Alucard
RetroMasteR
- Joined
- 15 Αύγ 2006
- Μηνύματα
- 1.315
- Αντιδράσεις
- 485
Shinobi (1989)
Είμαι σίγουρος πως διαβάζοντας τον παραπάνω τίτλο κάποια ευχάριστη και οικεία ανάμνηση σας ήρθε στο μυαλό.
Το Shinobi ένα από τα πιο αναγνωρισμένα παιχνίδια της δεκαετίας του 80, «κατάπιε» πολλές χιλιάδες κέρματα προσφέροντας άπειρες ώρες ψυχαγωγίας στους θαμώνες των ηλεκτρονικάδικων. Οι οθόνες καλύπτονταν πλήρως από τα κεφάλια των θεατών όταν οι «καλοί» παίχτες έπαιζαν το συγκεκριμένο παιχνίδι θρύλο.
Το super hit λοιπόν αυτό, δημιούργησε μεγάλες προσδοκίες και απαιτήσεις για τη μεταφορά του από τα arcades στις οθόνες των home micros.
Τα κατάφερε άραγε η Virgin Games;
So tell me the legend, tell me the story.
Tell me the tales of war.
Ας δούμε πρώτα λίγο το σενάριο του παιχνιδιού.
Η συμμορία με το όνομα "Zeed" έχοντας ξεφύγει από κάθε ηθικό φραγμό, απαγάγει τα παιδιά της φατρίας "Oboro" αποσκοπώντας στο να δημιουργηθεί ένας νέος εμφύλιος πόλεμος μεταξύ των φατριών στον οποίο οι Ninja κατά παράδοση θα έχουν εξέχοντα ρόλο.
Ο μη μασκοφόρος Ninja Joe Musashi (φαίνεται τον έπιασε ο νόμος για τις κουκούλες), καλείται να αναλάβει την αποστολή διάσωσης των παιδιών και τον τερματισμό της εγκληματικής δράσης της οργάνωσης.
Λάτρεις της Marilyn Monroe οι κατασκευαστές.
Μέσα λοιπόν από 5 πίστες που αποτελούνται από 3 sublevels, θα προσπαθήσουμε να εντοπίσουμε τους αιχμάλωτους αντιμετωπίζοντας παράλληλα τα μέλη της συμμορίας αλλά και τους 5 μεγάλους αρχηγούς τους.
Οι εχθροί που θα εμφανιστούν στα διάφορα levels ποικίλλουν και διαφέρουν ως προς τη δυσκολία αντιμετώπισής τους. Έτσι θα συναντήσουμε μέλη της συμμορίας όπου εξολοθρεύουμε εύκολα με ένα και μόνο αστεράκι αλλά και εχθρούς (όπως ninja, undead ninja! και… βατραχάνθρωπους) οι οποίοι απαιτούν πολλά χτυπήματα και θα πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα γρήγοροι και προσεκτικοί για να τους βγάλουμε από τη μέση.
Ο big boss της πρώτης πίστας εκτοξεύει fireballs.
Όχι να με φάνε και τα ΟΥΚ βρε παιδιά.
Ως γνήσιοι ninja μπορούμε να κάνουμε εφαρμογή των γνώσεών μας στις πολεμικές τέχνες όταν αντιμετωπίζουμε εκ του σύνεγγυς τους αντίπαλους, να αποφεύγουμε βολές και χτυπήματα σκύβοντας και περπατώντας στην ίδια στάση πλησιάζοντας τον αντίπαλο, αλλά και να τους εξολοθρεύσουμε από μακριά με τα αστεράκια (shuriken) τα οποία διαθέτουμε ως βασικό όπλο.
Επίσης, αν σε μια πίστα απελευθερώσουμε 3 παιδιά εφοδιαζόμαστε με πιστόλι το οποίο έχει αρκετά μεγαλύτερη ισχύ από τα αστεράκια ενώ τέλος, μπορούμε να κάνουμε ένα spell (τότε το λέγαμε προσευχή) πατώντας τη spacebar ώστε να εξολοθρευθούν άμεσα οι αντίπαλοι που εμφανίζονται εκείνη τη στιγμή στην οθόνη.
Δυστυχώς αυτό το τελευταίο χρησιμότατο «όπλο» μπορούμε να το χρησιμοποιήσουμε μόνο μια φορά σε κάθε πίστα.
Ο ninja μας ανάλογα με το είδος μπορεί να δεχθεί από 1 έως 5 χτυπήματα περίπου πριν χάσει τη μία από τις 5 ζωές με τις οποίες ξεκινάμε το παιχνίδι. Μία ζωή επίσης θα χάσουμε αν δεν ολοκληρώσουμε την πίστα στο χρόνο που μας δίνεται.
Ευτυχώς όμως, τα 3 λεπτά είναι υπεραρκετά κι έτσι ο χρόνος δε θα αποτελέσει πρόβλημα σε καμία πίστα.
Οι 5 μεγάλοι αρχηγοί τους οποίους πρέπει να νικήσουμε για να περάσουμε στις επόμενες πίστες απαιτούν αρκετά χτυπήματα, συνεπώς καλό είναι να έχουμε το spell στη διάθεσή μας και να σημαδεύουμε μόνο προς το αδύνατό τους σημείο το οποίο συνήθως είναι το μέτωπό τους (Φαίνεται πως ο κώδικας τιμής των Ninja συμφωνούσε με την ελληνική ρήση που έλεγε πως «όλοι για ένα μέτωπο ζούμε»).
Σκοτώνοντας τον μεγάλο κακό κάθε πίστας μεταφερόμαστε σε μια bonus stage με οπτική first person, στην οποία εκτοξεύοντας αστεράκια επιχειρούμε να εξοντώσουμε όλους τους ninja οι οποίοι με άλματα από επίπεδο σε επίπεδο κινούνται απειλητικά προς το μέρος μας. Αν τα καταφέρουμε θα μας δοθεί μια extra ζωή. Το auto-fire είναι ιδιαίτερα χρήσιμο εδώ.
Ο καραφλός με την αλογοουρά εκτός του ότι κρατάει όμηρο το παιδί εκτοξεύει και τη χαντζάρα του. Χμ.. όχι για πολύ όμως...
Αν και το παιχνίδι εκ πρώτης όψεως μοιάζει με scrolling beat' em up εντούτοις σε αρκετά σημεία γίνεται platform αφού κρατώντας το fire πατημένο και το μοχλό προς τα επάνω μπορούμε να πραγματοποιήσουμε ένα εντυπωσιακό «νιντζίστικο» άλμα υπερπηδώντας μπαλκόνια και φράκτες, προσγειώνοντας το χαρακτήρα μας σε διπλανά επίπεδα, κάτι το οποίο προσθέτει πολλά στο gameplay και στον τρόπο με τον οποίο είναι στημένη η κάθε πίστα.
Ninja vs Ninja.
Τα γραφικά του παιχνιδιού είναι πανέμορφα και τα χρώματα που χρησιμοποιούνται είναι κατάλληλα και περασμένα σωστά από την arcade version στον Commodore.
Το scrolling και η κίνηση των sprites είναι ομαλά αλλά η ανταπόκριση του χαρακτήρα στις κινήσεις του joystick θα μπορούσα να είναι ένα κλικ πιο άμεση.
Όσο για τον ήχο... χμ.. εδώ εντοπίζεται το αδύνατο σημείο του παιχνιδιού. Μουσικό θέμα δεν υπάρχει πέρα από τους τίτλους της αρχής, ενώ τα ηχητικά εφέ του παιχνιδιού δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο.
Το gampelay κυμαίνεται όμως σε πολύ υψηλά επίπεδα και η αντοχή του παιχνιδιού στο χρόνο τείνει στο... άπειρο (μη μου πείτε πως δεν το έχετε ξαναπαίξει από τότε, έτσι δεν είναι;
).Γενικά έχουμε να κάνουμε με μια ιδιαίτερα επιτυχημένη μεταφορά ενός εξίσου επιτυχημένου παιχνιδιού στα arcades.
Συνεπώς τι άλλο από εξαιρετική θα μπορούσε να είναι και η έκδοσή του στον Commodore;
