Salo (1975)

iggylebowski

RetroAdept
Joined
10 Mαϊ 2012
Μηνύματα
868
Αντιδράσεις
646
Salo (1975, Pier Paolo Pasolini)

http://www.imdb.com/title/tt0073650/

Υπόθεση: Στο ελεγχόμενο από τους Ναζί κράτος του Salo, τέσσερις αξιωματούχοι παίρνουν 16 νέους και νέες και μαζί με τους υποτακτικούς τους κλείνονται σε ένα παλάτι, όπου για 120 μέρες θα υποβάλλουν τα νεαρά αγοριά και κορίτσια σε σωματικά, ψυχικά και σεξουαλικά βασανιστήρια.

Όσα έχετε ακούσει ή σας έχουν πει για το Salo είναι αλήθεια. Το Salo είναι ίσως η πιο ενοχλητική, δύσκολη, σκληρή, δυσάρεστη και δύσπεπτη ταινία που υπάρχει. Το Salo δεν είναι ευχάριστη φιλμική εμπειρία, θα σας κάνει να νιώσετε άσχημα, θα νιώσετε αποστροφή και όταν τελειώσει θα σας καταστρέψει (για να μη γράψω κάτι που δεν θα περάσει) το απόγευμά σας και πιθανόν και την υπόλοιπη εβδομάδα σας. Δεν είναι ταινία που ξεχνιέται εύκολα, οι εικόνες της θα σας στοιχειώσουν και θα μείνουν χαραγμένες στο μυαλό σας. Καταρχήν το Salo δεν είναι exploitation ταινία. Οποιεσδήποτε σκηνές σεξ απέχουν πολύ από το να χαρακτηριστούν ερωτικές, το αντίθετο μάλιστα. Οι σκηνές βίας, που δεν είναι τόσες πολλές και αφορούν το τελευταίο 20λεπτο περίπου της ταινίας, δεν υπάρχουν απλά και μόνο για να δοκιμάσει ο θεατής τις αντοχές του. Υπάρχουν εκατοντάδες b-movies που είναι πιο βίαιες, αλλά στο Salo η βία δεν είναι λυτρωτική, ούτε προσφέρει ηθική ικανοποίηση. Το μεγαλύτερος λάθος που μπορεί να κάνει όποιος αποφασίσει να δει το Salo, είναι να μείνει στη βία της ταινίας. Υπάρχει κάτι πολύ περισσότερο από αυτό. Βασισμένο χαλαρά στο The 120 Days of Sodom του Sade, η ταινία είναι κυριολεκτικά γροθιά στο στομάχι. Γιατί πέρα από τη βία, το σεξ, τους βιασμούς και τα σκ..., η υπόλοιπη ταινία είναι πολύ πιο ενοχλητική και δυσάρεστη. Ο τρόμος του Salo δεν είναι στις συγκεκριμένες σκηνές που οι περισσότεροι γνωρίζουν ή έχουν ακούσει ότι υπάρχουν μέσα στην ταινία. Αντίθετα ο τρόμος βρίσκεται στις ιδέες πίσω από τις εικόνες, στον αφόρητο μηδενισμό, στον κυνισμό των χαρακτήρων, στην ασήκωτη απόγνωση, στους διαλόγους, στην κατάχρηση της εξουσίας, στην πλήρη υποτίμηση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Το περίεργο με το Salo είναι ότι οι πιο σοκαριστικές σκηνές αφορούν τις σιωπές, την ανταλλαγή απόψεων μεταξύ των βασανιστών όταν πίνουν το τσάι τους, στις ιδέες που ξεστομίζουν και στην προσπάθεια των νεαρών φυλακισμένων να κάνουν τα πάντα ώστε να αποφύγουν το μοιραίο. Ο Pasolini παίρνει το έργο του Sade, το απογυμώνει από την πρωτόγονη έννοια της ελευθερίας, τον πανηδονισμό και το μαύρο χιούμορ και το κάνει όσο πιο καταθλιπτικό γίνεται. Η κριτική του Pasolini είναι εμφανής. Ο φασισμός και κατ' επέκταση τα ολοκληρωτικά καθεστώτα οποιασδήποτε μορφής και ιδεολογίας, η δομή της σύγχρονης κοινωνίας, ο καταναλωτισμός, ο μοντέρνος άνθρωπος, η σχέση εξουσίας και ανθρώπου, η χειραγώγηση του ανθρώπου, η υποταγή σε μια ανώτερη ιδέα, η γοητεία και ο εθισμός στην άσκηση της εξουσίας, η διαφθορά των μαζών από τους ηγέτες τους, η ακόρεστη πείνα του ανθρώπου για δύναμη κι εν τέλει η ίδια η ανθρώπινη φύση, μπαίνει στο στόχαστρο του Pasolini, ο οποίος την ξεσκίζει με τον πιο άμεσο τρόπο. Έχω την εντύπωση πως ο Pasolini, τουλάχιστον την εποχή που σκηνοθετούσε το Salo, δεν είχε και σε ιδιαίτερη εκτίμηση το ανθρώπινο είδος. Ο Pasolini βάζει μπροστά στον καθρέφτη τις πιο σκοτεινές πλευρές της ανθρώπινης ψυχής, την αληθινή σκοτεινή φύση του ανθρώπου, αυτή που είναι ικανή να προβεί στις πιο αδιανόητες ακρότητες, και την απογυμνώνει μπροστά στον θεατή. Δεν υπάρχει ούτε ένας υπαινιγμός εξωραϊσμού. Αντίθετα με άλλες ταινίες που χρησιμοποιούν τις ακρότητες που μπορεί να κάνει ο άνθρωπος ώστε τελικά να αναδείξουν το θρίαμβο του ανθρώπινου πνεύματος κάτω από ακραίες συνθήκες, ο Pasolini περιγράφει το απόλυτο σκοτάδι στο οποίο μπορεί να περιέλθει ο άνθρωπος. Το Salo δεν έχει μείνει στη ιστορία του κινηματογράφου ως η πιο άβολη και προκλητική ταινία απλά εξαιτίας των σκηνών που παρουσιάζει, αλλά εξαιτίας της ανελέητης απεικόνισης της ανθρώπινης βίας και ιδεαλισμού, σε επίπεδα όπου δεν υπάρχει καμία ηθική λύτρωση. Ο Pasolini φαίνεται να είναι γεμάτος οργή, απέχθεια και θλίψη για το πόσο χαμηλά μπορεί να πέσει το ανθρώπινο είδος και δεν ντρέπεται να δείξει αυτά τα συναισθήματα. Δεν έχει να κάνει με κινηματογραφική αισθητική, δεν είναι ταινία που αφορά τις ερμηνείες, τα εφέ, τις τεχνικές και τις λήψεις της κάμερας, αλλά είναι μια πολιτική πράξη που αφήνει πολύ τροφή για σκέψη κι ενδοσκόπηση, μια καταμέτωπη επίθεση στην πραγματική φύση του ανθρώπου. Και σε όλο αυτό το φιλμικό περιβάλλον που από μόνο του είναι δύσκολο, έρχονται να προστεθούν τα μεγάλα πλάνα, τα ξεθωριασμένα χρώματα, η νοσηρή ατμόσφαιρα, η στατική κάμερα, το ασταθές μοντάζ, η συνέχεια στη αφήγηση με την περιορισμένη χρήση τομών στην κινηματογράφηση, η ακαδημαϊκά αποστασιοποιημένη προσέγγιση, η αόριστη μονοτονία και η ημι-ντοκιμαντερίστική αισθητική που πλησιάζει αυτή του cinema verite, που επιβαρύνει κι άλλο την κατάσταση κι ενισχύει το αίσθημα απόγνωσης, απελπισίας και αδιεξόδου που νιώθει ο θεατής. Το Salo είναι ίσως η πιο αμφιλεγόμενη ταινία στην ιστορία του κινηματογράφου. Δεν μπορώ να πω αν μου άρεσε ή όχι. Είναι η μοναδική ταινία που μ' έχει κάνει να νιώσω άσχημα, αλλά αυτός ήταν άλλωστε ο σκοπός της. Το σίγουρο όμως είναι, ότι το Salo είναι μια ταινία που έπρεπε να υπάρχει. Το μόνο που οφείλω είναι να αναγνωρίσω το θάρρος και τη συνέπεια του Pasolini.

Trailer:

[video=youtube;VLdO-qkY1pQ]

 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Ο Pasolini είναι εγγύηση.Είχα ακούσει τόσα πολλά για αυτήν (και είχα φανταστεί τα χίλια μύρια) όποτε όταν την είδα,όχι μόνο δεν σοκαρίστηκα,αλλά ψιλοαπογοητεύτικα κι'όλας.
 
Το κύκνειο άσμα του Παζολίνι σίγουρα δεν είναι μια φιλική προς τον θεατή ταινία και πολλοί την έχουμε δει πρώτη φορά λόγω του μύθου που κουβαλά οπότε περιμένουμε να δούμε μια 70ς ιταλική exploitation. Βέβαια είναι μια ταινία που αξίζει να τη δει κανείς άσχετα με το αν τελικά θα του αρέσει ή όχι (θεωρώ πιθανότερο το δεύτερο ενδεχόμενο :) )

Θυμάμαι αρχές της δεκαετίας του 90 ο ANT1 είχε ξεκινήσει να την προβάλλει αλλά μετά από το πρώτο διαφημιστικό διάλειμμα συνέχισε με ένα ασπρόμαυρο θρίλερ :D .
 
noxrider είπε:
Ο Pasolini είναι εγγύηση.Είχα ακούσει τόσα πολλά για αυτήν (και είχα φανταστεί τα χίλια μύρια) όποτε όταν την είδα,όχι μόνο δεν σοκαρίστηκα,αλλά ψιλοαπογοητεύτικα κι'όλας.
Πιστέυω ότι είναι λογικό αυτό που λες. Εγώ προσωπικά όταν την είδα για πρώτη φορά ήταν η εποχή που αναζητούσα να δω ταινίες που είναι κακόφημες εξαιτίας της βίας που είχαν. Έχοντας δει πιο μπροστά ταινίες τρόμου με υπερβολική βία πίστευα ότι είχα ωριμάσει για να δω μια από τις πιο αμφιλεγόμενες ταινίες στον κινηματογράφο. Και τελικά μου φάνηκε αρκετά πιο ήπια από αυτό που περίμενα. Το αίμα και η ακραία σωματική βία είναι περιορισμένες σε μερικές σκηνές στο τελευταίο μέρος της τανίας, όταν μπαίνουμε στο "Κύκλο του Αίματος" και παρουσιάζονται κυρίως μέσα από κύαλια, ενώ και κάποιες άλλες σκηνές δεν ήταν τόσο λεπτομερείς όσο αρχικά φοβόμουν. Το Salo έχει δημιουργήσει ένα μύθο γύρω από το όνομά του. Γι'αυτό μάλλον φταίνει τρία πράγματα. Πρώτο η φήμη που έχουν δημιουργήσει ορισμένες σκηνές που στην πραγματικότητα καταλαμβάνουν μικρό μέρος στη διάρκεια της ταινίας. Δεύτερος λόγος είναι ο τρόπος με τον οποίο έχει παρουσιαστεί το έργο του Sade. Και τελευταίο είναι μάλλον το γεγονός ότι ο Pasolini ήταν ένας αναγνωρισμένος ποιοτικά σκηνοθέτης και όχι κάποιος b-movie σκηνοθέτης που θέλει να ιντριγκάρει το κοινό του με τη βία. Στην πραγματικότητα φοβάσαι περισσότερο αυτά που νομίζεις ότι θα δεις παρά αυτά που πραγματικά βλέπεις. Είναι λίγο άκυρη η σύγκριση αλλά στο θέμα της απεικόνισης της βίας το Salo μοιάζει με την περίπτωση του Texas Chainsaw Massacre. Από την άλλη, αυτό που είναι σοκαριστικό, μάλλον, είναι ο τρόπος που προσεγγίζει το θέμα ο Pasolini. Η βία δεν λειτουργεί όπως στα exploitation, αφού δεν υπάρχει μέσα στην ταινία για να σοκάρει με την ωμότητα των σκηνών ούτε να προκαλέσει τις αντοχές του θεατή. Για το σεξ δεν το συζητάμε φυσικά. Πιστεύω η όλη ενόχληση που ενδέχεται να προκαλέσει η ταινία, οφείλεται στον καταθλιπτικό τόνο της ταινίας, στον εκούσια ψυχρό τρόπο με τον οποίο σκηνοθετεί ο Pasolini και φυσικά στις ιδέες πίσω από την βία, στον μηδενισμό και στην τρόπο με τον οποίο απεικονίζεται η ανθρώπινη φύση. Όπως έγραψα, πιστεύω πιο ενοχλητικές είναι οι σιωπές ή οι απλές συζητήσεις παρά όλα τα άλλα. Ζητάω προκαταβολικά συγνώμη αν το ύφος μου είναι διδακτικό και φαίνεται σαν να σου κάνω μάθημα, πίστεψε με, δεν είναι αυτός ο σκοπός μου. Απλά θέλω να εξηγήσω ότι όσα έχουν ακουστεί για την ταινία ίσως δημιουργούν λανθασμένες εντυπώσεις. Το Salo είναι δυσάρεστη ταινία, αλλά με τελείως διαφορετικό τρόπο από αυτόν που πιστεύει ο κόσμος που δεν την έχει δει
 
Thor είπε:
Το κύκνειο άσμα του Παζολίνι σίγουρα δεν είναι μια φιλική προς τον θεατή ταινία και πολλοί την έχουμε δει πρώτη φορά λόγω του μύθου που κουβαλά οπότε περιμένουμε να δούμε μια 70ς ιταλική exploitation. Βέβαια είναι μια ταινία που αξίζει να τη δει κανείς άσχετα με το αν τελικά θα του αρέσει ή όχι (θεωρώ πιθανότερο το δεύτερο ενδεχόμενο :) )
Θυμάμαι αρχές της δεκαετίας του 90 ο ANT1 είχε ξεκινήσει να την προβάλλει αλλά μετά από το πρώτο διαφημιστικό διάλειμμα συνέχισε με ένα ασπρόμαυρο θρίλερ :D .
Νομίζω ότι το έχω διαβάσει κάπου αυτό που λες. Συγκεκριμένα είχα διαβάσει ότι είχε ξεκίνησει να προβάλεται τις μεταμεσονύκτιες ώρες και μετά από περίπου ένα τέταρτο την έκοψαν κι έβαλαν στη θέση της μια exploitation προπαγάνδα του '30 κατά της μαριχουάνα

noxrider είπε:
Ο Pasolini είναι εγγύηση.Είχα ακούσει τόσα πολλά για αυτήν (και είχα φανταστεί τα χίλια μύρια) όποτε όταν την είδα,όχι μόνο δεν σοκαρίστηκα,αλλά ψιλοαπογοητεύτικα κι'όλας.
Πιστέυω ότι είναι λογικό αυτό που λες. Εγώ προσωπικά όταν την είδα για πρώτη φορά ήταν η εποχή που αναζητούσα να δω ταινίες που είναι κακόφημες εξαιτίας της βίας που είχαν. Έχοντας δει πιο μπροστά ταινίες τρόμου με υπερβολική βία πίστευα ότι είχα ωριμάσει για να δω μια από τις πιο αμφιλεγόμενες ταινίες στον κινηματογράφο. Και τελικά μου φάνηκε αρκετά πιο ήπια από αυτό που περίμενα. Το αίμα και η ακραία σωματική βία είναι περιορισμένες σε μερικές σκηνές στο τελευταίο μέρος της τανίας, όταν μπαίνουμε στο "Κύκλο του Αίματος" και παρουσιάζονται κυρίως μέσα από κύαλια, ενώ και κάποιες άλλες σκηνές δεν ήταν τόσο λεπτομερείς όσο αρχικά φοβόμουν. Το Salo έχει δημιουργήσει ένα μύθο γύρω από το όνομά του. Γι'αυτό μάλλον φταίνει τρία πράγματα. Πρώτο η φήμη που έχουν δημιουργήσει ορισμένες σκηνές που στην πραγματικότητα καταλαμβάνουν μικρό μέρος στη διάρκεια της ταινίας. Δεύτερος λόγος είναι ο τρόπος με τον οποίο έχει παρουσιαστεί το έργο του Sade. Και τελευταίο είναι μάλλον το γεγονός ότι ο Pasolini ήταν ένας αναγνωρισμένος ποιοτικά σκηνοθέτης και όχι κάποιος b-movie σκηνοθέτης που θέλει να ιντριγκάρει το κοινό του με τη βία. Στην πραγματικότητα φοβάσαι περισσότερο αυτά που νομίζεις ότι θα δεις παρά αυτά που πραγματικά βλέπεις. Είναι λίγο άκυρη η σύγκριση αλλά στο θέμα της φήμης που το ακολουθεί σχετικά με την περιεχόμενη βία και του φόβου που προκαλεί πριν ακόμη ξεκινήσει κάποιος να το βλέπει, το Salo μοιάζει με την περίπτωση του Texas Chainsaw Massacre. Από την άλλη, αυτό που είναι σοκαριστικό, μάλλον, είναι ο τρόπος που προσεγγίζει το θέμα ο Pasolini. Η βία δεν λειτουργεί όπως στα exploitation, αφού δεν υπάρχει μέσα στην ταινία για να σοκάρει με την ωμότητα των σκηνών ούτε να προκαλέσει τις αντοχές του θεατή. Για το σεξ δεν το συζητάμε φυσικά. Πιστεύω η όλη ενόχληση που ενδέχεται να προκαλέσει η ταινία, οφείλεται στον καταθλιπτικό τόνο της ταινίας, στον εκούσια ψυχρό τρόπο με τον οποίο σκηνοθετεί ο Pasolini και φυσικά στις ιδέες πίσω από την βία, στον μηδενισμό και στην τρόπο με τον οποίο απεικονίζεται η ανθρώπινη φύση. Όπως έγραψα, πιστεύω πιο ενοχλητικές είναι οι σιωπές ή οι απλές συζητήσεις παρά όλα τα άλλα. Ζητάω προκαταβολικά συγνώμη αν το ύφος μου είναι διδακτικό και φαίνεται σαν να σου κάνω μάθημα, πίστεψε με, δεν είναι αυτός ο σκοπός μου. Απλά θέλω να εξηγήσω ότι όσα έχουν ακουστεί για την ταινία ίσως δημιουργούν λανθασμένες εντυπώσεις. Το Salo είναι δυσάρεστη ταινία, αλλά με τελείως διαφορετικό τρόπο από αυτόν που πιστεύει ο κόσμος που δεν την έχει δει
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
@iggylebowski

Δεν βρίσκω το ύφος σου διδακτικό οπότε δεν χρειάζεται να ζητάς συγνώμη (χαράς ευαγγέλιο για μένα που επιτέλους παρουσιάζονται στο forum ταινίες που συμπαθώ ιδιαίτερα).Κατά την άποψη μου ο Pasolini έκανε πίσω και συμβιβάστηκε,έβαλε αρκετό νερό στο κρασί του και δεν μας έδειξε όσα πραγματικά θα ήθελε να παρουσιάσει(ως άνθρωπος ήταν πραγματικά ριζοσπαστικός αλλά όχι στη συγκεκριμένη ταινία-φυσικά όχι για το μέσο μικροαστό που λογικά τον σόκαρε η ταινία,αλλά για το κοινό που θα ήθελε να δει την ταινία σε όλο το μεγαλείο της).Υπάρχουν σκηνές που πραγματικά φαίνεται ότι ο σκηνοθέτης κομπιάζει,πχ. σε μια συγκεκριμένη σκηνή που δεν είναι πραγματικά μία λήψη σε αντίθεση με τον John Waters που στο Pink Flamingos δεν έκανε πίσω (ούτε η Divine).Θέλω να πω ότι όταν ο σκηνοθέτης θέλει να μας δείξει κάτι οφείλει να πάει all the way και όχι να τα παρουσιάζει με τρικ και κομπιάσματα.
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Δεν έχεις άδικο, αλλά ο Waters μετριάζει αυτό που δείχνει με το χιούμορ και την κιτς αισθητική. Άλλωστε ο Waters ξεκίνησε από το underground, ανεξάρτητο κινηματογράφο, ο οποίος όπως και να το κάνουμε δίνει μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων. Δεν νομίζω ότι ο Pasolini όταν γύριζε το Salo θα ήθελε η ταινία του να παίζει σε drive-in. Στα πλαίσια του ευρωπαϊκού κινηματογράφου, που βέβαια δεν είναι βιομηχανία όπως το Hollywood, αλλά ακόμη κι έτσι απευθύνεται σε μαζικό και όχι σε εξεζητημένο κοινό, ξεπέρασε αρκετά όρια. Θα μπορούσε να το γίνει πιο χειμμαρώδης και να δείξει κάποια πράγματα με διαφορετικό τρόπο, αλλά έτσι η ταινία θα χαρακτηριζόταν αμέσως ως b-movie. Τον Waters δεν τον ένοιαζε αυτό γιατί πέρα από αυτά που προσπαθεί να πει, δίνει βάρος και στην πρόκληση. Αντίθετα ο Pasolini πρέπει να είχε στην άκρη του μυαλού του ότι υπάρχει κίνδυνος η ταινία του να περιθωριοποιηθεί και να μη βρει διέξοδο σε μεγαλύτερο κοινό, επομένως αυτό που ήθελε να πει θα έμενε περιορισμένο στο κοινό των exploitation ταινιών. Αυτό που ήθελε να περάσει με το Salo, περνάει έτσι κι αλλιώς. Δεν το θεωρώ ακριβώς συμβιβασμό. Μέσα στα στενά, politically correct πλαίσια που λειτουργεί ο μαζικός κινηματογράφος έκανε ό,τι μπορούσε. Αν το πήγαινε πιο μακριά, το Salo θα έφτανε να αποκτήσει απλά ένα cult status, ακόμη κι αν στην πραγματικότητα ήταν κάτι παραπάνω.
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Θα διαφωνήσουμε...

Δεν θεωρώ τις ταινίες του Waters b,ούτε απλώς cult,ούτε προορισμένες για προβολή σε drive-in (και οποιαδήποτε ταινία που ξεφεύγει από τα συνηθισμένα πλαίσια).Μου είναι αδιάφορο αν στα μυαλά της πλειοψηφίας το Salo έπαιρνε αυτή τη θέση αν είχε δημιουργηθεί με το ελεύθερο πνεύμα του Pasolini σε πλήρη ανάπτυξη,εγώ θα την θεωρούσα πιο σημαντική.Anyway ο καθένας έχει τη δική του άποψη.
 
Μάλλον δεν το διατύπωσα καλά. Δεν λέω ότι ο Waters είναι b-movie σκηνοθέτης, απλά δεν τον ένοιαζε αν τον χαρακτήριζαν έτσι. Φυσικά δεν είναι b-movie οι ταινίες του. Δεν σημαίνει ότι δεν είναι mainstream είναι και b-movie. Επειδή κινήθηκε στον ανεξάρτητο χώρο, είχε περισσότερες ελευθερίες. Το αποτέλεσμα όμως ήταν να χαρακτηριστούν οι ταινίες του b-movie, άλλο αν στην πραγματικότητα δεν ήταν. Αν και λατρεύω τις b-movie και φυσικά δεν έχω κάτι εναντίον τους, ούτε εγώ θεωρώ τον Waters μπιμουβά. Η πρόκληση που υπήρχε στις ταινίες του είχε σκοπό και όχι απλά για να δημιουργήσει εντυπώσεις. Στην Ευρώπη, μπορεί να υπήρχε πιο ανεκτικό κοινό ή μάλλον ένα καλύτερα εκπαιδευμένο κοινό που μπορούσε να καταλάβει κάποια πράγματα παραπάνω, αλλά και πάλι δεν υπήρξε ποτέ ανεξάρτητος κινηματογράφος που μπορούσε να στηρίξει τέτοιες προσπάθειες. Φυσικά και είναι αδιάφορο για το τι νομίζει η πλειοψηφία, αλλά η πραγματικότητα είναι ότι τα πλαίσια που αναγκαστικά κινήθηκε ο Pasolini είναι πιο στενά από τα αντίστοιχα στα οποία κινήθηκε ο Waters. Ταινίες όπως το Salo ή το Sweet Movie του Makavejev βρισκόταν στα όρια του αποδεκτού στην Ευρώπη. Αν τα ξεπερνούσες έφτανες να χαρακτηριστείς sleaze

Το πρόβλημα στην Ευρώπη νομίζω έχει να κάνει με δύο πράγματα. Πρώτον ποτέ δεν υπήρχε καθαρά ανεξάρτητη παραγωγή ταινιών, αντίθετα με την Αμερική που κάποιος σκηνοθέτης μπορούσε να βρει πιο εύκολα χρηματοδότηση, άσχετα αν ο χρηματοδότης της ταινίας πίστευε ή όχι στο όραμα του σκηνοθέτη. Δεύτερο, το κοινό στην Ευρώπη χωρίζεται σε κοινό που βλέπει "κανονικέ" ταινίες και σε κοινό των b-movie. Όσο "ανεκτικό" είναι το πρώτο, άλλο τόσο ελιτιστικο είναι. Αν κάτι θεωρούσε ότι το προσβάλει, κατευθείαν η ταινία έμπαινε στην κατηγορία του trash ή του cult. Aντίθετα στην Αμερική, αν και το κοινό δεν είναι τόσο "ανεκτικό", ότι ξέφευγε από το mainstream δεν έπεφτε κατευθείαν στο exploitation. Μεταξύ των δύο αυτών άκρων, υπήρχε χώρος να κινηθείς ώστε να μπορείς να δράσεις πιο ελεύθερα χωρίς να χαρακτηριστείς trash. Ποτέ δεν υπήρχε ο πραγματικός κίνδυνος ταινία του Waters να θεωρηθεί ίδια με μια ταινία του Wood ή του Adamson. Στην Ευρώπη είτε ανήκες στην πνευματική ελίτ με τα διευρυμένα όρια αλλά με ενισχυμένο τον σνομπισμό και την μισαλλοδοξία ή έπεφτες επίπεδο και οι ταινίες σου παιζόταν μαζί μ'αυτές του D'Amato.
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Θα μου επιτρέψετε να διαφωνήσω λίγο, για το συγκεκριμένο έργο.

Είναι ένα "σκληρό" και "βαρύ" έργο ; ΣΙΓΟΥΡΑ !

Είναι κάποιο "σπουδαίο" και "ψαγμένο" έργο, "με νόημα" ; ΜΠΑ !!!

Ούτε η σκηνοθεσία με έπεισε, ούτε η ηθοποιοία, ούτε η φωτογραφία, τίποτα.

Αν βγάλεις τη βία είναι μια βαρετή ψιλο-μπαρούφα.

Επιτρέψτε μου να έχω την "προβοκατόρικη" άποψη, ότι ο Παζολίνι απλά γούσταρε να σοκάρει, με αυτή την ταινία.

Το ότι είναι μια "αντιφασιστική" ταινία, θεωρώ ότι ήταν "παπάτζα" ώστε να μπορέσει να περάσει (στο βαθμό που γινόταν) από τη λογοκρισία.

Σκεφτείτε τις ίδιες σκηνές, να τις γύριζε π.χ. ο Φούλτσι, χωρίς να λέει ότι είναι "αντιφασιστικές".

Θα είχε λογοκριθεί στο λεπτό.

Ενώ ένας "αντιφασιστικός" Παζολίνι, που κάνει "τέχνη" μπορεί να δείξει αίματα-μαζί-με-περιττώματα και να περάσει "αέρα".

Όποιος θέλει να κάνει ταινία κατά της απολυταρχίας, μοορεί να σοκάρει άνετα, χωρις τέτοιες "στημένες" ακρότητες.

Εξ'αλλου, η ιστορία έχει διδάξει ότι οι πραγματικές ομώτητες των (διαφόρων αποχρώσεων) σκληρών δικτατοριών, ξεπερνούν κατά πολύ τα όσα δείχνει ο Παζολίνι.

Υ.Γ. Θυμάμαι ότι το ΣΑΛΟ το έδειξε (αρχές δεκαετίας 90') σε ειδική προβολή -άκοφτο- το Γαλλικό Ινστιτούτο (στη Σίνα).

Πήγαμε 1-2 ώρες πριν να πιάσουμε θέση, με μια παρέα.

Μόνο ξύλο δεν παίζανε οι επίδοξοι θεατές, για να βρούνε θέση.

Στο τέλος του έργου, εγώ με ένα παιδί δηλώσαμε την ευχαρίστησή μας για η γενναιόδωρη βια που μας χάρισε η ταινία.

Όμως μας άκουσε μια (θολο) "κουλτουριάρα" κοπέλα από την παρέα και μας "επέπληξε" επειδή σταθήκαμε στη βία και δεν πιάσαμε το "πραγματικό νόημα, δηλαδή την αντιφασιστική καταδίκη του σκηνοθέτη" ! Χα χα, σίγουρα !
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Δεν είχε παιχτεί στην Ελλάδα όταν ήταν καινούρια, την ταινία την έκοψε η λογοκρισία της εποχής. Και μετά έφυγε.

Αλλά μην ξεχνάμε ότι ο Παζολίνι δεν πρόλαβε να την ολοκληρώσει. Δολοφονήθηκε πριν τελειώσει την ταινία (και η δολοφονία του τότε είχε συνδυαστεί με το περιεχόμενο της ταινίας, ενώ οι αρχές είχαν προβάλει την εκδοχή του σεξουαλικού εγκλήματος). Δεν ξέρουμε τι θα έκοβε και έραβε πριν την βγάλει στους κινηματογράφους.
 
Η ταινία δεν έχει να κάνει τόσο με αυτό που έχουμε μάθει να αποκαλούμε "φασισμό" όσο με τη φύση της εξουσίας, η οποία είναι φασιστική ακόμα και σε "δημοκρατικές" κοινωνίες.
 
Ε ρε τι μαθαινουμε σ'αυτο το φορουμ!!!

Μπραβοοο...
 
elephadas είπε:
Δεν είχε παιχτεί στην Ελλάδα όταν ήταν καινούρια, την ταινία την έκοψε η λογοκρισία της εποχής. Και μετά έφυγε.
Στην Ελλάδα παίχτηκε στο Studio το φθινόπωρο του 1980.
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Με κάλυψε ο Εχετλαίος.... :cool:
 
Πίσω
Μπλουζα