iggylebowski
RetroAdept
- Joined
- 10 Mαϊ 2012
- Μηνύματα
- 868
- Αντιδράσεις
- 652
Profondo Rosso - Deep Red (1975, Dario Argento)
http://www.imdb.com/title/tt0073582/
Ηθοποιοί: David Hemmings, Daria Nicolodi, Gabriele Lavia, Macha Meril, Clara Calamai, Giuliana Calandra
Υπόθεση: Ένα μέντιουμ, που είναι ικανό να διαβάζει τις σκέψεις των άλλων, "πιάνει" μέσα σε μια αίθουσα τις σκέψεις ενός δολοφόνου. Σύντομα το μέντιουμ δολοφονείται, με μοναδικό αυτόπτη μάρτυρα έναν Άγγλο πιανίστα. Ο πιανίστας συνεργάζεται με μια ρεπόρτερ, προσπαθώντας να επιλύσει το έγκλημα, για να βρεθεί τελικά μπλεγμένος σε μια παγίδα συνεχών φόνων.
Το Profondo Rosso είναι το απόλυτο giallo, με το οποίο ο Argento έθεσε τόσο υψηλά standards που κανένας δεν κατάφερε να ξεπεράσει. Έχοντας ήδη μια μικρή εμπειρία στον χώρο του τρόμου, με την λεγόμενη "animal trilogy" που περιελάμβανε τα εξαιρετικά Bird With the Crystal Plumage (1970), The Cat O'Nine Tails (1971) και Four Flies on Grey Velvet, o Argento είχε αποδείξει, ειδικά με το πρώτο, ότι θα αποτελέσει έναν από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες τρόμου της αστείρευτης, τότε, ιταλικής παραγωγής. Κι εκεί που όλοι οι λάτρεις του τρόμου θα περίμεναν μια ανάλογη συνέχεια, ο Argento ασχολείται με τηλεοπτικές σειρές και σκηνοθετεί μια κωμωδία με τον Adriano Celentano. Απαραίτητο διάλειμμα που θα ηρεμήσει την κατάσταση πριν την επερχόμενη καταιγίδα του Profondo Rosso. Η πραγματικότητα είναι ότι το Profondo Rosso είναι ένα αριστούργημα, και είναι η πρώτη φορά που ο θεατής θα γίνει μάρτυρας της εικονολατρείας του Argento σε όλο της το μεγαλείο. Αρχικά αποτελεί την πρώτη συνεργασία του Argento με τους Goblin. Η "animal trilogy" είχε την τύχη να εμπλουτιστεί μουσικά από το εξαιρετικά soundtrack του Ennio Morricone, αλλά αυτό το progressive-electro-rock-fusion των Goblin φαίνεται να συμπληρώνει απόλυτα τις εικόνες των ταινιών του Argento. Επιπλέον, ίσως και για μοναδική φορά στην ιστορία των giallo, το Profondo Rosso δεν χαρακτηρίζεται από ασυνάρτητο σενάριο, καθώς εδώ όλα έχουν τη λογική τους και τη θέση τους, μέχρι και το αποκαλυπτικό φινάλες της ταινίας που έρχεται φυσιολογικά, χωρίς χάσματα και παρεκβάσεις. Με αρκετές χιτσκοκικές αναφορές και εμφανείς τις επιρροές από το Blow-Up του Antonioni, ο Argento οργανώνει τέλεια το μυστήριο της ταινίας, ισορροπώντας μεταξύ της αγωνίας και του τρόμου. Σκηνοθετικά, η κάμερα του Argento κυριολεκτικά τα δίνει όλα. Οι περίεργες γωνίες λήψεις, οι αντιθέσεις, τις περίτεχνες συνθέσεις των πλάνων, οι κλίσεις, τα zoom, oi κινήσεις, όλα λειτουργούν στην εντέλεια. Οι χαρακτήρες της ταινίας, αντίθετα με άλλα giallo που απλά κινούνται ασυνάρτητα στα εντυπωσιακά σκηνικά, αυτή τη φορά έχουν τον χρόνο τους και ο Argento καταφέρνει να τους σκιαγραφήσει μερικώς. Το μυστήριο ξετυλίγεται αριστοτεχνικά, δημιουργώντας την απαραίτητη ενταση και αγωνία, η ατμόσφαιρα συνδυάζει την υπνωτική αισθητική με την εφιαλτική διάθεση και ο Argento προσθέτει και αρκετό μαύρο χιούμορ στις καταστάσεις που απεικονίζει και στους διαλόγους. Ένα από τα μεγαλύτερα επιτευγματα, όμως της ταινίας, αφορά το εικαστικό της μέρος. Οι χρωματικές συνθέσεις και αντιθέσεις, το contrast στον φωτισμό, οι μπαρόκ συνθέσεις, το βάθος των εικόνων, η εμμονή στις αποτρόπαιες λεπτομέρειες, η ένταση και η συμμετρία των εικόνων, η αρμονία των πλάνων, δημιουργούν ένα αποτέλεσμα που δύσκολα μπορεί να του αντισταθεί το μάτι του θεατή. Οι φόνοι, αν και δεν είναι αρκετοί, δίνονται με ανατριχιαστική λεπτομέρεια και ο Argento σχεδόν χορογραφεί τις σκηνές. Οι ερμηνείες της ταινίας, δεν είναι φυσικά κάτι το ιδιαίτερο, όπως σε όλες τις ταινίες του Argento, αν και ο David Hemmings αναπαράγει αρκετά καλά σχεδόν τον ίδιο χαρακτήρα με το Blow-Up. Σε τελική ανάλυση, το Profondo Rosso αποτελεί μια από τις δύο κορυφαίες στιγμές της καλύτερης εποχής του Argento, που ξεκίνησε με το Bird With the Crystal Plumage (1970) κι έφτασε μέχρι το Opera (1987).
[edit] dead picture [edit]
http://www.imdb.com/title/tt0073582/
Ηθοποιοί: David Hemmings, Daria Nicolodi, Gabriele Lavia, Macha Meril, Clara Calamai, Giuliana Calandra
Υπόθεση: Ένα μέντιουμ, που είναι ικανό να διαβάζει τις σκέψεις των άλλων, "πιάνει" μέσα σε μια αίθουσα τις σκέψεις ενός δολοφόνου. Σύντομα το μέντιουμ δολοφονείται, με μοναδικό αυτόπτη μάρτυρα έναν Άγγλο πιανίστα. Ο πιανίστας συνεργάζεται με μια ρεπόρτερ, προσπαθώντας να επιλύσει το έγκλημα, για να βρεθεί τελικά μπλεγμένος σε μια παγίδα συνεχών φόνων.
Το Profondo Rosso είναι το απόλυτο giallo, με το οποίο ο Argento έθεσε τόσο υψηλά standards που κανένας δεν κατάφερε να ξεπεράσει. Έχοντας ήδη μια μικρή εμπειρία στον χώρο του τρόμου, με την λεγόμενη "animal trilogy" που περιελάμβανε τα εξαιρετικά Bird With the Crystal Plumage (1970), The Cat O'Nine Tails (1971) και Four Flies on Grey Velvet, o Argento είχε αποδείξει, ειδικά με το πρώτο, ότι θα αποτελέσει έναν από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες τρόμου της αστείρευτης, τότε, ιταλικής παραγωγής. Κι εκεί που όλοι οι λάτρεις του τρόμου θα περίμεναν μια ανάλογη συνέχεια, ο Argento ασχολείται με τηλεοπτικές σειρές και σκηνοθετεί μια κωμωδία με τον Adriano Celentano. Απαραίτητο διάλειμμα που θα ηρεμήσει την κατάσταση πριν την επερχόμενη καταιγίδα του Profondo Rosso. Η πραγματικότητα είναι ότι το Profondo Rosso είναι ένα αριστούργημα, και είναι η πρώτη φορά που ο θεατής θα γίνει μάρτυρας της εικονολατρείας του Argento σε όλο της το μεγαλείο. Αρχικά αποτελεί την πρώτη συνεργασία του Argento με τους Goblin. Η "animal trilogy" είχε την τύχη να εμπλουτιστεί μουσικά από το εξαιρετικά soundtrack του Ennio Morricone, αλλά αυτό το progressive-electro-rock-fusion των Goblin φαίνεται να συμπληρώνει απόλυτα τις εικόνες των ταινιών του Argento. Επιπλέον, ίσως και για μοναδική φορά στην ιστορία των giallo, το Profondo Rosso δεν χαρακτηρίζεται από ασυνάρτητο σενάριο, καθώς εδώ όλα έχουν τη λογική τους και τη θέση τους, μέχρι και το αποκαλυπτικό φινάλες της ταινίας που έρχεται φυσιολογικά, χωρίς χάσματα και παρεκβάσεις. Με αρκετές χιτσκοκικές αναφορές και εμφανείς τις επιρροές από το Blow-Up του Antonioni, ο Argento οργανώνει τέλεια το μυστήριο της ταινίας, ισορροπώντας μεταξύ της αγωνίας και του τρόμου. Σκηνοθετικά, η κάμερα του Argento κυριολεκτικά τα δίνει όλα. Οι περίεργες γωνίες λήψεις, οι αντιθέσεις, τις περίτεχνες συνθέσεις των πλάνων, οι κλίσεις, τα zoom, oi κινήσεις, όλα λειτουργούν στην εντέλεια. Οι χαρακτήρες της ταινίας, αντίθετα με άλλα giallo που απλά κινούνται ασυνάρτητα στα εντυπωσιακά σκηνικά, αυτή τη φορά έχουν τον χρόνο τους και ο Argento καταφέρνει να τους σκιαγραφήσει μερικώς. Το μυστήριο ξετυλίγεται αριστοτεχνικά, δημιουργώντας την απαραίτητη ενταση και αγωνία, η ατμόσφαιρα συνδυάζει την υπνωτική αισθητική με την εφιαλτική διάθεση και ο Argento προσθέτει και αρκετό μαύρο χιούμορ στις καταστάσεις που απεικονίζει και στους διαλόγους. Ένα από τα μεγαλύτερα επιτευγματα, όμως της ταινίας, αφορά το εικαστικό της μέρος. Οι χρωματικές συνθέσεις και αντιθέσεις, το contrast στον φωτισμό, οι μπαρόκ συνθέσεις, το βάθος των εικόνων, η εμμονή στις αποτρόπαιες λεπτομέρειες, η ένταση και η συμμετρία των εικόνων, η αρμονία των πλάνων, δημιουργούν ένα αποτέλεσμα που δύσκολα μπορεί να του αντισταθεί το μάτι του θεατή. Οι φόνοι, αν και δεν είναι αρκετοί, δίνονται με ανατριχιαστική λεπτομέρεια και ο Argento σχεδόν χορογραφεί τις σκηνές. Οι ερμηνείες της ταινίας, δεν είναι φυσικά κάτι το ιδιαίτερο, όπως σε όλες τις ταινίες του Argento, αν και ο David Hemmings αναπαράγει αρκετά καλά σχεδόν τον ίδιο χαρακτήρα με το Blow-Up. Σε τελική ανάλυση, το Profondo Rosso αποτελεί μια από τις δύο κορυφαίες στιγμές της καλύτερης εποχής του Argento, που ξεκίνησε με το Bird With the Crystal Plumage (1970) κι έφτασε μέχρι το Opera (1987).
[edit] dead picture [edit]
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
μου είχε κάνει φοβερή εντύπωση εντύπωση και την βρήκα ενδιαφέρουσα και όταν την ξαναείδα πιο πρόσφατα που την είχε δώσει το Σινεμα σε DVD.
