iggylebowski
RetroAdept
- Joined
- 10 Mαϊ 2012
- Μηνύματα
- 868
- Αντιδράσεις
- 647
Nunsploitation
Τα nunsploitation είναι ένα ξεχωριστό είδος των exploitation ταινιών, που αναπτύχθηκε κυρίως στον ευρωπαϊκό χώρο από τα τέλη της δεκαετίας του ʼ60 και αποτέλεσαν ένα από τα πιο χαρακτηριστικά είδη της ευρωπαϊκής b-movie παραγωγής. Όχι τόσο κακόφημα όσο τα nazisploitation ή τα w.i.p. (women in prison), τα nunsploitation ακολουθούσαν συγκεκριμένους κώδικες, πάνω στους οποίους γραφόταν προσχηματικά, πανομοιότυπα σενάρια, που φυσικά σκοπός τους ήταν το δυνατό και αναίτιο γυναικείο γυμνό. Τα πιο κακόφημα του είδους περιελάμβαναν κι αρκετές σκηνές μισογυνισμού, σαδιστικής βίας και βασανιστηρίων, όλα αυτά όμως με τον απαραίτητο ηδονοβλεπτικό τρόπο που δεν προκαλούσε αποστροφή στον θεατή, αλλά αντίθετα του έδιναν την ευκαιρία να θαυμάσει τα γυμνά κάλλη των, κατά κανόνα, όμορφων πρωταγωνιστριών. Αντίθετα με τα w.i.p. και τα nazisploitation, ο παράγοντας sleaze ήταν πιο συγκρατημένος, και όταν οι ταινίες παρέκλιναν κάπως από τη σεναριακή γραμμή διαφθορά-λεσβιακά όργια-καταστολή, στη συνταγή έμπαιναν αρκετά ευρηματικά βασανιστήρια, που θα μπορούσαν να ικανοποιήσουν τον θεατή με τις πιο βίαιες απαιτήσεις. Θεματικά, τα nunsploitation αφορούσαν ιστορίες εποχής, σύμφωνα με τις οποίες κάποια αθώα κοπελίτσα, για κάποιο λόγο που έγκειται στις πουριτανικές συνήθειες της εποχής, κλεινόταν σε κάποιο μοναστήρι όπου αντιμετώπιζε είτε κάποιο είδος δαιμονισμού, είτε την αντικοινωνική συμπεριφορά των άλλων μοναχών. Στην πρώτη περίπτωση, τα nunsploitation υιοθετούσαν έναν αόριστο χαρακτήρα τρόμου, πραγματικό ή φανταστικό, με αποτέλεσμα η ταινία να δίνει βάση σε αιρετικές συμπεριφορές , οι οποίες δεν απαιτούσαν κάποια ιδιαίτερη ευφυΐα ώστε ο θεατής να συνειδητοποιήσει ότι θα οδηγήσουν σε μια αιματηρή κλιμάκωση στο στυλ των ταινιών που αφορούσαν κυνήγι μαγισσών (Witchfinder General, Mark of the Devil κ.α.). Στη δεύτερη περίπτωση το βάρος έπεφτε στην ψευδοπουριτανική συμπεριφορά εντός του μοναστηριού, το οποίο αποτελούσε απλά μια βιτρίνα για αποκλίνουσες συμπεριφορές, με την πρωταγωνίστρια της ταινία να βιώνει εντός των τειχών της μονής μια επίγεια κόλαση. Βέβαια, το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας αφορούσε τη ζωή εντός της μονής, δίνοντας την ευκαιρία στον σκηνοθέτη να παρουσιάσει ένα φεστιβάλ ερωτικών πλάνων, οπότε σκηνές όπως μπάνιο σε ομαδικά λουτρά, λεσβιακές σχέσεις, αυτομαστιγώματα και σεξουαλικά όργια να θεωρούνται απαραίτητες προσθήκες στο οπλοστάσιο της εκάστοτε κινηματογραφικής πρότασης. Υποτίθεται, πολλά nunsploitation αποτελούσαν μια άτυπη καταγγελία του θρησκευτικού φανατισμού, της καθολικής εκκλησίας και της ασκητικής ζωής, θέλοντας με τον τρόπο αυτό να παρουσιάσουν την υποκρισία και τον σκοταδισμό της εκκλησίας, τα ψυχολογικά τραύματα που αφήνει ο χρόνιος εγκλεισμός και την καταπιεσμένη σεξουαλικότητα, αλλά στην πραγματικότητα κανείς θεατής δεν ενδιαφερόταν για τέτοιες μεταφράσεις των ταινιών, αν πραγματικά αυτές υπήρχαν.
Γυρνώντας μερικά χρόνια πίσω, το Black Narcissus (1947) και το The Nunʼs Story (1959) αποτέλεσαν σημαντικές επιρροές των nunsploitation ταινιών, καθώς το θέμα της καταπιεσμένης σεξουαλικότητας σε μια καθαρά γυναικεία κοινωνία όπως κι αυτά της θρησκοληψίας και της εκκλησιαστικής ηθικής, το οποίο αντιμετώπιζαν αυτές οι δυο ταινίες, οριοθέτησε τον βασικό κορμό του είδους. Οι δυο αυτές ταινίες είναι εξαιρετικές προσπάθειες του κινηματογράφου να ασχοληθούν με θέματα ταμπού, και φυσικά καμία σχέση δεν έχουν με τα nunsploitation. Ακούσια όμως κατάφεραν να οριοθετήσουν τη κλασική θεματική βάση του συγκεκριμένου exploitation είδους. Η γέννηση των nunsploitation εντοπίζεται στις αρχές της δεκαετίας του ʼ60, με την εμφάνιση δύο ταινιών, του πολωνικού Mother Joan of the Angels (1961) και του Nun of Monza (1962) του Carmine Gallone, μια ιστορία που θα έχει αρκετές κινηματογραφικές μεταφορές μέχρι τα μέσα των 80ʼs, με πρώτη μεταφορά να αποτελεί το εξαιρετικά δυσεύρετο Nun of Monza του 1947. Οι δυο συγκεκριμένες ταινίες δεν είναι nunsploitation, και ο σκοπός τους δεν ήταν απλά το αναίτιο γυμνό. Ειδικά το Mother Joan of the Angels είναι μια εκπληκτική ταινία που σχολιάζει τη λειτουργία της καθολικής εκκλησίας και το θέμα της αφορά τα γεγονότα στην πόλη Loudun. Μια ακόμη ταινία που αποτέλεσε πρόδρομο των nunsploitation, χωρίς να ανήκει στο συγκεκριμένο είδος, είναι και το πολύ καλόThe Nun (1966) του Jacques Rivette, που αποτελεί μεταφορά ενός έργου του Diderot, με το οποίο ο Γάλλος εγκυκλοπαιδιστής επιτιθόταν στην υποκρισία και τη διαφθορά της καθολικής εκκλησία. Όλες αυτές οι ταινίες, σε συνδυασμό με ιστορικά γεγονότα και πρόσωπα (Loudun, Virginia of Monza, Matthew Hopkins), κάποια έργα που ανήκουν στον χώρο της λογοτεχνίας (Letters of a Portuguese Nun) και η εμφάνιση ταινιών τρόμου που αφορούσαν το κυνήγι μαγισσών στον Μεσαίωνα, δημιούργησαν την απαραίτητη βάση για την ανάπτυξη των nunsploitation ταινιών. Τα nusploitation, συνήθως διακρινόταν από αρκετά καλή παραγωγή, στα μέτρα των b-movie πάντα, αφού απαιτούσαν σκηνικά και κουστούμια που παρέπεμπαν σε παλιότερες ιστορικά εποχές, με αποτέλεσμα να έχουν μια ποιότητα που ξεπερνούσε την νοσηρή φθήνια άλλων exploitation ειδών. Επιπλέον, η χαρακτηριστική, σκοτεινή τους ατμόσφαιρα, που ενισχυόταν από τον γοτθικό τόνο που απέπνεαν τα εσωτερικά πλάνα της μονής, είχαν ως αποτέλεσμα ένα πνιγηρό, κλειστοφοβικό κλίμα και μια πεσιμιστική αίσθηση παρακμής και εγκατάλειψης. Αλλά, ας μη γελιόμαστε, ο πραγματικός σκοπός των nunsploitation, πέρα από κάποιες εξαιρέσεις, ήταν μια αισθησιακή μορφή του ερωτισμού που στόχευε κυρίως το ανδρικό κοινό.
Τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ʼ70, αποτέλεσαν και την χρυσή εποχή του είδους, όπου κυρίως η ιταλική παραγωγή μας έδωσε μερικά από τα πιο χαρακτηριστικά δείγματα. Από τα μέσα των 70ʼs και μετά, με την άνοδο της hardcore πορνογραφίας, τα nunsploitation έχασαν μέρος του κοινού τους, αφού πλέον ο θεατής προτιμούσε τις ανεπιτήδευτες σκηνές σεξ, από το απλό γυμνό που του προσέφεραν ταινίες με καλόγριες. Παρόλα αυτά, τα nunsploitation συνέχισαν την ιδιαίτερη διαδρομή τους μέχρι τα πρώτα χρόνια των 80ʼs, όπου σταδιακά το είδος άρχισε να φθίνει. Γενικότερα, τα nunspolitation δεν αποτελούν κάποιο σημαντικό είδος των exploitation ταινιών, με την λογική ότι δεν καταφέρνουν να ικανοποιήσουν, πέρα από την περιέργεια του mainstream κοινού, ούτε τους sleazefans αφού δεν έχουν την πικάντικη νοσηρότητα και τη χυδαία μοχθηρία άλλων ειδών, ούτε τους λάτρεις των bad movies, αφού παίρνουν τον εαυτό τους περισσότερο σοβαρά από όσο θα έπρεπε. Τα nunsploitation αφορούν κυρίως τους λάτρεις των softcore porn, που αρέσκονται στην αισθησιακή απεικόνιση του γυναικείου σώματος αλλά και όσους θέλουν να πιστεύουν ότι βλέπουν b-movies αλλά φοβούνται, ακόμη, να μπουν στα πιο βαθειά νερά που ευδοκιμούν πιο επικίνδυνα υβρίδια. Με τα nunsploitation ασχολήθηκαν κατά καιρούς ορισμένα από τα μεγαλύτερα ονόματα των ευρωπαϊκών exploitation, όπως ο Franco, o Borowczyk, o DʼAmato. Αν και καθαρά ευρωπαϊκό φαινόμενο, τα nunsploitation απέκτησαν κοινό σε παγκόσμια βάση, με αποτέλεσμα να υπάρχουν παρόμοιες παραγωγές μέχρι και στην Ιαπωνία, με τα συγκεκριμένα να αποτελούν μια ιδιαίτερη μορφή των γιαπωνέζικων pinku eiga.
The Awful Story of the Nun of Monza (1969, Eriprando Visconti)
Ιστορικά, η πρώτη πραγματική nunsploitation ταινία, το Awful Story of the Nun of Monza ασχολείται με ίδιο θέμα που ασχολήθηκαν οι παλιότερες ταινίες του 1947 και του 1962. Πιο προκλητική από τις προηγούμενες μεταφορές της ιστορίας, αλλά πολύ πιο υποτονικό σε όρους sleaze, από αυτά θα ακολουθήσουν στη συνέχεια, η συγκεκριμένη ταινία είναι περισσότερο ένα ιστορικό δράμα που προσπαθεί να αποκαλύψει τον πουριτανισμό, τον σκοταδισμό, την υποκρισία και τις κατασταλτικές μεθόδους μέσα σε μια μοναχική κοινωνία. Με αρκετά πιο σοβαρή προσέγγιση στο θέμα, το Nun of Monza, φυσικά και δεν αποτελεί το πιο χαρακτηριστικό δείγμα του είδους. Πέρα όμως από το γεγονός ότι είναι τόσο exploitation όσο είναι και η σειρά ταινιών Angelique με την Michele Mercier, το Nun of Monza είναι ένα καλογυρισμένο φιλμάκι, που η αξία του στα nunsploitation έχει μόνο ιστορική σημασία
The Devils (1971, Ken Russell)
To The Devils αποτελεί το καλύτερο, ποιοτικότερο και εντυπωσιακότερο δείγμα του είδους, αν κι εγώ προσωπικά δεν την θεωρώ μια nunsploitation ταινία με την απόλυτη έννοια του όρου. Εμπνευσμένος από τα γεγονότα στην πόλη Loudun, o Ken Russell επιτίθεται με βλάσφημο τρόπο στην υποκρισία, την καταπίεση, τον σκοταδισμό, την ηθική, την πολιτική επιρροή, τον ψευδοπουριτανισμό και την μεγαλομανία της εκκλησίας, και γενικότερα της οργανωμένης θρησκείας. Πανέμορφη εικαστικά και βιτριολική θεματικά, η συγκεκριμένη ταινία χαρακτηρίζεται από την εξαιρετική σκηνοθετική προσέγγιση του Russell, την αόριστα ανατριχιαστική ατμόσφαιρα και τις εκπληκτικές ερμηνείες της Vanessa Redgrave και του Oliver Reed.
Our Lady of Lust (1972, Sergio Bergonzelli)
To Our Lady of Lust, ή αλλιώς «γιατί μια μονή είναι το καλύτερο περιβάλλον για να δράσει μια υστερική νυμφομανής», αποτελεί το πρώτο σημαντικό δείγμα του συγκεκριμένου είδους που βάζει τον όρο sleaze στο παιχνίδι. Βλάσφημες εικόνες, λεσβιακό κι ετεροφυλοφιλικό σεξ, παραισθησιακές ονειρώξεις, αυνανισμοί, αποκλίνουσες συμπεριφορές και ισχυρές δόσεις ανοησίας, κι έχουμε ένα τελικό αποτέλεσμα που δεν σέβεται τον εαυτό του, αλλά σέβεται το απαιτητικό κοινό του. Οι βαθύτερες συγκινήσεις που κρύβει το αναίτιο γυμνό, αντικαθιστούν τις περιορισμένου ενδιαφέροντος, τουλάχιστον για έναν αφοσιωμένο fan, δήθεν καταγγελίες περί σκοταδισμού και απολυταρχισμού μέσα στην εκκλησία. Η ταινία είναι τόσο τραγικά άθλια, αλλά ο Bergonzelli δίνει αρκετές εγγυήσεις ώστε να μην έχετε το δάχτυλο κολλημένο στο fast forward.
The Nun and the Devil (1973, Domenico Paolella)
Η αλήθεια είναι ότι η σοβαρότητα και τα nunsploitation δεν τα πήγαιναν καλά μαζί, γιʼαυτό κι, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, αποφάσισαν να ακολουθήσουν χωριστούς δρόμους και να ξανασυναντηθούν όποτε έκριναν ότι ήταν απαραίτητο. Αυτό είναι και το βασικό πρόβλημα του Nun and the Devil. Υπερβολική σοβαρότητα για μια ταινία που απευθύνεται σε ένα κοινό που ψάχνει τα βαθύτερα νοήματα που κρύβονται πίσω από το αναίτιο γυμνό. Χωρίς sleaze καταστάσεις, με μόνο μερικές υπόνοιες αποκλίνουσας σεξουαλικής συμπεριφοράς, δεν ξέρω τι είχε στο μυαλό του ο Paolella αλλά το αποτέλεσμα δεν τον δικαιώνει. Το Nun and the Devil είναι αρκετά καλογυρισμένο, με προσοχή στην λεπτομέρεια και με όμορφα σκηνικά και κουστούμια, αλλά αν οι παραγωγοί πίστευαν ότι ένας fan των nunsploitation θα ενδιαφερόταν για κουραστικά διαλογικά μέρη μάλλον ήταν φρικτά γελασμένοι. Παρόλα αυτά, το Nun and the Devil είναι ένα αρκετά καλό ιστορικό δράμα, αλλά σε φανατικούς μπιμουβάδες θα φανεί μια απλή σαπουνόπερα. Σε βοηθητικό ρόλο μια νεότατη Ornella Muti.
The Demons (1973, Jess Franco)
Nunsploitation χωρίς τον μαέστρο του eurosleaze, δεν μπορεί να υπάρχει, κι έτσι ο θείος Jess κάνει την είσοδό του στον χώρο, με τη γνωστή ηδονοβλεπτική του διάθεση που τόσο αγαπήσαμε. Δαιμονισμός, όργια, μαγεία, αποκλίνουσες συμπεριφορές, βασανιστήρια, εξορκισμοί, Ιερά Εξέταση μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι, με τον Franco να κάνει ακόμη ένα δοκίμιο πάνω στην trash αισθητική. Το αποτέλεσμα δεν ανήκει στις καλύτερες δουλειές του και πλησιάζει με επικίνδυνη ταχύτητα στην απόλυτη αστειότητα, αλλά κάπου το καλό soundtrack , κάπου τα γνωστά σκηνοθετικά τσαλιμάκια του Franco και κάπου το ασυνάρτητο σενάριο που αγγίζει ακούσια τα όρια της σουρεαλιστικής κωμωδίας, αφήνουν κάποιες καλές εντυπώσεις.
Story of a Cloistered Nun (1973, Domenico Paolella)
Δεύτερο nunsploitation από τον Paolella, που μάλλον έμαθε το μάθημά του και αυξάνει το sleaze. H Eleonora Giorgi και η Catherine Spaak είναι πανέμορφες, τα σκηνικά και τα κοστούμια είναι και πάλι πολύ καλά και η καλλιτεχνική διεύθυνση δίνει βάση στην λεπτομέρεια. Αλλά όπως και να το κάνουμε, αν πριν από λίγο έχεις δει τον trash καταιγισμό του Franco, αυτό φαίνεται σαν παιδική ταινία. Η ατμόσφαιρα της ταινίας είναι κάπως μαζεμένη και δεν βγάζει την απαραίτητη διαστροφή, αλλά αυτό μετριάζεται από τον αόριστο γοτθικό τόνο που κυριαρχεί στο εσωτερικό της μονής. Επιπλέον, λίγος ρομαντισμός, λίγη καταπιεσμένη σεξουαλικότητα, λίγη θρησκευτική παράνοια και το αποτέλεσμα λειτουργεί πολύ καλύτερα από το The Nun and the Devil.
School of the Holy Beast (1974, Noribumi Suzuki)
Πάντα είχα την απορία πως μια χώρα όπως η Ιαπωνία, που μόνο ένα μικρό μέρος του πληθυσμού της ασπάζεται τον καθολικισμό, ασχολήθηκε με ένα είδος όπως τα nunsploitation. Επειδή όμως, από τη μια μεριά οι Ιάπωνες έχουν παρουσιάσει μια ευρηματική νοσηρότητα σε θέματα σεξουαλικής βίας, ενώ από την άλλη ο χώρος των pinku eiga αποτέλεσε πεδίο δράσης μερικών πραγματικά ταλαντούχων σκηνοθετών, το αποτέλεσμα συνήθως ήταν αρκετά αξιοπρεπές. Ο Suzuki ήταν ένας από τους σημαντικότερους pinku σκηνοθέτες και στο School of the Holy Beast φτιάχνει μια αρκετά καλή ταινία με καλή ατμόσφαιρα κι αρκετό sleaze. Η αλήθεια όμως είναι ότι αν έχεις δει την Barbara Bouchet και την Eleonora Giorgi με στολή καλόγριας, πώς μπορείς να καταπιείς τις μικρόσωμες γιαπωνεζούλες στον ίδιο ρόλο.
The Sinful Nuns of Saint Valentine (1974, Sergio Grieco)
Μέτριο nunsploitation, που προσπαθεί να αγγίξει λίγο τις ταινίες τρόμου, με κάποιες αναφορές στον δαιμονισμό και την μαγεία, βάζοντας ακόμη στη συνταγή αρκετές σκηνές δράσης που αφορούν κυρίως ξιφομαχίες. Κατά τα άλλα έχουμε ανακρίσεις, βασανιστήρια, υστερικές συμπεριφορές, καταπιεσμένη σεξουαλικότητα και μια κεντρική ιστορία που φέρνει λίγο από Romeo & Juliet. H ταινία διατηρεί μια αξιοπρέπεια και μια ικανοποιητική ατμόσφαιρα, αλλά δεν κυλάει εύκολα, με αποτέλεσμα μετά το πρώτο μισάωρο να καταντά λίγο κουραστική.
Flavia the Heretic (1974, Gianfranco Mingozzi)
Μετά το The Devils του Russell, το Flavia the Heretic αποτελεί το καλύτερο δείγμα του είδους. Γεμάτο σκοτεινή ατμόσφαιρα που δημιουργεί ένα παρακμιακό, πνιγηρό κλίμα διαφθοράς, σήψης και διαστροφής, ο Mingozzi δεν έχει σκοπό να παρουσιάσει μια softcore ταινιούλα γεμάτη με δήθεν σχόλια κατά της καθολικής εκκλησίας. Το Flavia the Heretic είναι από μόνο του ένα σχόλιο πάνω στον θρησκευτικό σκοταδισμό, τον πουριτανισμό και το εκκλησιαστικό απολυταρχισμό, που θα αρέσει σε όσους προτιμούν σκληρά, σκοτεινά ιστορικά δράματα, αλλά και σε όσους αναζητούν συγκινήσεις μέσα από σκηνές βίας. Γενικότερα άβολο, νοσηρό και ενοχλητικό, το Flavia the Heretic δεν προσφέρεται για διασκέδαση.
The Castroʼs Abbess (1974, Armando Crispino)
Αρκετά σοβαρό nunsploitation, στα χνάρια των ταινιών του Paolella, δηλαδή περισσότερο ιστορικό δράμα παρά ο,τιδήποτε άλλο, το Castroʼs Abbess κερδίζει πόντους από την παρουσία της πάντα γοητευτικής Barbara Bouchet. Προσπαθώντας να κάνει κάποιες σοβαρές καταγγελίες πάνω στη λειτουργία της καθολικής εξουσίας, το Castroʼs Abbess χάνει κάπως από την επιτηδευμένη σοβαροφάνεια με την οποία είναι γυρισμένο. Χωρίς να αποφασίζει αν θα είναι μια softcore ταινία ή μια ταινία που έχει σκοπό να κάνει κάποιο σχόλιο πάνω στην εκκλησιαστική ηθική, το Castroʼs Abbess περιορίζει αρκετά το sleaze στον βωμό μιας πιο ρεαλιστικής αντιμετώπισης της πλοκής και μιας σκοτεινής, πεσιμιστικής ατμόσφαιρας. Το αποτέλεσμα είναι αρκετά καλό, και προσωπικά το θεωρώ, μαζί με το Story of a Cloistered Nun, τα καλύτερα δείγματα nunsploitation που θέλουν να περάσουν ως ιστορικό δράμα, χωρίς παράλληλα να προκαλέσουν ιδιαίτερα το κοινό.
Satanico Pandemonium (1975, Gilberto Martinez Solares)
Μεξικάνικο nunsploitation, σε μορφή ταινίας θρίλερ, από την εποχή που το συγκεκριμένο είδος, επηρεασμένο από το Exorcist και το ιταλικό rip-off The Antichrist, έβαλε στην συνταγή τον θρησκευτικό τρόμο. Trash, βλάσφημες εικόνες, υστερικές συμπεριφορές, δαιμονισμός, gore, αίμα, βασανιστήρια και μια πρωταγωνίστρια που ταιριάζει γάντι στον ρόλο της. Οι Μεξικάνοι σκηνοθέτες βάζουν τα γυαλιά στους Ιταλούς συναδέλφους τους, και τους δείχνουν πως δημιουργούνται καλά nunsploitaion, που είναι παράλληλα διασκεδαστικά, βίαια, ερωτικά, τρομακτικά και ενοχλητικά. Για όσους δεν το γνωρίζουν, ο τίτλος της ταινίας αποτέλεσε έμπνευση για το όνομα του χαρακτήρα της Salma Hayek στο From Dusk Til Dawn.
Cloistered Nun: Runaʼs Confession (1976, Masaru Konuma)
Ακόμη ένα γιαπωνέζικο nunsploitation, από τον γνωστό pinku σκηνοθέτη Masaru Konuma. Σεξ, βία, διαστροφή, θρησκευτική καταπίεση, μισογυνισμός, βιασμοί, νοσηρή σεξουαλικότητα, ευρηματικές εικόνες σε ένα nunsploitation με εξαιρετική φωτογραφία και όμορφη ατμόσφαιρα, που όμως δεν φτάνει το School of the Holy Beast. Κάπου το μπλεγμένο σενάριο χαλάει τις εντυπώσεις, όσοι όμως δεν προσβάλλεστε από τον τρόπο που αντιμετωπίζουν τα pinku eiga το θέμα του βιασμού, θα το απολαύσετε.
Love Letters of a Portuguese Nun (1977, Jess Franco)
Άλλη μια προσπάθεια του Franco στον nunsploitation χώρο, κι αυτή τη φορά τα πηγαίνει πολύ καλά, παρά το περιορισμένο μπάτζετ της ταινίας. Πολύ καλή σκηνοθεσία, εξαιρετική, σκοτεινά ονειρική, ατμόσφαιρα, καλό μοντάζ, αξιοπρεπείς ερμηνείες, art-house διάθεση κι αρκετά σοβαρή αντιμετώπιση του θέματος, κι έχουμε ένα από τα κλασσικότερα δείγματα του είδους. Φυσικά υπάρχει γυμνό, βασανιστήρια και ακραία σεξουαλικότητα, αλλά αυτή τη φορά ο Franco την ντύνει με μια σκοτεινή αύρα πεσιμισμού και διαφθοράς, δημιουργώντας ένα βλάσφημο και διεστραμένο κλίμα απόγνωσης, εγκατάλειψης που επιβαρύνει την κλειστοφοβική αίσθηση της ταινίας. Τα σχόλια πάνω στον ρόλο της καθολικής εκκλησίας είναι τόσο επιθετικά, έστω και ακούσια, όσο και στο The Devils του Russell, με τον Franco να παρατά τα φρενήρη zoom στο βωμό μιας υπνωτικής, νωχελικής κινηματογράφησης. Επειδή όμως μιλάμε για ταινία του Franco, υπάρχει η αναπόφευκτη χρήση του sleaze και φυσικά η αφηρημένη, σχεδόν ψυχεδελική σκηνοθετική προσέγγιση, σήμα κατατεθέν των ταινιών του νονού του eurosleaze.
Alucarda (1977, Juan Lopez Moctezuma)
Με θητεία στο πλευρό του Alejandro Jodorowsky, o Moctezuma σκηνοθετεί μια από τις καλύτερες ταινίες του είδους, θέλοντας περισσότερο να δημιουργήσει ένα τρομακτικό, σουρεαλιστικό παραμύθι παρά ένα κλασσικό nunsploitation. Η βαριά ατμόσφαιρα της ταινίας είναι απίστευτα επιβλητική, και συνδυάζει τον γοτθικό τόνο, με μια διεστραμένα παραμυθένια διάθεση και ένα ανατριχιαστικά σουρεαλιστικό ύφος που μοιάζει να αναπαράγει εικόνες από τους πιο απειλητικούς εφιάλτες. Λογική και φαντασία μπερδεύονται, με το εφιαλτικό κλίμα να ενισχύεται από μια αλληλουχία παραισθησιακών εικόνων που ισορροπούν μεταξύ ερωτισμού κι απόλυτης παράνοιας. Ένα cult αριστούργημα.
Sister Emanuelle (1977, Giuseppe Vari)
H Emanuelle (Laura Gemser), για ένα τελείως σουρεαλιστικό λόγο παρατά την μαχητική δημοσιογραφία για να γίνει καλόγρια, και εμείς γινόμαστε μάρτυρες ενός από τα πιο άθλια δείγματα του είδους. To Sister Emanuelle, είναι κουραστικό, αδιάφορο και βαρετό, με αποτέλεσμα η παρακολούθησή του να μετατρέπεται σε τραυματική εμπειρία. Ούτε η εξωτική, φυσική παρουσία της Gemser δεν σώζει την κατάσταση, και ο θεατής μένει να χασμουριέται αγενώς καθώς εξελίσσεται η ταινία. Πού είναι ο DʼAmato όταν τον χρειάζεσαι.
Behind Convent Walls (1978, Walerian Borowczyk)
Στο γνωστό σκηνοθετικό ύφος του Borowczyk, που παντρεύει την παραισθησιακή αισθητική και το παραμυθένιο κλίμα με μια διεστραμένη αίσθηση του ρομαντισμού, έρχεται το συγκεκριμένο nunsploitation, που μοιάζει να είναι ένα σύνολο από ερωτικά ιντερλούδια που ενώνονται σε μια μορφή ρομαντικού δράματος. Ο Borowczyk ήταν πολύ καλός σκηνοθέτης και χρησιμοποιούσε με εξαιρετικό τρόπο την όμορφη φωτογραφία των ταινιών του, δίνοντας ένα αποτέλεσμα που πολλές φορές ήταν αρκετά εκλεπτυσμένο για τους λάτρεις των sexploitation ταινιών. Χορογραφημένα πλάνα, ονειρική ατμόσφαιρα, μινιμαλιστικοί διάλογοι και ακραίος ερωτισμός συνδυάζονται με το αποτέλεσμα να εντυπωσιάζει οπτικά αλλά να κουράζει στο σύνολό του.
Killer Nun (1979, Giulio Berruti)
Nunsploitation με την Anita Ekberg, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι τόσο θελκτικό όσο ακούγεται. Ψιλοβαρετή ταινία με την Ekberg να το παίζει παρανοϊκή καλόγρια, αλλά να μην πείθει, και το σύνολο να αφήνει υποσχέσεις για sleaze που όμως δεν κάνει ποτέ την εμφάνισή του. Πόσο απειλητική μπορεί να θεωρηθεί μια μισότρελη καλόγρια, όταν το πιο παρανοϊκό πράγμα που κάνει είναι να σπάσει την μασέλα ενός ηλικιωμένου;
Images in a Convent (1979, Joe DʼAmato)
Nunsploitation από τον σουλτάνο του sleaze, που εκείνη την εποχή είχε ήδη αρχίσει να καλύπτει τις υπαρξιακές του αναζητήσεις στην hardcore φιλμογραφία, καθώς στο μυαλό του πλέον είχε σχηματοποιηθεί η ιδέα να ασχοληθεί με την πορνογραφία. Επόμενο, λοιπόν, ήταν το Images in a Convent να πλησιάζει σε μικρή απόσταση τη γραμμή που χωρίζει το softcore από το hardcore, και μάλιστα μερικές φορές να το ξεπερνάει. Κατά τα άλλα, sleaze, σεξ, γυναικεία ανατομία, πεσιμισμός και παραδόξως καλές ερμηνείες.
Wet Rope Confession (1979, Koyu Ohara)
Άλλο ένα pinku nunsploitation, γυρισμένο με το γνώριμο στυλ του συγκεκριμένου είδους που μπερδεύει τον ερωτισμό με τον μισογυνισμό. Ακραία αστεία και προσχηματική ιστορία που κερδίζει πόντους από τη σκηνοθεσία του Ohara που δίνει στο αποτέλεσμα ένα παραισθησιακό, εφιαλτικό τόνο.
The True Story of the Nun of Monza (1980, Bruno Mattei)
80 λεπτά γεμάτα με sleaze, μαστιγώματα, δυνατό γυμνό, αυνανισμούς, όργια, ανακρίσεις, τιμωρίες και βιασμούς για να μάθουμε επιτέλους τι έγινε με αυτή την καλόγρια της Monza. Βαρεμάρα όσο δεν πάει, αφού ο Mattei δεν ήταν και από τους καλύτερους Ιταλούς σκηνοθέτες, ενώ από την άλλη δεν είχε και τα κότσια του DʼAmato για να προσβάλλει το κοινό του. Αρκετό trash, αφηρημένο σενάριο, τραγελαφικοί διάλογοι και κάποιες πινελιές γοτθικού τρόμου, για να ολοκληρωθεί ένα ασυνάρτητο ιστορικό δράμα που παίρνει την ιστορία και την κάνει κουρέλια. Οι φιλότιμες προσπάθειες του Mattei καταφέρνουν, παρά το τραγικό, και καλά, πυρήνα της ιστορίας, να κάνουν την ταινία να είναι περισσότερο κωμική από ό,τι δραματική.
The Other Hell (1981, Bruno Mattei)
Άλλη μια προσπάθεια του Mattei, που αυτή τη φορά αφήνει τα δράματα και την ιστορία, για να το ρίξει στην αιματηρή βία. Το sleaze, η σοκαριστική βία, το αίμα, η διαστροφή και η απόλυτη ανοησία, τα χαρακτηριστικά του σινεμά του Mattei, συνδυάζονται με τον καλύτερο τρόπο για να δημιουργήσουν ένα ασύνδετο, ασυνάρτητο, αλλά διασκεδαστικό υβρίδιο nunsploitation τρόμου. Trash, gore και έλλειψη ταλέντου συνδυάζονται τέλεια για να ολοκληρώσουν το πιο βλάσφημο και αιματηρό δείγμα του είδους.
Convent of Sinners (1986, Joe DʼAmato)
Με τον DʼAmato να τον κερδίζει η ενασχόλησή του με την πορνογραφία και τον πουριτανισμό των 80ʼs να έχει αντικαταστήσει τα προκλητικά 70ʼs, το Convent of Sinners αποτελεί παράδειγμα της αδιαφορίας του διαβόητου σκηνοθέτη να ασχοληθεί με κάτι τόσο φυσιολογικό για τα γούστα του, και της γενικότερης τάσης στον κινηματογράφο να σταματά να ξεπερνά τα όρια της ανοχής του κοινού. Ανιαρή τσοντούλα με κάποιες sleaze πινελιές, που τη σώζει κάπως η ατάλαντη, αλλά απίστευτα χυμώδης, φυσική παρουσία της Eva Grimaldi.
Devils of Monza (1987, Luciano Odorisio)
Για ακόμη μια φορά η ιστορία της Virginia de Levya της Monza γίνεται ταινία και φυσικά δεν απαιτείται καμιά ιδιαίτερη ευφυΐα από την πλευρά του θεατή για να καταλάβει ότι θα δει κάτι από τα ίδια. Βαρετό, κουραστικό και υπερβολικά politically correct για το είδος που εκπροσωπεί, το Devils of Monza κλείνει τραυματικά για τον θεατή τον κύκλο των nunsploitation ταινιών. Από εδώ και μετά, τα nunsploitation παύουν να εμφανίζονται στα μενού των exploitation σκηνοθετών, με εξαίρεση ορισμένες ανάξιες λόγου ταινίες όπως τα Sacred Flesh (2000) και το πολύ πρόσφατο Nude Nuns with Big Guns (2010)
