iggylebowski
RetroAdept
- Joined
- 10 Mαϊ 2012
- Μηνύματα
- 868
- Αντιδράσεις
- 647
Nightmare (aka Nightmares in a Damaged Brain) (1981, Romano Scavolini)
http://www.imdb.com/title/tt0082818/
Ηθοποιοί: Braid Stafford, Sharon Smith, C.J. Cooke
Υπόθεση: Ένας πρώην τρόφιμος ενός ψυχιατρείου, ο οποίος βασανίζεται από αποτρόπαιους εφιαλτες, ξεκινά μια φονική πορεία, έχοντας ως κύριο στόχο μια οικογένεια που φαίνεται να έχει κάποια σχέση με το παρελθόν του.
Το Nightmares in a Damaged Brain, ή απλά Nightmare, θεωρείται από πολλούς ως συνδετικός κρίκος που ενώνει το Maniac του William Lustig και το Henry: Portrait of a Serial Killer του John McNaughton. Αν και μια τέτοια παραδοχή υπερεκτιμά την ποιότητά του, αφού οποιαδήποτε σύγκριση με τις προαναφερθείσες δυο ταινίες είναι καταδικαστική για το Nightmare, η συγκεκριμένη ταινία του Romano Scavolini έχει κι αυτή την αξία της. Με αυξημένο τον παράγοντα sleaze, ειδικά στο πρώτο μέρος της ταινίας, το Nightmare εξελίσσεται σε ένα βρώμικο κινηματογραφικό σύμπαν όμοιο με το Maniac και το New York Ripper. H βρώμικη πλευρά της πόλης με τις πόρνες, τα live sex shows, τα bdsm club, δημιουργεί μια παρακμιακή ατμόσφαιρα, έναν αβάσταχτα νοσηρό τόνο και μια αφόρητη αίσθηση σήψης και αποσάθρωσης. Το βρώμικο, δυσοίωνο κλίμα πάνω στο οποίο αναπτύσσεται το Nightmare καταφέρνει να λειτουργήσει αρκετά καλά στον τρόπο με τον οποίο ο σκηνοθέτης προσπαθεί να συνδέσει τον δολοφόνο με τον περιβάλλον του, με αποτέλεσμα ο θεατής να γίνεται αυτόπτης μάρτυρας της ασφυκτικής, πνιγηρής αίσθησης απομόνωσης, εγκλωβισμού και παράνοιας στην οποία παγιδεύεται ο πρωταγωνιστικός χαρακτήρας της ταινίας. Επιπλέον, ο Scavolini, διαχειρίζεται αρκετά καλά τις ονειρικές ακολουθίες με τις οποίες καταφέρνει να ενισχύσει την εφιαλτική, ανατριχιαστική διάσταση της ιστορίας, οδηγώντας το κινηματογραφικό κοινό σε μια ανελέητη κατάβαση στις σκοτεινές πτυχές ενός παρανοϊκού μυαλού. Η προσπάθεια του σκηνοθέτη να δώσει και μια διάσταση μυστηρίου στην ιστορία, αν και λειτουργεί αρκετά καλά αυξάνωντας την αγωνία και την ένταση, τελικά μένει ημιτελής με την λύση να έρχεται πρόωρα και χωρίς να αποφεύγει την παγίδα της προβλεψιμότητας. Oι επιρροές του Nightmare από τα Taxi Driver και Shinning είναι κάτι παραπάνω από προφανείς, ειδικά στην σκηνή με το σπάσιμο της πόρτας, ενώ την εμφάνισή τους κάνουν και ορισμένα, ανοπόφευκτα ίσως, slasher κλισέ. Από την άλλη, κάπου η ταινία τραβάει περισσότερο από όσο πρέπει, με αποτέλεσμα ο ρυθμός να μοιάζει άνισος, ειδικά στο δεύτερο μέρος του Nightmare. O Braid Stafford, στον πρωταγωνιστικό ρόλο, δεν μπορεί να φτάσει την νοσηρή, εσωτερική δύναμη που εξέπεμψαν σε παρόμοιους ρόλους ο Joe Spinell ή ο Michael Rooker, αποδυναμώνοντας αρκετά το αποτέλεσμα, αφού άλλες φορές καταφέρνει να εξωτερικεύσει με ενοχλητικό τρόπο τις φονικές εμμονές και τον προβληματικό ψυχισμό του χαρακτήρα του, ενώ σε μερικές στίγμές μοιάζει υπερβολικός και γραφικά εκκεντρικός. Gore υπάρχει στην ταινία, αλλά όχι σε τόσο μεγάλο βαθμό, με δυο-τρεις σκηνές να πραγματικά ανατριχιαστικές, αλλά η συνεχή επανάληψη μιας εξ αυτών από ένα σημείο και μετά κουράζει. Η καλή σκηνοθεσία του Scavolini με το σφιχτοδεμένο μοντάζ, τον σκοτεινό τόνο, τις΄περίεργες γωνίες λήψεις και κάποιες ευρηματικές αλληλουχίες παράξενων εικόνων καταφέρνει να περιορίσει αρκετά τις κακοτοπιές, δημιουργώντας το απαραίτητο κινηματογραφικό πλαίσιο για να αναπτύξει μια νοσηρή ιστορία γεμάτη με ενοχλητικές σκηνές. Αν και προσωπικά το θεωρώ κατώτερο από άλλες ταινίες της ίδιας περίπου εποχής (π.χ. Maniac, New York Ripper), το Nightmare είναι μια αξιοπρεπής, εμφανώς άνω του μετρίου, ταινία τρόμου που πετυχαίνει σε αρκετά μεγάλο βαθμό τον σκοπό της.
http://www.imdb.com/title/tt0082818/
Ηθοποιοί: Braid Stafford, Sharon Smith, C.J. Cooke
Υπόθεση: Ένας πρώην τρόφιμος ενός ψυχιατρείου, ο οποίος βασανίζεται από αποτρόπαιους εφιαλτες, ξεκινά μια φονική πορεία, έχοντας ως κύριο στόχο μια οικογένεια που φαίνεται να έχει κάποια σχέση με το παρελθόν του.
Το Nightmares in a Damaged Brain, ή απλά Nightmare, θεωρείται από πολλούς ως συνδετικός κρίκος που ενώνει το Maniac του William Lustig και το Henry: Portrait of a Serial Killer του John McNaughton. Αν και μια τέτοια παραδοχή υπερεκτιμά την ποιότητά του, αφού οποιαδήποτε σύγκριση με τις προαναφερθείσες δυο ταινίες είναι καταδικαστική για το Nightmare, η συγκεκριμένη ταινία του Romano Scavolini έχει κι αυτή την αξία της. Με αυξημένο τον παράγοντα sleaze, ειδικά στο πρώτο μέρος της ταινίας, το Nightmare εξελίσσεται σε ένα βρώμικο κινηματογραφικό σύμπαν όμοιο με το Maniac και το New York Ripper. H βρώμικη πλευρά της πόλης με τις πόρνες, τα live sex shows, τα bdsm club, δημιουργεί μια παρακμιακή ατμόσφαιρα, έναν αβάσταχτα νοσηρό τόνο και μια αφόρητη αίσθηση σήψης και αποσάθρωσης. Το βρώμικο, δυσοίωνο κλίμα πάνω στο οποίο αναπτύσσεται το Nightmare καταφέρνει να λειτουργήσει αρκετά καλά στον τρόπο με τον οποίο ο σκηνοθέτης προσπαθεί να συνδέσει τον δολοφόνο με τον περιβάλλον του, με αποτέλεσμα ο θεατής να γίνεται αυτόπτης μάρτυρας της ασφυκτικής, πνιγηρής αίσθησης απομόνωσης, εγκλωβισμού και παράνοιας στην οποία παγιδεύεται ο πρωταγωνιστικός χαρακτήρας της ταινίας. Επιπλέον, ο Scavolini, διαχειρίζεται αρκετά καλά τις ονειρικές ακολουθίες με τις οποίες καταφέρνει να ενισχύσει την εφιαλτική, ανατριχιαστική διάσταση της ιστορίας, οδηγώντας το κινηματογραφικό κοινό σε μια ανελέητη κατάβαση στις σκοτεινές πτυχές ενός παρανοϊκού μυαλού. Η προσπάθεια του σκηνοθέτη να δώσει και μια διάσταση μυστηρίου στην ιστορία, αν και λειτουργεί αρκετά καλά αυξάνωντας την αγωνία και την ένταση, τελικά μένει ημιτελής με την λύση να έρχεται πρόωρα και χωρίς να αποφεύγει την παγίδα της προβλεψιμότητας. Oι επιρροές του Nightmare από τα Taxi Driver και Shinning είναι κάτι παραπάνω από προφανείς, ειδικά στην σκηνή με το σπάσιμο της πόρτας, ενώ την εμφάνισή τους κάνουν και ορισμένα, ανοπόφευκτα ίσως, slasher κλισέ. Από την άλλη, κάπου η ταινία τραβάει περισσότερο από όσο πρέπει, με αποτέλεσμα ο ρυθμός να μοιάζει άνισος, ειδικά στο δεύτερο μέρος του Nightmare. O Braid Stafford, στον πρωταγωνιστικό ρόλο, δεν μπορεί να φτάσει την νοσηρή, εσωτερική δύναμη που εξέπεμψαν σε παρόμοιους ρόλους ο Joe Spinell ή ο Michael Rooker, αποδυναμώνοντας αρκετά το αποτέλεσμα, αφού άλλες φορές καταφέρνει να εξωτερικεύσει με ενοχλητικό τρόπο τις φονικές εμμονές και τον προβληματικό ψυχισμό του χαρακτήρα του, ενώ σε μερικές στίγμές μοιάζει υπερβολικός και γραφικά εκκεντρικός. Gore υπάρχει στην ταινία, αλλά όχι σε τόσο μεγάλο βαθμό, με δυο-τρεις σκηνές να πραγματικά ανατριχιαστικές, αλλά η συνεχή επανάληψη μιας εξ αυτών από ένα σημείο και μετά κουράζει. Η καλή σκηνοθεσία του Scavolini με το σφιχτοδεμένο μοντάζ, τον σκοτεινό τόνο, τις΄περίεργες γωνίες λήψεις και κάποιες ευρηματικές αλληλουχίες παράξενων εικόνων καταφέρνει να περιορίσει αρκετά τις κακοτοπιές, δημιουργώντας το απαραίτητο κινηματογραφικό πλαίσιο για να αναπτύξει μια νοσηρή ιστορία γεμάτη με ενοχλητικές σκηνές. Αν και προσωπικά το θεωρώ κατώτερο από άλλες ταινίες της ίδιας περίπου εποχής (π.χ. Maniac, New York Ripper), το Nightmare είναι μια αξιοπρεπής, εμφανώς άνω του μετρίου, ταινία τρόμου που πετυχαίνει σε αρκετά μεγάλο βαθμό τον σκοπό της.
