απίστευτα κινηματογραφικά βδελύγματα, εμμένοντας με θρησκευτική ευλάβεια στην πορνογραφική απεικόνιση σαδιστικής βίας. Τα nazisploitation ήταν σχεδόν αποκλειστικά ευρωπαϊκό φαινόμενο, με την ιταλική παραγωγή να έχει τον πρώτο λόγο. Όσοι γουστάρουν τις b-movies και την σεξουαλική βία ή όσοι βρίσκουν το Salo υπερβολικά βαρύ, το Men Behind the Sun υπερβολικά βίαιο και το Schindlerʼs List υπερβολικά σοβαρό, ας κάνουν μια στάση από το είδος. Γενικότερα, τα nazisploitation αφορούν κυρίως μπιμουβάδες, με ιδιαίτερη αίσθηση του χιούμορ, που βρίσκουν την ιστορία βαρετή και πιστεύουν ότι ακόμη κι εκείνη η σκοτεινή εποχή χρειάζεται το γρέζι της.
Love Camp 7 (1969, Lee Frost)
Αν και τα nazisploitation αποτελούσαν κυρίως ευρωπαϊκές παραγωγές, η πρώτη ταινία του είδους προέρχεται από την Αμερική. Ο Lee Frost, ένας από τους χειρότερους exploitation σκηνοθέτες, με το Love Camp 7, οριοθετεί το θεματικό κορμό και τα ποιοτικά standards των nazisploitation ταινιών, κάνοντας μια ευθεία επίθεση στα όρια αντοχής του κινηματογραφικού κοινού απέναντι σε άθλιες ταινίες. Το Love Camp 7 είναι τόσο άθλιο σκηνοθετικά, με απαίσιο μοντάζ, ασύνδετα πλάνα και ασυγχρόνιστο ήχο, που πλησιάζει τα sci-fi έπη του Ed Wood. Κακόγουστο, με αστείες ερμηνείες, το Love Camp 7, αποτελεί μια άσκηση πάνω στο sleaze, που λογικά θα σόκαρε στην εποχή του, αλλά μπροστά σε ό,τι θα ακολουθήσει είναι απλή τσιχλόφουσκα.
She Devils of the SS (1973, Erwin C. Dietrich)
Τέσσερα χρόνια μετά το Love Camp 7, ο Ελβετός σκηνοθέτης και παραγωγός Erwin C. Dietrich, που είναι περισσότερο γνωστός από την πολύχρονη συνεργασία του με τον Jess Franco, βάζει τις ευρωπαϊκές βάσεις του είδους. Περισσότερο μια απλή σεξοκωμωδία, από αυτές που συνήθιζαν να βγάζουν οι Γερμανοί στις αρχές των 70ʼs, το She Devils of the SS, είναι ένα χαλαρό, αλλά υπερβολικά βλακώδες nazisploitation, χωρίς καμιά πραγματική πλοκή. Η συγκεκριμένη ταινία αντιμετωπίζει το θέμα του ναζισμού, με υπερβολικά ανάλαφρο τρόπο, γεγονός που οδήγησε αρκετούς να βρουν πίσω από την γελοία ιλαρότητα της ταινίας, ναζιστικές νύξεις. Το She Devils of the SS έχει τόση σχέση με την ιστορία, όση έχει ο μπακαλιάρος με το τασάκι, και αυτό μπορεί να προσβάλλει τον θεατή. Ο Dietrich θα ήθελα να πιστεύω ότι προσπάθησε να κάνει μια κωμική τσοντούλα με φόντο το Γ΄ Ράιχ, χωρίς να προσπαθεί να πάρει θέση στα γεγονότα. Το αποτέλεσμα όμως είναι εκνευριστικά ανάλαφρο σε σχέση με τη βίαιη πραγματικότητα εκείνης της σκοτεινής εποχής. Αφαιρώντας τη σοβαρότητα από τις καταστάσεις που περιέγραφε, κι αντικαθιστώντας την με μια σεξιστική ιλαρότητα, ο Dietrich δεν μοιάζει να ενδιαφέρεται για την σωστή παρουσίαση των απόψεων της ναζιστικής Γερμανία, αλλά για την ικανοποίηση του ανδρικού κοινού της ταινίας. Τελικά, ούτε αυτό καταφέρνει να πετύχει, καθώς το αποτέλεσμα είναι τόσο ηλίθιο, ανούσιο και ασεξουαλικό, που δεν το σώζουν ούτε οι όμορφες γυναικείες παρουσίες.
Ilsa: She Wolf of the SS (1975, Don Edmonds)
To Ilsa, είναι το πρώτο πραγματικά sleaze nazisploitation, και περιέχει όλα εκείνα τα στοιχεία, που έκαναν το συγκεκριμένο είδος ένα από τα πιο κακόφημα είδη του exploitation κινηματογράφου. Βία, βαναυσότητα, πειράματα, βασανιστήρια, μαστιγώματα και τα ιδιαίτερα ανατομικά προσόντα της Dyanne Thorne, έχουν δώσει στο Ilsa μια περίοπτη θέση στο χώρο των euro-trash αθλιοτήτων. Οι σκηνές των βασανιστηρίων είναι περισσότερο γελοίες παρά προσβλητικές, οι ερμηνείες είναι για γέλια και όλες οι γυναίκες που έχουν έστω και ρόλου κομπάρσου στην ταινία κάποια στιγμή εμφανίζονται γυμνές. Αρκετά προσβλητικό για τους αμύητους, το Ilsa είναι μια μεγαλοπρεπέστατη βλακεία, που θα ικανοποιήσει αυτούς που έχουν μια διεστραμμένη αίσθηση του χιούμορ. Την ταινία θα ακολουθήσουν δυο sequel, που δεν ανήκουν στο χώρο των nazisploitation, κι ένα ανεπίσημο τρίτο σε σκηνοθεσία Jess Franco.
Salon Kitty (1976, Tinto Brass)
Το Salon Kitty είναι ο πάπας των nazisploitation ταινιών. Ο Tinto Brass, με παλιότερη εμπειρία σε ψυχεδελικά παραληρήματα, εδώ κάνει την στροφή του στον ερωτικό κινηματογράφο, με τη γνωστή μπανιστηρτζίδικη διάθεσή του και τον φετιχιστικό τρόπο που κινηματογραφεί το γυναικείο σώμα. Αν και θέλει να περάσει σαν μια πιο σοβαρή ταινία, θέλοντας να διαφοροποιηθεί από το τσουβάλι των nazisploitation ταινιών, το Salon Kitty ίσως παίρνει τον εαυτό περισσότερο σοβαρά από όσο θα έπρεπε Με παρακμιακή ατμόσφαιρα, υπνωτικό mood, αξιοπρεπή παραγωγή, υπερτονισμένο ερωτισμό, περίεργες σεξουαλικές πράξεις και παραμορφωμένους νάνους, η ταινία του Brass είναι ένα καλογυρισμένο, αλλά αρκετές στιγμές κουραστικό, υβρίδιο που προσπαθεί να παντρέψει το Cabaret του Bob Fosse και το The Damned του Luchino Visconti με την sexploitation αισθητική. Η επαγγελματική σκηνοθεσία του Brass και η art-house αισθητική, καταφέρνουν να δώσουν μια ποιοτική ψευδαίσθηση στο αποτέλεσμα, με τον σκηνοθέτη να μην εμμένει τόσο στο sleaze όσο στην οικοδόμηση ενός γενικότερου παρακμιακού κλίματος. Με αξιοπρεπή παραγωγή και αρκετά φροντισμένη καλλιτεχνική διεύθυνση το Salon Kitty είναι εμφανώς ανώτερο από τα άλλα nazisploitation. Αν και όχι με τόσο βάθος όσο θα ήθελε, το Salon Kitty διατηρεί μια υποτυπώδη, έστω, σοβαρότητα που δεν έχει ξαναεμφανιστεί στο συγκεκριμένο είδος.
SS Experiment Camp (1976, Sergio Garrone)
OK, τώρα μιλάμε για την απόλυτη αστειότητα. Το SS Experiment Camp δεν απευθύνεται σε mainstream κοινό, αλλά οι αυθεντικοί μπιμουβάδες θα διασκεδάσουν με την ηλίθια κεντρική ιδέα, το πραγματικό ηλίθιο σενάριο, τους αστείους διαλόγους και μερικές αθάνατες ατάκες. Κατά τα άλλα, οι καταστάσεις δεν ξεφεύγουν από τα γνωστά κλισέ του είδους, με το τελικό αποτέλεσμα να ξεπερνά άνετα την κακοτοπιά της σοβαρότητας και να εξελίσσεται σε ένα ανελέητο trash.
Deported Women of the SS Special Section (1976, Rino di Silvestro)
Αν και ξεκινά κρατώντας αρκετά αργούς ρυθμούς, το Deported Women of the SS Special Section μετά το πρώτο, περίπου, μισάωρο γίνεται αρκετά sleaze, φτάνοντας σε επίπεδα που δεν είχαν φτάσει τα μέχρι τότε nazisploitation. H ταινία μυρίζει trash, φτηνές εντυπώσεις κι έλλειψη ταλέντου, αλλά σε όρους βρωμιάς και αποσύνθεσης κάνει καλά τη δουλειά της. Η ταινία γίνεται γρήγορα βαρετά προσβλητική, αλλά από τη μια η φτηνή παραγωγή, από την άλλη οι γελοίες ερμηνείες δεν αφήνουν τον θεατή να κουραστεί. Άλλωστε υπάρχει και η σκηνή της εκδίκησης της βασικής πρωταγωνίστριας της ταινία που θα πονέσει τους άρρενες θεατές.
SS Camp 5: Womenʼs Hell (1977, Sergio Garrone)
Ακόμη ένα ανοσιούργημα του είδους από τον Ιταλό σκηνοθέτη Sergio Garrone, με το αποτέλεσμα να συναγωνίζεται σε βλακεία το προγενέστερο SS Experiment Camp. Υπάρχει, φυσικά, αρκετή βία στην ταινία, αλλά οι σκηνές είναι τόσο αστείες που πραγματικά δεν προκαλούν τίποτα περισσότερο από αυθόρμητο γέλιο. Στην υπόλοιπη διάρκεια της ταινίας, αν ο θεατής δεν ξεκαρδιστεί από τις γελοίες ερμηνείες και κάποιος αστείους αναχρονισμούς σε αντικείμενα και σκηνικά, θα βρίσκεται στο δίλλημα να πάρει κανένα υπνάκο ή να κάνει κάτι πιο ενδιαφέρον, όπως για παράδειγμα να συμπληρώσει την φορολογική του δήλωση. Όποιος καταφέρει να φτάσει μέχρι το τέλος της ταινίας, το μόνο που θα του μείνει είναι το αναπάντητο ερώτημα πώς κατάφερε να χάσει, τόσο ανούσια, 90 λεπτά από τη ζωή του.
Private House of the SS (1977, Bruno Mattei)
Με το γνωστό ατάλαντο στυλ του, ο Mattei σκηνοθετεί ένα rip-off του Salon Kitty, που καταφέρνει να είναι παράλληλα κουραστικό και ακούσια αστείο. Η ταινία είναι ένα ασυνάρτητο όργιο από softcore σκετσάκια, χωρίς καμία συνοχή ή πλοκή. Το βασικό μέλημα της ταινίας είναι το softcore σεξ, σε όλους τους πιθανούς συνδυασμούς, που διακόπτεται μόνο από μερικά αστεία διαλογικά μέρη και κάποια μαστιγώματα. Προφανώς, η έλλειψη ταλέντου δεν κρύβεται, με τον Mattei να διεκπεραιώνει μια ακόμη βαρετή αθλιότητα από τον πάτο των σκουπιδιών.
Nazi Love Camp 27 (1977, Mario Caiano)
Με τέτοιο τίτλο, ένας υποψιασμένο θεατής θα περίμενε ακόμη ένα φεστιβάλ sleaze και βίας, αλλά στην πραγματικότητα η συγκεκριμένη ταινία είναι αρκετά πιο ήπια από τις άλλες. Θέλοντας παράλληλα να λειτουργήσει ως αντιπολεμικό δράμα και ως μια μεταφορά του γνωστού story του Romeo & Juliet στη εποχή του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, το Nazi Love Camp 27 κάπως πάει να το παίξει πιο σοβαρή ταινία, αλλά στην πραγματικότητα χάνει τη μπάλα από τα πρώτα λεπτά του. Ο Caiano (Shadow of Illusion, Eye in the Labyrinth, Calling All Police Cars, Milano Violenta), με προφανώς μεγαλύτερο ταλέντο από άλλους σκηνοθέτες του είδους, προσπαθεί να αναπαράγει το ύφος του Salon Kitty, αλλά το αποτέλεσμα δεν τον δικαιώνει. Προσπαθώντας να διατηρήσει έναν τραγικό πυρήνα στην πλοκή, η ταινία δεν διακρίνεται για τις περιβόητες sleaze ακροβασίες του είδους, αλλά και πάλι το τελικό αποτέλεσμα, εκτός από κουραστικό, φαίνεται να έχει πρόβλημα προσανατολισμού. Πάντως, το Nazi Love Camp 27, μπορεί να γίνει προσιτό από ευρύτερο κοινό, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι είναι καλή ταινία.
The Gestapoʼs Last Orgy (1977, Cesare Canevari)
To Gestapoʼs Last Orgy αποτελεί ένα από τα πιο κακόφημα nazisploitation, όχι εξαιτίας της υπερβολικής βίας που περιέχει, αλλά επειδή ο γενικότερος τόνος της ταινίας είναι εξαιρετικά νοσηρός, μοχθηρός και ενοχλητικός. Ο Canevari προσπαθεί να ακολουθήσει μια art-house αισθητική, γεγονός που κάνει το αποτέλεσμα να διακρίνεται από μια κλινική ψυχρότητα και μια μισάνθρωπη μοχθηρία. Η ατμόσφαιρα είναι αφόρητα πνιγηρή και παρακμιακή και δημιουργεί ένα βαρύ κλίμα αποσάθρωσης και ανθρώπινης κακίας. Η ιστορία προσπαθεί να παντρέψει το Salo, το Night Porter, το Salon Kitty και το Ilsa, βάζοντας αρκετό σοκαριστικό sleaze στη συνταγή, ώστε το αποτέλεσμα να γίνει ακόμη πιο δύσπεπτο. Κάπου ο Canevari πάει να το παίξει Pasolini στο Salo, προσπαθώντας να εκθέσει την μηδενιστική υποτίμηση της ανθρώπινης φύσης από τους Γερμανούς αξιωματικούς, αλλά το κάνει τόσο άγαρμπα που πολλές φορές κάνει το αποτέλεσμα να μοιάζει με ένα ντελίριο απάνθρωπης μοχθηρίας. Αυτή η άτσαλη, ημιτελής και επιδερμική προσπάθεια να αναπαραστήσει το σκοτεινό, μισάνθρωπο ιδεολογικό φόντο της ναζιστικής Γερμανίας, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι η ταινία είναι exploitation, άρα οποιοδήποτε σοβαρό σχόλιο και να επιχειρεί είναι εκ των πραγμάτων καταδικασμένο να μη βρει ανταπόκριση στο κοινό, κάνει το Gestapoʼs Last Orgy να χάνει τον δρόμο του, αν πραγματικά είχε κάποιο, και να μετατραπεί σε μια προσβλητική επίθεση στις αντοχές του κοινού.
Hell Train (1977, Alain Payet)
O σκηνοθέτης της ταινίας Alain Payet ήταν περισσότερο γνωστός από την ενασχόλησή του με την hardcore πορνογραφία, κι εδώ προσπαθεί να ξεφύγει από το στίγμα του porn director, αλλά το αποτέλεσμα είναι τόσο βλακώδες που ίσως ήταν προτιμότερο να το γυρίσει σε τσόντα. Το ηλίθιο τρικ της μεταφοράς της δράσης από ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης σε ένα τρένο δεν δουλεύει καθόλου καλά, και η πορνογραφική σκηνοθετική προσέγγιση του Payet δεν προσφέρει τίποτα σε μια ταινία που ήταν καταδικασμένη να μείνει στην αφάνεια. Αρκετά πιο ήπιο από άλλα δείγματα του είδους, το Hell Train είναι βαρετό, ασήμαντο και υπερβολικά lightweight για να θεωρηθεί αντιπροσωπευτική nazisploitation ταινία.
SS Extermination Camp (1977, Bruno Mattei)
Άλλη μια nazisploitation προσπάθεια από τον Bruno Mattei, και για ακόμη μια φορά το αποτέλεσμα, αν και προφανώς πιο διεστραμμένο και μοχθηρό από το Private House of the SS, είναι ένα απαίσιο κι ασύνδετο παραλήρημα sleaze, βίας και γυμνού. Διατηρώντας σχετικά ήπιους τόνους, ο Mattei κορυφώνει ελάχιστα τον sleaze παράγοντα, και όποτε αυτό συμβαίνει είναι εξοργιστικά ανούσιο και βαρετό. Χωρίς σενάριο, ερμηνείες, σκηνοθεσία, το SS Extermination Camp είναι μια φτηνιάρικη παραγωγή που δεν κερδίζει ούτε τον sleazefan ούτε τον θεατή που αναζητά softcore μπανιστήρι.
Red Nights of the Gestapo (1977, Fabio de Agostini)
Άλλο ένα rip-off του Salon Kitty, που δίνει βάση στις σχεδόν σοκαριστικές σεξουαλικές σκηνές και προσθέτει μια προσπάθεια ανάλυσης της πολιτικής κατάστασης της ναζιστικής Γερμανίας. Η σκηνοθεσία του de Agostini είναι αξιοπρεπής, αλλά η ταινία χάνει πόντους από τους μεγάλους διαλόγους, που θέλουν να το παίξουν με το ζόρι σοβαροί, αλλά πολλές φορές είναι κουραστικοί. Το Red Nights of the Gestapo μοιάζει με ένα light υβρίδιο του Salon Kitty και του The Damned, με το αποτέλεσμα να προσπαθεί, με σχετική επιτυχία, να ξεφύγει από τα standards μιας απλής softcore τσόντας, για να πει κάτι περισσότερο. To συγκρατημένο sleaze και η ικανοποιητική προσπάθεια που κάνει ο de Agostini να αναπαραστήσει την πολιτική κατάσταση της εποχής, προσφέρουν ένα ίχνος σοβαρότητας σε μια ταινία που δεν επιδιώκει να σοκάρει τον θεατή. Χωρίς να είναι κάτι ιδιαίτερο, σίγουρα είναι πιο αξιοπρεπές από άλλα δείγματα του είδους
The Beast in Heat (1977, Luigi Batzella)
To Beast in Heat αποτελεί μια από τις πιο ξεκαρδιστικά γελοίες ταινίες που ανήκουν στον χώρο του nazisploitation, και μόνο το SS Experiment Camp μπορεί να συγκριθεί μαζί του σε επίπεδα ακούσιου χιουμορ. Φυσικά υπάρχει αρκετή βία και ισχυρές δόσεις sleaze, αλλά αυτό το παραλήρημα ανεπιτήδευτου χιούμορ, αστείων διαλόγων, ανύπαρκτων ερμηνειών και τραγελαφικής κεντρικής ιδέας, δεν αφήνει σε καμία περίπτωση αδιάφορο έναν φανατικό λάτρη των κακών ταινιών. Το σενάριο είναι τόσο ασύνδετο, που μοιάζει σαν μια τυχαία, σουρεαλιστική συνένωση διαφορετικών ιστοριών που και καλά προσπαθεί να περάσει σαν ψαγμένη. Οι σκηνές βίας είναι αστείες ενώ και το σεξομανές τέρας του τίτλου, με τις περίεργες διατροφικές συνήθειες είναι απίστευτα γελοίο. Όποιος καταφέρει να αντέξει την γελοία εμπειρία που προσφέρει η παρακολούθηση της ταινίας, μπορεί, κυριολεκτικά να είναι περήφανος για τον άθλο που κατάφερε.
SS Elsa (1977, Patrice Rohmm)
Ακόμη ένα αδιάφορο rip-off του Salon Kitty, που ακολουθά, όπως και το Hell Train, το σεναριακό τρικ της μεταφοράς της δράσης από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης σε ένα τρένο. Στην πραγματικότητα είναι τόσες πολλές οι ομοιότητες της ταινίας με το Hell Train, που μοιάζει με remake. Σεξ, γυμνό, διαστροφή, ήπια σεξουαλική βία και κάποιες σαδομαζοχιστικές νύξεις μπαίνουν στο μίξερ, για να βοηθήσουν τον σκηνοθέτη να βγάλει μια αίσθηση παρακμής, αλλά το αποτέλεσμα δεν ξεφεύγει από τον σωρό των απλών softcore porn.
Helga: She Wolf of Spilberg (1977, Patrice Rohmm)
Rip-off του Ilsa με κάποιες επιρροές από το Salo του Pasolini, με περιορισμένο sleaze αλλά με αρκετές σαδομαζοχιστικές/φετιχιστικές νύξεις και dominatrix σκηνές. Η ταινία δεν δημιουργεί το νοσηρό κλίμα διαστροφής που θέλει να περάσει, με αποτέλεσμα αρκετές φορές να μοιάζει σαν sexploitation σαπουνόπερα. Ο Rohmm προσθέτει λίγο ρομαντισμό ώστε να στηριχθεί ένα αναιμικό love-story, το οποίο από ένα σημείο και μετά γίνεται το κεντρικό θέμα της ιστορίας, και μια διεστραμμένα φιλήδονη διάθεση, αλλά συνολικά η ταινία είναι βαρετή, ανούσια και ασύνδετη.
Nathalie: Escape from Hell (1978, Alain Payet)
Δεύτερη σκηνοθετική απόπειρα του Alain Payet στον nazisploitation χώρο, με το αποτέλεσμα αυτή να είναι εμφανώς καλύτερο. Τα nazisploitation της εποχής αυτής, με το συγκεκριμένο είδος να έχει χάσει πλέον την δυνατότητα να σοκάρει, ακολουθούν μια πιο straight μορφή, περιορίζοντας το προσβλητικό sleaze, γεγονός που τα κάνει να μοιάζουν με απλά sexploitation. Πάνω σε αυτή την φόρμα ο Payet σκηνοθετεί μια ταινία που δίνει βάση στην αποκλίνουσα σεξουαλική συμπεριφορά, τον φετιχισμό, τον σαδομαζοχισμό, το λεσβιακό σεξ και τις dominatrix νύξεις, βάζοντας στη συνταγή, ορισμένα στοιχεία κατασκοπευτικού θρίλερ, επιρροές από το Salo κι ένα αναιμικό sub-plot που αφορά την αντίσταση εναντίον των Γερμανών. Η εμπειρία του στην πορνογραφία είναι εμφανής στις σεξουαλικές σκηνές, τις οποίες όμως καταφέρνει να τις εμπλουτίσει με ένα κλίμα ιδεολογικής, ψυχολογικής και σεξουαλικής παρακμής. Αρκετά καλογυρισμένο για τα μέτρα των nazisploitation ταινιών, το Nathalie: Escape from Hell είναι κάπως καλύτερο από τα φεστιβάλ σαδιστικής βίας που μας είχε συνηθίσει το συγκεκριμένο είδος, αλλά από όποια πλευρά και να το δούμε, το αποτέλεσμα δεν ξεφεύγει από την μετριότητα.
Convoy of Girls (1978, Pierre Chevalier)
Αν και το όνομα του Jess Franco φιγουράρει ως συν-σκηνοθέτης της ταινίας, στην πραγματικότητα ο Franco συμμετέχει λίγο στην ταινία, καθώς ο το μόνο που έκανε είναι να προσθέσει ορισμένες σκηνές γυρισμένες παλιότερα από τον ίδιο, τις οποίες χρησιμοποίησε και στο δικό του Oasis of the Zombies. Η ταινία είναι πραγματικά άθλια, ακόμη και για τα χαμηλα ποιοτικά standards ενός nazisploitation. Με βασικό θέμα ένα γελοίο love-story, το Convoy of Girls στήνει ένα τελείως κακόγουστο ντελίριο από άθλιες ερμηνείες, αφηγηματικά χάσματα, τραγελαφικές καταστάσεις και αστείες σκηνές δράσης. Μόνο για αμετανόητους
Holocaust 2 (1980, Angelo Pannaccio)
O κύκλος των nazisploitation παραγωγών κλείνει το 1980 με την συγκεκριμένη ταινία, που στην πραγματικότητα είναι ένας συνδυασμός nazisploitation και ιστορίας εκδίκησης. Η κεντρική ιδέα δεν είναι τόσο άσχημη, αλλά το τελικό αποτέλεσμα είναι εξαιρετικά ηλίθιο. Δεν υπάρχει τίποτα στη συγκεκριμένη ταινία που να θεωρηθεί έστω αξιοπρεπές, γεγονός που κάνει το Holocaust 2 μια τραυματική εμπειρία. Όποιος καταφέρει να την δει ολόκληρη, μπορεί να είναι σίγουρος ότι μετά από αυτό, είναι ικανός να αντέξει τα πάντα.
Τα nazisploitation, πέρα από την ομοιότητα που παρατηρείται στους τίτλους των ταινιών, παρουσίαζαν και μια απίστευτη έλλειψη πρωτοτυπίας σε σεναριακές ιδέες, με αποτέλεσμα, αφενός όποιος έχει δει μία από αυτές τις ταινίες μπορεί εύκολα να πει ότι τις έχει δει όλες, κι αφετέρου να είναι δύσκολη η διάκριση των επιμέρους ταινιών. Σε τελική ανάλυση, τα nazisploitation είναι ίσως το πιο κακόφημο, κακόγουστο και απεχθές είδος ταινιών που ανήκουν στον exploitation χώρο. Αυτή η υστεροφημία τους βασίζεται σε τρεις ιδιαιτερότητες. 1) Η φτηνή παραγωγή των ταινιών αυτών, η ανυπαρξία ερμηνειών και η έλλειψη οποιουδήποτε ταλέντου, κάνει τα nazisploitation να αποτελούν την πιο ερασιτεχνική προσπάθεια του ήδη κακόφημου eurosleaze. 2) H ηδονοβλεπτική αντιμετώπιση ενός απεχθούς θέματος, και η πορνογραφική προσέγγιση των βασανιστηρίων, της σεξουαλικής και σωματικής βίας, της υποτίμησης της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και της γενικότερης παρακμής της ανθρώπινης φύσης, μετατρέπει τα nazisploitation σε αμοραλιστικά, μηδενιστικά και προσβλητικά υποπροϊόντα του cult κινηματογράφου. 3) Το γεγονός της αναπαραγωγής, με καθαρά οπορτουνιστικό τρόπο, θεμάτων που αφορούν μια σελίδα της ανθρώπινης ιστορίας, αποτέλεσε το σημαντικότερο βήμα για όσους κατηγόρησαν τα nazisploitation για επιτηδευμένη νοσηρότητα. Αυτή η άγαρμπη προσπάθεια εκμετάλλευσης των γεγονότων μιας σκοτεινής και βίαιης εποχής, κάνει τα nazisploitation να μοιάζουν με κινηματογραφικά ανοσιουργήματα που προσθέτουν sleaze, βία και σεξ σε θέματα που αξίζουν σοβαρότερη αντιμετώπιση. Τα nazisploitation, δεν προσπαθούσαν να κάνουν, τουλάχιστον άμεσα, καμιά μορφή καταγγελίας, ούτε φυσικά να αντιμετωπίσουν με κριτική διάθεση τον τρόπο με τον οποίο εκδηλώνεται η βαρβαρότητα της ανθρώπινης φύσης. Η χρήση της βίας και του sleaze δεν είχε απολογητικό ή καθαρτικό χαρακτήρα, ούτε φυσικά αποσκοπούσε στη διάδοση ιδεών που θεωρούνται επικίνδυνες ή προσβλητικές για την ανθρώπινη ιστορία. Τα nazisploitation, ήταν καθαρόαιμες exploitation ταινίες, που μοναδικός σκοπός τους ήταν το ανεγκέφαλο σοκ και η πρόκληση της αποστροφής του κοινού. Παρόλα αυτά, τα nazisploitation είναι τόσο κακόγουστα, ανήθικα, χυδαία και κακοσκηνοθετημένα που δεν θα πρότεινα κάποια από τις συγκεκριμένες ταινίες σε κάποιο ανυποψίαστο θεατή. Οι προαναφερθείσες ταινίες, ακόμη και όσες θεωρούνται στην καλύτερη περίπτωση αξιοπρεπείς, ενδέχεται να γίνουν αρκετά δυσάρεστες σε ένα mainstream κοινό, που δε έχει επαφή με τον exploitation κινηματογράφο. Τα nazisploitation, αν και δεν προκαλούν με τις gore σκηνές που περιέχουν, αποσκοπούν στο καθαρό σοκ. Η χυδαία απεικόνιση του sleaze ενδέχεται να κάνει τον θεατή να νιώσει βρώμικος. Το σίγουρο είναι ότι τα nazisploitation είναι ταινίες που ντρέπεσαι να παραδεχτείς ότι έχεις δει. Οι συγκεκριμένες ταινίες αφορούν κυρίως ένα κοινό που λατρεύει τις κακές ταινίες, έχει μια διεστραμμένη αίσθηση του χιούμορ και μπορεί να απολαύσει, χωρίς ενοχές, την φθηνή παραγωγή, τα προσχηματικά σενάρια, τις γελοίες ερμηνείες και τους τραγελαφικούς διαλόγους.
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή: