Alucard
RetroMasteR
- Joined
- 15 Αύγ 2006
- Μηνύματα
- 1.315
- Αντιδράσεις
- 485
Platoon (1987)
Δε χρειάζεται να προλογίσω ιδιαίτερα αυτόν τον τίτλο.
Είναι σχεδόν σίγουρο πως οι περισσότεροι από εμάς, ως λάτρεις των retro ταινιών, έχουμε δει το συγκεκριμένο έργο του Oliver Stone και αρκετοί από εμάς έχουμε παίξει και τη μεταφορά του στα home micros.
Προσωπικά θεωρώ το Platoon ως την καλύτερη πολεμική ταινία με θέμα το Vietnam. Άλλωστε τα 4 Oscar που κέρδισε (από τα 8 που προτάθηκε) τα λένε όλα.
Ας δούμε όμως το παιχνίδι.
Η εισαγωγική οθόνη του παιχνιδιού.
The first casualty of war is innocence.
Η Ocean λοιπόν το 1987 υπήρξε η εταιρεία η οποία ανέλαβε τη δημιουργία του παιχνιδιού για τα 8bitα με αξιοσημείωτη επιτυχία. Τα computer magazines της εποχής ξεχώρισαν αμέσως το παιχνίδι εκθειάζοντας μάλιστα την έκδοση για τον Commodore 64.
Το Platoon αποτελείται από 4 πίστες στις οποίες πρέπει να περιπλανηθούμε μαζί με τη διμοιρία μας και να επιβιώσουμε μέσα από αναρίθμητους εχθρούς, εμπόδια και παγίδες.
Μαζί μας έχουμε έναν αριθμό από σφαίρες και χειροβομβίδες τα οποία δέον είναι να χρησιμοποιούμε με φειδώ.
Στην πρώτη πίστα του παιχνιδιού βρισκόμαστε μέσα σε ένα λαβύρινθο από δένδρα και φυτά ο οποίος αποκαλείται ζούγκλα. Και μη νομίζετε πως το «λαβύρινθος» είναι τυχαία λέξη μιας και κάπως έτσι περιγράφεται σωστά η συγκεκριμένη πίστα, στην οποία αρχικά καλούμαστε να εντοπίσουμε τα εκρηκτικά τα οποία είναι κρυμμένα σε κάποιο σημείο και με αυτά να ανατινάξουμε τη γέφυρα που οδηγεί στο χωριό ώστε να μη μας ακολουθήσουν οι Βιετκόνγκ.
Για να το καταφέρουμε αυτό, θα διαβούμε διάφορα μονοπάτια που άλλα οδηγούν σε νέους δρόμους και άλλα σε αδιέξοδο. «Παρέα» στη διαδρομή θα μας κάνουν οι αντίπαλοι πολεμιστές οι οποίοι ξεπηδούν από όλες τις κατευθύνσεις (από δένδρα, από τα μονοπάτια αλλά και από το έδαφος). Εκτός από αυτούς θα πρέπει να προσέχουμε το έδαφος για παγίδες με εκρηκτικά οι οποίες αν αγνοήσουμε θα μας αφήσουν με λιγότερους άνδρες.
Μόλις εντοπίσουμε τα εκρηκτικά θα πρέπει να κατευθυνθούμε προς τη γέφυρα.
Έχουμε στη διμοιρία μας 5 άνδρες τους οποίους μπορούμε να εναλλάσσουμε, ενώ καθένας από αυτούς μπορεί να δεχθεί μέχρι 3 χτυπήματα. Ένας σημαντικός δείκτης κάθε στρατιώτη αποτελεί και η μπάρα του ηθικού του, η οποία μειώνεται με τα χτυπήματα που δέχεται και ιδιαίτερα σε περιπτώσεις όπου σκοτώσουμε άμαχο πληθυσμό.
Έτσι φθάνοντας στο χωριό των VC, θα πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί μιας και αν πυροβολήσουμε κατά λάθος άοπλους η μπάρα του ηθικού θα μειωθεί και το παιχνίδι θα τελειώσει εκεί.
Πρέπει λοιπόν να ψάχνουμε τις καλύβες τους χωρίς να τους προξενούμε ιδιαίτερο πρόβλημα (οξύμωρο ε; Αλλά μάλλον έτσι είναι ο πόλεμος).
Ο λόγος που πρέπει να ψάξουμε τα σπίτια τους είναι για να βρούμε ένα δαυλό κι ένα χάρτη τα οποία θα μας χρησιμεύσουν για να κατέβουμε στα υπόγεια τούνελ του εχθρού για να συνεχίσουμε την αποστολή μας. Προσοχή και πάλι στις παγίδες μιας και μερικές σακούλες αντί για ρύζι κρύβουν εκρηκτικά.
Μόλις καταφέρουμε να τα εντοπίσουμε, ξεκινά η 2η πίστα στην οποία η οπτική του παιχνιδιού αλλάζει και γίνεται first person. Η συγκεκριμένη πίστα διέθετε πάρα πολύ όμορφα γραφικά κι έδινε μια ψευδο3D εντύπωση ανεβάζοντας κατακόρυφα τη δραματική και κλειστοφοβική ατμόσφαιρα του παιχνιδιού.
Στο τούνελ θα πρέπει να περιπλανηθούμε σε διάφορους διαδρόμους για να εντοπίσουμε κάποιες φωτοβολίδες και μια πυξίδα για να προχωρήσουμε στην επόμενη αποστολή.
Οι εχθροί σε αυτήν την πίστα εμφανίζονται μέσα από το νερό και κατά μήκος των διαδρόμων και θα μας αναγκάσουν να είμαστε ιδιαίτερα γρήγοροι και προσεκτικοί αν θέλουμε να επιβιώσουμε. Τα αντικείμενα που ψάχνουμε βρίσκονται μέσα σε κάποιους ειδικά διαμορφωμένους χώρους που μοιάζουν σα γραφεία στα οποία μπορούμε παράλληλα να βρούμε πυρομαχικά και κιτία πρώτων βοηθειών.
Μόλις τα εντοπίσουμε θα πρέπει να βρούμε και πάλι την έξοδο για το έδαφος.
Μάχαιρα θα έδινες, μολύβι θα λάβεις.
Κι εδώ αρχίζουν τα πραγματικά δύσκολα...
Βρισκόμαστε μέσα σε ένα μικρό οχυρό τη νύχτα στην οποία οι Βιετκόνγκ αποφασίζουν να επιτεθούν. Βλέπουμε τις σκιές τους να πλησιάζουν αλλά γενικά το οπτικό μας πεδίο είναι σχεδόν ανύπαρκτο. Το μόνο που φωτίζει είναι οι λάμψεις από τις κάνες των VC όταν μας πυροβολούν. Πόσο εύκολο όμως είναι εμείς να σκοπεύσουμε τη νύχτα;
Απλά αδύνατο. Αυτό το οποίο θα μας βοηθήσει, είναι να εκτοξεύσουμε φωτοβολίδες στον ουρανό οι οποίες θα φωτίσουν για κάποιο μικρό χρονικό διάστημα το τερέν της μάχης ώστε να αποκαλυφθούν οι θέσεις των αντιπάλων και να τους σκοτώσουμε.
Σε αυτήν την πίστα γίνεται πραγματικά πόλεμος και είναι μια από τις δυσκολότερες του παιχνιδιού.
Όποιος προλάβει να σκοτώσει τον άλλο...
Πρέπει να φάμε αρκετούς αντίπαλους προτού μας επιτραπεί να προχωρήσουμε στην τέταρτη πίστα, στην οποία κάνουμε εμείς έφοδο και... όποιος σωθεί.
Δεν γνωρίζω πόσοι έχουν τελειώσει την πίστα αυτή χωρίς άπειρες ζωές αλλά όποιος τα κατάφερε έχει τα συγχαρητήρια μου. Το παιχνίδι εδώ θυμίζει Gryzor και εμφανίζει το χαρακτήρα μας να κινείται προς το βάθος της οθόνης με οπτική third person και να προσπαθεί να αποφύγει συρματοπλέγματα, νάρκες, βράχια, δένδρα και ό,τι άλλο διαθέτει μια ζούγκλα κι έχουν τοποθετήσει οι VC, ενώ παράλληλα δεχόμαστε πυρά σχεδόν απ' όλες τις κατευθύνσεις. Σε περίπτωση μάλιστα που δεν τελειώσουμε την πίστα σε 2 min. θα υποδεχθούμε με μεγάλη... χαρά τον όλεθρο από φίλια πυρά μιας και όλη η περιοχή θα καεί από τις Napalm.
Εδώ τρέχουμε και... σκοτώνουμε.
Αν κάποιος καταφέρει και περάσει αρκετές από αυτές τις προκλητικά δύσκολες πίστες θα αντιμετωπίσει τον τελευταίο εχθρό ο οποίος κρύβεται μέσα σε ένα όρυγμα το οποίο πρέπει να ανατινάξουμε με τη ρήψη χειροβομβίδων.
Πόλεμος.
Αν τα καταφέρετε πραγματικά σας αξίζει το μετάλλιο της τιμής και μπορείτε να αποκαλείστε video-game war heroes
Ο πόλεμος για εμάς τελείωσε.
Το Platoon αναμφισβήτητα αποτελούσε ένα από τα καλύτερα παιχνίδια στον Commodore 64 το οποίο συνδύαζε κορυφαία γραφικά με μουσικό θέμα που πραγματικά τσακίζει. Η μουσική υπόκρουση πανέμορφα νοσταλγική σε κάθε πίστα, προσθέτει πάρα πολλούς πόντους στην ατμόσφαιρα του παιχνιδιού κάνοντάς την ιδιαίτερα δραματική και αγχοτική.
Η κίνηση των χαρακτήρων είναι ρεαλιστική (με μικρή παραφωνία στη 2η πίστα), ενώ το gameplay διατηρείται σε υψηλά επίπεδα παρά τη μεγάλη δυσκολία του παιχνιδιού.
Συνολικά το παιχνίδι αποτελούσε (και ίσως αποτελεί για μερικούς ακόμη) ένα ακόμη σημείο αναφοράς των ηλεκτρονικών παιχνιδιών, ενώ μαζί με την ταινία αποτελούν ένα χαρακτηριστικό κομμάτι των αναμνήσεων της παιδικής μας ηλικίας.
Αφιερωμένο σε ένα παλαιό thread...
Sgt. Elias: I love this place at night. The stars... there's no right or wrong in them. They're just there.
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
