iggylebowski
RetroAdept
- Joined
- 10 Mαϊ 2012
- Μηνύματα
- 868
- Αντιδράσεις
- 657
Rabid Dogs (1974, Mario Bava)
http://www.imdb.com/title/tt0071275/
Ηθοποιοί: Riccardo Cucciolla, Maurice Poli, Don Backy, George Eastman, Lea Lander
Υπόθεση: Μια συμμορία τριών ληστών, εισβάλουν στο αυτοκίνητο ενός άνδρα, έχοντας ως όμηρο μια γυναίκα και τον αναγκάζουν να τους οδηγήσει μακριά από τον τόπο της ληστείας για να μπορέσουν να κρυφτούν σε κάποιο ασφαλές μέρος. Μέσα στο αυτοκίνητο βρίσκεται και το άρρωστο παιδί του οδηγού.
Το Rabid Dogs (πρωτότυπος τίτλος Cani Arrabiatti), αποτελεί μια μοναδικότητα στη φιλμογραφία τρόμου του μαέστρο Mario Bava, που αρκετοί λάτρεις του σκηνοθέτη τη θεωρούν ως την καλύτερη δουλειά του. Για μία και μοναδική φορά, ο Bava, ακολουθεί ένα διαφορετικό είδος τρόμου, πέρα από τα γοτθικά θρίλερ, τον μεταφυσικό τρόμο και τα πρώιμα giallo. H ταινία είναι γυρισμένη το 1974, αλλά η ταινία κατασχέθηκε από τα δικαστήρια στα τελευταία στάδια της παραγωγής εξαιτίας της χρεωκοπίας του παραγωγού, αφού ο βασικός χρηματοδότης της ταινίας σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα (http://en.wikipedia.org/wiki/Rabid_Dogs). Το Rabid Dogs έμεινε ξεχασμένο στην αφάνεια για αρκετά χρόνια και τελικά κατάφερε να κυκλοφορήσει στα μέσα της δεκαετίας του '90. Στο Rabid Dogs o Bava παρατάει για πρώτη και τελευταία φορά τα γοτθικά σκηνικά, τη στυλιζαρισμένη σκηνοθεσία, την εικαστική ομορφιά και την υπνωτική ατμόσφαιρα για χάρη ενός σκοτεινού, βίαιου θρίλερ ομηρίας, που παντρεύει τον ψυχολογικό τρόμο και την ωμή βία με στοιχεία road movie (όπως το μεταγενέστερο Hitch Hike του Campanile). Αντίθετα με την οπτική πανδαισία που μας είχε χαρίσει με τις προηγούμενες ταινίες του, στη συγκεκριμένη ταινία έχουμε τον Bava στην πιο μηδενιστική, κυνική του προσπάθεια. To Rabid Dogs είναι μια βίαιη, κυνική πορεία προς την κόλαση και μια προδιαγεγραμμένη κατάβαση στα σκοτεινά άδυτα της ανθρώπινης ψυχής, γεμάτο ηλεκτροφόρα ένταση, σαδιστική βία και ανελέητο κυνισμό. Όσοι έχουν συνηθίσει την υπνωτική, παραισθησιογόνα ατμόσφαιρα των ταινιών του, βασισμένη στην στυλιζαρισμένη σκηνοθεσία, θα μείνουν άφωνοι από τον τραχύ ρεαλισμό της ταινίας, την πεσιμιστική ατμόσφαιρα, τη μινιμαλιστική προσέγγιση, την μισάνθρωπη διάθεση και τον άκρατο μηδενισμό που κυριολεκτικά κάνει κουρέλια τα νεύρα του θεατή. Γυρισμένο κυρίως στον περιορισμένο χώρο ενός αυτοκινήτου, που δημιουργεί μια νοσηρή, κλειστοφοβική ατμόσφαιρα κι ένα άσηκωτο αίσθημα εγκλωβισμού, το Rabid Dogs βασίζεται κυρίως στην ένταση που αναπτύσσεται μεταξύ των επιβατών του οχήματος. Στο Rabid Dogs δεν υπάρχει χώρος για συναισθηματική ικανοποίηση, αισιοδοξία και λυτρωτικά διέξοδα καθώς στο σύνολό της η ταινία διακρίνεται από μια "οσμή" σήψης και διαφθοράς. Στο πρώτο μέρος της ταινίας υπάρχει τόση ένταση μέσα στο περιορισμένο σκηνικό που δεν υπάρχει σε όλες τα ιταλικά rip-off του Last House on the Left. To σκηνικό στο εσωτερικό του αυτοκινήτου μετατρέπεται σε ένα θέατρο που φορτίζει τον θεατή με συναισθήματα απελπισίας, απόγνωσης και εικόνες υποτίμησης της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, εγκλωβίζοντας και τον ίδιο σε ένα νοσηρό περιβάλλον, που ακολουθεί μια εξαιρετικά κλιμακούμενη τροχιά μέχρι φυσικά το τελικό αδιέξοδο. Το κοινό του Rabid Dogs μετατρέπεται σε επιβάτη του οχήματος σε ένα σκηνικό που δεν υπάρχει κανένα ίχνος ηρωισμού ή ρομαντισμού. Οι διάλογοι της ταινίας είναι γεμάτοι μίσος και έλλειψη σεβασμού, η ένταση βρίσκεται πάντα λίγο πριν την τελική έκρηξη και ο Bava κρατά πολύ καλά τον ρυθμό της ταινίας, οικοδομεί με πολύ εντυπωσιακό τρόπο την ένταση μεταξύ των χαρακτήρων και δημιουργεί μια ατμόσφαιρα εντεινόμενης αγωνίας. Η σκηνοθετική μαεστρία του Bava φαίνεται παρά το σχετικά μικρό μπάτζετ που έχει στα χέρια του, αφού το στυλιζαρισμένο μοντάζ, οι περίεργες γωνίες λήψεις, τα close-ups στα πρόσωπα, η τραχύτητα της εικόνας και ο σκληρός ρεαλισμός δίνουν ένα εντυπωσιακό αποτέλεσμα μέχρι την τελική, απαισιόδοξη ανατροπή στην πλοκή που έρχεται στο τέλος και κάνει το Rabid Dogs ακόμη πιο μηδενιστικό από όσο αρχικά φαινόταν. Υπάρχουν 4-5 version της ταινίας που κάθε μία από αυτές έχει και κάποιες μικρές διαφοροποιήσεις. Από τη στιγμή που δεν έχω δει όλες τις εκδοχές της ταινίας, παρά μόνο αυτή που ο υιός Lamberto Bava προσθέτει κάποιες νέες σκηνές και αλλάζει κάπως το μοντάζ, αλλά και τη version του 2004, δεν μπορώ να γνωρίζω ποια είναι καλύτερη. Νομίζω όμως ότι η τελική version του 2004 είναι και αυτή που αποτελούσε την έπικρατέστερη επιλογή του Bava για την ολοκλήρωση της ταινίας, επομένως όποιος θα ήθελε να την δει καλό θα ήταν να επιλέξει τη συγκεκριμένη.
Trailer:
http://www.imdb.com/title/tt0071275/
Ηθοποιοί: Riccardo Cucciolla, Maurice Poli, Don Backy, George Eastman, Lea Lander
Υπόθεση: Μια συμμορία τριών ληστών, εισβάλουν στο αυτοκίνητο ενός άνδρα, έχοντας ως όμηρο μια γυναίκα και τον αναγκάζουν να τους οδηγήσει μακριά από τον τόπο της ληστείας για να μπορέσουν να κρυφτούν σε κάποιο ασφαλές μέρος. Μέσα στο αυτοκίνητο βρίσκεται και το άρρωστο παιδί του οδηγού.
Το Rabid Dogs (πρωτότυπος τίτλος Cani Arrabiatti), αποτελεί μια μοναδικότητα στη φιλμογραφία τρόμου του μαέστρο Mario Bava, που αρκετοί λάτρεις του σκηνοθέτη τη θεωρούν ως την καλύτερη δουλειά του. Για μία και μοναδική φορά, ο Bava, ακολουθεί ένα διαφορετικό είδος τρόμου, πέρα από τα γοτθικά θρίλερ, τον μεταφυσικό τρόμο και τα πρώιμα giallo. H ταινία είναι γυρισμένη το 1974, αλλά η ταινία κατασχέθηκε από τα δικαστήρια στα τελευταία στάδια της παραγωγής εξαιτίας της χρεωκοπίας του παραγωγού, αφού ο βασικός χρηματοδότης της ταινίας σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα (http://en.wikipedia.org/wiki/Rabid_Dogs). Το Rabid Dogs έμεινε ξεχασμένο στην αφάνεια για αρκετά χρόνια και τελικά κατάφερε να κυκλοφορήσει στα μέσα της δεκαετίας του '90. Στο Rabid Dogs o Bava παρατάει για πρώτη και τελευταία φορά τα γοτθικά σκηνικά, τη στυλιζαρισμένη σκηνοθεσία, την εικαστική ομορφιά και την υπνωτική ατμόσφαιρα για χάρη ενός σκοτεινού, βίαιου θρίλερ ομηρίας, που παντρεύει τον ψυχολογικό τρόμο και την ωμή βία με στοιχεία road movie (όπως το μεταγενέστερο Hitch Hike του Campanile). Αντίθετα με την οπτική πανδαισία που μας είχε χαρίσει με τις προηγούμενες ταινίες του, στη συγκεκριμένη ταινία έχουμε τον Bava στην πιο μηδενιστική, κυνική του προσπάθεια. To Rabid Dogs είναι μια βίαιη, κυνική πορεία προς την κόλαση και μια προδιαγεγραμμένη κατάβαση στα σκοτεινά άδυτα της ανθρώπινης ψυχής, γεμάτο ηλεκτροφόρα ένταση, σαδιστική βία και ανελέητο κυνισμό. Όσοι έχουν συνηθίσει την υπνωτική, παραισθησιογόνα ατμόσφαιρα των ταινιών του, βασισμένη στην στυλιζαρισμένη σκηνοθεσία, θα μείνουν άφωνοι από τον τραχύ ρεαλισμό της ταινίας, την πεσιμιστική ατμόσφαιρα, τη μινιμαλιστική προσέγγιση, την μισάνθρωπη διάθεση και τον άκρατο μηδενισμό που κυριολεκτικά κάνει κουρέλια τα νεύρα του θεατή. Γυρισμένο κυρίως στον περιορισμένο χώρο ενός αυτοκινήτου, που δημιουργεί μια νοσηρή, κλειστοφοβική ατμόσφαιρα κι ένα άσηκωτο αίσθημα εγκλωβισμού, το Rabid Dogs βασίζεται κυρίως στην ένταση που αναπτύσσεται μεταξύ των επιβατών του οχήματος. Στο Rabid Dogs δεν υπάρχει χώρος για συναισθηματική ικανοποίηση, αισιοδοξία και λυτρωτικά διέξοδα καθώς στο σύνολό της η ταινία διακρίνεται από μια "οσμή" σήψης και διαφθοράς. Στο πρώτο μέρος της ταινίας υπάρχει τόση ένταση μέσα στο περιορισμένο σκηνικό που δεν υπάρχει σε όλες τα ιταλικά rip-off του Last House on the Left. To σκηνικό στο εσωτερικό του αυτοκινήτου μετατρέπεται σε ένα θέατρο που φορτίζει τον θεατή με συναισθήματα απελπισίας, απόγνωσης και εικόνες υποτίμησης της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, εγκλωβίζοντας και τον ίδιο σε ένα νοσηρό περιβάλλον, που ακολουθεί μια εξαιρετικά κλιμακούμενη τροχιά μέχρι φυσικά το τελικό αδιέξοδο. Το κοινό του Rabid Dogs μετατρέπεται σε επιβάτη του οχήματος σε ένα σκηνικό που δεν υπάρχει κανένα ίχνος ηρωισμού ή ρομαντισμού. Οι διάλογοι της ταινίας είναι γεμάτοι μίσος και έλλειψη σεβασμού, η ένταση βρίσκεται πάντα λίγο πριν την τελική έκρηξη και ο Bava κρατά πολύ καλά τον ρυθμό της ταινίας, οικοδομεί με πολύ εντυπωσιακό τρόπο την ένταση μεταξύ των χαρακτήρων και δημιουργεί μια ατμόσφαιρα εντεινόμενης αγωνίας. Η σκηνοθετική μαεστρία του Bava φαίνεται παρά το σχετικά μικρό μπάτζετ που έχει στα χέρια του, αφού το στυλιζαρισμένο μοντάζ, οι περίεργες γωνίες λήψεις, τα close-ups στα πρόσωπα, η τραχύτητα της εικόνας και ο σκληρός ρεαλισμός δίνουν ένα εντυπωσιακό αποτέλεσμα μέχρι την τελική, απαισιόδοξη ανατροπή στην πλοκή που έρχεται στο τέλος και κάνει το Rabid Dogs ακόμη πιο μηδενιστικό από όσο αρχικά φαινόταν. Υπάρχουν 4-5 version της ταινίας που κάθε μία από αυτές έχει και κάποιες μικρές διαφοροποιήσεις. Από τη στιγμή που δεν έχω δει όλες τις εκδοχές της ταινίας, παρά μόνο αυτή που ο υιός Lamberto Bava προσθέτει κάποιες νέες σκηνές και αλλάζει κάπως το μοντάζ, αλλά και τη version του 2004, δεν μπορώ να γνωρίζω ποια είναι καλύτερη. Νομίζω όμως ότι η τελική version του 2004 είναι και αυτή που αποτελούσε την έπικρατέστερη επιλογή του Bava για την ολοκλήρωση της ταινίας, επομένως όποιος θα ήθελε να την δει καλό θα ήταν να επιλέξει τη συγκεκριμένη.
Trailer:
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
