Alucard
RetroMasteR
- Joined
- 15 Αύγ 2006
- Μηνύματα
- 1.315
- Αντιδράσεις
- 483
Target Renegade (1988)
Τι κακό κι αυτό, άλλους χαρακτήρες να βλέπεις στο εξώφυλλο κι άλλους μέσα στο παιχνίδι…
Αυτή η σειρά των Renegade το είχε παρακάνει. Κάποιους (σχεδόν) Ασιάτες πρωταγωνιστές βλέπαμε στο εξώφυλλο και κάποιοι (σχεδόν) Αμερικάνοι εμφανιζόντουσαν τελικά μέσα στο παιχνίδι. Όχι ότι το παραπάνω δημιουργούσε πρόβλημα αλλά ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω τι νόημα είχε. Ίσως να ήθελαν τότε να εκμεταλλευθούν την αναγνωρισιμότητα ορισμένων εξπέρ Ασιατών του καράτε (βλ. Bruce Lee) στα εξώφυλλα των video games. Ας πάμε όμως παρακάτω ή καλύτερα προς… τα πίσω.
Μεγάλη ανυπομονησία κι ενθουσιασμός για τη συνέχεια του θρυλικού Renegade επικρατούσε επί ένα χρόνο στις τάξεις των οπαδών των beat ʼem up παιχνιδιών. Κι όχι άδικα. Το πρώτο μέρος του Renegade αποτελούσε ένα από τα κορυφαία παιχνίδια όχι μόνο τους είδους αλλά γενικότερα των home micros. Η καταιγιστική και βίαιη δράση, το πλήθος των επιθετικών κινήσεων που εντυπωσίαζαν τους gamers και τα όμορφα γραφικά είχαν δημιουργήσει φανατικούς οπαδούς της κατηγορίας των beat ʼem ups.
Η συνέχεια λοιπόν ήρθε ένα χρόνο μετά (1988) από την κυκλοφορία του πρώτου παιχνιδιού από την ίδια εταιρεία που μετέφερε το πρώτο παιχνίδι από τα coin-ops στους υπολογιστές (Imagine) κι έφερε τον τίτλο Target Renegade. Ας θυμηθούμε λοιπόν τι είδαμε στην πολυαναμενόμενη συνέχεια.
Και η αλητεία συνεχίζεται.
Το έχει η μοίρα μας φαίνεται… Μόλις βρήκαμε μια νέα κοπέλα την απήγαγε και πάλι ο Mr. Big. Άντε λοιπόν για άλλη μια φορά να τα βάζουμε με τη συμμορία του και τον ίδιο στους δρόμους της Scumville (όνομα κι αυτό για πόλη…).
Ξεκινούμε λοιπόν την αναζήτησή μας σʼ ένα πολυόροφο parking με τη συμμορία των χαρλεάδων (...εκ των μηχανών Harley) να μας «καλωσορίζει» στο χώρο. Η εμπειρία μας από το πρώτο παιχνίδι μας λέει πως οι εναέριες κλοτσιές είναι κατάλληλες για την περίπτωσή τους. Όταν μάλιστα βρίσκονται πεζοί, τα ρόπαλα που πέφτουν από τα χέρια τους στο Target Renegade μπορούν να χρησιμοποιηθούν κι από εμάς (θυμίζει Double Dragon). Οι όροφοι του parking είναι αρκετοί αλλά οι εχθροί που μας επιτίθενται ακριβώς ίδιοι (μια ποικιλία σε εχθρούς δε θα έβλαπτε).
Δεύτερος σταθμός μια αλητοσυνοικία όπου ένας τυπάς με λευκό κουστούμι και μια ξανθιά (ο πρώτος πρέπει να είναι ο νταβάς της) μας την πέφτουν με μπαστούνι και γονατιές αντίστοιχα. Το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να μη βρεθούμε ανάμεσά τους και να τους κανονίσουμε με ανάποδες κλοτσιές.
Μιας και μιλάμε όμως για επιθέσεις και πριν συνεχίσουμε στις πίστες, ας πούμε και δυο λόγια για τη γκάμα των κινήσεών μας. Ο χεβυμεταλλάς χαρακτήρας μας (εγώ έτσι τον βλέπω και δε σηκώνω κουβέντα
), μπορεί να χτυπά τους αντιπάλους του με μπουνιές, κλοτσιές, χαμηλές γροθιές κι εναέριες κλοτσιές. Επίσης μπορεί να σηκώνει τα ρόπαλα που πέφτουν από τους εχθρούς και να τα χρησιμοποιεί εναντίον τους.Αν θέλετε την άποψή μου οι κινήσεις του δεύτερου μέρους είναι σαφώς πιο περιορισμένες και λιγότερο εντυπωσιακές από αυτές του πρώτου καθώς λείπουν οι χαρακτηριστικές γονατιές αλλά και το ξυλοφόρτωμα με γροθιές του αντιπάλου όσο βρίσκεται στο έδαφος.
Επίσης, η κίνηση των αντιπάλων είναι τόσο γρήγορη που παρουσιάζεται σχεδόν αφύσικη. Συχνά μάλιστα μας περικυκλώνουν σχεδόν αστραπιαία.
Ο χαρακτήρας μας διαθέτει 5 ζωές τις οποίες χάνει από μία κάθε φορά που τελειώνει το ποσοστό ενέργειας που εμφανίζεται με μια κόκκινη μπάρα. Όταν βγάζουμε έναν αντίπαλο από τη μέση η ενέργειά μας αυξάνεται κατά ένα μικρό ποσοστό.
Για όσους μάλιστα θυμάστε το παιχνίδι, το Target Renegade είναι αρκετά δυσκολότερο από το πρώτο μέρος με τη δυσκολία να έγκειται στο ότι κάθε αποτυχία κτυπήματος του αντιπάλου ενώ βρισκόμαστε κοντά του, συνήθως καταλήγει στο να μας ξυλοφορτώσει χωρίς να έχουμε περιθώρια να απομακρυνθούμε έγκαιρα.
Η κατάληξη ήταν μάλλον αναμενόμενη (προσέξτε την έκφραση και τα μάτια του ήρωά μας στο κεντρικό και κάτω μέρος της οθόνης).
Στο κάτω και μέσο μέρος της οθόνης παρουσιάζεται το βλέμμα του ήρωά μας καθώς και οι εκφράσεις που παίρνει στις επιθέσεις και στα κτυπήματα, ενώ στα αριστερά εμφανίζεται η πίστα που βρισκόμαστε ο χρόνος που μας απομένει για να τελειώσουμε την πίστα και μια… ευχή για καλή τύχη ή μια εντολή για το που πρέπει να κατευθυνθούμε για να προχωρήσουμε το παιχνίδι.
Κάθε φορά που φθάνουμε στο τέλος μιας πίστας ένα τηλέφωνο χτυπά και σηκώνοντάς το μαθαίνουμε το σημείο που πρέπει να μεταβούμε ενώ το παιχνίδι μας μεταφέρει αυτόματα στο επόμενο level.
Ας περάσουμε όμως στην τρίτη πίστα.
Εδώ οι «σκινάδες» του πάρκου με τις τιράντες και τις αρβύλες μας την πέφτουν με σκοπό να μας τσακίσουν. Τι να κάνουμε; Ας μην είχαμε τόσο μακριά μαλλιά. Όποιος έχει τα μεγαλύτερα μπράτσα και χρησιμοποιήσει καλύτερα τις γροθιές του θα είναι και ο νικητής.
Κι επειδή ως συνήθως νικητής είναι ο ήρωας του παιχνιδιού μεταφερόμαστε στην 4η πίστα στο εμπορικό κέντρο.
Ουστ από δω βρωμόσκυλο.
Επειδή όμως έξω πέφτει ξύλο (ή μπορεί να είναι αργία) όλα τα καταστήματα είναι κλειστά και οι δρόμοι έρημοι. Σχεδόν έρημοι δηλαδή καθώς τα κολλεγιόπαιδα και τα κοπρόσκυλά τους (απʼ όλα έχει ο μπαχτσές του Target Renegade) θα προσπαθήσουν να μας κάνουν τη ζωή δύσκολη. Τι να μας πουν κι αυτοί βέβαια ενώ προηγουμένως τα είχαμε βάλει με τους σκινάδες.
Όσο για τα κοπρόσκυλα, η χαμηλή γροθιά είναι ό,τι πρέπει για να τα στείλουμε για ύπνο.
Και φθάνουμε στο bar του Mr. Big.
Κάθε άθλιο bar που θέλει να σέβεται την κακή του φήμη πρέπει να διαθέτει και από μερικούς φουσκωτούς για να υπερασπίζονται το χώρο και το αφεντικό τους. Έτσι αφού ξεμπερδέψουμε με τους πίθηκους του μαγαζιού αντιμετωπίζουμε τον ίδιο τον Mr. Big (πόσο θα ήθελα αυτός του sex and the city και να τον ξυλοφορτώσουμε), ο οποίος είναι και ο τελικός κακός του παιχνιδιού.
Ας αναφέρω πως όσο κι αν δοκίμασα διάφορες μεθόδους και πάλι, θα πρέπει να σας ενημερώσω πως «δε βγαίνει» με τίποτα άλλο παρά με γροθιές.
Αν καταφέρουμε να τον νικήσουμε παίρνουμε τη φίλη μας αγκαλιά αφού πρώτα πιούμε κι ένα ποτάκι στο bar (...ε, τι τσάμπα ήρθαμε ως εδώ
και φεύγουμε για το σπίτι.Πραγματικά... Big.
Αυτό ήταν σε γενικές γραμμές το σενάριο του παιχνιδιού. Ας δούμε τέλος και τον τεχνικό του τομέα. Στην έκδοση του Commodore 64 λοιπόν και σε αντίθεση με τα υπόλοιπα conversions απουσιάζει η δυνατότητα διπλού παιχνιδιού (μεγάλο μειονέκτημα).
Τα sprites είναι καλοσχηματισμένα (θυμίζουν βέβαια λίγο cartoon), τα γραφικά πιο όμορφα από το πρώτο μέρος και το μουσικό θέμα καλύτερο αλλάζοντας μάλιστα από πίστα σε πίστα.
Δυστυχώς όμως αυτά δε φθάνουν για να καταστήσουν το παιχνίδι ισάξιο ή έστω ανταγωνιστή του πρώτο Renagade. Το Target Renegade υπολείπεται κατά πολύ του gameplay και της δράσης του προκατόχου του, απογοητεύοντας όσους περίμεναν κάτι καλύτερο από τη συνέχεια της σειράς στους τομείς αυτούς. Η μονότονη εμφάνιση των αντιπάλων σε δυάδες, η επανάληψη των μαχών με τους ίδιους αντιπάλους από την αρχή ως το τέλος της πίστας και η έλλειψη εντυπωσιακών κινήσεων κατατάσσουν τον τίτλο σε θέση απλά λίγο υψηλότερη από τα beat em ʼups της σειράς.
Γενικά περιμέναμε πολλά περισσότερα από τη συνέχεια του πρώτου παιχνιδιού θρύλου.
