iggylebowski
RetroAdept
- Joined
- 10 Mαϊ 2012
- Μηνύματα
- 868
- Αντιδράσεις
- 657
Short Night of Glass Dolls (1971, Aldo Lado)
http://www.imdb.com/title/tt0067384/
Ηθοποιοί: Jean Sorel, Ingrid Thulin, Barbara Bach, Mario Adorf, Fabijan Sovagovic, Piero Vida
Υπόθεση: Το πτώμα του δημοσιογράφου Gregory Moore, ανακαλύπτεται σε μια πλατεία της Πράγας και μεταφέρεται στο τοπικό νεκροτομείο. Ο Moore όμως, στην πραγματικότητα είναι ακόμη ζωντανός, παγιδευμένος σε ένα νεκρό σώμα και σταδιακά επαναφέρει στη μνήμη του τα γεγονότα που ακολούθησαν την μυστηριώδη εξαφάνιση της φίλης του.
Πρώτη σκηνοθετική δουλειά του Ιταλού Aldo Lado (Who Saw Her Die?, Night Train Murders), το Short Night of Glass Dolls είναι ένα πολύ καλό θρίλερ των πρώτων χρόνων των 70's, που παντρεύει τα ιταλικά giallo, με τον ψυχολογικό τρόμο και τη συνωμοσιολογική απειλή του Rosemary's Baby του Polanski, τις καφκικές αναφορές, τις χιτσκοκικές επιρροές και τις πολιτικές προεκτάσεις. Το Short Night of Glass Dolls, δεν αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα των ιταλικών giallo, αφού ο Lado αποφεύγει τους γνωστούς κώδικες του συγκεκριμένου είδους με τις φροϋδικές αναφορές, τους γαντοφορεμένους δολοφόνους, τους βίαιους φόνους και την λανθάνουσα σεξουαλικότητα, για να δημιουργήσει τελικά ένα έργο που βασίζεται στο μυστήριο και όχι στο αίμα. Γυρισμένη στην Πράγα και διατηρώντας ένα σχετικά αργό ρυθμό, η ταινία λειτουργεί περισσότερο σαν θρίλερ που παντρέυει τον ψυχολογικό τρόμο και τον αποκρυφισμό, αφήνοντας χώρο στην οικοδόμηση περιέργων καταστάσεων που φαίνονται να κινούνται σε ένα φαύλο κύκλο αβεβαιότητας. Η στυλιζαρισμένη σκηνοθεσία του Lado είναι εξαιρετική, τόσο στον τρόπο που χρησιμοποιεί το αστικό τοπίο της Πράγας όσο και στο πως κινεί τα νήματα της ταινίας ώστε να υφάνει ένα κουβάρι από μυστηριώδεις καταστάσεις. Η Πράγα παρουσιάζεται ταυτόχρονα ψυχρή και υποβλητική, γεμάτη με μια αίσθηση παρακμής και υφέρπουσας απειλής, και ο Lado εκμεταλλεύτει τον γοτθικό ρυθμό της πόλης για να δώσει στην ταινία μια αόριστη μεταφυσική αισθητική. Τα στενά της Πράγας μετατρέπονται σε απειλητικούς λαβύρινθους που είναι έτοιμοι να καταπιούν τους πρωταγωνιστές, γεμάτοι με σκοτεινές γωνίες που μπορούν να κρύβουν την πιο απροσδιόριστη απειλή. Επιπλέον, ο Lado, χρησιμοποιεί με εντελώς καφκικό τρόπο την πανίσχυρη γραφειοκρατία του τότε καθεστώτος, κάνοντας τους χαρακτήρες να κινούνται σαν μαριονέτες μέσα σε έναν φαύλο κύκλο από αδιέξοδα προβλήματα. Η ελικοειδής αφηγηματική δομή της ταινίας, με την ευρεία χρήση των flashback, ώστε ο θεατής να γίνει αυτόπτης μάρτυρας της εξαφάνισης της κοπέλας και των προσπαθειών του πρωταγωνιστή να τη βρει, εντείνει το μυστήριο της ταινίας παρά το γεγονός πως η ταινία δεν επιταχύνει ιδιαίτερα. Η ταινία διατηρεί έναν νωχελικό, υπνωτικό ρυθμό που κάνει το μυστήριο που περιβάλλει την εξαφάνιση του χαρακτήρα της Bach, να παίρνει έναν αόριστα μεταφυσικό τόνο και μια πιο μυστικιστική μορφή, βασισμένο σε μερικές πολύ καλές ανατροπές στην πλοκή. Ο σκηνοθέτης οικοδομεί μια άβολη ανατριχιαστική ατμόσφαιρα στο ύφος ενός αστικού εφιάλτη με μερικές γοτθικές πινελιές, που χαρίζει η πανέμορφη Πράγα, για να συντηρήσει μια συνωμοσιολογική διάθεση που αφορά μια παρακμάζουσα αριστοκρατική ελίτ. Ο Lado μεταφέρει στο μυστήριο αρκετές πολιτικές προεκτάσεις και εμφανείς μεταφορές σχετικές με την προσπάθεια επιβίωσης μια γερασμένης άρχουσας τάξης, χωρίς όμως ποτέ να κουράζει τον θεατή με βαριά πολιτικά σχόλια. Το ψυχρό, μακάβριο κλίμα της ταινίας προσδίδει έναν εφιαλτικό τόνο στο τελικό αποτέλεσμα και ο Lado στήνει πολύ όμορφα ένα σπερματικό, απειλητικό ύφος, αφήνοντας μόνο μερικά σημάδια για το τι πρόκειται να ακολουθήσει, αποφεύγοντας εύκολα την παγίδα της προβλεψιμότητας. Η ένταση κλιμακώνεται αριστοτεχνικά από τον σκηνοθέτη, που ακολουθεί έναν κλιμακωτό σκοτεινό τόνο, χαρίζοντας ορισμένες ανατριχιαστικές εικόνες και μια δυσοίωνη αβεβαίοτητα. Η εξαιρετική δουλειά που κάνει ο Lado με την κάμερα, με τις εναλλαγές μακρινών και κοντινών λήψεων, τις ιδιότροπες κλίσεις των πλάνων, την περίτεχνα fade in, την απαλή κίνηση, την σχεδόν noir προσέγγιση και τα ελλειπτικά πλάνα, προσθέτει ποιότητα στο τελικό αποτέλεσμα, ενώ σημαντικό ρόλο παίζει και το πανέμορφο, υπνωτικό soundtrack του Ennio Morricone.
[edit] O λογαριασμός YouTube με τον οποίο σχετίζεται έχει τερματιστεί εξαιτίας πολλαπλών ειδοποιήσεων από τρίτους για παραβιάσεις πνευματικών δικαιωμάτων [edit]
http://www.imdb.com/title/tt0067384/
Ηθοποιοί: Jean Sorel, Ingrid Thulin, Barbara Bach, Mario Adorf, Fabijan Sovagovic, Piero Vida
Υπόθεση: Το πτώμα του δημοσιογράφου Gregory Moore, ανακαλύπτεται σε μια πλατεία της Πράγας και μεταφέρεται στο τοπικό νεκροτομείο. Ο Moore όμως, στην πραγματικότητα είναι ακόμη ζωντανός, παγιδευμένος σε ένα νεκρό σώμα και σταδιακά επαναφέρει στη μνήμη του τα γεγονότα που ακολούθησαν την μυστηριώδη εξαφάνιση της φίλης του.
Πρώτη σκηνοθετική δουλειά του Ιταλού Aldo Lado (Who Saw Her Die?, Night Train Murders), το Short Night of Glass Dolls είναι ένα πολύ καλό θρίλερ των πρώτων χρόνων των 70's, που παντρεύει τα ιταλικά giallo, με τον ψυχολογικό τρόμο και τη συνωμοσιολογική απειλή του Rosemary's Baby του Polanski, τις καφκικές αναφορές, τις χιτσκοκικές επιρροές και τις πολιτικές προεκτάσεις. Το Short Night of Glass Dolls, δεν αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα των ιταλικών giallo, αφού ο Lado αποφεύγει τους γνωστούς κώδικες του συγκεκριμένου είδους με τις φροϋδικές αναφορές, τους γαντοφορεμένους δολοφόνους, τους βίαιους φόνους και την λανθάνουσα σεξουαλικότητα, για να δημιουργήσει τελικά ένα έργο που βασίζεται στο μυστήριο και όχι στο αίμα. Γυρισμένη στην Πράγα και διατηρώντας ένα σχετικά αργό ρυθμό, η ταινία λειτουργεί περισσότερο σαν θρίλερ που παντρέυει τον ψυχολογικό τρόμο και τον αποκρυφισμό, αφήνοντας χώρο στην οικοδόμηση περιέργων καταστάσεων που φαίνονται να κινούνται σε ένα φαύλο κύκλο αβεβαιότητας. Η στυλιζαρισμένη σκηνοθεσία του Lado είναι εξαιρετική, τόσο στον τρόπο που χρησιμοποιεί το αστικό τοπίο της Πράγας όσο και στο πως κινεί τα νήματα της ταινίας ώστε να υφάνει ένα κουβάρι από μυστηριώδεις καταστάσεις. Η Πράγα παρουσιάζεται ταυτόχρονα ψυχρή και υποβλητική, γεμάτη με μια αίσθηση παρακμής και υφέρπουσας απειλής, και ο Lado εκμεταλλεύτει τον γοτθικό ρυθμό της πόλης για να δώσει στην ταινία μια αόριστη μεταφυσική αισθητική. Τα στενά της Πράγας μετατρέπονται σε απειλητικούς λαβύρινθους που είναι έτοιμοι να καταπιούν τους πρωταγωνιστές, γεμάτοι με σκοτεινές γωνίες που μπορούν να κρύβουν την πιο απροσδιόριστη απειλή. Επιπλέον, ο Lado, χρησιμοποιεί με εντελώς καφκικό τρόπο την πανίσχυρη γραφειοκρατία του τότε καθεστώτος, κάνοντας τους χαρακτήρες να κινούνται σαν μαριονέτες μέσα σε έναν φαύλο κύκλο από αδιέξοδα προβλήματα. Η ελικοειδής αφηγηματική δομή της ταινίας, με την ευρεία χρήση των flashback, ώστε ο θεατής να γίνει αυτόπτης μάρτυρας της εξαφάνισης της κοπέλας και των προσπαθειών του πρωταγωνιστή να τη βρει, εντείνει το μυστήριο της ταινίας παρά το γεγονός πως η ταινία δεν επιταχύνει ιδιαίτερα. Η ταινία διατηρεί έναν νωχελικό, υπνωτικό ρυθμό που κάνει το μυστήριο που περιβάλλει την εξαφάνιση του χαρακτήρα της Bach, να παίρνει έναν αόριστα μεταφυσικό τόνο και μια πιο μυστικιστική μορφή, βασισμένο σε μερικές πολύ καλές ανατροπές στην πλοκή. Ο σκηνοθέτης οικοδομεί μια άβολη ανατριχιαστική ατμόσφαιρα στο ύφος ενός αστικού εφιάλτη με μερικές γοτθικές πινελιές, που χαρίζει η πανέμορφη Πράγα, για να συντηρήσει μια συνωμοσιολογική διάθεση που αφορά μια παρακμάζουσα αριστοκρατική ελίτ. Ο Lado μεταφέρει στο μυστήριο αρκετές πολιτικές προεκτάσεις και εμφανείς μεταφορές σχετικές με την προσπάθεια επιβίωσης μια γερασμένης άρχουσας τάξης, χωρίς όμως ποτέ να κουράζει τον θεατή με βαριά πολιτικά σχόλια. Το ψυχρό, μακάβριο κλίμα της ταινίας προσδίδει έναν εφιαλτικό τόνο στο τελικό αποτέλεσμα και ο Lado στήνει πολύ όμορφα ένα σπερματικό, απειλητικό ύφος, αφήνοντας μόνο μερικά σημάδια για το τι πρόκειται να ακολουθήσει, αποφεύγοντας εύκολα την παγίδα της προβλεψιμότητας. Η ένταση κλιμακώνεται αριστοτεχνικά από τον σκηνοθέτη, που ακολουθεί έναν κλιμακωτό σκοτεινό τόνο, χαρίζοντας ορισμένες ανατριχιαστικές εικόνες και μια δυσοίωνη αβεβαίοτητα. Η εξαιρετική δουλειά που κάνει ο Lado με την κάμερα, με τις εναλλαγές μακρινών και κοντινών λήψεων, τις ιδιότροπες κλίσεις των πλάνων, την περίτεχνα fade in, την απαλή κίνηση, την σχεδόν noir προσέγγιση και τα ελλειπτικά πλάνα, προσθέτει ποιότητα στο τελικό αποτέλεσμα, ενώ σημαντικό ρόλο παίζει και το πανέμορφο, υπνωτικό soundtrack του Ennio Morricone.
[edit] O λογαριασμός YouTube με τον οποίο σχετίζεται έχει τερματιστεί εξαιτίας πολλαπλών ειδοποιήσεων από τρίτους για παραβιάσεις πνευματικών δικαιωμάτων [edit]
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
