Schramm (1994)

[iggylebowski]

Schramm (1994, Jorg Buttgereit)

http://www.imdb.com/title/tt0108053/

Ηθοποιοί: Florian Koerner von Gustorf, Monika M., Michael Brynntrup

Υπόθεση: Οι τελευταίες ώρες από την ζωή ενός serial killer, όπως αυτές παρουσιάζονται μέσα από αναδρομές που αφορούν την φονική του δράση και τα εφιαλτικά οράματα που τον βασανίζουν.

Ο τίτλος της ταινίας, "Schramm" , δεν λέει και πολλά, αλλά αν το μάτι κάποιου εκπαιδευμένου σπλατερά πάει λίγο παρακάτω και διαβάσει το όνομα του Jorg Buttgereit που κάθεται στην καρέκλα του σκηνοθέτη θα καταλάβει ότι η συγκεκριμένη ταινία δεν θα περάσει απαρατήρητη. Για τους ανυποψίαστους, ο Jorg Buttergereit είναι ο άνθρωπος που κρύβεται πίσω από τα Nekromantik, μια σειρά δύο ταινιών που πλέον απολαμβάνει μια υψηλή θέση στην κλίμακα των πιο κακόφημων και προκλητικών ταινιών τρόμου στην ιστορία του κινηματογράφου. Αυτή τη φορά όμως ο Buttgereit αλλάζει αρκετά τη συνταγή και παρουσιάζει μια ταινία που, αν και υπολείπεται σε gore από τα δυο Nekromantik, καταφέρνει μόλις στα 65 λεπτά της διάρκειάς της να γίνει αρκετά δύσπεπτη. Είμαι σχεδόν βέβαιος ότι ο Buttgereit όταν γύριζε τα Nekromantik είχε στο μυαλό του να δημιουργήσει μια προκλητική, μακάβρια κωμωδία γεμάτη μια διεστραμένη αίσθηση του χιούμορ, άσχετα με το πως πραγματικα εξελίχθηκε το αποτέλεσμα. Το Schramm δεν έχει το διεστραμένο χιούμορ των δυο Nekromantik. Αντίθετα, είναι μια βαριά ταινία που παρά τη μικρή της διάρκεια είναι ικανή να κάνει κάποιο αμύητο θεατή να παρακαλάει να τελειώσει γρήγορα, ενώ αρκετές εικόνες της είναι ικανές να στοιχειώσουν την μνήμη του κοινού της. Και όλα αυτά, χωρίς ο Buttgereit να καταφεύγει σε ένα καταιγιστικό gore παραλήρημα. Η ταινία έχει να κάνει με τον Lothar Schramm, έναν κατ' εξακολούθηση δολοφόνο, ένα προβληματικό, μοναχικό, συναισθηματικά ανάπηρο άντρα, που αναζητά την αγάπη και την τρυφερότητα, αλλά η καταπιεσμένη του σεξουαλικότητα, οι εμμονές του και οι φοβίες του τον έχουν οδηγήσει σε μια ανεξέλεγκτη φονική τροχιά. Η ταινία ακολουθεί μια περίεργη αφηγηματική δομή, καθώς η έναρξή της σηματοδοτεί τον θάνατο του Schramm, με τον σκηνοθέτη να παρουσιάζει τα αίτια της κατάληξης αυτής μέσα από συνεχόμενα flashback. Tα flashback αυτά δεν έχουν χρονική συνέχεια, με την αφήγηση να διασπά τον γραμμικό χρόνο σε μικρά κομμάτια τα οποία επανενώνονται σε τυχαία σειρά, κάνοντας το story να κινείται διαρκώς μπρος-πισω. Η art-house σκηνοθεσία του Buttgerereit, με την ευρεία χρήση συμβόλων και μεταφορών, καταφέρνει να δημιουργήσει ένα περίεργο φιλμικό σύμπαν, ακολουθώντας κάπως τα φιλμικά πρότυπα του Lynch, εισβάλλοντας στο διαταραγμένο μυαλό ενός δολοφόνου και καταφέρνοντας να παρουσιάσει με τον πιο ανατριχιαστικό τρόπο τις φοβίες και τις εμμονές του. Το σημαντικότερο ρόλο στην ταινία τον παίζει η εξαιρετική, αδιαπέραστη ατμόσφαιρα που δημιουργεί ένα αφόρητο κλίμα απόγνωσης, παρακμής, διαστροφής και αποσάθρωσης. Κάθε πλάνο και κάθε χρωματική σύνθεση αποπνέει μια σκοτεινή αίσθηση νοσηρότητας και απελπισίας, που ενισχύοουν την κλειστοφοβική διάθεση και τον πεσιμιστικό, καταθλιπτικό τόνο της ταινίας. Επιπλέον, ορισμένες παραισθησιακές ακολουθίες ονειρικών σκηνών συμπληρώνουν το νοσηρό κλίμα, προσφέροντας μια εφιαλτική διάσταση στο τελικό αποτέλεσμα. Κάποιες περίεργες γωνίες λήψεις, μερικά περίτεχνα cuts και ορισμένες περίεργες εμβόλιμες σκηνές, δημιουργούν μια offbeat διάθεση, που κάνει την δομή του Schramm ακόμη πιο δυσνόητη και περίπλοκη. Το gore είναι περιορισμένο σε σχέση με τα Nekromantik, αν και υπάρχουν δυο-τρεις δυνατές σκηνές με μια από αυτές να είναι ταυτόχρονα πρωτότυπη και επώδυνη, και το τελικό αποτέλεσμα βασίζεται κυρίως στην αδιαπέραστη ατμόσφαιρα και το πνιγηρό κλίμα που κάνουν την εμπειρία από την προβολή του Schramm αρκετά δύσκολη, δύσπεπτη και σοκαριστική. Σίγουρα το Schramm δεν απευθύνεται στο mainstream κοινό, ούτε φυσικά αποτελεί κάποια χαβαλεδιάρικη ταινία τρόμου που αποσκοπεί στην καθαρή διασκέδαση, καθώς το τελικό αποτέλεσμα μπορεί να γίνει αρκούντως ενοχλητικό και δυσάρεστο σε ανυποψίαστο κοινό. Όσοι όμως θέλουν να δουν μια δύσκολη ταινία που συνδυάζει το ψυχόδραμα, τη νοσηρότητα και τις ταινίες τρόμου, ας δώσουν στο Schramm μια ευκαιρία.

[edit] dead picture [edit]

 

[kajwbtfe]

Οντως πολυ βαρια ταινια..Πανε πολλα χρονια απο τοτε που την ειδα σε κασσετα αλλα μερικες σκηνες της,τις συζηταμε ακομα με εναν φιλο..

 

[Deathshadow]

Εχοντας δει τα Νekromantik 1 και 2 καθως και το Der Todesking λεω να μην αφησω και αυτο ετσι για να ολοκληρωσω την προβολη μου με τα εργα του Βuttgereit(οχι οτι ψηνομαι και ιδιαιτερα).Παντως η Μονικα Μ. ειναι γλυκο πλασμα πως καταφερε κι επαιξε σε αυτα τα ανοσιουργηματα;

 

[paulochelao24]

Είχα την επώδυνη εμπειρία ένα βράδυ καλοκαίρι του 1992 (λίγες μέρες που τελειώσαμε το σχολείο) να δω λίγο απ' το nekromantik 1 από ένα τοπικό κανάλι της πόλης. Κάθησα και το είδα στο ξεκίνημα γιατί η τηλεπαρουσιάστρια το χαρακτήρισε ως "κωμωδία θρίλερ με ήρωες ένα ζευγάρι που πέφτει όλο σε γκάφες" (μάλλον ούτε η ίδια το είχε δεί ποτέ). Στα 5 με 10 πρώτα λεπτά το άλλαξα και μάλιστα απ' το σοκ θυμάμαι ότι έβγαλα το συγκεκριμένο κανάλι απ' την μπάντα καναλιών (δηλαδή το γύρισα στην επόμενη μπάντα vhf που είχε χιόνια και το ρύθμισα εκεί) γιατί ότι ταινίες έδειχνε τις πρόβαλε συνήθως σε επανάληψη τα καλοκαίρια αρκετές φορές

 

[RIO]

Το ίδιο σοκ είχα πάθει και εγώ, με την ταινία nekromantik. Και μάλιστα χωρίς να δω σκηνές, απλά και μόνο διαβάζοντας την περίληψη, στο πίσω μέρος της vhs. Φρίκαρα τόσο, που έφυγα από το video club, χωρίς να νοικιάσω κάτι άλλο εκείνη την μέρα.

 

[telonio]

Την είχα δει μεγάλος σε ηλικία (20 βάλε) οπότε είχα δει αρκετές ταινίες τρόμου και φρίκης μέχρι τότε και δεν μου έκανε καμία αίσηθηση.

 

[Takero72]

Είχα δει το πρώτο NEKROMANTIK χάρη στο ηρωϊκό GAMATO πριν καμιά 15αριά χρόνια.
Ήταν πολύ μπροστά (ή άσχετο από την εποχή του. Περίεργο φιλμ και σίγουρα δεν θα το ξανάβλεπα αφού ότι έχει να πει στο λέει από την πρώτη θέαση. Πιο πολύ αξίζει το γεγονός ότι το ξέρεις παρά ότι το έχεις δει!