iggylebowski
RetroAdept
- Joined
- 10 Mαϊ 2012
- Μηνύματα
- 868
- Αντιδράσεις
- 657
The House that Screamed (1969, Narciso Ibanez Serrador)
http://www.imdb.com/title/tt0064888/
Ηθοποιοί: Lilli Palmer, John Moulder Brown, Cristina Galbo, Mary Maude, Maribel Martin
Υπόθεση: Σε ένα Γαλλικό οικοτροφείο για προβληματικά κορίτσια, η διευθύντρια του σχολείο απαγορεύει τον έφηβο γιο της να έχει οποιαδήποτε επαφή με τις νεαρές μαθήτριες, αφού πιστεύει ότι καμία από αυτές δεν είναι ισάξια του νεαρού αγοριού. Μετά την άφιξη, όμως, μιας νέας μαθήτριας, αρχίζει να λαμβάνει χώρα μια σειρά από αιματηρές δολοφονίες.
Το The House that Screamed (πρωτότυπος τίτλος La Residencia) είναι ένα εξαιρετικό θρίλερ, σκηνοθετημένο από τον Narciso Ibanez Serrador, τον Ισπανό σκηνοθέτη που ευθύνεται για ακόμη ένα εξαιρετικό θρίλερ, το "Who Can Kill a Child?" (1976). O Serrador χρησιμοποιεί πολύ καλά τα διάφορα στοιχεία που υπάρχουν στην ταινία εκμεταλλευόμενος τόσο τους εσωτερικούς χώρους και τα επιβλητικά σκηνικά, όσο και τους εκκεντρικούς χαρακτήρες της ιστορίας. O Serrador χρησιμοποιεί εντυπωσιακά το βικτοριανό κτίριο, προσθέτοντας τον απαραίτητο γοτθικό τόνο στην ταινία και καταφέρνοντας με την εξαιρετική κινηματογράφηση των εσωτερικών χώρων να δημιουργήσει το κατάλληλο αίσθημα ανασφάλειας, αφού πίσω από κάθε βαριά πόρτα και από κάθε σκοτεινή σκιά φαίνεται να κρύβονται αποτρόπαια μυστικά. Η εξαιρετική φωτογραφία και οι χρωματικές συνθέσεις της ταινίας λειτουργούν άψογα, δημιουργώντας ένα βαρύ, ανατριχιαστικό κλίμα και ο σκηνοθέτης το εκμεταλλεύεται άριστα ώστε να υφάνει μια σκοτεινή, κλειστοφοβική ατμόσφαιρα που δίνει βάση στην εφιαλτική αίσθηση απομόνωσης, εγκλωβισμού και παρακμής. Ο αυστηρός ρυθμός που ακολουθεί ο Serrador αντικατοπτρίζει τέλεια τους παραδοσιακούς τρόπους λειτουργίας του οικοτροφείου, δημιουργώντας ένα καταπιεστικό περιβάλλον που βρίσκεται λίγο πριν την τελική έκρηξη. Ο σκηνοθέτης επιχειρεί μια πολύ καλή σκιαγράφηση των χαρακτήρων, δίνοντας βάση στα κίνητρα και τις εμμονές τους, βγάζοντας ένα δυσοίωνο αίσθημα καταπιεσμένης σεξουαλικότητας και αποκλινουσων συμπεριφορών. Επιπλέον, καταφέρνει να υφάνει ένα πυκνό, μακάνβριο μυστήριο που αλληλεπιδρά με τους εσωτερικούς χώρους, αποκτώντας έτσι μια σχεδόν απόκομση διάσταση που βαραίνει ακόμη περισσότερο το παρακμιακό κλίμα της ταινίας και την στοιχειωμένη ένταση της πλοκής. Η στυλιζαρισμένη σκηνοθεσία των φόνων είναι εξαιρετική με τη χρήση slow-motion και χορογραφημένης βίας, χωρίς ποτέ όμως να αποπροσανατολίζει τον θεατή από την βραδυφλεγή εξέλιξη του μυστηρίου. Η ταινία διακρίνεται και από τις εξαιρετικές ερμηνείες του καστ και ιδιαίτερα από αυτή της Lilli Palmer τον ρόλο της ασυτηρής διευθύντριας του οικοτροφείου. Το House that Screamed είναι ένα πολύ όμορφο και επιδραστικό θρίλερ, που παρά τα 40 χρόνια που βαραίνουν την πλάτη του παραμένει ακόμη μια από τις καλύτερες ευρωπαϊκές ταινίες τρόμου της δεκαετίας του '60.
http://www.imdb.com/title/tt0064888/
Ηθοποιοί: Lilli Palmer, John Moulder Brown, Cristina Galbo, Mary Maude, Maribel Martin
Υπόθεση: Σε ένα Γαλλικό οικοτροφείο για προβληματικά κορίτσια, η διευθύντρια του σχολείο απαγορεύει τον έφηβο γιο της να έχει οποιαδήποτε επαφή με τις νεαρές μαθήτριες, αφού πιστεύει ότι καμία από αυτές δεν είναι ισάξια του νεαρού αγοριού. Μετά την άφιξη, όμως, μιας νέας μαθήτριας, αρχίζει να λαμβάνει χώρα μια σειρά από αιματηρές δολοφονίες.
Το The House that Screamed (πρωτότυπος τίτλος La Residencia) είναι ένα εξαιρετικό θρίλερ, σκηνοθετημένο από τον Narciso Ibanez Serrador, τον Ισπανό σκηνοθέτη που ευθύνεται για ακόμη ένα εξαιρετικό θρίλερ, το "Who Can Kill a Child?" (1976). O Serrador χρησιμοποιεί πολύ καλά τα διάφορα στοιχεία που υπάρχουν στην ταινία εκμεταλλευόμενος τόσο τους εσωτερικούς χώρους και τα επιβλητικά σκηνικά, όσο και τους εκκεντρικούς χαρακτήρες της ιστορίας. O Serrador χρησιμοποιεί εντυπωσιακά το βικτοριανό κτίριο, προσθέτοντας τον απαραίτητο γοτθικό τόνο στην ταινία και καταφέρνοντας με την εξαιρετική κινηματογράφηση των εσωτερικών χώρων να δημιουργήσει το κατάλληλο αίσθημα ανασφάλειας, αφού πίσω από κάθε βαριά πόρτα και από κάθε σκοτεινή σκιά φαίνεται να κρύβονται αποτρόπαια μυστικά. Η εξαιρετική φωτογραφία και οι χρωματικές συνθέσεις της ταινίας λειτουργούν άψογα, δημιουργώντας ένα βαρύ, ανατριχιαστικό κλίμα και ο σκηνοθέτης το εκμεταλλεύεται άριστα ώστε να υφάνει μια σκοτεινή, κλειστοφοβική ατμόσφαιρα που δίνει βάση στην εφιαλτική αίσθηση απομόνωσης, εγκλωβισμού και παρακμής. Ο αυστηρός ρυθμός που ακολουθεί ο Serrador αντικατοπτρίζει τέλεια τους παραδοσιακούς τρόπους λειτουργίας του οικοτροφείου, δημιουργώντας ένα καταπιεστικό περιβάλλον που βρίσκεται λίγο πριν την τελική έκρηξη. Ο σκηνοθέτης επιχειρεί μια πολύ καλή σκιαγράφηση των χαρακτήρων, δίνοντας βάση στα κίνητρα και τις εμμονές τους, βγάζοντας ένα δυσοίωνο αίσθημα καταπιεσμένης σεξουαλικότητας και αποκλινουσων συμπεριφορών. Επιπλέον, καταφέρνει να υφάνει ένα πυκνό, μακάνβριο μυστήριο που αλληλεπιδρά με τους εσωτερικούς χώρους, αποκτώντας έτσι μια σχεδόν απόκομση διάσταση που βαραίνει ακόμη περισσότερο το παρακμιακό κλίμα της ταινίας και την στοιχειωμένη ένταση της πλοκής. Η στυλιζαρισμένη σκηνοθεσία των φόνων είναι εξαιρετική με τη χρήση slow-motion και χορογραφημένης βίας, χωρίς ποτέ όμως να αποπροσανατολίζει τον θεατή από την βραδυφλεγή εξέλιξη του μυστηρίου. Η ταινία διακρίνεται και από τις εξαιρετικές ερμηνείες του καστ και ιδιαίτερα από αυτή της Lilli Palmer τον ρόλο της ασυτηρής διευθύντριας του οικοτροφείου. Το House that Screamed είναι ένα πολύ όμορφο και επιδραστικό θρίλερ, που παρά τα 40 χρόνια που βαραίνουν την πλάτη του παραμένει ακόμη μια από τις καλύτερες ευρωπαϊκές ταινίες τρόμου της δεκαετίας του '60.
