iggylebowski
RetroAdept
- Joined
- 10 Mαϊ 2012
- Μηνύματα
- 868
- Αντιδράσεις
- 653
Samurai Rebellion (1967, Masaki Kobayashi)
http://www.imdb.com/title/tt0061847/
Υπόθεση: Ο Isaburo, ένας βετεράνος σαμουράι ζει μια ήσυχη ζωή, απομονωμένος από την υπόλοιπη φατρία του, όταν ο φεουδάρχης άρχοντας τον οποίο υπηρετεί του ζητά να παντρευτεί ο γιος του Isaburo μια από τις παλλακίδες του με την οποία έχει αποκτήσει κι έναν γιο. Αν και ο Isaburo δεν αποδέχεται ένα τέτοιο γάμο, τελικά θα υποχωρήσει αφού ο γιος του θα αποδεχθεί την παλλακίδα του άρχοντα ως γυναίκα του. Σταδιακά το νιόπαντρο ζευγάρι θα αναπτύξει μια αμοιβαία αγάπη, γεγονός που ευχαριστεί τον Isaburo και γεμίζει χαρά την ήρεμη ζωή του. Όταν όμως κάποια στιγμή ο διάδοχος του άρχοντα πεθάνει, και ο ίδιος ο άρχοντας ζητήσει την επιστροφή της παλλακίδας ώστε να αναθρέψει το γιο που απέκτησε μαζί της ως νέο διάδοχο, ο Isaburo αντιτίθεται στην απόφαση αυτή.
Τη δεκαετία του '50 και του '60 ο μεγάλος Ιάπωνας σκηνοθέτης Akira Kurosawa είχε δώσει μερικές από τις καλύτερες ταινίες του, ειδικά μερικές που θεματολογικά περιστρεφόταν γύρω από την εποχή της φεουδαρχικής Ιαπωνίας, όπως τα Throne of Blood, Seven Samurai, Yojimbo, Sanjuro. Το κοινό αγάπησε αυτές τις ταινίες, αλλά το τεράστιο και αδιαμφισβήτητο ταλέντο του Kurosawa και η αναγνωρισημότητα που είχε ως σκηνοθέτης, επισκίασε άλλες εκπληκτικές δουλειές άλλων σημαντικών σκηνοθετών όπως ο Gosha, o Okamoto και ο Kobayashi. Ειδικά ο τελευταίος, που είχε δώσει το αριστουργηματικό Harakiri και το πανέμορφο, φολκλορικό θρίλερ Kwaidan, αποτέλεσε έναν από τους σημαντικότερους Ιάπωνες σκηνοθέτες. Το Samurai Rebellion κινείται περίπου στα ίδια χνάρια που άφησε το Harakiri, δίνοντας την ευκαιρία στον Kobayashi να πλάσει ακόμη μια ιστορία που ακολουθεί μια κριτική ματιά απέναντι στο σύστημα εξουσίας, στον κώδικα τιμής και τους ηθικούς κανόνες της φεουδαρχικής Ιαπωνίας. Αποφεύγοντας, ακόμη μια φορά να δημιουργήσει μια περιπέτεια που βασίζεται στις τελετουργικές μονομαχίες, ο Kobayashi υφαίνει μια ιστορία στα χνάρια μιας αρχαιοελληνικής τραγωδίας, δίνοντας άπλετο χώρο στη σκιαγράφηση των χαρακτήρων, στην αποκωδικοποίηση των κινήτρων και στην συναισθηματική σύγκρουση των βασικών πρωταγωνιστών της ιστορίας. Ο σκηνοθέτης ακολουθεί μια προσωπική προσέγγιση σε θέματα που αφορούν την πίστη και την αφοσίωση των υποτακτικών του άρχοντα σε έναν αδιέξοδο όρκο τιμής, φέρνει τον απαρχαιωμένο κώδικα τιμής σε αντιπαράθεση με ηθικά διλήμματα και μια ανθρωποκεντρική οπτική, για να υφάνει μια πυκνή ίντριγκα που περιγράφει την προδιαγεγραμμένη τροχιά προς την αιματηρή λύση του δράματος. Ο Kobayashi, για άλλη μια φορά μετά το Harakiri, αποδομεί τις πατροπαράδοτες αξίες, την σκληρή ιεραρχία, τον αρτηριοσκληρωτικό κώδικα τιμής και την τυφλή αφοσίωση σε αφηρημένες ιδέες, για να δώσει στον θεατή τη δυνατότητα να βιώσει το αδιέξοδο των καταστάσεων, την τραγικότητα των χαρακτήρων και το αναπόφευκτο της τελικής λύτρωσης. Για τον σκηνοθέτη πάνω από την ανεγκέφαλη προσκόλληση στην προσωπική τιμή και στην τυφλή πιστή βρίσκεται η έννοια της δικαιοσύνης, αφού είναι προφανές ότι ο Kobayashi πιστεύει ότι δεν υπάρχει κανένας κώδικας τιμής που ξεπερνά τον ανθρώπινο κώδικα, την ίδιο τον άνθρωπο δηλαδή. Ο Kobayashi δεν διστάζει να στρέψει τα βέλη του έν τέλει σε οποιαδήποτε άβουλη υποταγή και αφοσιώση των ανθρώπων σε κάποιο ανώτερο σκοπό που υποσκελιζει τον ίδιο τον άνθρωπο. Ο σκηνοθέτης είναι προφανές ότι επιτίθεται ανελέητα στην αδιαλλαξία της εξουσίας, στην κατάχρηση της δύναμης και στην υποταγή των ανθρώπινων αναγκών στο όνομα οποιούδηποτε κώδικα συμπεριφοράς, αποκτώντας το Samurai Rebellion μια διαχρονική καθολικότητα. Η σκηνοθεσία από τον Kobayashi είναι εκπληκτική με τη χρήση πανοραμικών πλάνων, στατικών κάδρων, κοντινών στα πρόσωπα των χαρακτήρων σαν να εμμένει στη δημιουργία πορτραίτων, και την όμορφη χρήση των σκιών και των φυσικών τοπίων, που όλα μαζί συνδράμουν στην δημιουργία μιας υπνωτικής, επιβλητικής ατμόσφαιρας. Σημαντικό ρόλο στο αποτέλεσμα παίζει η εξαιρετική ασπρόμαυρη φωτογραφία και η πανέμορφη, για ακόμη μια φορά, μουσική του Toru Takemitsu. Ο Toshiro Mifune δίνει μια ακόμη εντυπωσιακή ερμηνεία, κρατώντας την ταινία στις πλάτες του, όπως επίσης πολύ καλή είναι και η Yoko Tsukasa στον ρόλο της άμοιρης παλλακίδας. Σε μικρότερο ρόλο εμφανίζεται και ο Tatsuya Nakadai.
Trailer:
http://www.imdb.com/title/tt0061847/
Υπόθεση: Ο Isaburo, ένας βετεράνος σαμουράι ζει μια ήσυχη ζωή, απομονωμένος από την υπόλοιπη φατρία του, όταν ο φεουδάρχης άρχοντας τον οποίο υπηρετεί του ζητά να παντρευτεί ο γιος του Isaburo μια από τις παλλακίδες του με την οποία έχει αποκτήσει κι έναν γιο. Αν και ο Isaburo δεν αποδέχεται ένα τέτοιο γάμο, τελικά θα υποχωρήσει αφού ο γιος του θα αποδεχθεί την παλλακίδα του άρχοντα ως γυναίκα του. Σταδιακά το νιόπαντρο ζευγάρι θα αναπτύξει μια αμοιβαία αγάπη, γεγονός που ευχαριστεί τον Isaburo και γεμίζει χαρά την ήρεμη ζωή του. Όταν όμως κάποια στιγμή ο διάδοχος του άρχοντα πεθάνει, και ο ίδιος ο άρχοντας ζητήσει την επιστροφή της παλλακίδας ώστε να αναθρέψει το γιο που απέκτησε μαζί της ως νέο διάδοχο, ο Isaburo αντιτίθεται στην απόφαση αυτή.
Τη δεκαετία του '50 και του '60 ο μεγάλος Ιάπωνας σκηνοθέτης Akira Kurosawa είχε δώσει μερικές από τις καλύτερες ταινίες του, ειδικά μερικές που θεματολογικά περιστρεφόταν γύρω από την εποχή της φεουδαρχικής Ιαπωνίας, όπως τα Throne of Blood, Seven Samurai, Yojimbo, Sanjuro. Το κοινό αγάπησε αυτές τις ταινίες, αλλά το τεράστιο και αδιαμφισβήτητο ταλέντο του Kurosawa και η αναγνωρισημότητα που είχε ως σκηνοθέτης, επισκίασε άλλες εκπληκτικές δουλειές άλλων σημαντικών σκηνοθετών όπως ο Gosha, o Okamoto και ο Kobayashi. Ειδικά ο τελευταίος, που είχε δώσει το αριστουργηματικό Harakiri και το πανέμορφο, φολκλορικό θρίλερ Kwaidan, αποτέλεσε έναν από τους σημαντικότερους Ιάπωνες σκηνοθέτες. Το Samurai Rebellion κινείται περίπου στα ίδια χνάρια που άφησε το Harakiri, δίνοντας την ευκαιρία στον Kobayashi να πλάσει ακόμη μια ιστορία που ακολουθεί μια κριτική ματιά απέναντι στο σύστημα εξουσίας, στον κώδικα τιμής και τους ηθικούς κανόνες της φεουδαρχικής Ιαπωνίας. Αποφεύγοντας, ακόμη μια φορά να δημιουργήσει μια περιπέτεια που βασίζεται στις τελετουργικές μονομαχίες, ο Kobayashi υφαίνει μια ιστορία στα χνάρια μιας αρχαιοελληνικής τραγωδίας, δίνοντας άπλετο χώρο στη σκιαγράφηση των χαρακτήρων, στην αποκωδικοποίηση των κινήτρων και στην συναισθηματική σύγκρουση των βασικών πρωταγωνιστών της ιστορίας. Ο σκηνοθέτης ακολουθεί μια προσωπική προσέγγιση σε θέματα που αφορούν την πίστη και την αφοσίωση των υποτακτικών του άρχοντα σε έναν αδιέξοδο όρκο τιμής, φέρνει τον απαρχαιωμένο κώδικα τιμής σε αντιπαράθεση με ηθικά διλήμματα και μια ανθρωποκεντρική οπτική, για να υφάνει μια πυκνή ίντριγκα που περιγράφει την προδιαγεγραμμένη τροχιά προς την αιματηρή λύση του δράματος. Ο Kobayashi, για άλλη μια φορά μετά το Harakiri, αποδομεί τις πατροπαράδοτες αξίες, την σκληρή ιεραρχία, τον αρτηριοσκληρωτικό κώδικα τιμής και την τυφλή αφοσίωση σε αφηρημένες ιδέες, για να δώσει στον θεατή τη δυνατότητα να βιώσει το αδιέξοδο των καταστάσεων, την τραγικότητα των χαρακτήρων και το αναπόφευκτο της τελικής λύτρωσης. Για τον σκηνοθέτη πάνω από την ανεγκέφαλη προσκόλληση στην προσωπική τιμή και στην τυφλή πιστή βρίσκεται η έννοια της δικαιοσύνης, αφού είναι προφανές ότι ο Kobayashi πιστεύει ότι δεν υπάρχει κανένας κώδικας τιμής που ξεπερνά τον ανθρώπινο κώδικα, την ίδιο τον άνθρωπο δηλαδή. Ο Kobayashi δεν διστάζει να στρέψει τα βέλη του έν τέλει σε οποιαδήποτε άβουλη υποταγή και αφοσιώση των ανθρώπων σε κάποιο ανώτερο σκοπό που υποσκελιζει τον ίδιο τον άνθρωπο. Ο σκηνοθέτης είναι προφανές ότι επιτίθεται ανελέητα στην αδιαλλαξία της εξουσίας, στην κατάχρηση της δύναμης και στην υποταγή των ανθρώπινων αναγκών στο όνομα οποιούδηποτε κώδικα συμπεριφοράς, αποκτώντας το Samurai Rebellion μια διαχρονική καθολικότητα. Η σκηνοθεσία από τον Kobayashi είναι εκπληκτική με τη χρήση πανοραμικών πλάνων, στατικών κάδρων, κοντινών στα πρόσωπα των χαρακτήρων σαν να εμμένει στη δημιουργία πορτραίτων, και την όμορφη χρήση των σκιών και των φυσικών τοπίων, που όλα μαζί συνδράμουν στην δημιουργία μιας υπνωτικής, επιβλητικής ατμόσφαιρας. Σημαντικό ρόλο στο αποτέλεσμα παίζει η εξαιρετική ασπρόμαυρη φωτογραφία και η πανέμορφη, για ακόμη μια φορά, μουσική του Toru Takemitsu. Ο Toshiro Mifune δίνει μια ακόμη εντυπωσιακή ερμηνεία, κρατώντας την ταινία στις πλάτες του, όπως επίσης πολύ καλή είναι και η Yoko Tsukasa στον ρόλο της άμοιρης παλλακίδας. Σε μικρότερο ρόλο εμφανίζεται και ο Tatsuya Nakadai.
Trailer:
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
