Tales from the Gimli Hospital (1989)

iggylebowski

RetroAdept
Joined
10 Mαϊ 2012
Μηνύματα
868
Αντιδράσεις
646
Tales from the Gimli Hospital (1989, Guy Maddin)

http://www.imdb.com/title/tt0096218/

Ηθοποιοί: Angela Heck, Kyle McCulloch, Margaret Anne MacLeod, Michael Gottli

Υπόθεση: Καθώς η ετοιμοθάνατη μητέρα τους σβήνει στο νοσοκομείο Gimli, δυο μικρά παιδιά ακούν μια ιστορία φαντασίας που τους λέει η γιαγιά τους.

Πρώτη σκηνοθετικά απόπειρα του Καναδού Guy Maddin, ο οποίος είναι περισσότερο γνωστός στο ευρύ κοινό από The Saddest Music in the World του 2003. Το Tales from the Gimli Hospital είναι μια παράξενη ταινία που συνδυάζει στοιχεία φαντασίας, μυστηρίου, τρόμου, ψυχοδράματος και μαύρης κωμωδίας μέσα από μια πρωτότυπη αισθητική προσέγγιση που παντρεύει τον γερμανικό εξπρεσιονισμό με τις ταινίες τρόμου της Universal, τον σουρεαλισμό των πρώτων προσπαθειών του Bunuel με τα ψυχολογικά δράματα του Bergman και την ονειρική ατμόσφαιρα του Cocteau με το Erasehead του Lynch. O Maddin οικοδομεί ένα φιλμικό σύμπαν γεμάτο από παράλογο χιούμορ, dream-like αισθητική, περιέργες αφηγηματικές δομές και εφιαλτική διάθεση που εξαιτίας της παλιομοδίτικης ασπρόμαυρης φωτογραφίας αποκτούν μια εικόνα απόκοσμης γοητείας. Φυσικά η ταινία διατηρεί μια εφιαλτική εκκεντρικότητα που δημιουργεί μια σκοτεινή, ανατριχιαστική ατμόσφαιρα στα πρότυπα των ταινιών στα τέλη των 20's και μια μυστικιστική αίσθηση απομόνωσης. Οι εικόνες της ταινίας φαίνεται να έχουν μια συνειρμική συνέχεια και μοιάζουν σαν μια περίτεχνη κατάβαση στα άδυτα του ασυνειδητου που δίνουν στο τελικό αποτέλεσμα μια ιδιότροπη πολυπλοκότητα που πολλές φορές μπορεί να μοιάζει κουραστική αλλά ποτέ δεν χάνει τον εθιστικό της χαρακτήρα. Ο Maddin δημιουργει ένα προσωπικό ύφος που από τη μια μεριά φέρνει στο μυαλό σουρεαλισμό του Cocteau και από την άλλη προσεγγίζει τον υπνωτικό, γοτθικό τόνο και το απόκοσμο ύφος των ταινιών θρίλερ. Το αποτέλεσμα διακρίνεται από ένα αόριστο μεταφυσικό τόνο που σχετίζεται τόσο με τις σκανδιναβικές, φολκλορικές ιστορίες όσο και με το αρχαϊκό πλαίσιο στο οποίο κινείται το story, βγάζοντας ένα ανατριχιαστικό, αλλά παράλληλα υπνωτικό, ύφος. Οι σκοτεινοί χρωματικοί τόνοι που συναντάμε στις βουβές ταινίες συνδυάζονται με την σκοτεινή παλιομοδίτικη ασπρόμαυρη φωτογραφία, η trippy σκηνοθετική προσέγγιση και οι περίεργες γωνίες λήψεις εναλλάσονται με εκτεταμένες κινήσεις της κάμερας και οι εικόνες υφαίνουν μια βαριά ατμόσφαιρα παρακμής, νοσηρότητας και ονείρου που ολοκληρώνουν την εφιαλτική αύρα και τον ανατριχιαστικό σουρεαλισμό της ταινίας. Η συνταγή του Maddin προσεγγίζει στοιχεία της ανθρώπινης σεξουαλικότητας και μακάβριου ερωτισμού, και σκηνοθετεί περίτεχνες εικόνες χρησιμοποιώντας μια ιδιόμορφη οπτική κάνοντας τους εσωτερικούς χώρους να αποκτούν μια ερεβώδη μορφή και τις σκιές να μοιάζουν ζωντανές και έτοιμες να καταπιούν τους πρωταγωνιστές, δημιουργώντας την εντύπωση στον θεατή ότι βλέπει τόσο ένα γοτθικό παραμύθι όσο και ένα εφιάλτη διεστραμμένου ρομαντισμού. Τα σουρεαλιστικά σκηνικά, η απόκοσμη αισθητική, ο πειραματικός τρόπος σκηνοθεσία του Maddin, οι οπτικές αναφορές, οι συμβολισμοί και γενικότερη αφηρημένη λογική της ταινίας, στήνουν μια ιδιόμορφη αλλά πολύ όμορφη ταινία που όσοι αναζητούν κάτι διαφορετικό στο σύγχρονο κινηματογράφο καλό θα ήταν να της δώσουν μια ευκαιρία.

 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Πίσω
Μπλουζα