iggylebowski
RetroAdept
- Joined
- 10 Mαϊ 2012
- Μηνύματα
- 868
- Αντιδράσεις
- 652
Paroxismus (aka Venus in Furs) (1969, Jess Franco)
http://www.imdb.com/title/tt0064789/
Ηθοποιοί: James Darren, Maria Rohm, Klaus Kinski, Barbara McNair, Dennis Price, Margaret Lee
Υπόθεση: Ένας μουσικός της τζαζ, στην Κωνσταντινούπολη, βρίσκει σε μια παραλία το πτώμα μιας νεαρής γυναικάς, την οποία είχε συναντήσει σε ένα πάρτυ την προηγούμενη νύχτα. Αργότερα, όταν έχει εγκατασταθεί πλέον στο Ρίο, συναντά μια περιέργη γυναίκα που μοιάζει εκπληκτικά με την νεκρή της παραλίας και αποφασίζει να την ακολουθήσει.
Κατά πολλούς, το Paroxismus, αποτελεί μια από τις καλύτερες δουλειές του κακόφημου σκηνοθέτη Jess Franco, και ίσως η μοναδική ταινία του που μπορεί να κοντράρει το exploitation έπος Vampyros Lesbos. O Franco, έχοντας στα χέρια του ένα αξιοπρεπές μπάτζετ, στήνει μια μεταφυσική ιστορία εκδίκησης που μπερδεύει τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας, δημιουργώντας ένα ονειρικό ταξίδι πάνω στις εμμονές, τον μαζοχισμό και το φόνο. Αν και η ταινία κυκλοφόρησε επίσης με τον τίτλο Venus in Furs, ουδεμία σχέση έχει με το ομώνυμο έργο του Masoch, παρά μόνο σε ορισμένες μαζοχιστικές νύξεις που υπάρχουν διάσπαρτες στην ταινία. Ο Franco, που εκείνη την εποχή είχε αφήσει να φανούν ορισμένα δείγματα ταλέντου, αντίθετα με ό,τι θα ακολουθούσε από τα μέσα των 70's και μετά, καταφέρνει να υφάνει ένα αρκετά καλό μυστήριο, εμμένοντας στις αμφισημίες των καταστάσεων και στη μεταφυσική χροιά των χαρακτήρων. Το βασικό προσόν της ταινίας είναι σίγουρα η εκπλήκτική ατμόσφαιρα που στήνει ο σκηνοθέτης. Ο συνδυασμός dream-like αισθητικής και εξωτικής διάθεσης, δημιουργεί μια αλληλουχία από ονειρικές εικόνες που οικοδομούν ένα ιδιότροπο φιλμικό σύμπαν που από τη μια μεριά ακολουθεί μια απλή ιστορία εκδίκησης και από την άλλη παρασύρεται σε ένα απόκοσμο, μεταφυσικό κλίμα που αποδομεί τον ρεαλισμό της ιστορίας και κάνει το αποτέλεσμα να μοιάζει με ένα εφιαλτικό trip. H noirish αφήγηση λειτουργεί πολύ καλά στην εξέλιξη της ιστορίας, οδηγώντας το μυστήριο σε ενα λαβύρινθο θολών καταστάσεων που μπλέκει τον θεατή σε ένα περιέργο παιχνίδι μεταξύ ονείρου και λογικής. Επιπλέον, η αφήγηση, δίνει ένα pulp τόνο στο συνολικό αποτέλεσμα, που σε συνδυασμό με το ψυχεδελικό ύφος και τις pop-art πινελιές, κάνουν το Paroxismus να κινείται στη λογική των ιταλικών fumetti. O γραμμικός χρόνος ανατρέπεται με αλληλουχίες σκηνών που προκαλούν σύγχυση στον θεατή, αφού δεν μπορεί να ξεχωρίσει αν είναι απλά flash-back ή όνειρα. Η γνωστή τεχνική του Franco με τα φρενήρη zoom, τις νωχελικές κινήσεις της κάμερας, τις ιδιότροπες γωνίες και τα θολά fade-out κάνει την εμφάνισή της παρέα με καλειδοσκοπικά χρώματα, υπνωτικές ακολουθίες και μια εντυπωσιακή κινηματογράφηση των εσωτερικών χώρων, που συνολικά ενισχύουν την ιδιότροπη ατμόσφαιρα σύγχυσης και αβεβαιότητας. Σημαντικό ρόλο στο απότελεσμα παίζουν οι υπνωτικές ερμηνείες των πρωταγωνιστών και το, κυριολεκτικά εκπληκτικό, jazz soundtrack των Manfred Mann και Mike Hugg. Το τελικό αποτέλεσμα είναι ένα πολύ καλό exploitation θρίλερ, χωρίς το υπερβολικό γυμνό των μεταγενέστερων ταινιών του σκηνοθέτη, που γοητεύει με την ατμοσφαιρική χρήση των χρωμάτων και του φωτισμού.
Trailer:
http://www.imdb.com/title/tt0064789/
Ηθοποιοί: James Darren, Maria Rohm, Klaus Kinski, Barbara McNair, Dennis Price, Margaret Lee
Υπόθεση: Ένας μουσικός της τζαζ, στην Κωνσταντινούπολη, βρίσκει σε μια παραλία το πτώμα μιας νεαρής γυναικάς, την οποία είχε συναντήσει σε ένα πάρτυ την προηγούμενη νύχτα. Αργότερα, όταν έχει εγκατασταθεί πλέον στο Ρίο, συναντά μια περιέργη γυναίκα που μοιάζει εκπληκτικά με την νεκρή της παραλίας και αποφασίζει να την ακολουθήσει.
Κατά πολλούς, το Paroxismus, αποτελεί μια από τις καλύτερες δουλειές του κακόφημου σκηνοθέτη Jess Franco, και ίσως η μοναδική ταινία του που μπορεί να κοντράρει το exploitation έπος Vampyros Lesbos. O Franco, έχοντας στα χέρια του ένα αξιοπρεπές μπάτζετ, στήνει μια μεταφυσική ιστορία εκδίκησης που μπερδεύει τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας, δημιουργώντας ένα ονειρικό ταξίδι πάνω στις εμμονές, τον μαζοχισμό και το φόνο. Αν και η ταινία κυκλοφόρησε επίσης με τον τίτλο Venus in Furs, ουδεμία σχέση έχει με το ομώνυμο έργο του Masoch, παρά μόνο σε ορισμένες μαζοχιστικές νύξεις που υπάρχουν διάσπαρτες στην ταινία. Ο Franco, που εκείνη την εποχή είχε αφήσει να φανούν ορισμένα δείγματα ταλέντου, αντίθετα με ό,τι θα ακολουθούσε από τα μέσα των 70's και μετά, καταφέρνει να υφάνει ένα αρκετά καλό μυστήριο, εμμένοντας στις αμφισημίες των καταστάσεων και στη μεταφυσική χροιά των χαρακτήρων. Το βασικό προσόν της ταινίας είναι σίγουρα η εκπλήκτική ατμόσφαιρα που στήνει ο σκηνοθέτης. Ο συνδυασμός dream-like αισθητικής και εξωτικής διάθεσης, δημιουργεί μια αλληλουχία από ονειρικές εικόνες που οικοδομούν ένα ιδιότροπο φιλμικό σύμπαν που από τη μια μεριά ακολουθεί μια απλή ιστορία εκδίκησης και από την άλλη παρασύρεται σε ένα απόκοσμο, μεταφυσικό κλίμα που αποδομεί τον ρεαλισμό της ιστορίας και κάνει το αποτέλεσμα να μοιάζει με ένα εφιαλτικό trip. H noirish αφήγηση λειτουργεί πολύ καλά στην εξέλιξη της ιστορίας, οδηγώντας το μυστήριο σε ενα λαβύρινθο θολών καταστάσεων που μπλέκει τον θεατή σε ένα περιέργο παιχνίδι μεταξύ ονείρου και λογικής. Επιπλέον, η αφήγηση, δίνει ένα pulp τόνο στο συνολικό αποτέλεσμα, που σε συνδυασμό με το ψυχεδελικό ύφος και τις pop-art πινελιές, κάνουν το Paroxismus να κινείται στη λογική των ιταλικών fumetti. O γραμμικός χρόνος ανατρέπεται με αλληλουχίες σκηνών που προκαλούν σύγχυση στον θεατή, αφού δεν μπορεί να ξεχωρίσει αν είναι απλά flash-back ή όνειρα. Η γνωστή τεχνική του Franco με τα φρενήρη zoom, τις νωχελικές κινήσεις της κάμερας, τις ιδιότροπες γωνίες και τα θολά fade-out κάνει την εμφάνισή της παρέα με καλειδοσκοπικά χρώματα, υπνωτικές ακολουθίες και μια εντυπωσιακή κινηματογράφηση των εσωτερικών χώρων, που συνολικά ενισχύουν την ιδιότροπη ατμόσφαιρα σύγχυσης και αβεβαιότητας. Σημαντικό ρόλο στο απότελεσμα παίζουν οι υπνωτικές ερμηνείες των πρωταγωνιστών και το, κυριολεκτικά εκπληκτικό, jazz soundtrack των Manfred Mann και Mike Hugg. Το τελικό αποτέλεσμα είναι ένα πολύ καλό exploitation θρίλερ, χωρίς το υπερβολικό γυμνό των μεταγενέστερων ταινιών του σκηνοθέτη, που γοητεύει με την ατμοσφαιρική χρήση των χρωμάτων και του φωτισμού.
Trailer:
