iggylebowski
RetroAdept
- Joined
- 10 Mαϊ 2012
- Μηνύματα
- 868
- Αντιδράσεις
- 657
The Grapes of Death (1978, Jean Rollin)
http://www.imdb.com/title/tt0078077/
Ηθοποιοί: Marie Georges Pascal, Felix Marten, Serge Marquand, Brigitte Lahaie, Paul Bisciglia
Υπόθεση: Μια νεαρή γυναίκα ανακαλύπτει ότι το φυτοφάρμακο που χρησιμοποιείται για τον ψεκασμό των αμπελωνων μετατρέπει τους ανθρώπους σε αιμοδιψή ζόμπι
Για όσους δεν τους φαίνεται γνωστό το όνομα του σκηνοθέτη, ο Jean Rollin αποτέλεσε αξιότιμο μέλος της ανεπίσημης "αγίας τριάδας" (Franco-Rollin-Borowczyk) της ευρωπαϊκής sexploitation σκηνής. O Rollin είναι περισσότερο γνωστός για τις σουρεαλιστικές, λεσβιακές, βαμπιρικές σκηνοθετικές δουλειές του και κυρίως για το exploitation επός Fascination. Στη συγκεκριμένη ταινία όμως ο Rollin, παρατάει τον βαμπιρικό μύθο και το λεσβιακό concept για χάρη των ζόμπι, ένας είδος που δεν είναι ακριβώς το στοιχείο του και το ακουμπά για πρώτη φόρα. Παρόλα αυτά, το Grapes of Death είναι μια αξιοπρεπής ταινία που δεν προσβάλει τον θεατή και η οποία συνδυάζει τον μύθο των ζόμπι με το concept "η φύση εκδικείται". Καταρχήν, καλό θα ήταν να αναφερθεί πως η ταινία κυκλοφορεί με πολλούς τίτλους για όποιον προτίθεται να την αναζητήσει, όπως: Pesticide, The Raisins of Death, The Village of the Living Dead. O Rollin προσεγγίζει το story της ταινίας με την γνωστή art-house αισθητική του και το offbeat ύφος του, γεγονός που χαρίζει στο Grapes of Death μια αόριστη σουρεαλιστική υφή και μια ονειρική χροιά, αποτέλεσμα της αλληλουχίας των υπνωτικών εικόνων που δημιουργεί, δίνοντας έναν παράξενο τόνο στο αποτέλεσμα. Ο ρυθμός του Grapes of Death, αντίθετα με άλλα χαρακτηριστικά είδη της αγαπημένης των gorehound "ζομπολογίας", είναι αρκετά πιο αργός, διατηρώντας έναν εσωτερικό, υπνωτικό τόνο κι έναν νωχελικό βηματισμό, ενώ και η βία είναι αρκετά πιο υποτονική από άλλες παρόμοιες ταινίες. Ο αργός ρυθμός, με τον οποίον σταδιακά "αναφλέγεται" η ταινία, μπορεί αρχικά να φανεί κάπως ξένος στον μέσο σπλατερά, αλλά τελικά είναι αρκετά επιδραστικός στο τελικό αποτέλεσμα, αφού προσδίδει μια υφέρπουσα, λανθάνουσα απειλή που ενισχύει την αργόσυρτα ανατριχιαστική διάθεση της ταινίας. Εικαστικά, οι εμμονές του Rollin με την γαλλική επαρχία και τη φύση, και το σύνηθες contrast των πρασινωπών αποχρώσεων των φυσικών τοπίων με τους έντονους κοκκινωπούς και γαλάζιους χρωματισμούς, που συναντά ο θεατής στις ταινίες του, γίνονται από νωρίς εμφανείς στην ταινία, και χαρίζουν μια άγρια ομορφιά στο τελικό αποτέλεσμα. Επιπλέον, ο Rollin καταφέρνει να συνδυάσει αρκετά καλά την ανατριχιαστική, κλειστοφοβική αίσθηση που οικοδομεί στα πλάνα σε κλειστούς χώρους με το αφόρητο αίσθημα απόγνωσης και απομόνωσης που δημιουργούν τα εξωτερικά πλάνα. Οι νωχελικές κινήσεις της κάμερας του Rollin, η μινιμαλιστική δομή και τα χάσματα στη αφήγηση δημιουργούν έναν ποιητικό λυρισμό, ενισχύοντας το ονειρικό στοιχείο της ταινίας, το οποίο έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την απειλητική εξέλιξη του story, δίνοντας την εντύπωση στο θεατή πως βλέπει μια ταινία τρόμου που ακολουθεί τη δομή ενός κακού ονείρου. Η κινηματογράφηση των φυσικών τοπίων, η εκλεπτυσμένη σκηνοθετική προσέγγιση, τα χορογραφημένα πλάνα και η όμορφη φωτογραφία, σε συνδυασμό με την κλασική τεχνική του Rollin που στερείται δραματικών κορυφώσεων, υφαίνουν ένα σύμπαν που ο τρόμος αποκτά μια πιο αιθέρια μορφή που διακόπτεται μόνο από μερικες σποραδικές σκηνές gore. Ακόμη, ο Rollin δημιουργεί έναν τραγικό πυρήνα στην πλοκή της ταινίας που χαρίζει ένα μελαγχολικό ύφος στο Grapes of Death. Αφήνοντας το αναίτιο γυμνό, ίσως για πρώτη και τελευταία φορά στην καριέρα του, ο Rollin, δημιουργεί μια καλή, αλλά τελείως διαφορετική από τις συνηθισμένες, ταινία τρόμου, που θα εκτιμήσουν ιδιαίτερα όσοι θέλουν τις ταινίες με ζόμπι να είναι περίεργες και ποιητικές.
Σημείωση: Για τους πιο μερακλήδες, η Brigitte Lahaie, η μοναδική Ευρωπαία ηθοποιός που κινήθηκε τόσο άνετα μεταξυ hardcore πορνογραφίας και mainstream κινηματογράφου, αν και εμφανίζεται στην ταινία μόλις 20 λεπτά περίπου, προλαβαίνει να προκαλέσει ρίγη συγκίνησης στο ανδρικό κοινό εκθέτοντας στο φακό τα γυμνά κάλλη της.
http://www.imdb.com/title/tt0078077/
Ηθοποιοί: Marie Georges Pascal, Felix Marten, Serge Marquand, Brigitte Lahaie, Paul Bisciglia
Υπόθεση: Μια νεαρή γυναίκα ανακαλύπτει ότι το φυτοφάρμακο που χρησιμοποιείται για τον ψεκασμό των αμπελωνων μετατρέπει τους ανθρώπους σε αιμοδιψή ζόμπι
Για όσους δεν τους φαίνεται γνωστό το όνομα του σκηνοθέτη, ο Jean Rollin αποτέλεσε αξιότιμο μέλος της ανεπίσημης "αγίας τριάδας" (Franco-Rollin-Borowczyk) της ευρωπαϊκής sexploitation σκηνής. O Rollin είναι περισσότερο γνωστός για τις σουρεαλιστικές, λεσβιακές, βαμπιρικές σκηνοθετικές δουλειές του και κυρίως για το exploitation επός Fascination. Στη συγκεκριμένη ταινία όμως ο Rollin, παρατάει τον βαμπιρικό μύθο και το λεσβιακό concept για χάρη των ζόμπι, ένας είδος που δεν είναι ακριβώς το στοιχείο του και το ακουμπά για πρώτη φόρα. Παρόλα αυτά, το Grapes of Death είναι μια αξιοπρεπής ταινία που δεν προσβάλει τον θεατή και η οποία συνδυάζει τον μύθο των ζόμπι με το concept "η φύση εκδικείται". Καταρχήν, καλό θα ήταν να αναφερθεί πως η ταινία κυκλοφορεί με πολλούς τίτλους για όποιον προτίθεται να την αναζητήσει, όπως: Pesticide, The Raisins of Death, The Village of the Living Dead. O Rollin προσεγγίζει το story της ταινίας με την γνωστή art-house αισθητική του και το offbeat ύφος του, γεγονός που χαρίζει στο Grapes of Death μια αόριστη σουρεαλιστική υφή και μια ονειρική χροιά, αποτέλεσμα της αλληλουχίας των υπνωτικών εικόνων που δημιουργεί, δίνοντας έναν παράξενο τόνο στο αποτέλεσμα. Ο ρυθμός του Grapes of Death, αντίθετα με άλλα χαρακτηριστικά είδη της αγαπημένης των gorehound "ζομπολογίας", είναι αρκετά πιο αργός, διατηρώντας έναν εσωτερικό, υπνωτικό τόνο κι έναν νωχελικό βηματισμό, ενώ και η βία είναι αρκετά πιο υποτονική από άλλες παρόμοιες ταινίες. Ο αργός ρυθμός, με τον οποίον σταδιακά "αναφλέγεται" η ταινία, μπορεί αρχικά να φανεί κάπως ξένος στον μέσο σπλατερά, αλλά τελικά είναι αρκετά επιδραστικός στο τελικό αποτέλεσμα, αφού προσδίδει μια υφέρπουσα, λανθάνουσα απειλή που ενισχύει την αργόσυρτα ανατριχιαστική διάθεση της ταινίας. Εικαστικά, οι εμμονές του Rollin με την γαλλική επαρχία και τη φύση, και το σύνηθες contrast των πρασινωπών αποχρώσεων των φυσικών τοπίων με τους έντονους κοκκινωπούς και γαλάζιους χρωματισμούς, που συναντά ο θεατής στις ταινίες του, γίνονται από νωρίς εμφανείς στην ταινία, και χαρίζουν μια άγρια ομορφιά στο τελικό αποτέλεσμα. Επιπλέον, ο Rollin καταφέρνει να συνδυάσει αρκετά καλά την ανατριχιαστική, κλειστοφοβική αίσθηση που οικοδομεί στα πλάνα σε κλειστούς χώρους με το αφόρητο αίσθημα απόγνωσης και απομόνωσης που δημιουργούν τα εξωτερικά πλάνα. Οι νωχελικές κινήσεις της κάμερας του Rollin, η μινιμαλιστική δομή και τα χάσματα στη αφήγηση δημιουργούν έναν ποιητικό λυρισμό, ενισχύοντας το ονειρικό στοιχείο της ταινίας, το οποίο έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την απειλητική εξέλιξη του story, δίνοντας την εντύπωση στο θεατή πως βλέπει μια ταινία τρόμου που ακολουθεί τη δομή ενός κακού ονείρου. Η κινηματογράφηση των φυσικών τοπίων, η εκλεπτυσμένη σκηνοθετική προσέγγιση, τα χορογραφημένα πλάνα και η όμορφη φωτογραφία, σε συνδυασμό με την κλασική τεχνική του Rollin που στερείται δραματικών κορυφώσεων, υφαίνουν ένα σύμπαν που ο τρόμος αποκτά μια πιο αιθέρια μορφή που διακόπτεται μόνο από μερικες σποραδικές σκηνές gore. Ακόμη, ο Rollin δημιουργεί έναν τραγικό πυρήνα στην πλοκή της ταινίας που χαρίζει ένα μελαγχολικό ύφος στο Grapes of Death. Αφήνοντας το αναίτιο γυμνό, ίσως για πρώτη και τελευταία φορά στην καριέρα του, ο Rollin, δημιουργεί μια καλή, αλλά τελείως διαφορετική από τις συνηθισμένες, ταινία τρόμου, που θα εκτιμήσουν ιδιαίτερα όσοι θέλουν τις ταινίες με ζόμπι να είναι περίεργες και ποιητικές.
Σημείωση: Για τους πιο μερακλήδες, η Brigitte Lahaie, η μοναδική Ευρωπαία ηθοποιός που κινήθηκε τόσο άνετα μεταξυ hardcore πορνογραφίας και mainstream κινηματογράφου, αν και εμφανίζεται στην ταινία μόλις 20 λεπτά περίπου, προλαβαίνει να προκαλέσει ρίγη συγκίνησης στο ανδρικό κοινό εκθέτοντας στο φακό τα γυμνά κάλλη της.
